home
|
Vido's FilmZine
dinsdag 29 mei 2012 Pauzeknop
Vido is even een weekje de benen aan het strekken. maandag 28 mei 2012 SuperClásico (Ole Christian Madsen, 2011) bioscoop (2)
Volgens De Filmkrant is SuperClásico geen klucht, maar dat is de Deense komedie wel degelijk. Kluchten gaan over overspel en andere huwelijksperikelen en proberen de lach te scoren met behulp van pikanterieën. Zo laat de nieuwe Argentijnse voetbalvriend van Anna (Paprika Steen) tot tweemaal toe zijn handdoek van zijn lendenen vallen voor het tonen van een getraind achterwerk en laat haar echtgenoot Christian (Anders W. Berthelsen) zich zonder protest in bad bespringen door het synthetisch bewerkte lichaam van huishoudster Fernanda (Adriana Mascialino). De film hangt van incidentjes aan elkaar en maakt gemakzuchtig gebruik van toevalligheden. Zo loopt voetbalhater en wijnhandelaar Christian na een dwaaltocht door Buenos Aires tijdens een voetbalavond in een café toevallig een locale voetbalhater en wijnmaker tegen het lijf, ontmoet zijn zwijgzame zoon en Kierkegaardfan Oscar (Jamie Morton) een leuk Argentijns meisje van wie de vader toevallig een grote liefhebber is van Kierkegaard en boeken vader en zoon in de wereldstad zonder het van elkaar te weten een kamer in precies hetzelfde armoedige hotelletje. Uit het feit dat deze tijdverspilling de Deense inzending was voor de Oscars, mag geconcludeerd worden dat 2011 een erbarmelijk Deens filmjaar is geweest. zondag 27 mei 2012 The Invader (Nicolas Provost) bioscoop (8)
Nicolas Provost opent zijn speelfilmdebuut The Invader met een ode aan de edele delen van zijn vriendin Hannelore Knuts, tegelijkertijd verwijzend naar het klassieke schilderij L'Origine Du Monde. De Belgische beeldend kunstenaar maakt in zijn videowerken ook graag gebruik van bestaande beelden. In Papillon D'Amour (2003) verandert de helderziende uit Akira Kurosawa's Rashomon (1950) in een dansende vlinder. Het openingsfilmpje op Provosts officiële website is een fragment uit zijn videowerk Long Live The New Flesh (2009). De bloedende lift is een krachtig beeld uit de zeer effectieve trailer voor The Shining (Stanley Kubrick, 1980). De trailer voor The Invader mist zijn uitwerking ook zeker niet. De letterlijk in Europa aangestrande Afrikaan Amadou (Isaka Sawadogo) kan nauwelijks geloven wat hij ziet bij zijn aankomst in het rijke westen. De rest van de film probeert hij zijn weg te vinden in de Brusselse metropool, om er achter te komen dat hij altijd een vreemdeling zal blijven, alsof hij afkomstig is van een andere planeet. Vlak na de opening past Nicolas Provost het effect uit Papillon D'Amour toe op opnamen die zijn gemaakt vanuit een door tunnels rijdende auto. Bewust of onbewust combineert hij hier twee cinematografische ruimtereizen: de grote sprong voorwaarts van astronaut David Bowman (Keir Dullea) als hij in 2001: A Space Odyssey (Stanley Kubrick, 1968) door de stargate vliegt op weg naar een nieuwe dimensie en de zwijgzame rit over de snelweg in Solaris (Andrej Tarkovski, 1972). De snelweg in Solaris is de metafoor voor de reis door de ruimte, op weg naar een planeet waar, naar men zegt, wensdromen worden gematerialiseerd. Amadou merkt in The Invader hoe begrensd zulke dromen zijn. De immigrant verliest meer en meer zijn verstand. De eerste sporen van zijn waanzin zien we vanaf een langzame zoom, in hetzelfde tempo waarmee Kubrick in The Shining inzoomt op het gezicht van de doordraaiende Jack Nicholson. donderdag 24 mei 2012
Oslo, August 31st (Joachim Trier, 2011) bioscoop
dinsdag 22 mei 2012
Café De Flore
maandag 21 mei 2012
donderdag 17 mei 2012
Dark Shadows
dinsdag 15 mei 2012 Jackie (Antoinette Beumer, 2012) bioscoop (5)
Geheel toevallig gaan zowel in Jackie als in This Must Be The Place (zie 6 mei) Europese volwassen kinderen in de Verenigde Staten op zoek naar hun ouders. Cheyenne (Sean Penn) arriveert te laat uit Dublin bij het sterfbed van zijn vader en reist per auto door kale vlakten in een poging op symbolische wijze alsnog dichter bij zijn vader te komen. Onderweg leert Cheyenne uiteindelijk vooral meer over zichzelf. De Hollandse tweelingzussen Sofie en Daan vliegen halsoverkop naar Amerika na een levensteken van hun onbekende biologische moeder Jackie. Ze pikken haar op bij een afgelegen ziekenhuis en rijden met haar gammele camper dwars door het Amerikaanse landschap om haar bij een verzorgingshuis af te leveren. Onderweg leren ze hun moeder beter kennen, maar ook elkaar, zichzelf en hun belemmeringen op de werkvloer (Sofie) en in het huwelijk (Daan). Carice en Jelka van Houten zijn als echte zussen als vanzelfsprekend goed op elkaar ingespeeld, waarbij Carice de betere actrice is en Jelka de betere zangeres. Carice van Houten speelt de humor zonder bewust op de lach te mikken en weet de vlotte afwisseling tussen onbeholpen Engels en geagiteerd Nederlands effectief te timen. Als je Jackie legt naast de film van de Italiaan Paolo Sorrentino valt op hoe conventioneel de Nederlandse film is. Er is werkelijk geen moment aan te wijzen waar Jackie visueel verrast. TMBTP toont op dat vlak veel meer lef. Zo geeft in die film de zwevende camera een bevrijdend gevoel dat past bij de karakterontwikkeling van Cheyenne. De camera in Jackie is niet betrokken bij de personages en registreert slechts. Wat beide films visueel wel gemeen hebben, is het witter wordende landschap: het witte zand in Jackie en de zoutvlakte in TMBTP. vrijdag 11 mei 2012
The Story Of Film: An Odyssey, Part One
maandag 7 mei 2012 Alps (Giorgos Lanthimos, 2011) bioscoop (8)
Een terugkerend motief in een film hoeft niet automatisch een symbolische betekenis te hebben. In het geval van Alps kan het echter geen toeval zijn dat een personage oogdruppels nodig heeft en iemand anders blind is. De atletische dansoefening van een gymnaste eindigt steevast geblinddoekt. Als daarnaast veel personen expres onscherp gefilmd worden, moet dat toch iets zeggen over de manier waarop de mensen tegen hun wereld aankijken. Niemand in Alps durft de werkelijkheid onder ogen te zien. Niet de mensen van wie een dierbare is overleden en ook niet de vier mensen (twee mannen en twee vrouwen) die zijn in te huren als tijdelijke vervanging van overleden familieleden. De vier werken onder de betekenisloze naam Alps. Tegen betaling spelen ze een paar uur een rollenspel met de nabestaanden, om de plotseling ontstane leegte op te vullen en zo het rouwproces te verzachten. Terwijl hun klanten geforceerd proberen net te doen alsof er in hun leven niets is veranderd, raken de medewerkers van Alps, en in het bijzonder de verpleegster (Aggeliki Papoulia), door al hun verschillende rollen in een identiteitscrisis. Uiteindelijk heeft ook de kijker geen helder zicht meer op onderscheid tussen werkelijke relaties en gespeelde relaties. Het leven is een toneelstuk geworden. zondag 6 mei 2012
Our Beloved Month Of August (Miguel Gomes, 2008) dvd
donderdag 3 mei 2012 Play (Ruben Östlund, 2011) bioscoop (8)
Ken je de metroscène uit Code Inconnu (Michael Haneke, 2000)? Hij duurt een oncomfortabele vijf en een halve minuut en staat ook op YouTube. Ruben Östlund, regisseur van het sterke Involuntary (2008), is de Zweedse Haneke. Hij heeft de metroscène opgerekt tot de 118 minuten durende speelfilm Play. Bijna twee uur zijn we getuige van hoe een groepje verveelde jongens drie toevallig passerende leeftijdgenootjes een dag lang voor de lol treitert en kwelt. In tegenstelling tot zijn Oostenrijkse collega laat Östlund conclusies aan de kijker over. Hij doet ons net zo machteloos voelen als de paar omstanders in de film. Play is een variatie op de kat die speelt met een muisje. De kat heeft geenszins de intentie het diertje op te peuzelen, maar probeer daar het muisje maar eens van te overtuigen. woensdag 2 mei 2012
I Wish
maandag 30 april 2012 Road movie van de week Las Acacias (Pablo Giorgelli, 2011) Blu-ray (8)
De paradox van Rubéns bestaan is dat hij als vrachtwagenchauffeur constant onderweg is, terwijl zijn leven stilstaat. Hij sluit zich op in de vrachtwagencabine en lijkt zich neer te leggen bij zijn geïsoleerde positie. Bij het vervoer van boomstronken van Paraguay naar Argentinië verdient hij een extra zakcentje door af en toe extra bagage mee te nemen. Deze keer heeft de bagage een naam. Ze heet Jacinta (Hebe Duarte) en Rubén (Germán de Silva) zucht diep als ze een baby bij zich blijkt te hebben. Dat had zijn opdrachtgever hem niet verteld. De chauffeur pakt zwijgend haar zware tassen aan. Hij trapt op het gaspedaal en doet net alsof er tijdens de rit niemand naast hem zit. Het leven van zijn passagier staat niet stil. De ongehuwde Jacinta wil naar familie in Buenos Aires en daar een nieuw leven opbouwen. Het contrast tussen de twee personages is onderdeel van hun ongemakkelijke communicatie. Las Acacias had een volledig zwijgende film kunnen zijn, maar de stilte wordt uiteindelijk voorzichtig doorbroken. Heel langzaam, voor sommige kijkers wellicht tergend langzaam, ontdooit de chauffeur, niet in het minst door de spontaan reagerende baby Anahí. De aanwezigheid van het kind is genoeg voor een flonkering achter Rubéns doffe ogen. Wat eerst het grootste obstakel vormde tussen de volwassenen, brengt de twee uiteindelijk dichter bij elkaar, zonder al teveel dialoog en met nog minder plot. De voornaamste taal in de film is lichaamstaal en omdat er weinig ondertiteling gelezen hoeft te worden, heeft de kijker alle gelegenheid de subtiliteit van de handelingen tot zich te nemen en te interpreteren. zondag 29 april 2012 Documentaire van de week On The Bowery (Lionel Rogosin, 1956) Blu-ray (9)
