Vido's LogZine

Supergirl : Jente in Festina Lente, zondag 16 september 2001

Een avond vol contrasten. Het ene moment sta ik in een bak vol herrie en enkele minuten later word ik bedwelmd door ijle akoestische gitaarklanken. Tijdens de tweede Amsterdamse editie van de Popronde stel ik een eenvoudig programma samen. Luiheid noodzaakt mij slechts twee locaties uit te kiezen: Rock Palace en Festina Lente. Zoals te verwachten loopt het programmaboekje niet synchroon met de werkelijkheid. Op zich niet zo erg, ware het niet dat de fanatieke muziekliefhebber, degene die meerdere dingen op een avond wil zien, zijn schema moet herzien en knarsetandend naar een band kijkt wetend dat hij eigenlijk op een andere plek moet staan omdat daar ook een optreden plaatsvindt.

Rock Palace aan de Oudezijds Voorburgwal is een café waar je een stamgast wordt als het te vol is in The Cave aan de Prinsengracht en je thuis posters aan de muur hebt hangen van Rush, Kiss en Bon Jovi. Aan de lange bar hangen mannen in leren jacks en five o'clock shadows op de wangen. Tussen de rockparafernalia hangen gesigneerde drumstokjes van The Cult. De barman moet daar wel heel erg trots op zijn. Achterin het zaaltje is speciaal voor de gelegenheid een podium gebouwd. Daar past precies 1 drumstel op. De rest van de band staat ervoor, de route blokkerend tussen bar en toilet. Dat is helemaal niet erg. Zoiets verkleint de afstand tussen publiek en muzikanten. Het is best wel rustig als ik om iets voor negenen binnenloop. Jack Molton Distortion, vier rockers met hun roots in West Friesland, moeten nog een nummer soundchecken. Dat klinkt hard, maar goed, zeker gezien de beperkte middelen. Ik zie de band voor het eerst live, maar heb de diverse bandleden al eerder mogen aanschouwen in andere gedaanten: zanger Sil in zowel de rockband Ripping Ohio als de industrial formatie Neues Forum en de rest (gitarist Wiebe, bassist JP en drummer Muis) in de Gisburns. Jack Molton is al een tijdje klaar voor het grote werk en heeft ondermeer mogen spelen in een uitzending van KRO's Leidsekade Live. Of het kwartet ooit zal doorbreken is de vraag. De heftige, hedendaagse Stooges-rock is niet bepaald Radio 3-vriendelijk. Het repertoire werkt echter uitstekend in een rockcafé. Het barpersoneel staat te swingen achter de tap, een dronken veertiger rent regelmatig het geïmproviseerde podium op, wild luchtdrummend en schreeuwend dat het nog harder mag. Een Italiaans paartje danst in de kleine ruimte tussen muur en bar. De stemming is OK.

De sterke troeven van Jack Molton Distortion zijn de soepele gitaarpartijen en de log ronkende bassnaren. JP staat prominent vooraan en wendt zijn rug naar het publiek om zijn gierende effecten te sturen. Zanger Sil is in het dagelijks leven een rustige bebrilde jongeman. Live, zonder bril, is hij een dreigend uit zijn ogen kijkende brulboei. Tijdens een voorprogramma van Green Lizard, niet zo lang geleden in Manifesto te Hoorn, maakte hij de Green Lizard-tienerfans bang met zijn verschijning, vertrouwt JP mee voor het optreden toe. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Helaas spelen ze tijdens de eerste van de twee sets niet de hits van de meest recente demo Superman. Ik wil echter heel erg graag Jente zien die aan de andere kant van de grachtengordel een optreden geeft. Ik spring direct na de eerste set op de fiets en race door de avond binnen vijf minuten van Rock Palace naar Festina Lente, het studentencafé aan de Looiersgracht, niet ver van een buitenpodium waar de volkse klanken van het Jordaanfestival schallen.

