Vido's FilmZine

The Turin Horse (Béla Tarr, 2011) bioscoop (8)

Tegenwind is in The Turin Horse het eerste teken van het naderende einde der tijden. Een straffe storm raast zes dagen lang onophoudelijk rondom de afgelegen stenen hut van vader en dochter Ohlsdorfer. De fluitende tonen van de huilende wind maken op de soundtrack een dodendans met de trage strijkers van Mihály Vig. Bij gebrek aan afleiding wachten vader (János Derzsi) en dochter (Erika Bók) tot de wind gaat liggen. Het is zinloos actie te ondernemen om het tij te keren, dus zitten ze om beurten voor het raam naar buiten te staren, zoals tegenwoordig mensen hun tijd verdoen door voor de televisie te hangen. De storm bespoedigt de verdere aftakeling van het bouwvallige onderkomen. ’s Nachts houden te pletter slaande dakpannen het paar uit hun slaap. In de stal staat het oude paard uit de titel. Het dier heeft alle levenslust allang verloren. Hij weigert de volgende ochtend de wagen voort te trekken en eet niet meer. Het paard wordt in de lange openingsscčne tijdens zijn laatste rit naar huis op dezelfde manier gefilmd als later de vader en de dochter tijdens hun handelingen rondom het huis. Het lot van dier en mens is hetzelfde.

Het paard staat in zijn eigen stront in een donkere schuur. Kou waait naar binnen door een groot gat in de muur. De twee mensen zitten vrijwillig opgesloten in hun hut, vergrendeld achter een routine van wakker worden, water halen, aankleden, een slok palinka als ontbijt, uit het raam staren, een gekookte aardappel eten en slapen. Bidden behoort niet tot de dagelijkse praktijk. Voor vader zou het lastig de handen te vouwen, want zijn rechterarm is verlamd. Zonder god of goden is er geen onderscheid tussen goed en kwaad, vertelt de enige persoon (Mihály Kormos) die eenmaal bij hen aanklopt voor het aanvullen van zijn fles palinka. En wat is een wereld waard wanneer goed en kwaad hetzelfde zijn? De enige vrolijke personages zijn de passerende zigeuners, maar als vader en dochter hen bij de put wegjagen, blijkt de volgende ochtend het einde van de wereld zijn laatste fase te hebben bereikt. Voor de twee rest slechts duisternis en een definitieve hechtenis in het diepe donker van de fade to black. Bij het einde van de Aarde in Melancholia heb je nog de schrale troost dat het heelal zonder mensheid gewoon voort blijft bestaan. Aan het eind van The Turin Horse is zelfs die hoop ijdel.