Vido's LogZine

Vergeten

Solar Race was bijna voorgoed uit mijn geheugen gewist. De herinnering is voorlopig bewaard gebleven dankzij een toevallige ontmoeting afgelopen vrijdagavond in een afgeladen kleine zaal op het terrein van Camber Sands in het Britse Sussex tijdens het eerste weekend van All Tomorrow's Parties 2004. De single Not Here stond in 1995 op plek 39 in de Festive Fifty van John Peel. Die vermelding had het liedje waarschijnlijk te danken aan de aantrekkelijke, woordeloze sneer van zangeres Eilidh Bradley aan het eind van elk refrein. Na de aanschaf van drie EP's kwam ik niet toe aan het kopen van hun eerste en enige album (Silvertone, 1997). Solar Race klonk iets teveel als het Britse antwoord op Hole en de meeste tracks op de langspeler had ik al op single. Het feit dat de plaat door Steve Albini was geproduceerd haalde me ook niet over de streep. De band heeft slecht 1 keer in Nederland opgetreden (Utrecht) en verdween daarna via een zijdeur uit de analen van de popgeschiedenis.

Afgelopen vrijdagavond, zo rond een uur of half negen, verveelde ik me tijdens David Pajo. De voormalige bassist van Slint mummelde onder de naam Papa M door de microfoon en neuzelde al tokkelend op zijn gitaar, denkend dat hij zich in een huiskamer bevond. Zijn verstilde muzikale verrichtingen haalden met moeite de eerste paar meters publiek. Daarachter werd hij overstemd door onophoudelijke onrust in de volgepropte benedenzaal. Vlak voordat ik de zaal wilde ontvluchten raakte ik in gesprek met de Brit Andy en al snel werd duidelijk dat hij ooit de bassist was in Solar Race. Het verbaasde hem ten zeerste iemand tegen te komen die de band niet was vergeten. Tegenwoordig maakt hij deel uit van Random Bloke, een instrumentaal trio uit Manchester. Andy is zo trots op zijn verleden dat op de provisorische website van zijn huidige band met geen woord gerept wordt over Solar Race. Niet in de biografie noch in de family tree. Een paar dagen later zoekend op internet zag ik dat zangeres Eilidh tegenwoordig iets doet met kunstzinnige video's. De overige bandleden zijn spoorloos verdwenen. Zowel Eilidh als Andy worden genoemd op de hoes van Futurist, een tamelijk obscuur plak vinyl van Shellac met daarop muziek voor een dansproductie. Shellac liet een gelimiteerd aantal exemplaren van de plaat persen en gaf ze cadeau aan 779 vrienden van wie de namen op de voorkant van de hoes staan afgedrukt.

Toen Shellac afgelopen zondag het eerste weekend van All Tomorrow's Parties afsloot, zag ik de tamelijk beschonken schim van Andy nog even voorbijkomen. Ik vergat te vragen naar het beloofde exemplaar van een eigenhandig gebrand cd'tje met daarop muziek van zijn nieuwe bandje. Geen idee of we ooit nog iets van Random Bloke zullen vernemen. Thuis, moe van het voorbije weekend en vooral flink verkouden, stofte ik de EP Not Here van Solar Race nog maar eens af. De band heeft weer een gezicht gekregen.

In de loop van de week volgt bij de Subs een uitgebreid verslag van de hoogte- en dieptepunten tijdens de vijfde editie van All Tomorrow's Parties in Camber Sands.

Zonneschijn

Voordat ik zodadelijk de deur uit ga voor een leuk festival in Engeland, laat ik voor jullie een filmtip achter. Lang voordat Donnie Darko in Nederland in première ging kreeg ik al een enthousiast bericht over deze moderne klassieker, gemaild door onze Amerikaanse reporter Brandt. Afgelopen weekend zag hij Eternal Sunshine Of The Spotless Mind, het speelfilmdebuut van clipmaker Michel Gondry. Hieronder vind je zijn verslag.