The Bowery was vorige eeuw decennia lang het afvoerputje van New York City. De ooit zo levendige straat werd eind negentiende eeuw overschaduwd door een bovengronds metrospoor en veranderde zo in de ideale schuilplek voor thuisloze alcoholisten. Zij zijn het onderwerp van autodidact Lionel Rogosins eerste film. On The Bowery is net als geestverwanten The Quiet One (1948) en Little Fugitive (1953) sterk beïnvloed door het Italiaanse neorealisme. Zwervende arbeider Ray Salyer speelt zichzelf in half geïmproviseerde scènes in gezelschap van laveloze lotgenoten. Een simpele verhaallijn brengt hem in kale cafés, bevuilde portieken en een overvol opvangcentrum. Menselijke waardigheid is ver te zoeken. In de documentaire over On The Bowery noemen geïnterviewden meer dan eens Dante's hel als enige adequate vergelijking. Martin Scorsese woonde als kind om de hoek van The Bowery (Scorsese's Gangs Of New York (2002) speelt zich af in het naburige Five Points, de oude krottenwijk van Manhattan) en herkent de gezichten van alle passanten in On The Bowery. John Cassevetes zag de film en wist daarna hoe hij zijn eigen filmdebuut Shadows (1959) zou aanpakken. Ook later in Cassevetes' werk keren momenten uit On The Bowery terug, het opvallendst in de lange barscène in Husbands (1970). De erven Rogosin gaven Cineteca del Comune di Bologna opdracht het filmmateriaal te restaureren, zodat het nu in optimale conditie te verkrijgen is op een dubbele DVD (of Blu-ray) met een making of en aanvullende korte documentaires over The Bowery uit 1933, 1972 en een paar jaar geleden. De tweede schijf bevat onder meer Good Times, Wonderful Times, Rogosins aanklacht uit 1964 tegen militarisme waarin hij met iets teveel effectbejag fragmenten van een cocktailparty in Londen afwisselt met verschrikkingen uit diverse oorlogen uit de twintigste eeuw. donderdag 26 april 2012 The Incident (Alexandre Courtès, 2011) Imagine Film Festival (6)
Een geschikte alternatieve titel voor The Incident is The Night Of The Living Mad. Het centrale gegeven van de film (een groepje mensen in een afgesloten ruimte wordt belaagd door een bloeddorstige horde) is simpel van opzet en sinds eind jaren zestig herkauwd en meerdere magen gepasseerd in het werk van George A. Romero. De invloed van Howard Hawks-fan John Carpenter (denk aan Assault On Precinct 13) is ook voelbaar. De setting is een hermetische mannenwereld. De slachtoffers zijn de werknemers van een afgelegen psychiatrische instelling voor zwaar gestoorde criminelen. Onder hen vier bandleden van een weinig succesvolle rockband. Ze verdienen bij met werk in de keuken en delen dagelijks voedsel uit tijdens schafttijd. Wat ze buiten de inrichtingsmuren uitspoken, doet weinig ter zake. Ze hadden ook een curlingteam kunnen zijn of leden van een macraméclub. De film opent tijdens een opnamesessie in een donkere studio en aan de vooravond van de fatale dag hebben de vier muzikanten een concert waarvan we enkel het inladen bij de tourbus na afloop meemaken. De rockachtergrond geeft kleur aan de personages, vanwege hun lange haren en ongeschoren kaken, maar daar blijft het bij. Het gegeven dat de vier een lange nacht achter de rug hebben, maakt niets uit voor de plot, want als de bliksem letterlijk inslaat, alle elektriciteit uitvalt en de patiënten de aanval openen, zijn de vrienden weer klaarwakker. Waarom uitgerekend de buitendeuren niet en de celdeuren wel automatisch open gaan, blijft een raadsel. De keuken biedt voor beide partijen genoeg gereedschap voor het aanbrengen van permanent letsel. Debuterend regisseur Alexandre Courtès is genoodzaakt het merendeel van het verhaal in het halve donker te filmen, wat het zicht beperkt en de sfeer verhoogt. De film werkt langzaam toe naar de confrontatie tussen kok George (Rupert Evans) en de zwijgende griezel Harry Green (Richard Brake, een acteur die zijn markante kop in menige genrefilm heeft mogen tonen). Wat George's obsessie met Green precies behelst, gaat verloren in een uitgebreide vertoning van bloederig lichamelijk ongemak. woensdag 25 april 2012
Omar M'a Tuer (Roschdy Zem, 2011) bioscoop (6)
In Frankrijk gingen vorig jaar twee films in première over waargebeurde gerechtelijke dwalingen. De beste van de twee werd in Nederland rechtstreeks op dvd uitgebracht. De andere draait sinds afgelopen week in de bioscopen. Omar M'a Tuer gaat over de van moord beschuldigde Marokkaanse tuinman Omar (Sami Bouajila). Hij zou zijn rijke werkgeefster hebben omgebracht om zijn gokverslaving te kunnen financieren. Het enige bewijs tegen hem zijn de woorden Omar m'a tuer die het slachtoffer foutief gespeld op de kelderdeur schreef vlak voordat ze doodbloedde. In de film ziet de geëngageerde auteur Pierre-Emmanuel Vaugrenard (Denis Podalydès) het als zijn taak de onschuld van de veroordeelde tuinman te bewijzen. De auteur is fictief en toegevoegd omdat de film anders voornamelijk zou bestaan uit rechtbankscènes en een in toenemende mate beteuterd kijkende Omar. Ik vind Denis Podalydès geen gelukkige casting, want bij de Franse acteur heb ik komische associaties, vermoedelijk vanwege zijn rol als Nicolas Sarkozy in de milde satire La Conquête (Xavier Durringer, 2011). Alle aandacht voor Vaugrenard gaat ten koste van Omar. Hoewel zijn verhaal centraal staat, komt zijn personage minder sterk uit de verf. Hij is onderdeel van een moordmysterie, maar vanwege de gekozen vertelconstructie geen leidend voorwerp. Wat voor film Omar M'a Tuer had kunnen zijn als hij wel voor de volle 100% in beeld was gebleven, toont Présumé Coupable, het verbijsterende relaas over Alain Marécaux (foto). Alain (Philippe Torreton) wordt 's avonds door de politie van zijn bed gelicht op verdenking van seksueel misbruik van kinderen. Door niemand anders toe te laten in het vertelperspectief blijft de kijker net zoveel als de onschuldige Alain in het ongewisse over wat hem te wachten staat. Twee vergelijkbare films bevatten onvermijdelijk gelijksoortige momenten. Beide mannen verliezen alles wat ze liefhebben en proberen op drastische wijze een einde te maken aan hun uitzichtloze situatie. Acteur Philippe Torreton gaat tijdens de hongerstaking van zijn personage fysiek tot het uiterste en wekt het vermoeden tijdens het draaien van de film zijn leven op het spel te te hebben gezet. Dat is vaak niet fijn om naar te kijken. Bij Omar M'a Tuer worden we keer op keer in de gelegenheid gesteld te ontsnappen uit Omars penibele situatie. Présumé Coupable is zo veel sterker, omdat regisseur Vincent Garenq ons geen enkele ontsnappingsmogelijkheid biedt. Wegkijken is geen optie. maandag 23 april 2012
The Woman
Scabbard Samurai Regie: Hitoshi Matsumoto Jaar van uitgave: 2010 Imagine Film Festival
vrijdag 20 april 2012
Strawberry Shortcakes (Hitoshi Yazaki, 2006) YouTube (7)
Na de aanschaf van een nieuwe laptop en met een snellere internetverbinding kom ik het huis nauwelijks uit. Thuis zwerven filmverlanglijstje, opgesteld na het lezen van overzichtswerken over Aziatische cinema, film noir en horror van na 1960, en die neem ik nu systematisch allemaal door. Minstens een derde van de gezochte films staat op Archive.org en YouTube, vaak in redelijke kwaliteit. Soms passeert tijdens het zoeken een film in HD (zolang de voorraad strekt). Als ik dat allemaal moet gaan bekijken, houd ik geen tijd meer over om te schrijven. Een simpele zoekterm brengt me van de ene aftiteling na de volgende openingstitels. Bovenaan de lijst stond Strawberry Shortcakes (2006), door Midnight Eye indertijd uitgeroepen tot beste film van het jaar en desondanks tot op heden zonder dvd-uitgave in het Westen. Via de bekende internationale webwinkel kost een tweedehands exemplaar tegenwoordig $35. Dan liever de kopie op YouTube, zelfs als de presentatie vanaf deel 2 niet meer anamorf is. De film is een portret van vier vrouwen in Tokio. De tijd van het uithuwelijken is definitief voorbij in Japan, maar het onafhankelijke vrouwenbestaan levert niet automatisch geluk op. Hitoshi Yazaki schakelt op kalme wijze tussen de vier levens en laat slechts één absurd detail toe: de grafkist waar een van de vrouwen ’s nachts in slaapt. Strawberry Shortcakes bevat waarschijnlijk te weinig absurdisme en spektakel om buiten Japan gezien te mogen worden. Onterecht. Voor de liefhebber van film noir is Archive.org te prefereren boven YouTube. Het genre staat bekend om zijn donkere scènes en die zien er op het computerscherm in het ongunstigste geval uit als krioelende pixeldropjes. In de kelder van They Made Me A Killer (1946) valt regelmatig strategisch het licht uit, zodat je maar moet raden hoe de belangrijkste plotomslagen verlopen. Ms. 45 van Abel Ferrara uit 1981 ziet er beter uit. Ik wilde checken of het klopte dat ik de goedkope wraakthriller eerder had gezien. Pas in de laatste actiescène, vertraagd als in een