Vido's FilmZine

Café De Flore (Jean-Marc Vallée, 2011) bioscoop (6)

Hoe letterlijk moeten we het mysterie nemen dat de twee, op het eerste gezicht niet met elkaar verband houdende verhaallijnen bij elkaar brengt in Café De Flore? Het meest tot de verbeelding sprekende verhaal speelt zich af in het Parijs van 1969. Jacqueline (Vanessa Paradis) voert daar in haar eentje zoontje Laurent (Marin Gerrier) op. Hij heeft het syndroom van Down, maar moeder voedt hem op als een normaal kind en brengt hem naar een gewone school. Daar wordt Laurent verliefd op een klasgenootje. De jaloerse Jacqueline stelt geen prijs op deze gevoelens. In Montreal anno 2011 is DJ Antoine (Kevin Parent) gescheiden van de liefde van zijn leven Carole (Hélène Florent), omdat hij tot zijn eigen verbazing een nieuwe liefde van zijn leven heeft gevonden in de jonge blonde Rose (Evelyne Brochu). Carole probeert met veel moeite de stap van haar ex te begrijpen, zich verliezend in intense dromen. Ze gaat letterlijk slaapwandelend door het leven, tot ongerustheid van haar twee jonge dochters. Het is Carole die via de dromen, een droomuitlegboek en (help!) een helderziende een verband ontdekt tussen haar leven en het vroegere leven van Jacqueline. Tot dat moment was de mengeling van verteltijden nog behoorlijk intrigerend.

De puzzelstructuur kan wat betreft complexiteit wedijveren met de films van Alejandro González Iñárritu. Helaas heeft het verhaal net als in Iñárritu's Biutiful (2010) veel last van bovennatuurlijke zweverigheid. Het zou mooi geweest zijn als we het verband tussen de twee families, Parijs en Montreal, verleden en heden, zelf hadden mogen interpreteren. De manier waarop regisseur Jean-Marc Vallée het mysterie ontraadselt vergt nogal wat van ons incasseringsvermogen en laat een rare bijsmaak achter. Volgens het interview met Vallée in De Filmkrant moeten we Carole's ontdekking en de daarbij behorende uitleg geenszins letterlijk nemen, maar in zijn film doet hij precies het tegenovergestelde.

Muziek overheerst op de soundtrack. Scènes hebben soms het karakter van een uit de hand gelopen videoclip. De film gaat er iets te gemakkelijk van uit dat de kijker dezelfde warme gevoelens krijgt van de constant terugkerende dreundeun Café De Flore van Doctor Rockit. Een van de grappigste muziekgerelateerde momenten is als de dochters van Antoine hun vader plagen door heel overdreven het refrein te zingen van zijn favoriete lied Svefn-G-Englar van Sigur Rós. Het zal vast geen toeval zijn dat in de officiële videoclip bij dat nummer acteurs met het syndroom van Down de hoofdrol spelen. Zo is Sigur Rós de verborgen link tussen Laurent in 1969 en de DJ in 2011.