Vido Liber

Tracks (John Curran, 2013) bioscoop (6)
Anni Felici (Daniele Luchetti, 2013) bioscoop (6)

In de bioscoop zag ik onlangs drie films waarin hoofdpersonages zich afreageren op hun ouders. Ik was getuige van de Duitse, de Australische en de Italiaanse methode. De eerste twee zijn omslachtig en fysiek afmattend. Zo wentelt Helen (Carla Juri) zich in Feuchtgebiete als een varkentje in haar eigen vuil, snijdt ze al of niet bewust een gevoelige wond open en laat ze onnodig veel extra bloed vloeien om haar verblijf in het ziekenhuis te verlengen in de hoop dat ze daar haar gescheiden ouders weer kan herenigen. Aan de andere kant van de wereld probeert de Australische Robyn Davidson (Mia Wasikowska) in Tracks van haar verlatingsangst af te komen door tweeduizend mijl door de woestijn te wandelen met vier kamelen en een hond. Why not? zegt ze in voice-over. Nou, omdat de kans zeer reëel is dat je onderweg doodgaat van dorst, honger, een zonnesteek, een derdegraads verbranding of een combinatie daarvan. Robyns gevaarlijke avontuur is een vorm van zelfdestructie als reactie op wat haar moeder en vader haar hebben aangedaan toen ze nog heel jong was.

Ondanks de kans op een eenzame dood heeft de romantiek van de eigenwijze solitaire reiziger in films grote aantrekkingskracht op het publiek. Denk maar aan populaire films als Into The Wild (Sean Penn, 2007) en de documentaire Grizzly Man (Werner Herzog, 2005). De woestijn, de kamelen en de nobele Aboriginals geven de romantiek in Tracks een exotisch tintje. De Amerikaanse fotograaf Rick Smolan (Adam Driver) zorgt voor ontluikende liefde, iets waar Robyn waarschijnlijk nooit eerder voor open heeft gestaan. Ze ervaart de fotograaf in eerste instantie als een blok aan het been, maar kan niet zonder hem omdat hij een reportage over haar tocht maakt voor sponsor National Geographic. Dat de twee iets met elkaar gaan krijgen ligt voor de hand. Tracks wordt de moeite waard als Davidson op het meest gevaarlijke gedeelte van haar overtocht belandt en zichzelf pas echt tegen gaat komen. De woestijn verandert in een immense isoleercel zonder muren waar een mens het risico loopt het verstand te verliezen. Realiteit, herinnering en fantasie lopen kriskras door elkaar en brengen niet alleen Davidson in verwarring maar ook de kijker.

De Italiaanse tiener Dario (Samuel Garofalo) heeft in Anni Felici een minder tijdrovende manier om de frustraties over zijn ouders kenbaar te maken. Vader Guido (Kim Rossi Stuart als de Italiaanse Jasper Krabbé) is een ambitieuze kunstenaar met hoogdravende artistieke pretenties. Om zich ongestoord aan zijn werk te kunnen wijden laat hij de opvoeding van de kinderen zoveel mogelijk over aan moeder Serena (Micaela Ramazzotti). Zij ziet vanaf de zijlijn met toenemende bezorgdheid hoe andere, jongere vrouwen dienen als Guido’s muzen. Zelf mag ze nooit model staan voor zijn sculpturen. De relatie raakt extra onder druk wanneer Serena nieuwe ervaringen opdoet tijdens een verblijf in een feministische groep. Dario en zijn broertje kunnen weinig anders doen dan achter haar aanlopen en hopen dat vader en moeder op den duur hun meningsverschillen zullen bijleggen. Als de spanning Dario te veel wordt ziet hij maar één oplossing en springt hij in het water van een haven. Het voordeel van deze actie - en daarom te verkiezen boven die van de eerder genoemde vrouwelijke protagonisten - is dat hij weinig tijd in beslag neemt, de sprong in het zicht van beide ouders plaatsvindt, direct effect heeft en dat er eigenlijk niets fout kan gaan. In theorie.