Vido's FilmZine

Abrir Puertas Y Ventanas (Milagros Mumenthaler, 2011) bioscoop (6)
Lena (Christophe Van Rompaey, 2011) bioscooop (4)

De Argentijnse film Abrir Puertas Y Ventanas speelt zich af in een hermetische wereld. Alleen het eerste shot is vanaf de andere kant van het tuinhek gefilmd. De rest van de film bevindt zich binnen de omheining van het huis van de drie jonge zussen Marina, Sofía en Violeta. Ze zijn opgegroeid door hun academische oma en zitten sinds haar recente overlijden met elkaar opgescheept. Het huis is de veilige haven en symbool voor het onveranderlijke leven. Marina vindt het prima zo en zoekt haar vriendje zo dichtbij mogelijk: bij de buren. Sofía wil uit onuitgesproken frustratie wel eens een raam ingooien en Violeta gaat het liefst de wijde wereld in. Hun botsende karakters vormen de belangrijkste drijfveer van het verhaal. Verder wordt er veel gehangen en gedraald. Het tempo van de film ligt daarom laag. Toch is de mooiste scène eentje waarin de drie zussen helemaal niets doen op de bank. Een van hen heeft een plaatje opgezet en elke zus luistert met haar eigen gedachten naar de melodie en de tekst. Marina zingt zacht mee. Violeta houdt haar blik richting raam afgewend en kan haar tranen niet bedwingen. De camera rijdt behoedzaam op ze af en gunt ons alle tijd uit te kiezen welk gezicht we het langst willen lezen.

Bij het twee lange uren durende Lena heb ik geen onvergetelijke scène kunnen ontdekken. Zo fris als de Belgische regisseur Christophe Van Rompaey debuteerde met Aanrijding In Moscou (2008), zo stroef gaat hij te werk op Nederlandse bodem. Lena voelt inhoudelijk en qua vorm geen moment aan als een Belgische film. De Hollandse subsidiënten hebben Van Rompaey gedwongen Lena te laten lijken op een bestaande film en de maker heeft gekozen voor Fish Tank. Hij gebruikt dezelfde soort flat als locatie, volgt een meisje (debutante Emma Levie) en haar wel heel erg jong ogende, labiele manloze moeder (de Poolse Agata Buzek), laat het meisje aan een danssport doen (linedance in dit geval) en filmt in hetzelfde Academy formaat (1:33.1). Het liefdeloze leven van de stevige Lena, zich afspelend tegen de skyline van Rotterdam, lijkt een positieve wending te nemen als ze op een avond een vluchtende Daan (Niels Gomperts) tegenkomt en hem een lift naar zijn huis geeft. De oplettende kijker weet meteen dat Daan een foute jongen is, maar Lena heeft daar meer tijd voor nodig. Ze trekt bij haar nieuwe vriendje in en ontmoet zijn apathische, saxofoons reparerende vader (Jeroen Willems). De man ontdooit door toedoen van de zorgzame Lena. Helaas weet je meteen dat hij een keer handtastelijk gaat worden. Als het meisje vroeg in de film een pistool in de klerenkast van Daan vindt, kan het niet anders dan dat de film met een knal gaat eindigen. De tweede helft ontbreekt het de film steeds meer aan focus, alsof de makers van start zijn gegaan met een onvoltooid scenario en tevergeefs hebben gehoopt op een geïnspireerde late ingeving. Het daar uit voortvloeiende onregelmatige vertelritme bracht groeiende onrust teweeg in de zaal waar ik Lena zag. De paar seksscènes teveel werden achter mij afgestraft met een funeste onbedoelde lach. Het weinige memorabele aan de vertoning was de aanwezigheid van saxofonist Ab Baars achterin de filmzaal. Hij kwam natuurlijk oordelen hoe hij het er zelf in de film van afbracht. Hij kan gerust zijn. Zijn saxsolo was een hoogtepunt.