home
|
Vido Liber
donderdag 27 februari 2014 Katadreuffe & Tera Melos live @ OCCII (26 februari)
dinsdag 25 februari 2014 The Night Of The Hunter versus Nosferatu
zaterdag 22 februari 2014
Four Corners
donderdag 20 februari 2014
Filth
maandag 17 februari 2014
The Selfish Giant (Clio Barnard, 2013) bioscoop
vrijdag 14 februari 2014
Vanishing Waves
donderdag 13 februari 2014 The Monuments Men (George Clooney, 2014) bioscoop (4)
The Monuments Men stelt dat kunst iets is waar je voor wilt sterven als dat nodig is. Helaas is deze avonturenfilm geen ideaal vehikel om de nobele gedachte kracht bij te zetten. Wie zich Leatherheads (2008) nog kan herinneren weet dat komedies niet George Clooney’s sterkste kant zijn. Toch kon de regisseur de neiging tot kolder niet onderdrukken en castte hij naast zichzelf en zijn goede maatje Matt Damon drie koddige acteurs: Bill Murray, John Goodman en Bob Balaban. De vijf Amerikanen proberen in de laatste jaren van de Tweede Wereldoorlog kunstschatten uit handen van de nazi’s te redden. Ze worden daarbij onder meer geholpen door Fransman Jean Dujardin (bekend van The Artist) en de Brit Hugh Bonneville. Vrijwel alle lollig bedoelde scènes zijn non-events, zoals de nachtelijke confrontatie van Murray en Balaban met een jonge Duitse soldaat en het akkefietje met een landmijn. Tot drie keer worden grappen gemaakt over het Franse accent van Matt Damon. De humor maakt de vertelling tot een verzameling anekdotes. De geforceerde jacht op de lach zuigt al het mogelijke drama uit het verhaal en gaat ten koste van de spanning. De jacht op de Duitse kunstplunderaars, en de poging het aanstormde rode leger voor te blijven, had een meeslepende strijd tegen de klok kunnen opleveren, maar je krijgt nergens het gevoel dat de Amerikanen echt in gevaar zijn. Alleen de Europeanen lopen grote risico’s. Het is lang geleden dat ik het woord oubollig heb gebruikt in verband met een film, maar ik heb het vandaag speciaal voor The Monuments Men van zolder gehaald en afgestoft. dinsdag 11 februari 2014
Henri
zondag 9 februari 2014
Kiss Of The Damned (Xan Cassavetes, 2012) Blu-ray
donderdag 6 februari 2014 L'Inconnu Du Lac (Alain Guiraudie, 2013) bioscoop (8)
L'Inconnu Du Lac kent meerdere vreemdelingen. De cruisende mannen in de film kennen elkaar enkel van hun vluchtige ontmoetingen bij het meer, het strandje en de omliggende bebossing. We krijgen nooit te zien wat voor leven ze buiten deze omgeving leiden. Van de meesten weten we niet de naam of wat ze doen in het dagelijks leven. Het duurt enige tijd voordat we te weten komen hoe het hoofdpersonage heet. Franck (Pierre Deladonchamps) komt vaak aan het strandje, gaat regelmatig een gesprek aan met de pas gescheiden, zich altijd afzonderende Henri (Patrick D'Assumçao) en laat zijn oog vallen op de gebruinde en gespierde torso van Michel (Christophe Paou). Zijn bezoekjes vormen een dagelijks zomers ritueel, op afstandelijke wijze gefilmd vanaf vaak terugkerende cameraposities. De opwinding in de bosjes wordt met een zakelijk blik geregistreerd. Het dramatische keerpunt in het verhaal wordt vanaf zeer grote afstand door de camera gadegeslagen. Emotionele afstand is de veiligste optie, maar Franck verlangt naar meer dan vluchtige contacten. Het gevaar dat hij bewust opzoekt, gaat in deze geraffineerde, weinig verbloemende, originele thriller niet gepaard met spannende muziek. Muziek is totaal afwezig. In plaats daarvan worden de gebeurtenissen begeleid door omgevingsgeluiden. Hoe meer de verliefde Franck zich in de gevarenzone begeeft, hoe luider en dreigender de wind door de bomen raast. Ondertussen valt de avond. Lust speelt zich voornamelijk in warm zonlicht af. De liefde verbergt zich in toenemende duisternis. zondag 2 februari 2014 Grauzone Festival 2014 (een fotoverslag)