De eerste keer dat ik Jente live zag spelen was op een warme zondagmiddag 25 juni 2000. De zangeres deed mee aan de singersongwriter-competitie Mooie Noten, georganiseerd door Stichting GRAP. Normaal gesproken verwacht je niet dat je bijzondere momenten gaat meemaken tijdens een popconcours. Een popconcours is, nog meer dan een gewoon optreden, een onnatuurlijke setting. Geen plek waar je diepe emoties verwacht. Jente bewees op eenvoudige wijze het tegendeel. In een krappe zijruimte van het voorcafé van fitnesscentrum (!) Shape All In zat een frêle jonge dame met gitaar. Doodnerveus was ze, niet verwonderlijk gezien het feit dat ze niet eerder voor zoveel mensen had opgetreden. Ze kreeg het publiek doodstil met een handjevol zeer persoonlijke liedjes waarvan ze er eentje (By Any Chance) de avond van voor het optreden had geschreven. De woede en teleurstelling die ze in de tekst van By Any Chance had gestoken zat zo dicht op de huid dat ze haar gevoelens met moeite kon bedwingen. Even leek het erop alsof ze elk moment in huilen zou uitbarsten. En anders wij wel. Daar direct achteraan speelde ze het meest breekbare nummer uit haar repertoire: Rush Away. Toen kregen we het collectief helemaal te kwaad en was het zo stil dat niemand durfde adem te halen. Het was niet verbazingwekkend dat Jente dat jaar doorging naar de finale van Mooie Noten in het Vondelpark. Daar werd ze begeleid door een jongen op bas en straalde ze zelfverzekerdheid uit. Ze won glorieus.

Deze zondagavond zit ze weer helemaal alleen in Festina Lente. Zonder zangerversterker nog wel. Ik kom binnen na haar eerste set. Het is redelijk druk in het café. De studentikoze bezoekers hebben zich netjes verdeeld over de ruimte: een benedengedeelte met bar en, als je de trap op gaat, een bovengedeelte met tafeltjes, stoeltjes en een enkele afgeragde leunstoel. Aan een van de tafels spelen drie modelstudenten (midden twintig, krulletjes, brilletjes, nette overhemden, nog net geen stropdas) een kaartspelletje waar ook een dobbelsteen bij betrokken is. Iedereen keuvelt geanimeerd totdat de blonde barman onze aandacht vraagt voor de tweede set van Jente. De zangeres zit bovenaan de trap, een goede plek om door iedereen makkelijk gehoord en gezien te worden. Een groepje aan de bar blijft zachtjes doorpraten ook al probeert de barman hen tot zwijgen te bedaren. Als er tijdens een liedje of twee een groep boven wegloopt neem ik plaats in een heerlijke luie stoel. Naarmate Jente, gekleed in een Supergirl T-shirt, vordert met haar korte set wordt het steeds stiller. Het maakt haar verlegen. "Zijn jullie zo stil vanwege mij?" vraagt ze, terwijl ze haar vermoeide keel smeert met water. Ja, natuurlijk zijn we stil vanwege haar liedjes. Een van de studenten probeert een verzoekje te doen, maar nee, Jente speelt geen Nederlandstalige Jordanese liedjes en al helemaal niets van André Hazes. Ben je gek geworden, zie je haar denken. Jente combineert op aandoenlijke wijze nervositeit en een sterke communicatieve vaardigheid. Met groot gemak kan ze een gevoelig liedje zingen en tegelijkertijd 'doei' roepen richting enkele vertrekkende bezoekers.

Jente is een zangeres die de zaal in durft te kijken. Ze sluit niet haar ogen om zich op te sluiten in haar eigen wereldje. Ze betrekt ons allemaal in haar liedjes. Soms lijkt het alsof ze zich laat afleiden wanneer de buitendeur open gaat en nieuwe mensen het café binnenlopen en dan weer kijkt ze recht in je ogen, knippert ze even met haar wimpers, lacht ze je toe en is er een kort moment waarop je het gevoel hebt alleen met haar in een kamer te zitten. Verlegen nip ik aan mijn bier en weet ik even niet welke kant ik op moet kijken. Het wordt pas echt doodstil als ze Rush Away inzet. Het liedje is ultrakort en bestaat uit een paar eenvoudig getokkelde, zelfverzonnen akkoorden. Zelfs de kaartspelende jongens leggen hun spel terzijde en luisteren vol bewondering. We kunnen elkaar horen slikken. In al z'n eenvoud een magisch moment dat bewijst dat Jente een groot artiest is en in staat moet worden geacht om binnen nu en pakweg vijf jaar een groot publiek te kunnen bereiken met of zonder band. Houd haar zeker in de gaten.

Speellijst Jente tijdens de Popronde: 21 september om 21.00 uur in In De Blauwe Hand te Nijmegen en 5 oktober om 20.30 uur in de Deugniet te Den Bosch. Misschien speelt ze tijdens dit festival nog wel op andere locaties. Check daarvoor de site van De Popronde.

Tekst: Vido Liber

Kijk voor meer live-recensies in het archief.