finale van een willekeurige Brian De Palma, wist ik het zeker. Hoe kon ik die bizar klinkende trompetsolo vergeten! Om alvast in de stemming te komen voor het Imagine Film Festival, vanaf deze week in Kriterion, heb ik een paar horrorfilms bekeken. Kim Newman is in zijn naslagwerk zeer lovend over de films Larry Fessender. Wendigo (2001) moet het meer hebben van het realistische gezinsportret (met Patricia Clarkson als de moeder) en het gevoel van ongemak in de openingsscène, dan van het mythische monster uit de titel. De monstertjes in de originele versie van Don’t Be Afraid Of The Dark uit 1973 zien er nog goedkoper uit, waarschijnlijk omdat het een televisiefilm betreft die niet te eng mag zijn voor de jongste kijkers. De horror zit ‘m meer in het kinderloze huwelijk van Sally (Kim Darby, bekend als Mattie Ross in de originele versie van True Grit) en Alex (Jim Hutton, de vader van acteur Timothy Hutton). Vanaf het eerste filmframe weet je dat deze twee mensen niets meer bij elkaar te zoeken hebben, een conclusie die ze zelf nog moeten trekken. Hij is voor zijn werk vaak van huis en zij laat zich letterlijk opslokken door haar veel te grote droomhuis. De geremasterde versie uit de Archive Collection van Warner oogt als nieuw en bevat een exclusieve commentaartrack door fans Steve ‘Uncle Creepy’ Barton, Jeffrey Reddick (scriptschrijver van Final Destination) en Sean Ably (Fangoria). Voordat ik me aan de commentaartrack waag, ga ik eerst even de benen strekken, weg van het beeldscherm. Record Store Day komt als geroepen. woensdag 18 april 2012 Wuthering Heights (Andrea Arnold, 2011) bioscoop (6)
Voordat ons team afgelopen zondag meestreed tijdens de zevende editie van de Kriterion Filmquiz, kwam het gesprek op Wuthering Heights. Geen perfecte film, was de consensus, maar ieder van ons trok daar zijn of haar eigen conclusie uit. Ik kwam zelf niet verder dan gematigd enthousiasme. Net als de schrijvers van het artikel en de recensie in Sight & Sound (december 2011) vond ik de eerste helft goed en de tweede helft matig. Het beperkte beeldformaat komt na Andrea Arnolds vorige film Fish Tank over als een sleets trucje. Volgens het interview in de Filmkrant wilde Arnold het landschap niet in breedbeeld vastleggen omdat dialogen dan door het publiek ervaren zou worden als een tenniswedstrijd. Volgens mij zijn er andere oplossingen te bedenken om dat probleem uit de weg te gaan. De film komt in dit kleine formaat beter tot zijn recht op het schermpje van een mobiele telefoon. Op het grote doek, zeker met de neus er bovenop, zorgt de hobbelende en hotsende camera voor lichte misselijkheid. De regisseuse plaatst haar personages in een ongenadige natuur. Wind en regen maken de woeste hoogten van de Yorkshire Moors nog kaler dan ze al waren. Als Heathcliff (Solomon Glave) in het heuvelgras ligt, is hij net zo aan de elementen overgeleverd als het in close-up gefilmde rottende fruit. De opvallende aandacht voor levenloze dieren (konijnen, honden, ganzen) benadrukt de alomtegenwoordigheid van de dood. Heathcliff neemt zijn doodsdrift wat al te letterlijk, maar dan zijn we al ver in de tweede helft van de film beland, het deel waarin hij gespeeld wordt door James Howson en het meisje Kathy (Shannon Beer) is veranderd in de vrouw Catherine (Kaya Scodelario). Elke gelijkenis tussen de twee vrouwen ontbreekt. Erger is het gebrek aan chemie tussen de volwassen Heathcliff en Catherine. Andrea Arnold heeft een radicale interpretatie gemaakt van Wuthering Heights, maar de meest radicale versie stamt al uit 1970 en duurt slechts twee minuten. Zie hier (vanaf 1:03). zondag 15 april 2012 Martha Marcy May Marlene (Sean Durkin, 2011) EYE Film (7)
De poster van Martha Marcy May Marlene vat de film goed samen. De gespletenheid van Martha's psyche is uit haar verschillende naamvarianten in de filmtitel af te leiden, maar komt minstens zo sterk over in de twee elkaar overlappende portretten. De ene Martha vindt tijdelijk onderdak bij haar oudere zus Lucy (Sarah Paulson). De twee zijn elkaar twee jaar uit het oog verloren. De andere Martha heeft twee jaar bij een kleine sekte op een boerderij gewoond en onder invloed gestaan van de eng kalme, manipulatieve sekteleider Patrick. Heden en het traumatische recente verleden lopen op een voor Martha (Elizabeth Olsen) verwarrende wijze door elkaar heen. Omdat ze over de sekte zwijgt, hebben Lucy en haar Britse man Ted (Hugh Dancy) geen idee waarom het meisje zich zo onaangepast gedraagt. Acteur John Hawkes (de goede oom in Winter's Bone) als Patrick heb ik niet eerder zo sinister meegemaakt. Hij is op de poster de man op de achtergrond, constant aanwezig als een angstwekkende herinnering en de boeman die elk moment voor de deur kan staan van Martha's veilige schuiladres. Bij deze film horen geen sprankelende kleuren. Het kleurenpalet is dan ook flets en dat ligt zeker niet aan de digitale projectie in Zaal 1 van EYE Film, het succesverhaal aan de overkant van 't IJ in Amsterdam. In de immense bioscoopzaal lijkt het alsof je in Pathé Rotterdam zit tijdens het IFFR, een gevoel dat versterkt werd door de drukte in het pand. Ik had vanwege de openingsdrukte expres de feestweek bij EYE aan me voorbij laten gaan, maar was vergeten dat het dit weekend Museumweekend is en het daarom alsnog een mierennest was. Het knusse pand in het Vondelpark behoort definitief tot het verleden. Het was dringen geblazen voor de drie kassa's. Een nadeel van de drukte was dat tijdens de voorstelling niemand van het personeel tijd had om op de zaaldeur te letten. Halverwege de film sloop een oude zwerver naar binnen. Het kan ook een bejaarde Museumweekendbezoeker zijn geweest, maar het was te donker om daar achter te komen. Hij bleef een minuut of twintig onrustig op de eerste stoel van de voorste rij zitten, totdat hij besloot dat meer naar het midden een beter zicht op het grote doek bood. Duidelijk zichtbaar in mijn linkerooghoek kwam hij naderbij om de rest van de film op een meter afstand van me onrustig te blijven. Ik kon horen dat hij een mobiele telefoon bij zich had. De gebrekkige deurbewaking was de enig smet. EYE is verder een imposant filmpaleis met een programmering die voor de allesetende cinefiel heel fijn alle kanten op gaat, van Hollywood (een retrospectief van Martin Scorsese en op vrijdag- en zaterdagavond The Hunger Games), prikkelende Europese arthouse (voorpremière van Alps) tot experiment met onder meer Dial H-I-S-T-O-R-Y (Johan Grimonprez, 2003) in het kader van Found Footage: Cinema Exposed. En de korte film als voorprogramma is in ere hersteld (het educatief verantwoorde Run Of The Mill van Borge Ring uit 1999 kregen wij voor aanvang te zien). De verplichte overtocht met de veerpont is eerder een extra attractie dan een obstakel. zaterdag 14 april 2012 Weekoverzicht Film noir van de week Quicksand (Irving Pichel, 1950) streaming (7)
Mick Rooney associeer ik eerder met fysieke komedie dan met film noir. Als onrustige automonteur Daniel Brady komt hij echter prima tot zijn recht in Quicksand. De filmtitel geeft aan hoe diep Daniel in de problemen wegzakt door de ene foute beslissing op de andere te stapelen. Hij wil indruk maken op blonde vamp Vera (Jeanne Cagney), leent 20 dollar uit de bedrijfskassa voor een gezamenlijk avondje uit, betaalt zijn schulden door nieuwe schulden te maken, komt via Vera in botsing met de sluwe gokautomatenhalbeheerder Nick (Peter Lorre) en denkt dat diefstal en roof zijn enige redmiddellen zijn. Zoals gebruikelijk in een noir van nog geen tachtig minuten ligt het temp heel hoog en blijven goedkope decors zoveel mogelijk in schaduwen gehuld. Het script maakt slim en verrassend gebruik van terugkerende objecten. Zo functioneert een muziekautomaat tegelijkertijd als comic relief en als plotobject. Enige smet is de onbegrijpelijke hondstrouwe liefde van Daniels ex-vriendin Helen (Barbara Bates). Quicksand is gratis, voor niets en legaal op internet te bekijken via Archive.org. Klassieker van de week The Spy In Black (Michael Powell, 1939) dvd (7)
Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog maakte de Britse regisseur Michael Powell een oorlogsthriller die zich afspeelt ten tijde van de Eerste Wererldoorlog. Een Duitse onderzeebootkapitein (Conradt Veidt, de moorddadige slaapwandelaar uit Das Cabinet des Dr. Caligari uit 1920) landt met spionageopdracht in een Schots zeedorp op de Orkney-eilanden met uitzicht op de Britse vloot en bereidt daar een verrassingsaanval voor. Wat opvalt is hoe menselijk de Duitsers worden neergezet, wat gezien de actuele omstandigheden in 1939 niet voor de hand lag. Dat de belangrijkste plottwist weinig geloofwaardig is, deert nauwelijks, want de woeste baren en monumentale rotspartijen van Schotse kust zien er prachtig uit in regen, mist en maanlicht. The Spy In Black is filmhistorisch interessant, omdat het de film is waarbij Powell voor het eerst samenwerkte met scenarist Emeric Pressburger, het begin van een langdurige vruchtbare samenwerking. Klassieke schripbreuk van de week Skidoo (Otto Preminger, 1968) dvd (3)