"Eternal Sunshine Of The Spotless Mind is een geweldige film. Onderwerp? Een liefdesgeschiedenis en het menselijk geheugen. Boodschap? Pijnvolle, intens gevoelde periodes in ons leven zijn het waard herinnerd te worden (ook al zijn we geneigd tot melancholie en romantisering). Plot? Het bekende wat-is-droom-en-wat-is-realiteit recept (maar de film ontleent zijn kracht niet aan het oplossen van puzzels). Cinematografie? Een kleurrijk, chaotisch en voortdurend veranderend labyrint, net als het geheugen van de broedende, obsessieve, te zelfbewuste hoofdpersoon. Acteren? Jim Carrey speelt verrassend naturel, Kate Winslet doet haar job. Kleinere rollen voor Elijah Wood (de Hobbit uit je-weet-wel), Mark Ruffalo en Kirsten Dunst. Het script van Charlie Kaufman helpt natuurlijk ook bij het slagen van deze film. Verreweg de beste scène speelt in een strandhuis. Dit is de plaats waar Joel (Jim Carey) en Clementine (Kate Winslet) elkaar voor het eerst tegenkwamen. In deze desoriënterende scène lopen de hoofdpersonen rond in hun eigen herinnering. Het is avond, het sneeuwt en het verlaten strandhuis stort letterlijk in. Binnen lopen de emoties hoog op. Joel en Clementine maken elkaar bittere verwijten maar begrijpen elkaar volledig. De dialoog en cinematografie werken zo goed samen dat de emotie van het scherm gutst. Geweldig werk van regisseur Michel Gondry.

Scènes zoals deze zorgen ervoor dat deze film niet te zelfbewust is en zijn kracht niet aan gimmicks probeert te ontlenen (zoals in sommige andere scenario's van Kaufman). De film is niet perfect. Soms liggen de grappen er een beetje dik bovenop, zoals bij de vrouw die de herinneringen aan haar gestorven hond wil laten verwijderen en de pogingen tot humor van Joel's hippievriend. Aan het einde van de film is er een kunstmatige poging de machtsverhoudingen tussen de twee hoofdpersonen gelijk te trekken (we wisten al dat Clementine op Joel uitgekeken was; we hoeven niet verteld te worden dat Joel Clementine soms ook vervelend vindt.) Maar dit zijn kleinigheden. Het verhaal en de cinematografie vormen een naadloze eenheid. De liefdesgeschiedenis is geloofwaardig. Overall, indrukwekkend."

Eternal Sunshine Of The Spotless Mind gaat in het najaar in Nederand in première.

Tussendoor

Van The Lovers, een supergroep uit Manchester, verschijnt in de loop van dit jaar een debuutalbum. Luisterend naar de muziekfragmenten op hun site is duidelijk te horen dat de groep geleid wordt door Tom Hingley, de voormalige frontman van The Inspiral Carpets. De band bestaat verder uit ondermeer de broertjes Paul en Steve Hanley, bekend van hun bijdragen aan The Fall. Met name bassist Steve Hanley stond jarenlang trouw aan de zijde van Mark E. Smith en heeft aan de basis gestaan van menige Fall-klassieker. Er zijn nog geen data gepland voor optredens in Nederland, maar de band heeft daar op SXSW wel met Nederlandse muzikanten over gesproken.

*

Als het op deze site weer eens veel te stil is, kun je altijd nog een bezoekje brengen aan een van de nieuwe Nederlandse weblogs over muziek: Halfhide, producer, muzikant (in de band van Carmenkata) en labelmanager (van drga-drga).

Frappant

Zoek de verschillen:
Fret (maart 2004) versus Aardschok (april 2004).

Blok

Drie

1. Encre (12/3)
Thuis, in zijn studio in Parijs, herschikt Yann Tambour de opgeraapte geluidssnippers en gesamplede klanken met hulp van de computer. Live, op het kleine podium van Paradiso, wordt hij bij het opnieuw rangschikken van losgeraakte noten geholpen door vier muzikanten. De methode is hetzelfde, maar door het gebruik van andere instrumenten lijkt Encre live een heel andere groep dan op zijn beide albums. Met moeite herken ik de totaal herziene arrangementen van nummers op het debuut uit 2001 en Flux uit 2004. De nadrukkelijk aanwezige drums maken van Encre een rockband terwijl de elektronica op plaat juist zo ingehouden en geraffineerd is. De band doet denken aan de statige Gothic van Cranes (maar dan zonder de kindzang van Alison Shaw) en de repeterende, langzaam tot een climax toegroeiende instrumentale bouwwerken van Godspeed (etc.). De in onverstaanbaar Frans prevelende Tambour voelt zich het meest comfortabel onder een minimum aan belichting en met zijn rug naar het publiek. Hij houdt oogcontact met de drummer en laadt zich, al springend op de planken, op voor een volgend crescendo. De bas is zwaar en vervormd. De langharige, bebaarde tweede gitarist wisselt fijne lijntjes af met bijgeluiden. De celliste houdt haar ogen gesloten tijdens lange noten. Een enkele maal legt ze haar snaarinstrument op de grond, steekt ze een sigaret op en manipuleert ze samples vanachter een toetsenbord. Aan de serieuze gezichten is af te lezen dat hier grote kunst bedreven wordt.