vrijdag 31 januari 2014 International Film Festival Rotterdam 2014 (2/2)
Trap Street (Vivian Qu, 2013)
woensdag 29 januari 2014 File Under Miscellaneous (Jeff Barnaby, 2010) korte film In Jeff Barnaby’s speelfilmdebuut Rhymes For Young Ghouls (te zien tijdens het International Film Festival Rotterdam) leidde het geweld mij teveel af van de achterliggende bedoelingen van de maker, maar in zijn derde korte film File Under Miscellaneous maakt geweld juist onlosmakelijk onderdeel uit van de vertelling. In deze bloedige dystopische nachtmerrie neemt een wanhopige Mi'gMaq Indiaan afstand van zijn identiteit om op te gaan in de kleurloosheid van de heersende cultuur. Het filmpje uit 2010 is sinds deze week te bekijken via Vimeo:
FILE UNDER MISCELLANEOUS from Prospector Films on Vimeo. maandag 27 januari 2014 International Film Festival Rotterdam 2014 (1/2)
Kamera Obskura (Raymond Red, 2012)
woensdag 22 januari 2014 Much Ado About Nothing (Joss Whedon, 2012) bioscoop (6)
Much Ado About Nothing is een klucht van William Shakespeare uit eind zestiende eeuw, door regisseur Joss Whedon verplaatst naar een moderne villa in de Verenigde Staten in plaats van een landhuis in het Italiaanse Messina. De Amerikaanse acteurs spreken wel nog steeds in ouderwets Engels en de film maakt een zeer toneelmatige indruk. Ik was me er constant van bewust dat ik naar een toneelstuk zat te kijken over mensen die toneelstukjes spelen. Ze doen dat om het huwelijk van Claudio en Hero te bespoedigen en om verbale kemphanen Benedick en Beatrice tot een liefdeskoppel te vormen. Sommige scènes zijn ronduit flauw, zoals die waarin Benedick (Alexis Denisof) overdreven opzichtig achter ramen springt, valt en kruipt om een gesprek op te vangen. Nog erger zijn alle scènes rondom dommige nachtwaker Dogberry (Nathan ‘I’m an ass’ Fillion). De hoofdrolspelers struikelen letterlijk over graspollen en traptreden, maar blijven fier rechtovereind als het gaat om het uitspreken van de archaïsche teksten. Het enthousiaste spel doet bijna vergeten dat bijna alle dialogen bestaan uit rijmende zinnen. Na afloop van de film vroeg ik me alleen nog af hoe groot de schok voor Beatrice (Amy Acker) zal zijn wanneer ze erachter komt dat ze in het huwelijk getreden is met iemand die het grootste deel van de dag hardop in zichzelf staat te praten. maandag 20 januari 2014
Shell
vrijdag 17 januari 2014 Harry Merry live @ De Nieuwe Anita, Amsterdam
woensdag 15 januari 2014 Waarom je nooit even weg moet lopen tijdens een film en al helemaal niet tijdens Frances Ha
dinsdag 14 januari 2014
Los Últimos Días (The Last Days)
maandag 13 januari 2014
The Congress
zondag 12 januari 2014 De rest van de filmweek in cijfers en een enkele link
donderdag 9 januari 2014 The Secret Life Of Walter Mitty (Ben Stiller, 2013) bioscoop (5)
Walter Mitty (Ben Stiller) werkt als stille grijze muis in het fotoarchief van het New Yorkse blad Life. Bij gebrek aan een spannend sociaal leven beleeft hij de grootste avonturen in zijn dagdromen. Hij is heimelijk verliefd op collega Cheryl (Kristen Wiig), maar durft haar in eerste instantie alleen virtueel te benaderen via een datingsite. Vanaf de openingsscène weet je dat Walter en Cheryl aan het eind van de film gelukzalig hand in hand uit beeld zullen lopen. The Secret Life Of Walter Mitty is dus een niet zo avontuurlijke film over een niet al te avontuurlijk personage. Om ontslag te voorkomen moet Walter een kwijtgeraakt negatief terug zien te vinden van de foto die de altijd reizende sterfotograaf Sean O'Connell (Sean Penn) op de voorpagina van de allerlaatste papieren uitgave van Life wil hebben. Walter is genoodzaakt om O'Connell op te sporen in onherbergzame gebieden op verschillende