De oude Otto Preminger probeert hip te zijn en aansluiting te vinden bij de flower power-generatie met Groucho Marx in de rol van God en vooral veel warrige en pijnlijk onleuke gevolgen. Het enige aardige is de gezongen aftiteling door singer-songwriter Nilsson. Verder is Skidoo een bad trip. vrijdag 13 april 2012
United Red Army
donderdag 12 april 2012
Puzzle Of A Downfall Child
dinsdag 10 april 2012
Hemel
Wie Will Ich Lustig Lachen Regie: Manfred Blank Jaar van uitgave: 1984 dvd
vrijdag 6 april 2012 Weekoverzicht De klassieker van de week: Le Ballon Rouge (Albert Lamorisse, 1956) dvd (10)
De beste film van deze week geprojecteerd vanaf 35mm: Elena (Andrei Zvyagintsev, 2008) bioscoop (8)
De beste Otto Preminger in de thuisbios: Bunny Lake Is Missing (Otto Preminger, 1965) dvd (7)
A Horrible Experience Of Unbearable Length (Roger Ebert, 2012) boek Het enige voordeel van een slechte film is dat de Amerikaanse filmcriticus Roger Ebert er een vernietigende recensie over kan schrijven. In zijn derde bundel negatieve besprekingen maakt hij zich kwaad, of is hij minstens diep teleurgesteld, over 212 films, het merendeel onvergeeflijke Hollywoodpulp. Een enkele keer glipt er iets Europees tussendoor en moeten bijvoorbeeld de Franse films Film Socialisme (Jean-Luc Godard, 2010), Partir (Catherine Corsini, 2009) en Ricky (François Ozon, 2009) het ontgelden. Ik blijk toch nog 57 van de behandelde titels gezien te hebben. In de bioscoop nog wel. Wat een tijdsverspilling! Over slechts 7 titels zou ik nog wel met Ebert van gedachten willen wisselen, want er zijn slechtere films te bedenken dan The Limits Of Control, Mister Lonely, Reprise en Towelhead. Ebert heeft iets tegen superheldensatires. Hij vindt het moreel verwerpelijk wanneer een elfjarig meisje in Kick-Ass (Matthew Vaughn, 2010) haar superkrachten aanwendt om opponenten met veel geweld naar een andere wereld te helpen. En misschien heeft hij wel gelijk. This movie regards human beings like video game targets. (…) When kids in the age range of this movie’s home video audience are shooting each other every day in America, that kind of stops being funny. Later in het boek heeft hij soortgelijke bezwaren tegen Super (James Gunn, 2010). Er vloeit bij wijze van spreke ook bloed als Ebert afgeeft op de twee afleveringen van The Human Centipede van ‘onze eigen’ Tom Six. De andere Nederlander met een negatieve Ebert aan zijn broek is Menno Meyjes, vanwege zijn probleemkinddrama Martian Child (2007), over een weesjongetje dat beweert van Mars te komen. Het jochie draagt een zonnebril, blijft uit de zon door zich in een kartonnen te verstoppen en draagt extra gewicht om niet van de aarde weg te zweven. At no point during the film does anyone take mercy on the kid and explain that the sun is much more pitiless on Mars and the gravity much lower. De auteur fileert films vaak door de innerlijke logica in twijfel te trekken. Hij schrijft zoveel recensies over voorspelbaar formulewerk waarin clichés herkauwt worden, dat hij zelf soms ook in de herhaling dreigt te vallen. Zo haalt Ebert iets te vaak voormalige collega Gene Siskel aan en dan in het bijzonder diens uitspraak over saaie films: I’d rather see a documentary of the same people having lunch. Nog een quizvraag ter afsluiting. Over welke film maakte Roger Ebert de uitspraak die is gebruikt voor de titel van zijn bundel: (1) Transformers (Michael Bay, 2007), (2) Transformers: Revenge Of The Fallen (Michael Bay, 2009) of (3) Transformers: Dark Of The Moon (Michael Bay, 2011)? woensdag 4 april 2012 The Yellow Sea Regie: Na Hong-jin Jaar van uitgave: 2010 Blu-ray
dinsdag 3 april 2012
Tot Altijd
vrijdag 30 maart 2012 Film van de week The Devils (Ken Russell, 1971) dvd (9)
Vermoedelijk is de BFI-uitgave van The Devils de ultieme editie van Ken Russells controversiële meesterwerk over de bezeten nonnen in het Franse Loudon eind 17e eeuw. De verloren gewaande, maar dankzij het doorzettingsvermogen van criticus en fan Mark Kermode teruggevonden gecensureerde scènes konden blijkbaar niet meer in de film teruggezet worden, maar zijn wel terug te zien in een van extra’s op deze rijkelijk gevulde dubbele dvd. Dit adembenemende portret van een maatschappij waar kerk en staat niet zijn gescheiden, stijgt gestaag naar een kookpunt dankzij visuele krachtpatserij, bevlogen acteerwerk van onder meer Vanessa Redgrave (als de gebochelde moeder overste en aanstichtster van de hysterie in haar klooster) en een intense Oliver Reed (als vleselijke priester Urbain Grandier die verdacht wordt van samenzwering met de duivel), imposante grootse sets van Derek Jarman en een moderne score van Sir Peter Maxwell Davies. Documentaire van de week Anton Corbijn Inside Out (Klaartje Quirijns, 2012) bioscoop (7) Anton Corbijn in verlegenheid gebracht door een voor hem heel vertrouwd voorwerp: de camera. Engste film van de week Snowtown (Justin Kurzel, 2011) dvd (8)
Tegenover het onschuldig kermisvermaak van doorsnee horrorfilms, zoals de hieronder gesignaleerde Intruder, staan films die op akelig realistische wijze afdalen in de donkerste diepten van de menselijke ziel, daar waar niets meer te lachen valt. Snowtown is gebaseerd op de waargebeurde excessen van een massamoordenaar in het gelijknamige Australische gehucht. John (ijselijk vertolkt door Daniel Henshall) wordt op zijn ronkende motor geïntroduceerd als een ridder te paard, de gehelmde beschermer van het vaderloze gezin van hoofdpersonage Jamie (debuut van Lucas Pittaway). Hij beweert de wereld van het kwaad te zullen bevrijden, maar moordt alleen maar om zijn fascinatie voor de dood te bevredigen. Debuterend regisseur Justin Kurzel is meestal zeer terughoudend in het tonen van geweld, behalve wanneer de weerloze Jamie definitief medeplichtig wordt gemaakt. Het gevoel dat ontsnappen onmogelijk is, wordt versterkt doordat een buitenwereld in deze film zo goed als ontbreekt. Een lekker ouderwetse Britse spookhuisfilm The Legend Of Hell House (John Hough, 1973) Blu-ray (7) The Legend Of Hell House is op de hoes van de recente Duitse Blu-ray beter bekend onder de idiote titel Tanz der Totenköpfe. Het beste aan de film is de elektronische soundtrack van Delia Derbyshire en Brian Hodgson van White Noise, makers van de elektronische klassieker An Electric Storm. Liefhebbers van de Canadese industriële band Skinny Puppy zullen een citaat herkennen. Villain Regie: Sang-il Lee Jaar van uitgave: 2010 dvd
donderdag 29 maart 2012
A Dangerous Method
dinsdag 27 maart 2012 Die Spinnen / The Spiders (Fritz Lang, 1919) dvd (6)
De held in het avonturenepos Die Spinnen is Kay Hoog, gespeeld door Carl de Vogt, who today seems somewhat colourless, zoals Lotte Eisner het eufemistisch aanduidt in haar boek over het werk van Fritz Lang (Da Capo Press, 1976). De Vogt komt te stijf aristocratisch over om een Harrison Ford te zijn. Tegenspeelster Ressel Orla, in de rol van de boosaardige Lio Sha, zou tegenwoordig eerder als strenge lerares gecast worden dan als lenige boevenbazin. De decors maken meer indruk dan de acteurs, vooral de Incatempels in het eerste deel van het tweedelige feuilleton. Kay Hoog is naar Midden-Amerika gereisd om een schat te vinden en en passant mensen te redden, zoals de Incaprinses die op het punt staat innig omarmd te worden door een wurgslang. Het tweede deel van de film gaat over de jacht op een diamant in de vorm van een Boeddhahoofd. George Lucas en Steven Spielberg waren onder meer geïnspireerd door Fritz Langs Indian Epic (1959), maar de roots van Indiana Jones zijn al terug te vinden in Die Spinnen. Intouchables (Olivier Nakache & Eric Toledano, 2011) bioscoop (7)
Er is sprake van een feel good movie wanneer na afloop van de voorstelling de deuren achterin de bioscoopzaal open gaan en de verblindende lichtbron niet, zoals gebruikelijk, van buiten naar binnen schijnt, maar in tegenovergestelde richting. Intouchables is een voorspelbaar verhaal over een nobele zwarte man die kleur geeft aan een blanke aristocraat. Driving Miss Daisy in a wheelchair. Het is geheel aan het elastieken lichaam en de vaak politiek incorrecte grappen van komiek Omar Sy te danken dat de volle bioscoopzaal verandert in een collectieve daverende schaterlach, zelfs bij grappen die op papier heel flauw klinken. Hoe belangrijk komische timing is, bleek vorige week tijdens het item over de film in De Wereld Draait Door, toen een paar scènes werden vertoond in verknipte vorm, zonder opbouw en ontdaan begin en einde, en het net leek alsof Intouchables helemaal niet zo grappig was als men aan de gesprekstafel beweerde. Film als onderwerp op televisie is nooit zonder risico. Desondanks heeft De Filmfreak met deze film een lentehit in handen. Albert Nobbs (Rodrigo García, 2011) bioscoop (6) Voorheen maakte ik in mijn agenda achter de titel van een bezochte bioscoopfilm een extra notitie wanneer de projectie digitaal was. Tegenwoordig kan ik beter noteren wanneer een film vanaf 35mm komt, aangezien analoge projectie in Amsterdam vrijwel is uitgestorven. Het goede nieuws bij Albert Nobbs is dat deze film in De Uitkijk nog op ouderwetse wijze vertoond wordt. Volgens het interview met regisseur Rodrigo García in De Filmkrant #341 (maart 2012) is Albert Nobbs gebaseerd op een toneelstuk, grotendeels geschreven door hoofdrolspeelster Glenn Close, dat op zijn beurt gebaseerd is op een kort verhaal van de Ierse schrijver George Moore. In de openingstitels staat echter achter de credit story by de naam vermeld van de Hongaarse regisseur István Szabó. Wil de echte schrijver nu opstaan? Intruder (Scott Spiegel, 1989) Blu-ray (6)