De bezoekers van het voorbije optreden van Tom Barman in de grote zaal komen een verdieping hoger naborrelen en gebruiken Encre als achtergrondmuziek voor luidruchtige conversaties. De band laat zich niet afleiden en speelt zo intens en geconcentreerd dat de dichtstbijzijnde rijen geleidelijk aan meer naar voren worden gezogen, gevolgd door enkele Barmanfans die nieuwsgierig vragen wat de naam is van de spelende band. Er wordt zelfs door enkelen in slowmotion gedanst. Als de band stopt en de trance verbroken is, wordt tevergeefs om een toegift geroepen. Veel meer dan andere elektronische acts geeft Encre live meerwaarde aan de muziek door het drastisch te herzien en werkelijk live te spelen. Daarmee winnen Tambour en de zijnen een nieuw publiek.

Op 18 april sluit Encre het Toon Festival af in Studio Grasland. Reserveer je plek vroegtijdig, want de stoelen zijn schaars.

2. Stereolab (8/3)
Het optreden van Stereolab vorige week was een treurige aangelegenheid. De muzikanten stonden in een groep, maar leken geen band te vormen. Geïsoleerd van elkaar deed eenieder wat van hem of haar verlangd werd, zonder een greintje plezier uit te stralen, terwijl hun luchtige muziek juist plezier suggereert. De bandleden stonden statisch op hun plek en keken elkaar nauwelijks aan. Ritmisch met zijn hoofd schuddend en vooral in de eerste helft van de set nauwelijks hoorbaar op de snaren rammend, staarde gitarist Tim Gane voornamelijk naar de grond. De drummer sloot zich een enkele maal geheel af door een koptelefoon op te zetten. Hij werd niet gedreven door passie, maar door een clicktrack en drumde letterlijk (en luid) op de automatische piloot. Na het tragische verlies van tweede zangeres Mary Hansen een paar jaar geleden is Laetitia Sadier noodgedwongen de frontvrouw, een rol die ze niet aankan. Tijdens de instrumentale passages wist ze zich in de grote zaal van Paradiso geen houding te geven. Ze is geen danseres en dus grabbelde ze tijdens de instrumentale passages enkele malen in haar koffer en speelde ze om het liedje ongeïnteresseerd op alweer een nieuw percussie-instrument. Na een nummer of vijf verliet ik de treurnis en ruilde ik mijn plekje vlakbij het podium in voor achterin op het eerste balkon. Het geluid stond beroerd afgesteld dus wat dat betreft maakte het niet uit waar ik in de zaal stond. Pas tijdens de twee toegiften liet Stereolab nog iets horen van de oude glorie en leken de muzikanten los te komen in vertrouwde liedjes van platen die veel beter zijn dan Stereolabs laatste studio-exercitie. Het optreden oogde als een verplichting. Stereolab wil eigenlijk niet meer en het zou me verbazen als we de band ooit nog in Nederland zullen zien.

3. Oneida (8/3)
Oneida had voor aanvang van Stereolab de grote zaal opgewarmd met twee uitgesponnen Krautrockjams. Dat klonk lekker, maar de jams verbleekten bij wat het trio uit Brooklyn in het naprogramma op het podium van de bovenzaal liet horen. De Acetone, het meest rockende orgel ter wereld, gromde en brulde, aangevuld door bas en drums. Om beurten of tegelijkertijd riepzongen de muzikanten hun teksten en kreten, zichzelf ondersteunend met dreunende, ziedende, bezwerende, repeterende noiserock. Bijna elke aankondiging werd door de stoer op toetsen rammende, studentikoze Fat Bobby op onderkoelde wijze afgesloten met a song by Oneida, behalve dan de cover die (zo werd mij ingefluisterd) van Siouxsie & The Banshees was. Het onverzadigbare publiek wilde meer, zelfs na het ellenlang minimalistisch pompende, nauwelijks veranderende Sheets Of Easter.