delen in de wereld. Hoe hij die tripjes financiert blijft buiten beschouwing. Halverwege de film, vanaf het moment dat Wake Up van Arcade Fire voluit op de soundtrack schalt, wordt gesuggereerd dat Walter eindelijk uit zijn schulp kruipt en verandert in een stuntman. Ik kan met niet aan de indruk onttrekken dat de rest van de film zich volledig en hermetisch afspeelt in de droomwereld van Walter. Onze held keert nooit meer terug naar de werkelijkheid en verblijft de rest van zijn leven in een Hollywoodfantasie. Toch heb ik een paar dingen van de film geleerd: mannen met baarden zijn slecht, op Groenland wonen slechts acht mensen en door de liedjes van Arcade Fire ga je veel sneller fietsen. dinsdag 7 januari 2014 Leviathan (Lucien Castaing-Taylor & Verena Paravel, 2012) Blu-ray (8)
De documentaire Leviathan begint met veel kabaal. Voordat eindelijk vaag is te zien waar we ons bevinden, overheersen het ratelen van kabels, het brommen van een dieselmotor, onverstaanbaar geschreeuw van mannenstemmen en het constante geraas van beukende zeegolven. De beelden hebben in deze fase dezelfde abstractie als een experimentele film van Stan Brakhage. Even dacht ik dat ik door de koortsachtige cameravoering Leviathan hooguit een kwartier zou volhouden, maar de film wisselt goddank regelmatig van perspectief. Eerst kijken we vanuit de ogen van een ijverige visser, later onder meer vanuit de dode ogen van een afgehakte vissenkop en vanaf de positie van een afgedankt vissenkarkas dat wordt belaagd door hongerige meeuwen. Zelden was een vissenooglens zo goed op zijn plaats. Leviathan bevindt zich in de buik van Het Beest, een zeemonster in de vorm van een vissersboot uit New Bedford die al het leven van de zeebodem opslokt en op het dek uitbraakt. Het werkproces gaat wekenlang dag en nacht door. Grote zwermen meeuwen hangen gedurende de hele reis als aasgieren boven het schip, aangetrokken door het bloed dat uit de spuigaten vloeit. De film geeft de onaangename sensatie van een verblijf in een monstermaag waar de vertering in volle gang is. De imponerende fysieke ervaring is alleen geschikt voor publiek met zeebenen. Voor een weloverwogen betoog over de voors en tegens van overbevissing moet je ergens anders zijn. maandag 6 januari 2014 Galerie Inkijk: januari/februari 2014 (een fotoverslag)
zondag 5 januari 2014
Fruitvale Station
vrijdag 3 januari 2014
Pacific Rim (Guillermo del Toro, 2013) VOD (6)
Idris Elba heeft meer charisma in de peperdure pulpfilm Pacific Rim, waarin reuzenmachines en reusachtige monsters elkaar tot pulp slaan, dan als het titelpersonage in Mandela: Long Walk To Freedom. De 41-jarige acteur moet in de eindfase een broze bejaarde man voorstellen. Grijs haar en een gebogen rug kunnen niet verbloemen dat Elba te gespierd en te jong oogt voor iemand van in de zeventig. Als Stacker Pentecost speelt Elba in Pacific Rim ook een oudere en wijze leider. Zijn fel en hartstochtelijk gedeclameerde speeches zijn een aaneenschakeling van platitudes, maar zouden niet misstaan hebben in de strijd tegen de apartheid in de eerste helft van de Mandela-film. Today, at the edge of our hope, at the end of our time, we have chosen not only to believe in ourselves, but in each other. Today there is not a man nor woman in here that shall stand alone. Not today. Today we face the monsters that are at our door and bring the fight to them. Omdat in de film over Mandela een poging wordt gedaan een heel leven en een complexe politieke geschiedenis binnen 146 minuten te proppen, blijft Long Walk To Freedom noodgedwongen aan de oppervlakte. De makers doen veel moeite om archiefbeelden te reconstrueren en historische fotomomenten tot leven te wekken, terwijl ik liever de hoofdpersoon tot leven had zien komen. |