Intruder is een ouderwetse horrorfilm over een maniak die ’s nachts huishoudt in een supermarkt. Gore in a store, noemt regisseur Scott Spiegel het op de totaal oninteressante commentaartrack bij de Blu-ray-editie die december vorig jaar verscheen bij het in culthorror gespecialiseerde Amerikaanse label Synapse Films. Spiegel roept verder heel vaak Oh, man!, Oh my God!, Oh, boy! en Good grief!. Daar voegt Lawrence Bender (latere producer van onder meer Reservoir Dogs en Pulp Fiction) helaas weinig aan toe. Intruder is in ongecensureerde vorm uitsluitend een film voor de liefhebber. Zelfs doorgewinterde slagers zullen bij sommige scènes het hoofd afwenden. De film werd niet zo lang geleden al in Nederland uitgegeven in de serie van Mr. Horror, maar die editie kun je beter negeren vanwege het ontbreken van extra’s en het verkeerde beeldformaat (1.33:1 in plaats van 1.78:1). De Blu-ray heeft naast de overbodige commentaartrack gelukkig nog een uitgebreide terugblik met de meeste van de belangrijkste cast- en crewleden, extended cuts (in de meest letterlijke betekenis van het woord) en outtakes van wat bewaard is gebleven van Night Crew, de eerdere, kortere versie op 8mm die Spiegel opnam met Sam Raimi (regisseur van onder anderen The Evil Dead en Spider-Man) en Ted Raimi. Andere vroege rollen in Intruder zijn voor Martin Sheens dochter Renée Estevez (The West Wing) en Burr Steers (tegenwoordig regisseur van Zac Efron-vehikels). Vreemd genoeg komt Intruder niet voor in Nightmare Movies, het naslagwerk van Kim Newman waarin verder vrijwel alle horrorfilms van na 1960 op zijn minst een keer bij naam genoemd worden. donderdag 22 maart 2012
Late Autumn
dinsdag 20 maart 2012 Film als straf Klassenverhältnisse (Danièle Huillet & Jean-Marie Straub, 1984)
De non-acteurs in Klassenverhaltnisse dreunen in lange dialogen hun teksten op alsof ze onder regie van Robert Bresson in een humorloze remake verzeild zijn geraakt van My Diner With Andre. Als gehypnotiseerde boze Duitse leraren staan ze hardop met tegenzin zinnen uit een boek van Kafka taalkundig te ontleden, daarbij vaak bijna vergetend dat een zin meestal eindigt met een laatste woord. Zal het ooit nog iets worden tussen Huillet & Straub en mij? vrijdag 16 maart 2012 Weekoverzicht
Putty Hill (Matt Porterfield, 2011) dvd (7)
New American indie: de minimalistische observaties van Porterfield versus The Exploding Girl-met-humor van Dunham. Tenten (Adrift In Tokyo) (Satoshi Miki, 2007) dvd (7)
Existentiële wandeling van twee doelloze mannen door de Japanse hoofdstad leidt in licht absurdistische komedie terug in de armen van de (surrogaat)familie. Terraferma (Emanuele Crialese , 2011) bioscoop (6)
Thematisch vergelijkbaar met Le Havre van Aki Kaurismäki, maar te conventioneel in aanpak. Bevat wel het mooiste openingsshot van de week: in azuurblauwe zee worden visnetten over de kijker uitgegooid. Italiaanse vissers halen vaker het lichaam van een Afrikaanse vluchteling naar boven dan verse vis. Het net staat ook symbool voor het politieke web waar zowel de vluchteling als de behulpzame visser in verstrikt raakt. 170 Hz Regie: Joost van Ginkel Jaar van uitgave: 2011 bioscoop
Britse festivalbezoeker ontwaart Hollandse trend
Back in the 1960’s male Dutch filmmakers such as Paul Verhoeven, Wim Verstappen, Pim de la Parra and, a little later, Ate de Jong put as much raucous sex into their films as the censors would allow. And now this past year no fewer than three young female Dutch directors have made films whose heroines indulge in joyless, often self-harming and always graphic sexual contact – Nanouk Leopold’s Brownian Movement; Polish-born, Dutch-based Urszula Antoniak’s Code Blue, and, most recently (in the Berlinale Forum) Sacha Polak’s Hemel. Vido levert zijn eerste bijdrage aan Moviequiz
dinsdag 13 maart 2012
Paradiso
woensdag 7 maart 2012 Beste tip deze week gehoord in een documentaire Sound It Out (Jeanie Finlay, 2011) dvd (6)
Een platencollectie is all about memories, zegt Tom, eigenaar van platenzaak Sound It Out. Fans van de film High Fidelity (Stephen Frears, 2000) zullen in Tom een ideale combinatie herkennen van John Cusack en Jack Black. Zijn verlegen collega is meer een Todd Louiso. De documentaire over the very last record shop in Teesside, UK, gemaakt door vaste klant Jeanie Finlay, zal heel herkenbaar zijn voor mensen van wie de huiskamer voornamelijk bestaat uit kasten vol vinyl. Wat moeten we met al die stapels platen als we er niet meer zijn en niemand ze kan of wil overnemen? Status Quo-fan Shane heeft de beste oplossing: laat al het vinyl omsmelten tot een doodskist en laat je daarin begraven. Zo ben je ook onder de grond nog steeds omringd door je eigen muziekcollectie. Weekoverzicht Film van de week Miss Bala (Gerardo Naranjo, 2011) dvd (8)
Een kandidate van een missverkiezing wordt per ongeluk pion in een vuile drugsoorlog. Vanwege de onophoudelijke spanning vergeet de kijker dat deze uiterst gestileerde actiefilm waarschijnlijk akelig dicht tegen de Mexicaanse werkelijkheid aan zit. Na Guillermo del Toro, Alejandro González Iñárritu en Alfonso Cuarón is Gerardo Naranjo een Mexicaanse regisseur om in de gaten te blijven houden. Young Adult (Jason Reitman, 2011) bioscoop (7)
De eerste en enige film met The Concept van Teenage Fanclub als plotonderdeel. Charlize Therons tegenspeler Patrick Wilson draagt coole T-shirts (Pixies! Black Flag!!). The Mill & The Cross (Lech Majewski, 2011) bioscoop (7)
Cursus Pieter Bruegel de Oude-voor-beginners. woensdag 7 maart 2012
Extremely Loud & Incredibly Close
dinsdag 6 maart 2012 Sign Of The Pagan (Douglas Sirk, 1954) dvd (5)
In 1954 ging Magnificent Obsession in première, een van de drie films dat jaar gemaakt door regisseur Douglas Sirk. De meester van het melodrama maakte in 1954 ook Sign Of The Pagan. In plaats van een naar een onmogelijke liefde smachtende (huisvrouw) gaat die film over brute krijger Attila de Hun, lekker vet aangezet door acteur Jack Palance. Sign Of The Pagan werd met twee camera’s gedraaid, omdat begin jaren vijftig nog niet alle bioscopen de films in breedbeeld konden vertonen. De op dit moment beschikbare Duitse dvd (Attila der Hunnenkönig) bevat zowel de versie in 1.37:1 als die in 2.35.1, al is die laatste versie helaas niet anamorphic en daarom alleen interessant als vergelijkingsmateriaal. Tot zover de redenen de film te zien. De verwijzingen naar de Koude Oorlog, met de tot het christendom bekeerde Romeinen als het goede Amerika en de Hunnen als de heidense communisten, zitten op irritant propagandistische wijze in de film verwerkt, inclusief de communistenjacht. Rome moet eerst onder eigen gelederen zuiveren, voordat de strijd tegen de ongelovigen gewonnen kan worden. De heldhaftige Marcian (Jeff Chandler) stoot in Constantinopel een afvallige Romeinse leider (dubieus verwijfd gespeeld door George Dolenz) van zijn troon, omdat die een pact heeft gesloten met Attila en andere wilde stammenhoofden. De schermutselingen spelen zich voornamelijk aan het hof plaats en in het legerkamp van Attila. Palance heeft er zin in en laat zich als enige acteur lekker gaan. De rest van het acteursensemble maakt een stijve indruk, meer bezorgd om de juiste blocking dan om hun personage. In veel scènes staat een hoofdpersoon centraal in het frame en springen de andere acteurs letterlijk in beeld wanneer ze hun tekst moeten opdreunen. Als je daar steeds meer op gaat letten, wordt Sign Of The Pagan onbedoeld een komedie en zeker niet het historische spektakel dat de trailer belooft. Abrir Puertas Y Ventanas (Milagros Mumenthaler, 2011) bioscoop Lena (Christophe Van Rompaey, 2011) bioscooop
donderdag 1 maart 2012 Extérieur, Nuit (Jacques Bral, 1980) dvd (7)