Illegaal

Terwijl Vido nog steeds bij aan het komen is van Oneida, kan de bezoeker van deze site zijn/haar lol op met de illegale mixen, collages en ongevraagde alternatieve versies die vorige maand zijn samengesteld door Ken's Last Ever Radio Extravaganza op Illegal Art. Met bijdragen van The Beatles, John Oswald, Hanson, Magnetic Fields, V/Vm en Momus.

Champagne

Paradiso was zaterdag zo fideel de bezoekers van het eerste uitverkochte ook toe te laten bij het tweede uitverkochte concert. Het publiek moest dan wel een uur en een kwartier wachten op de balkons of in de kleine bovenzaal. Scram C Baby verzorgde de pauzemuziek dus we hoefden ons niet te vervelen tussen Franz Ferdinand en Joss Stone. De vier Amsterdamse muzikanten hadden er zichtbaar zin in. Helaas waren ze vergeten de geluidsman te vragen gitaar en bas via de PA hoorbaar te maken. Joss Stone was een cadeautje, maar niet iedereen voelde de behoefte het cadeautje uit te pakken. Genoeg vrienden en bekenden bleven liever in de bovenzaal waar we een spelletje speelden, met als winnaar degene die het snelst weer terug was uit de grote zaal. De witte kreunsoul van Lolita Stone was niet aan ons besteed. G. en ik hielden het een couplet vol, wat ons snel leek, maar het leverde geen prijs op. Aan het eerste optreden van de avond beleefden we ook best lol. De vier frisgewassen Britse knapen van Franz Ferdinand bevonden zich op de delicate grens tussen professioneel degelijk en amateuristisch onbevangen. Degelijk staat bij mij gelijk aan saai. Onbevangen is beter, want dat geeft ruimte voor speelse invallen en stoutmoedigheden. In die laatste categorie viel de gastbijdrage van een drummer uit het publiek. Helemaal achteraan op het podium, verstopt onder een groot zwart doek, wachtten de bekkens en trommels van de drummer van Joss Stone. De jongen uit het publiek kreeg twee reservestokjes aangereikt en zonder toestemming te vragen aan mevrouw Stone ramde hij, zoveel mogelijk in de maat, mee met een van de liedjes. Om problemen te voorkomen kwam Paradisoprogrammeur Jan Willem Sligting hoogstpersoonlijk, direct na het gespeelde nummer, de gastdrummer achter de drumkit vandaan halen.

Het succes van Franz Ferdinand is momenteel ongekend groot en dat terwijl de band maar twee nummers op het repertoire heeft staan: het nummer dat lijkt op The Strokes en het nummer dat veel weg heeft van een poppy Gang Of Four. De hypemachine heeft overuren gedraaid en opeens wil iedereen de band zien en meezingen. Gelukkig spelen de Britten met meer bezieling en plezier dan The Strokes en hebben ze een of twee uiterst meezingbare hits in de aanbieding waarvan de single Take Me Out wat mij betreft het prijsnummer is. Het lukte de net als een jonge David Byrne hoekig bewegende gitarist/zanger Alex de hele avond cool te blijven, totdat een gedeelte van de zaal zijn zangpartijen overnam en hij zelf nauwelijks meer in staat was een zanglijn voort te brengen. Verlegen probeerde hij met moeite een brede glimlach te verbergen. De eerder genoemde onbevangenheid betekent ook dat je relativerend kunt lachen om je eigen succes. De goede afloop van het optreden werd gevierd als een overwinning op een Grand Prix. De fles champagne werd heel bescheiden geschud zodat alleen de gezichten in eerste rijen het niet droog hielden.

Voorbij

dinsdag
Altijd in beweging, altijd op reis, of het nu een terugtocht richting verleden is of een zomerse rit naar een nieuwe vakantiebestemming. Alleen in The Record Machine blijft Bauer thuis lanterfanten, plaatjes draaien, filmpjes kijken, hangend op de bank en hopend dat de zondag nooit voorbij gaat. Alsof de liedjes zelf niet duidelijk genoeg waren, vertelden afgelopen dinsdag videobeelden de verschillende verhalen, geprojecteerd op het grote scherm achter de band in de bovenzaal van Paradiso. Eindeloze Amerikaanse wegen maakten plaats voor virtuele berglandschappen vol bevroren herten. In Libitz In A Car werd bij Bauer een testritje door de eigen buurt net zo spannend als vroeger het jaarlijkse schoolreisje. Sonja van Hamel en Berend Dubbe hadden zich opgesloten achter stapels toetsinstrumenten. Het duo had nauwelijks bewegingsvrijheid. Tussen de nummers zweeg Sonja voornamelijk terwijl de gemoedelijke Berend van de volle bovenzaal een huiskamer maakte door vrienden in de eerste rij te groeten, plaatjes op te zetten en te keuvelen over het recente optreden in Merleyn (dat volgens de zanger niet zo best was gegaan). Als Sonja haar mond opende zong ze warm sensueel en tegelijk koud afstandelijk haar knap geconstrueerde reeks intervallen, alleen of in harmonie met de verleidende, lage zang van Berend. De begeleidende bassist, gitarist/toetsenist en drummer fladderden als vlinders mee van toonsoort naar toonsoort.

