Vido's FilmZine

Melancholia (Lars von Trier, 2011) bioscoop (8)
De botsing tussen de Aarde en planeet Melancholia is als een trage close-up van twee hoofden die elkaar voorzichtig naderen voor een laatste kus, begeleid door Wagners Tristan & Isolde. Uiteindelijk slorpt Melancholia Aarde op en blijft van onze planeet niets meer over, zelfs geen herinnering. De aanwezigheid van de twee planeten verklaart de twee delen waar de film na de vertraagde proloog uit bestaat: het eerste deel is een onrustig gefilmde zwarte familiekomedie tegen de achtergrond van een bruiloft en het tweede deel een kalme meditatie over het onvermijdelijke einde. De botsingen tussen de gasten op het bruiloftsfeest van de depressieve Justine (Kirsten Dunst) zijn van een vergelijkbare destructieve aard als de botsende planeten.

Sterke, dominante personages hebben de neiging mindere sterke personages te vertrappen. Justine’s baas (Stellan Skarsgård) dwingt op agressieve wijze een pas aangenomen jonge werknemer om een slogan bij haar af te dwingen. Moeder Gaby (Charlotte Rampling) is in haar eentje in staat een bruiloftsfeest te vergallen met haar cynische opmerkingen en stampei. Deze twee personages bewijzen voor Justine dat de mens kwaadaardig is. Melancholia slorpt de Aarde op om het kwaad voorgoed weg te wissen. In de proloog gelden andere natuurwetten dan in het slotbeeld (en stop hier met lezen als je de film nog niet hebt gezien) Justine, haar zus Claire (Charlotte Gainsbourg) en Claire’s zoontje (Cameron Spurr) gaan in vlammen op bij de botsing van de planeten. In het begin van de film hebben we echter kunnen zien dat de zwaartekracht van Melancholia zo sterk is, dat de drie personages van de Aarde afgerukt hadden moeten worden om vervolgens te pletter slaan op de vreemde planeet.