Op 1 februari 2012 schreef ik op deze pagina over de Scopitone en pas gisteren zag ik er voor het eerst eentje in actie. Niet in het echt, maar in de losjes vertelde, tragikomische Franse film Extérieur, Nuit. De filmjukebox werd dus in ieder geval tot in 1978 gebruikt in Franse cafés. In de bewuste scène brengen twee bevriende nietsnutten, de potentiële romancier Bony (André Dussollier) en saxofonist Léo (Gérard Lanvin), een van hun frequente drinkpauzes door in een Parijs café. Ze proberen de stemming erin te brengen door bij de Scopitone een filmpje uit te kiezen van een buikdanseres. Ze wiegt haar heupen tegen de achtergrond van twee echte piramides. Het derde belangrijke personage rijdt op dat moment met haar taxi door een van de arrondissementen. Cora (Christine Boisson, met zwarte vlek in haar rechter oogwit) spaart voor een reis naar exotisch Zuid-Amerika en verdient bij door vervelende mannelijke klanten te beroven. Ze heeft Léo, die tijdelijk bij Bony logeerruimte heeft ingepikt, eerder in de film als klant in de taxi gehad en vanaf hun eerste ontmoeting schieten de vonken over en weer, schroeivlekken inbegrepen. De twee hebben een ongedurig, impulsief karakter, wat vaak leidt tot botsingen en meningsverschillen. Bony slaat de geliefden gelaten en een tikkeltje jaloers gade. Hij vermoedt dat de korte aanwezigheid van Cora wel eens het beste is dat de twee vrienden ooit in hun leven zal overkomen. De twee bohemiens zijn platzak en niet op ambities te betrappen. Withnail & I ondernamen, met veel pijn en moeite, tenminste nog een trip van de stad naar het platteland. Bony en Léon komen niet verder dan de piramides in een Scopitone-filmpje. dinsdag 28 februari 2012 De comeback van de zwijgende film? Door het winnen van de belangrijkste Oscars afgelopen weekend, krijgt de zwijgende film dankzij The Artist weer de verdiende aandacht, maar tot een algehele herwaardering bij het grote publiek zal het natuurlijk nooit leiden. De zwijgende film is voor de huidige generatie niet meer dan een grappige app op de iPhone. De Wereld Draait Door deed maandag het hele item naar aanleiding van de Oscars in zwart-wit, met pianobegeleiding en tussentitels. Dat was heel koddig voor een paar minuten. De lol verging toen nog geen vijf minuten later op Nederland 1 het NOS-journaal voor exact dezelfde aanpak bleek te hebben gekozen. Hopelijk wordt de hedendaagse filmkijker met hulp van Hugo (ook vijf Oscars, maar in minder belangrijke categorieën) nog wat bijgespijkerd over de vroege filmgeschiedenis en neem hij/zij die net zo serieus als het titelpersonage. Hugo (Martin Scorsese, 2011) bioscoop (8)
Met grote vaart, extra duizelingwekkend vanwege het 3D-effect, daalt de camera tijdens de proloog van Hugo vanuit de sneeuwwolken af op station Montparnasse in het Parijs van de jaren dertig. Binnen een paar minuten vliegt de vroege geschiedenis van de cinema aan de kijker voorbij. Een trein arriveert in het station, refererend aan de trein in de beroemde korte film van de gebroeders Lumière. In het aantekeningboekje van het jongetje Hugo (Asa Butterfield) komt de tekening van een automaton tot leven als de pagina’s snel achter elkaar worden bekeken. Het mechanisme heeft de vorm van een mens, net als de robotversie van Maria in Metropolis. Slapstick was succesvol in de vroege cinema en dus filmt Martin Scorsese de rennende stationsagent (Sacha Baron Cohen) zoals in zwijgende slapstickfilmpjes. De cinema rent letterlijk aan andere kunstvormen voorbij, zoals de muziek (een combo onder leiding van een Django Reinhardt-lookalike), de literatuur (zie ik James Joyce daar aan een terrastafeltje?) en de schilderkunst (de oudere vrouw met de tekkel lijkt heel erg op een portret geschilderd door Pyke Koch). Weesjongetje Hugo begluurt het leven op het station, zich verschuilend achter klokkenwijzers. Hij is onze kinderlijke blik op de wondere wereld van de film en neemt tegelijkertijd de daarbij behorende voyeuristische positie in. Achter de coulissen windt het jongetje elke dag de uurwerken van het station op. Film is ook een mechanisme, om tijd mee op te vangen, gebeurtenissen uit het verleden mee te kunnen oproepen en dromen mee tot leven te brengen. In een van zijn dromen ziet Hugo een locomotief door een stootblok botsen, dwars door de stationshal rijden en uit een raam storten. Het ongeluk is echt gebeurd in 1895, niet toevallig het officiele geboortejaar van de cinema. Vanaf de ontmaskering van de nukkige speelgoedverkoper op het station, komt de filmgeschiedenisles in Hugo pas echt tot leven en zijn we getuige van de verwondering die cinema in de vroege jaren teweeg kon brengen. Wat moet het een wonder zijn geweest voor het eerst film te zien. Alleen een kind kan dat gevoel nog beleven. Hugo is een kinderavonturenfilm met cinema als de te vinden schat. vrijdag 24 februari 2012 Film noir-tip voor het weekend 99 River Street (Phil Karlson, 1953) dvd (8)
Regisseur Phil Karlson is bekend van de noirs Kansas City Confidential (1952) en The Phenix City Story (1955), maar ook van de rattenhorrorfilm Ben (1972) met de titelsong van Michael Jackson. In het met veel vaart vertelde 99 River Street zet hij de kijker meerdere keren op het verkeerde been. Hij vangt aan met een bokswedstrijd, maar 99 River Street blijkt geen boks-noir, zoals Body and Soul (1947) en The Set-Up (1949). De wedstrijd is onderdeel van een televisieverslag, bekeken door oud-bokser Ernie Driscoll (John Payne). Ernie is nog steeds verbitterd over het verloren gevecht en zijn vroegtijdig gestopte bokscarrière vanwege een oogaandoening. Hij verdient zijn schamele loon als taxichauffeur. Zijn overspelige vrouw Pauline (Peggie Castle) ziet haar uitzicht op een rijk leventje in rook opgaan en beraamt ter compensatie samen een fout vriendje een diefstal. Even lijkt de film de richting op te gaan van heist-noir en overspeldrama, totdat een bevriende actrice van Ernie hem in paniek vraagt of hij met haar mee wil naar het theater waar ze eerder op de avond een auditie heeft gedaan. Zou 99 River Street dan toch een moordmysterie worden of heeft Carlson een nieuwe verrassing in petto? Echo’s van de boksring en het theaterpodium keren later terug in het echte leven van de protagonisten, als Ernie in de climax zijn laatste gevecht herbeleeft en de actrice (Evelyn Keyes) haar talenten in de praktijk pas echt tot bloei ziet komen. Road To Nowhere (Monte Hellman, 2010) dvd (6)
Een enkele keer is er geen licht aan het einde van de tunnel, zoals in Monte Hellman’s Road To Nowhere. De personages zijn in een labyrint geplaatst en lopen daar continue rondjes, zonder zicht op de uitgang. Een oudere industrieel (Cliff De Young) en zijn maîtresse (Shannyn Sossamon) stappen uit het leven, worden onderwerp van een film en die film maakt weer onderdeel uit van een onderzoek door een journaliste (Dominique Swain). Hellman laat vaak expres in het ongewisse of we naar de reconstructie of een flashback kijken of naar het leven dat de acteurs op en rondom de set leven. Als iets later dan gebruikelijk de openingscredits in beeld verschijnen, blijkt de film geregisseerd door de fictieve regisseur Mitchell Haven (Tygh Runyan). Iedereen speelt op zijn minst een dubbelrol. Het verhaal wordt extra gecompliceerd, omdat de zelfmoorden in scène zijn gezet en de maîtresse, ondertussen levend onder een andere naam, door toeval wordt gevraagd zichzelf te spelen. De casting stelt haar in de gelegenheid alternatieve keuzes in haar leven uit te proberen en emoties te acteren die ze in werkelijkheid niet heeft gehad. De afstandelijk aandoende conceptuele aanpak staat boven de intrige. We worden op geen enkel verhaalniveau in staat gesteld diep tot de personages door te dringen. Monte Hellman’s Road To Nowhere intrigeert en laat koud tegelijk. donderdag 23 februari 2012
Road To Nowhere
woensdag 22 februari 2012 Shame (Steve McQueen, 2011) bioscoop (8)
Zelfs films met een open einde voelen afgerond aan wanneer een gebeurtenis uit het begin op een of andere manier terugkeert in de laatste scène. Zo ook in Shame. De doodlopende cirkelbeweging krijgt in de proloog letterlijk vorm in de rondjes die Brandon (Michael Fassbender) loopt in zijn appartement – een dagelijks ritueel vlak na het ontwaken. Hij heeft dan geen kleren aan en houdt de gordijnen geopend. Brandon loopt rondjes zoals dieren doelloos rondjes lopen in een kooi. New York is in Shame wat dat betreft een grote dierentuin. Bij alle grote ramen zijn de gordijnen geopend. Iedereen kan ongegeneerd kijken naar de wonderlijke fauna achter het glas. Het lijkt op een scène uit Playtime van Jacques Tati, maar dan ontdaan van alle humor. Ook computerschermen vormen ramen op een afgestompte wereld. Brandon staart naar webcammeisjes en zijn baas voedt zijn zoon op via Skype. Als de twee mannen een tafel reserveren in een muziekcafé op de bovenste verdieping van een wolkenkrabber, bewonderen ze het mooie uitzicht over de stad, maar eigenlijk zitten ze daar om zelf gezien te worden. Op het podium staat Brandons zus Sissy (Carey Mulligan). Ze zingt een langzame, afgekloven versie van New York, New York. Wat ooit als ode aan de stad is geschreven, is een treurzang geworden. De onverwachtse, ongewenste aanwezigheid van zijn zus, als logé in een huis waar hij het liefst in zijn eentje woont, dwingt Brandon tot zelfreflectie. Net zoals in zijn vorige film gebruikt regisseur Steve McQueen een lange, onafgebroken opgenomen dialoog als breekpunt. Tijdens de eerste date met een van zijn vrouwelijke collega’s wordt Brandon in staat gesteld een alternatief te kiezen voor het leven als seksverslaafde vrijgezel. De cirkelvormige beweging van de film wekt de suggestie dat verandering onmogelijk is. We zijn weer terug bij af. dinsdag 21 februari 2012
ABCinema from Evan Seitz on Vimeo. vrijdag 17 februari 2012 Uit het eigen archief
Bij het opruimen tegengekomen: de Japanse poster van een bekende Nederlandse speelfilm. Dat zal met Nova Zembla niet zo snel gebeuren. Hier de uitvergroting. Een beetje verliefd op…
… Giulietta Masina, na het zien deze week van Le Notti Di Cabiria (Federico Fellini, 1957). Ze werd onder meer de vrouwelijke Chaplin genoemd. De echte Chaplin zei in The New York Times van 1 februari 1966: She’s the actress I admire the most. Vreemd genoeg is de dame op de hoes van de dvd helemaal niet Masina, maar de actrice in rol van de maîtresse van acteur Alberto Lazzari (Amedeo Nazzari). woensdag 15 februari 2012
Rolling Thunder