De luchtige gemoedelijkheid van Bauer heeft niets met rock-'n-roll te maken en goede vrienden hebben me al uitgemaakt voor geraniumrocker nadat ik ze vlak na het verschijnen van het debuutalbum On The Move in 1999 vertelde dat ik Bauer heel erg kon waarderen. Als zoon van een kerkorganist krijg ik het nu eenmaal heel erg warm van zoveel opeengestapelde witte en zware toetsen. Live is de band overigens een stuk pittiger geworden. Vooral de aanvullende elektronica maakte de drums steviger dan voorheen. Niet dat het publiek tijdens de presentatie van het derde album Baueresque behoefte voelde om danspassen uit te proberen. Bij Bauer is het vooral prettig dagdromen. Als je jezelf voor hun muziek openstelt, vindt je hetzelfde aangename gevoel dat je kunt hebben op een zomerse dag ver buiten de stad, liggend in het gras, je hoofd rustend in je handen, een hooispriet in de mond, fantaserend over een toekomst die geen einde kent. Bij Bauer is het altijd vakantie.

woensdag
Zou ik het optreden van Death Cab For Cutie in de bovenzaal van Paradiso meer hebben gewaardeerd als zanger/gitarist Benjamin Gibbard voor aanvang had gezwegen en niet had verteld dat ze de volgende dag eindelijk het vliegtuig konden nemen, terug naar huis, terug naar Seattle? Nu had ik constant het idee te kijken naar een vermoeide band die liever in het hotel was gebleven. Het deed de uitvoering geen goed. Het oude, voor mij onbekende repertoire klonk alsof gespeeld door een doorsnee Amerikaans indiebandje. Gibbard had te weinig lucht over in zijn longen om boven het hoge volume van de gitaren heen te komen. Bassist Nicholas Harmer (of was het nu toch Jimmy Tamborello van The Postal Service?) leek als enige na het vele touren voldoende energie over te hebben voor een felle, fysieke manier van musiceren, zwetend als een glasblazer. Voor het overige leek de band het Grote Gevoel onderweg te zijn verloren. Het kan ook zijn dat ze het vergeten waren mee te nemen uit Seattle.

donderdag
The Ex samen met Ethiopische vrienden in de Oude Zaal van de Melkweg. Voor een uitgebreid verslag (een co-productie met muziekjournalist Jaïr Tchong) verwijs ik graag naar de Subs. Als het me lukt staat morgen op deze site een korte impressie over het optreden van Franz Ferdinand in Paradiso afgelopen zaterdag.

Dwaas

Café Dwaze Zaken is een van de nieuwe plekken in Amsterdam waar bandjes geprogrammeerd worden. Het kunst- en eetcafé ligt tegenover het Centraal Station, naast de bouwput van de Noord-Zuidlijn aan de Prins Hendrikkade nummer 50. Dwaze Zaken vierde in januari de eerste verjaardag, maar pas vorige week hoorde ik de naam voor het eerst. In het overzicht van optredens op de site van Logh staat te lezen dat deze Zweedse band op donderdag 25 maart in Dwaze Zaken zal spelen. In de agenda van het café staat het optreden (nog) niet vermeld, maar het lijkt me wel iets om in de gaten te houden.

Overige data van Logh in de Benelux zijn:
24 maart - Vera, Groningen
26 maart - Nighttown, Rotterdam
27 maart - Conspiracy Festival @ Hof Ter Lo, Antwerpen

MP3: Bobby, King of Boys Town

Katten

Afgelopen zaterdag speelde Cat On Form in de OCCII. Je was er niet bij. Volgende keer beter. Je kunt lezen wat je hebt gemist in een korte impressie bij de Subs.