home

vido?

filmarchief

archief

email

Vido's FilmZine

(archief)

31 augustus 2006

Zeven man en een paardenkop: Sunburned Hand Of The Man in Paradiso (30 augustus)

Zes bandleden van Sunburned Hand Of The Man uit Boston oogden als figuranten uit Easy Rider, met in hun kielzog een stand-in voor Jack Nicholson. Ze waren minder spaced out dan de tijdens de beruchte scène op de begraafplaats in New Orleans en toch voldoende van de wereld voor een alle kanten opvliegende vrije jamsessie. Tijdens de openingsmaten van het officiële gedeelte van het optreden keken ze elkaar wazig aan, onzeker over de ingeslagen weg, maar al snel voelden ze zich vertrouwd in het lawaai dat ze zelf creëerden en sloegen ze zich, elk voor zichzelf en God voor allen, door tonaal rockende improvisaties heen. De opening van het optreden was nog zeer ingehouden. De eerste twintig minuten begeleidde de band fragmenten uit de hippiefilm The Invasion Of Thunderbolt Pagoda (foto) van de Amerikaanse poet Ira Cohen (1935), een obscure psychedelische trip die voorlopig nog geen plek heeft gekregen op IMDb.com. Achter de hoofden van het publiek ving ik slechts flarden op van het 'verhaal', voor zover van een verhaal sprake was. Zwart-witbeelden toonden de geboorte van een bebaarde man. Halfnaakte omstanders groeven hem uit de modder en dansten om hem heen. Het daaropvolgende ritueel was in feestelijk felle kleuren gefilmd en meestal zwaar vervormd, alsof de camera de taferelen via een gebochelde spiegel gade sloeg. Zo leek bijna elke acteur op het levende kunstwerk Fabiola, met of zonder baard. De muzikanten op het podium trommelden met hun rug naar de zaal op wat klonk als theeservies en kunststoffen koffiebekers.

Gadegeslagen door een paardenkop als mascotte ontweek de band tijdens de reguliere set elke mogelijk songstructuur, maar bleven de muzikanten wel braaf binnen de vierkwartsmaat. Over losjes dansende drums soleerden de bassist, de saxofonist en de gitaristen zonder gêne door en over elkaar heen. Wat ontbrak aan muzikale visie werd goedgemaakt door energie, net zolang de conditie het toeliet. De drummers wisselden elkaar vaak midden in een razende sessie af zonder een slag te missen. Het enige baardloze bandlid kon tijdens het drummen moeiteloos jongleren met een van zijn stokjes, al zag het er vaak uit alsof hij het hout constant dronken uit zijn vingers lieten glippen. De achter de drummer hevig stampende zanger had twee microfonen nodig voor het bezweren van boze geesten, demonen en ander innerlijk kwaad. Terwijl juist verkoeling aan te bevelen was, verstopte hij zich een nummer lang onder een zilveren deken die normaal gesproken gebruikt wordt om onderkoelde drenkelingen weer op temperatuur mee te brengen. Zoals wel vaker bij New Weird Americana voelde het hele optreden aan als een uitgestelde climax.


[home] - [vido?] - [filmarchief] - [archief] - [email]