dinsdag 14 februari 2012 The Descendants (Alexander Payne, 2011) bioscoop (8)
Hij is eerst even te zien als een van de familieleden van advocaat Matt King (George Clooney) en gaat net als de overige aanwezigen gekleed in een luchtig, felgekleurd Aloha shirt. De familie vergadert over de toekomst van een stuk grond dat sinds midden negentiende eeuw van generatie op generatie is geërfd. De mogelijke, zeer lucratieve verkoop is een zijplot in The Descendants en controversieel, want het is zo goed als zeker dat projectontwikkelaars en hordes toeristen de ongerepte natuurgebied zullen gaan vertrappen. De tweede keer dat het bekende gezicht in beeld komt, is tijdens een barbecue waarbij de voltallige familie via stemming gaat beslissen wie de meest geschikte koper is van de grond. Matt is als enige gemachtigd het resultaat van de stemming te bevestigen met zijn handtekening. Hij zit aan tafel met neef Hugh (Beau Bridges) en wordt tijdens een discussie gadegeslagen door een zwijgend reagerend familielid. Het is hem echt: acteur Michael Ontkean, onder fans van Twin Peaks beter bekend als sheriff Harry S. Truman. Tussen die legendarische serie en deze vijfde speelfilm van Alexander Payne is zijn carrière verzand in minder spraakmakend televisiewerk, dus het is leuk hem weer eens in actie te zien. Hoewel, actie is een groot woord. Zijn rol bestaat uit niet meer dan aanwezig zijn en met steeds wijder openende ogen te luisteren naar het gesprek tussen Matt en Hugh. De rol van Michael Ontkean in The Descendants is meer zwijgend dan die van Jean Dujardin in The Artist. De still hierboven is van de eerste familievergadering met Ontkean rechts in blauw shirt. vrijdag 10 februari 2012
Le Havre
woensdag 8 februari 2012
Ne Change Rien
dinsdag 7 februari 2012 War Horse (Steven Spielberg, 2011) bioscoop (6)
Spielberg heeft een imposante cast om zich heen weten te verzamelen voor zijn paardenepos. Emily Watson (Breaking The Waves) als de moeder van boerenzoon Albert (Jeremy Irvine), Peter Mullan (Tyrannosaur) als zijn vader, David Thewlis (Naked) als de landeigenaar die tijdens een veiling in het dorp in Devon op hetzelfde paard aast, Tom Hiddleston (Archipelago, Midnight In Paris) als de legerkapitein die het paard koopt voor op het strijdveld, Benedict Cumberbatch (Tinker Tailor Soldier Spy) als majoor, de Fransman Niels Arestrup (Un Prophète) als de grootvader van een kleindochter die zich bij een Franse molen over het paard ontfermt, de dikke Deen Nicolas Bro (Adam’s Apples, Murk) als goede Duitser en in de slotfase zelfs nog even onze favoriete rij-instructeur (Eddie Marsan uit Happy-Go-Lucky) en onze lievelingspaardenslager (Philippe Nahon uit Seul Contre Tous, hier in de rol van veilingmeester). Heb ik nog iemand overgeslagen? Ja. ‘Onze’ eigen Robert de Hoog. Ik heb alle uithoeken van elk massashot uitgeplozen, maar heb hem niet kunnen vinden. Zou zijn bijdrage op de montagevloer zijn beland of werd de jonge acteur onder de voet gelopen door de honderden andere Europese figuranten? Na alle media-aandacht vorig jaar mag zijn afwezigheid best een anticlimax genoemd worden. Een internationale carrière is in de knop geknakt. The Woman In Black (James Watkins, 2012) bioscoop (7)
Elijah Wood zal zijn hele leven Frodo blijven. Daniel Radcliffe heeft het beter getroffen, want zonder bril is hij geen Harry Potter meer. In de spookhuisfilm The Woman In Black is hij niemand anders dan advocaat en weduwenaar Arthur Kipps, voor zaken per trein en verder met paard en wagen aangeland in een gehucht waar kinderen om duistere redenen overlijden. De oorzaak van al het leed blijkt te huizen in een buitenverblijf dat enkel te bereiken is bij eb. Kipps zet voet in het verlaten huis en direct merken we dat het huis bezeten is van onrustige geesten. In elke schaduw zit een potentiële geestverschijning verborgen en schaduw is er in overvloed in deze sfeervol gothic horrorproductie uit de uit het graf herrezen Hammer studio. Ik was zo op mijn hoede voor opspringende spoken dat ik ze zelfs tijdens scènes overdag dacht te zien. Neem bijvoorbeeld het shot vanuit vogelperspectief, wanneer de camera van het vaste land hoog over het water vliegt en het smalle, door vloed verzwolgen pad volgt naar het afgezonderde eilandje. Meeuwen en andere zeevogels klappen verschrikt de vleugels en als ze uit beeld fladderen, lijkt een in het zwart gekleed persoon door het water te waden. Of zie ik ze nu vliegen? vrijdag 3 februari 2012 The Hellstrom Chronicle (Walon Green & Ed Spiegel, 1971) dvd (7)
Als je al jeuk krijgt bij de aanblik van mieren, spinnen en aanverwante geleedpotigen, zul je jezelf constant krabben bij het zien van The Hellstrom Chronicle. Deze klassieke, Oscarwinnende documentaire is als Microcosmos zonder aaibaarheidsfactor. Geobserveerd onder microscopen veranderen onschuldige kruipdieren en bromvliegjes in angstaanjagende monsters. Niet voor niets werd de film op de markt gezet als horrorfilm. Deze kleine creaturen zullen de mensheid overleven, waarschuwt fictieve entomoloog professor Hellstrom (verlekkerd vertolkt door acteur Lawrence Pressman) ons met nauwelijks ingehouden genoegen. Hij vertelt met fascinatie over efficiënt ingerichte levens van bijen, termieten, sprinkhanen en rupsen, maar de filmmakers lijken gelijkertijd de grootste diersoort op aarde te demoniseren. Bij het bekijken van de gerestaureerde Amerikaanse uitgave op Olive Films bedacht ik me deze film als kind ooit gezien te hebben en dat ik sindsdien insecten wantrouwend in de gaten houd. A lot of animals were killed, drowned, crushed, poisoned, eaten and digested during the making of this film. donderdag 2 februari 2012
Stake Land
woensdag 1 februari 2012 The Girl With The Dragon Tattoo (David Fincher, 2011) bioscoop (8)
What is hidden in snow, comes forth in the thaw, is een van de slagzinnen voor David Finchers verfilming van het eerste deel van de Millenniumtrilogie. Sneeuwwit is de achtergrond van de ingelijste tekeningen die in de proloog worden uitgepakt. De tekeningen lijken op ijskristallen achter glas. De geschiedenis van de rijke industriefamilie Vanger ligt bevroren in fotoboeken en krantenarchieven. Journalist Mikael Blomkvist (Daniel Craig) onderzoekt in opdracht van industrieel en patriarch Henrik Vanger (Christopher Plummer) een familiegeheim en brengt het in 1966 verdwenen nichtje Harriet terug tot leven door contactafdrukken van zwart-witfoto’s achter elkaar te zetten op zijn computer. Het dood gewaande meisje begint weer te bewegen. De ontdooiing van haar portret is een belangrijke stap in de ontknoping van het complexe mysterie. The Iron Lady (Phyllida Lloyd, 2011) bioscoop (5)
Bij Thatcher moet ik denken aan sociaal onrecht, grote maatschappelijke onrust, de mijnwerkersstaking, privatisering, de Falklandoorlog en de poll tax. Het enige positieve aan de politica is haar karikatuur in Spitting Image van de BBC. Mijn sympathie gaat dan ook alleen uit naar Meryl Streep. De actrice kruipt zo diep in de huid van haar personage, dat ik vergeet dat ik naar Meryl Streep zit te kijken. Daar kan Leonardo DiCaprio heel veel van leren. Ik had overigens tijdens het kijken niet door dat Thatchers dochter Carol gespeeld wordt door Olivia Colman, de actrice uit Tyrannosaur (Paddy Considine, 2011). Wat een blonde pruik al niet vermag. Irritant zijn de geestverschijningen van Denis Thatcher en de flashbackstructuur. In plaats van te focussen op één of twee echt heel belangrijke momenten in het leven van Thatcher, zijn de flashbacks een opsomming van historische feiten. Een opeenvolging van incidenten levert niet automatisch drama op. Een videoclip van Robert Altman
Color-Sonics (in Frankrijk bekend als Scopitones) was een onsuccesvolle filmjukebox uit de jaren zestig en een vroege voorloper van MTV. In een biografie over regisseur Robert Altman las ik dat hij, toen het nog niet zo met hem wilde vlotten in Hollywood, vier muziekfilmpjes heeft gemaakt voor Color-Sonics. Via YouTube zijn er twee te bekijken: het olijke Girl Talk van acteur, pianist en liedjesschrijver Bobby Troup (zie hierboven) en Ebb Tide van model Lili St. Cyr (alleen geschikt voor achttien jaar en ouder). dinsdag 31 januari 2012
Hell And Back Again
donderdag 26 januari 2012
Landscape Suicide (James Benning, 1986) dvd
dinsdag 24 januari 2012 Weekendoverzicht
George Harrison: Living In The Material World (Martin Scorsese, 2011) Blu-ray (8)
Een van de grappigste citaten uit Martin Scorsese’s documentaire over de stille Beatle is ergens in het begin van deel 1, opgetekend uit de mond van Paul McCartney wanneer hij herinneringen ophaalt aan een school waar hij met George Harrison in Liverpool op heeft gezeten: It was very Dickensian. Dickens even taught there—that’s how Dickensian it was. Veel minder opvallend is het filmcitaat dat Scorsese gebruikt ter introductie van de Hamburgse periode van The Beatles. De beelden van de beruchte Reeperbahn, inclusief fragment van bloedige dronken vechtpartij, zijn afkomstig uit de cultdocumentaire Mondo Cane (Paolo Cavara, Gualtiero Jacopetti & Franco Prosperi, 1962). Is het een kleine ode aan de controversiële Italiaanse documentairemaker Gualtiero Jacopetti die vorig jaar augustus overleed? Het zou zomaar kunnen. vrijdag 20 januari 2012
