home
Vido Liber
Maandoverzicht juni en juli 2013
Het beste in de bioscoop
- Blancanieves (Pablo Berger, 2012)
- Before Midnight (Richard Linklater, 2013)
- Kapringen (Tobias Lindholm, 2012)
- Infancia Clandestina (Benjamín Ávila, 2011)
- Bellas Mariposas (Salvatore Mereu, 2012)
De temperaturen lopen in de stad op Sardinië net zo hoog op als in de straat in Do The Right Thing (Spike Lee, 1989). De asociale elementen in de familie van de 11-jarige Caterina (Sara Podda) zijn nazaten van het uitschot in Brutti, Sporchi E Cattivi (Ettore Scola, 1976). In beide films laat vooral de vader zich gelden als een voortdurend op seks beluste vunzige proleet. De kleine Cate zingt de problemen van zich af, dromend van een carrière als beroemde zangeres. Dan moet ze wel eerst op zangles, want ze zingt niet alleen volledig uit de maat, maar ook tergend vals. Vals zingen is dit jaar een geliefde bezigheid in artistieke films. Deze maand hoorde ik een Chinees meisje een poging tot karaoke doen in Here, Then en eerder dit jaar zorgde een intens vals gezongen versie van Neil Youngs It’s A Dream voor haarscheurtjes in de trommelvliezen tijdens het zien van Post Tenebras Lux. Je zou bijna denken dat het dezelfde Neil Young is die uit wrok deze negatieve recensie heeft geschreven in The Hollywood Reporter. Meer over Post Tenebras Lux hieronder. - The Act Of Killing (Director’s Cut) (Joshua Oppenheimer, 2012)
The Act Of Killing geeft een ontluisterend en schokkend beeld van een land waar politieke moordenaars door een groot deel van de bevolking als helden worden beschouwd. In het stukje dat ik eerder over de film schreef twijfelde ik aan de oprechtheid van het berouw dat de gepensioneerde dader Anwar Congo aan het eind lijkt te tonen. Wat me tijdens het kijken al opviel, en waar ik steeds meer over na moest denken, was het haar van Congo. Het is afwisselend grijs en zwart. Ik kan me voorstellen dat Congo, naarmate het draaiproces vorderde, uit ijdelheid zijn haar zwart heeft geverfd om er iets jonger uit te zien. Nu kan het zijn dat Congo soms vergat zijn haar bij te kleuren, waardoor het weer grijs werd. Het is ook mogelijk dat de filmmakers tijdens de montage niet op de haarkleur hebben gelet, omdat ze te druk bezig waren het verhaal richting een door hun gewenste conclusie te manoeuvreren. Over het einde valt zeker te discussiëren, meent zelfs Errol Morris, een van de executive producers van The Act Of Killing aan het eind van dit interview op YouTube (vanaf 9:54). - Frances Ha (Noah Baumbach, 2012)
- Io Sono Li (Andrea Serge, 2011)
- Byzantium (Neil Jordan, 2012)
Verspilde tijd in de bioscoop
Becoming Traviata, de documentaire over de aanloop naar een uitvoering van Verdi’s beroemde opera, viel voornamelijk tegen omdat het geluid wegviel in het laatste kwartier tijdens de vertoning in de grote zaal van EYE. Aan het IJ gaat wel vaker iets mis. Een week later ging in zaal 3 bij aanvang van The Last Elvis (Armando Bo, 2012) het doek niet ver genoeg open zodat de film onvolledig werd geprojecteerd. Noodgedwongen moest ik een eind door het pand lopen om melding te maken van het euvel. In plaats van welgemeende excuses aan te bieden zei de kassadame gepikeerd dat het niet haar schuld was. Goede films worden soms verpest door onzorgvuldigheid in de projectiecabine.
Weet niet/geen mening
To The Wonder is een zwierige film over twijfels in de liefde en het geloof. Ik waardeer Terrence Malick omdat hij zich zo min mogelijk aantrekt van een obligate verhaalstructuur en vanwege de oogstrelende beeldrijm die zijn associatieve montage met zich meebrengt. Helaas komen Malicks inhoudelijke bedoelingen bij mij dit keer niet over. Ik kan me voorstellen dat meerdere recensenten zich beginnen te ergeren aan de clichés binnen het oeuvre van de regisseur. Het woord zelfparodie is meer dan eens gevallen. De metaforen liggen er vaak te dik bovenop, zoals in trouwscène met geketende gedetineerden als getuigen en het contrast tussen de naar de hemel gerichte blik van priester Javier Bardem en de naar bevuilde grond kijkende milieudeskundige Ben Affleck. Het was weer prettig om meegevoerd te worden in het ritme van To The Wonder, maar in tegenstelling tot zijn vorige films raakte Malicks nieuwste film mij (vooralsnog) niet.