Apa (Father) (István Szabó, 1966) dvd
woensdag 18 januari 2012 The DVD’s and Blu-rays of 2011
Vorig jaar leerde ik dankzij de dvd- en Blu-ray-poll van Sight & Sound het oeuvre kennen van onder meer de Franse komiek Pierre Étaix en de onafhankelijk uitgebrachte kleinoden van David D. Williams (Lillian uit 1993 en Thirteen uit 1997). Het loont dus de moeite de poll van 2011 uit te pluizen op bijzondere herontdekkingen. dinsdag 17 januari 2012 J. Edgar (Clint Eastwood, 2011) bioscoop (6) Leonardo DiCaprio is zeker geen slecht acteur, maar zelfs als hij J. Edgar Hoover op oude leeftijd speelt, blijf ik in hem het jochie zien dat hij is gebleven sinds zijn doorbraakrol in What's Eating Gilbert Grape (Lasse Hallström, 1993). Daar kan geen make-up tegenop. In Clint Eastwoods biopic J. Edgar (onder fans van Jiskefet ook bekend als Tsjee, Edgar!) ziet DiCaprio er uit als een jonge acteur met heel veel schmink op zijn gezicht. Het kan nog erger, getuige de latex kop van zijn tegenspeler Armie Hammer in de rol van metgezel en heimelijke liefde Clyde Tolson. Ouder gemaakt lijkt die acteur heel erg op astronaut Dr. Dave Bowman in de laatste scènes uit 2001: A Space Odyssee. DiCaprio heeft het meeste weg van John Voigt, wat me doet afvragen waarom Voigt niet voor de rol van de oude Hoover is gevraagd. Of zou de rechtse Voigt geweigerd hebben vanwege Hoovers latente homoseksualiteit? Het lukte mij niet een tragisch figuur te zien in de FBI-baas. Dan liever de bullebak zoals Broderick Crawford hem neerzet in The Private Files Of J. Edgar Hoover (Larry Cohen, 1977). In die film blijft ons ook de lange subplot bespaard over de ontvoering van het zoontje van Charles Lindberg. Ontvoeringen van kinderen duiken vaker op in het werk van regisseur Clint Eastwood (zie ook: A Perfect World, Mystic River en Changeling). De afgelopen filmweek in vogelvlucht Het beste in de bioscoop
Tyrannosaur (Paddy Considine, 2011) (8) Het beste in de thuisbioscoop
The Killers (Robert Siodmak, 1946) (8) Oh, dus daarom had ik afgelopen week een nachtmerrie
Red White & Blue (Simon Rumley, 2010) (7) Experimentele film die me om meerdere redenen aan Underworld van Don DeLillo deed denken
American Landscape (Lost & Found) (James Benning, 1984) dvd Schiet, of ik lach
Fubar II (Michael Dowse, 2010) dvd vrijdag 13 januari 2012
Kill List
woensdag 11 januari 2012 Winter Vacation (Li Hongqi, 2010) dvd (7)
In de NRC werd vorige maand terecht opgemerkt dat de verveling van de personages in Winter Vacation ook onze verveling dreigt te worden. De Chinese scholieren vervelen zich te pletter tijdens hun winterse vakantie. Het is te koud om te spelen en eenmaal buitenshuis lopen de jongens kans van hun zakgeld beroofd te worden door een oudere buurtgenoot die net even sterker is. Een eigenwijze kleuter ziet thuis vanaf de bank hoe opa zijn dagen slijt met geklaag en televisie. Het jochie weet zeker wat hij later wil worden: een wees, want dan heb je in ieder geval geen last van je familie. Zijn oudere broer brengt de vrije dagen voornamelijk door in bed. Een bevriende klasgenoot zit naast hem op een stoel een woordenboek te lezen, bij gebrek aan spannendere lectuur. De camera staat lang stil in kale, witgeverfde slaapkamers, op troosteloze modderlaantjes tussen afbraakwoningen en bij kapotte meubels aan de straatkant. Het duurt soms lang voordat iemand zin heeft in beeld te lopen. Eenmaal binnen bereik van de camera doen mensen vervolgens weinig meer dan stilstaan, om zich heen kijken en wachten. Dialogen gaan vaak over zaken die vervolgens niet worden ondernomen. De spannendste gebeurtenis in de hele film is de komst van een gebreide groene wintermuts. Winter Vacation raakt bevroren door zo veel lusteloosheid. Zonder de droge humor zou het een zware zit zijn geworden. Pas aan het eind heeft iemand voldoende energie over voor een vurige aanklacht tegen het apathische leven, maar hij is meer dorpsgek dan docent en houdt zijn pleidooi ook nog eens in het verkeerde klaslokaal. dinsdag 10 januari 2012 In het oog springend
Als we de cinema mogen geloven, is de efficiëntste methode voor een geslaagde amoureuze toenadering tussen twee mensen die waarbij een van de twee iets in zijn of haar ogen krijgt en de ander zich over hem/haar ontfermt. Akira Kurosawa’s regiedebuut Sanshiro Sugata (1943) eindigt op die manier met het meest intieme contact tussen een judoka en zijn geliefde in de trein. Twee jaar later is op een station het vuiltje in het oog van Celia Johnson het begin van haar geheime relatie met Trevor Howard in Brief Encounter (David Lean, 1945). Het titelpersonage Anne (Michelle Mulvany) heeft Brief Encounter vaak gezien en past het trucje toe in Girl From The South (Richard Woolley, 1988), de meest toegankelijke film in de dvd-box An Unflinching Eye die begin vorig jaar uitkwam bij het British Film Institute. vrijdag 6 januari 2012 Nannerl, La Soeur De Mozart (René Féret, 2011) bioscoop (7)
In het kostuumdrama Nannerl, La Soeur De Mozart geeft regisseur René Féret zijn oudste dochter Marie de titelrol. Marie is geen geboren actrice. Ze lijkt weinig comfortabel en maakt soms onbedoeld een afwezige indruk. Misschien is ze expres om die reden gecast. Ze speelt immers een jonge vrouw in de schaduw van haar beroemde broertje Mozart (David Moreau). Haar gebrek aan uitstraling is extra merkbaar wanneer de actrice tegenover haar jongere zus staat. De familie Mozart verblijft tijdens een Europese tournee vanwege koetspech een paar dagen tussen de nonnen. Daar raakt Nannerl bevriend met een van de dochters van de Franse koning. Zonder al te veel toe hoeven acteren, weet Lisa Féret als prinses Louise de France haar verlangen naar vriendschap over te brengen. Ik vergat bij al haar scènes de aanwezigheid van haar oudere zus. De enige die Nannerl overtuigend weet neer te zetten is filmmuziekcomponist Marie-Jeanne Serrero. Er is niets overbleven van Nannerls composities, maar Serrero doet met een concert voor kamerorkest geloven dat de zus van Mozart zelf ook geen onverdienstelijke componist was. The Sun (Aleksandr Sokurov, 2005) dvd (7)
Bij het zien van The Sun moest ik geregeld denken aan Bad Boy Bubby (Rolf de Heer, 1993). Beide films beginnen in een afgesloten ruimte: de bunker en het paleis van de Japanse keizer Hirohito aan het einde van de Tweede Wereldoorlog in The Sun en een bedompte, half duistere Australische kelder in Bad Boy Bubby. De levens van de twee opgesloten hoofdpersonages worden bepaald door anderen. Bad Boy (Nicholas Hope) wordt van de buitenwereld afgeschermd door zijn moeder en de bewegingsvrijheid van de keizer (door Issei Ogata zeer geconcentreerd strak van de zenuwen gespeeld) is drastisch ingeperkt door rituelen en tradities. Buiten heerst gevaar, het fictieve gevaar waar de moeder haar zoon tegen zegt te beschermen en het oorlogsgevaar in en rondom Tokio. Binnen studeert de keizer maritieme biologie en experimenteert Bad Boy met de kat. Hun stappen naar buiten zijn hun wedergeboorte. De Australische kindman kan zijn creativiteit de vrije loop geven en de Japanner schudt de goddelijke status van zich af om zich met zijn gezin te kunnen herenigen. Senna (Asif Kapadia, 2010) Blu-ray (9)
Als ik mijn eindejaarslijst vandaag pas had ingevuld, zou de opbeurende muzikale documentaire Passione van John Turturro plaats hebben moeten maken voor Senna. Ik heb helemaal niets met Formule 1 en had daarom in eerste instantie geen behoefte aan het portret van de Braziliaanse autocoureur Ayrton Senna. Onterecht, want de montage van archiefbeelden, wedstrijdverslagen afgewisseld met filmpjes uit de privécollectie, levert een fascinerend ontluisterend beeld op van het dubieuze verstandshuwelijk tussen sport en commercie. Wanneer je, zoals ik, geen enkele kennis hebt over de strijd tussen Senna en zijn teamgenoot Alain Prost, de rol van technologie binnen de Formule 1 en het lot van Senna, is deze documentaire ook nog eens een spannende film. donderdag 5 januari 2012 Pingu's THE THING (Lee Hardcastle, 2012)
Fase 7 (Nicholas Goldbárt, 2011) dvd (5)
De Argentijnse horrorkomedie Fase 7 borduurt voort op een uitgekauwd gegeven: de medemens vormt een groter gevaar dan een dodelijk virus. Als een mysterieuze ziekte Buenos Aires bereikt, wordt iedereen in de flat van het jonge echtpaar Coco (Daniel Hendler) en Pipi (Jazmín Stuart) voor alle zekerheid door de overheid in quarantaine gesteld. De bewoners mogen het pand onder geen beding verlaten en zijn afhankelijk van de slinkende inhoud van hun koelkast en het gedrag van de buren. Het echtpaar heeft lang geen besef van de ernst van de situatie. Ze kibbelen gewoon door, zoals jonge echtparen over triviale ergernissen kunnen kibbelen, totdat de paranoia onder de overige bewoners langzaam hun huis binnendringt, de anders zo goeiige Coco zich laat ophitsen door een militante buurman en de grappen steeds schaarser worden. Het beperkte budget noopt de personages in de tweede helft van de film tot veel geren door het trappenhuis. Heen en weer en op en neer en weer terug. Wat een Argentijnse variant op Shivers (David Cronenberg, 1975) had kunnen zijn, heeft meer weg van een liedje van Drs. P. woensdag 4 januari 2012
Breakfast At Tiffany’s (Blake Edwards, 1961) Blu-ray
|