Het beste in de thuisbioscoop
- A Field In England (Ben Wheatley, 2013)
- Here, Then (Mao Mao, 2012)
- Post Tenebras Lux (Carlos Reygadas, 2012)
Afgelopen maand verscheen Post Tenebras Lux in Engeland op DVD/Blu-ray. Zo imponerend als op het grote doek kan het natuurlijk niet zijn, maar de Mexicaanse film is nog steeds een van de beste films die dit jaar in de Nederlandse bioscoop heeft gedraaid. Een paar raadsels zijn tijdens de tweede kijkbeurt opgelost, maar daar zijn weer nieuwe voor in de plaats gekomen. Zo dacht ik eerst dat de rode duivel met zijn gereedschapskist het huis betreedt van de volwassen architect Juan, maar bij nader inzien betreedt het kwaad een ruimte die helemaal niet lijkt op het huis dat we een paar scènes later zien. Vermoedelijk is het jochie dat de duivel aanstaart een hele jonge Juan. Misschien is hij ook een van de kinderen die later in de film tegen zonsondergang vanuit een bootje op vogels jaagt. Er zitten dus meer flashbacks in Post Tenebras Lux dan ik in eerste instantie dacht. Over het lot van Juan valt nog steeds te twijfelen, ook na het zien van het interview met regisseur Carlos Reygadas.
Miskoop van de maand
In Love With Alma Cogan (Tony Britten, 2011)
Tony Britten is eigenlijk filmcomponist. Geen wonder dat muziek overdadig aanwezig is in zijn regiedebuut. Als het orkest eindelijk zwijgt, neemt een rockband het over in de rol van Grieks koor. De uitgesproken soundtrack past als proloog goed bij een Hollywoodmusical, maar dat is In Love With Alma Cogan niet. De locatie is grauw en winderig North Norfolk. De film wordt door de makers nadrukkelijk aangeprezen als independent, een term die automatisch jonge honden, vernieuwing en vitaliteit belooft. Niets van dat alles. In Love With Alma Cogan is een oubollig verhaal over oude mensen en de dingen die ze liever niet voorbij zien gaan. Het stijve acteren roept herinneringen op aan Britse sitcoms uit de jaren zeventig, maar dan zonder de humor. Acteerveteraan Roger Lloyd Pack probeert overeind te blijven tussen amateuristische bijrollen die graag met hun ogen rollen. Laat je niet van de wijs brengen door de aanwezigheid van John Hurt in het begin van de trailer, want zijn deelname betreft slechts een kleine vriendendienst. Na tien minuten wist ik zeker dat verder kijken geen optie was.
Essentiële heruitgaven op DVD/Blu-ray
- Chronique D'Un Été (Paris 1960) (Edgar Morin & Jean Rouch, 1961)
Chronique D'Un Été maakt deel uit van de filmcanon en moet dus ooit eens gezien worden, het liefst in een uitgave die net zo verzorgd is als deze Blu-ray/DVD van het British Film Institute. Deze vernieuwende cinéma vérité gaat over het maken van een film over de confrontatie tussen verschillende bevolkingsgroepen in het zomerse Parijs van 1960 en is een documentaire uiting van de nouvelle vague. De mooiste momenten wijken af van de dominerende vorm, zoals het tracking shot van de monoloog van voormalige concentratiekampgevangene Marceline (de latere vrouw van Joris Ivens). De Blu-ray bevat een documentaire over de documentaire met veel verhelderende ongebruikte scènes. - Underground (Anthony Asquith, 1928)
Muziek (live)
Muziek (albums) (met links naar video's en streaming audio)
LP van de maand: Mercy Giants ‘Steel Dungeons, Mighty Foes!’
De nummers Truth And Fiction en Time Runs Out zijn hier te beluisteren.
- Boards Of Canada ‘Tomorrow’s Harvest’
- Dalhouse ‘An Ambassador For Laing’
- Greg Haines ‘Where We Were’
- The Haxan Cloak ‘Excavation’
- Holden ‘The Inheritors’
- Juan Atkins & Moritz Von Oswald ‘Borderland’
- Master Musicians Of Bukkake ‘Far West’
- Springintgut ‘Where We Need No Map’
- Witxes ‘A Fabric Of Beliefs’
- Shannon Wright ‘In Film Sound’