Vido's LogZine

Agenda

De selectieve concertagenda van Amsterdam staat online. Tijdens de hele maand februari kunnen wijzigingen en aanvullingen volgen.

Akker

Tijdens de luistertest in de PS bij Het Parool van vandaag blijkt gitarist Jan Akkerman in staat vermakelijker commentaar op muziek te leveren dan de gemiddelde Hollandse muziekrecensent. Bij het aanhoren van gitaristen die hem niet bevallen stapelen de gevatte beschrijvingen zich op. Is dit de gitaar van Hendrix die in de fik staat? vraagt hij terwijl Chains van Fred Frith op staat. Het lijkt wel alsof er levende ratten worden geroosterd, met een stervende koe op de achtergrond. Iets later zegt hij over FraKctured van King Crimson: Muziek van seksueel ontspoorden. Is dit De Vogeltjesdans voor intellectuelen? Vier borden muesli op zoek naar een lepeltje, vind ik dit. (...) Ik houd niet van boerenschetenmuziek. En tot slot zijn bevindingen over de superingewikkelde solo Evening Bell van Beefheartgitarist Gary Lucas: Het lijkt wel De zak van Sinterklaas, maar dan achterstevoren en in het Duits. Wat een gepruts. Alsof je met een banaan een schroef in de muur draait.

Was ik ook maar zo grappig. En gitaar spelen kan ik ook al niet.

Rotterdam (1)

Vrijdag bleek het lange wachten in de als altijd sfeerloze Melkweg Max tevergeefs, want The Bug maakte muziek als een haperende motor. Als de wagen van Kevin Martin eenmaal op gang was gekomen, stokte de machine en moest opnieuw gas worden gegeven. Voortgedreven door zijn eigen industriële raggamuffin stond Martin, gehuld in een dikke jas, te wiegen achter laptop, mixer en loeide sirene terwijl naast hem een MC kreten slaakte die nog minder verstaanbaar waren dan de veilingmeester op een Amerikaanse veemarkt. Een constant sissende rookmachine produceerde zulke dikke lagen mist dat ik bijna de weg terug naar huis kwijtraakte. Dan liever bandjes zoals een avond later in de Winston tijdens een avondje TV Mortale. Per band vulde de kleine zaal zich als de kajuit in A Night At The Opera van The Marx Brothers. Moss was goed bij stem, Seedling met tijdelijke invaldrummer Michiel en de schijnbewegingen van bassist Bas in goede stemming en Scram C Baby fanatiek vlammend. Het feestje ging daarna verder op een overbezette dansvloer.

De hoofdstad zorgde afgelopen weekend voor muziek, Rotterdam daarna voor films. De voorbereidingen op twee dagen International Film Festival Rotterdam verliepen in eerste instantie zo slecht dat ik bijna geen zin meer had te gaan. Het reserveren van kaartjes was op zaterdag de 17e een uiterst moeizaam aangelegenheid. De website van het festival was overbezet. Twee dagen later kwam ik er achter dat alle moeite voor niets was geweest. De jongen aan de andere kant van de telefoonlijn vertelde me dat mijn servering via internet, ondanks de bevestiging die ik via e-mail had binnengekregen, volledig mislukt was dankzij technische mankementen. Gelukkig wist ik de meeste films telefonisch te redden en merkte ik maandag in Rotterdam dat het nieuwe reserveringssysteem ook zijn voordelen had. Er was bijvoorbeeld geen rij bij de centrale kassa. Nadat ik binnen enkele minuten de gereserveerde kaartjes had bemachtigd kon ik met groot gemak bij de kassa van Pathé een kaartje kopen voor een niet van tevoren ingecalculeerde, eerste voorstelling in zaal 4.

Young Gods was zeker geen onaardig begin van een lange filmdag. Onder het ritme van hiphop en het geraas van locale punk portretteert het swingende regiedebuut van J-P Siili het leven van een eigenwijs stelletje vrijgevochten studenten in de Finse hoofdstad. Geïnspireerd door hun schaamteloos voyeuristisch videofilmende maatje maken vier van hen een spelletje van hun verhoudingen met meisjes. Elke geslaagde, stiekem opgenomen video van een vrijage levert een wisselbokaal op. Dat is dikke pret, totdat liefdesrelaties uit elkaar spatten en geldingsdrang het slechtste in de jonge jongens naar boven haalt. Na een swingende start wordt het drama steeds grimmiger en heeft de regisseur teveel tijd nodig om aan te geven hoe slecht de materialistische westerse maatschappij is voor opgroeiende jeugd. Twee vrienden leren van hun fouten en worden vergeven. Voor de twee andere jongens is geen weg meer terug.

De jongeren in Macedonië anno 2001 hebben het nog moeilijker. Skopje is in How I Killed A Saint een mijnenveld, zowel letterlijk als figuurlijk. Teona S Mitevska maakte de film samen met haar zus Labina die ook de hoofdrol voor haar rekening nam. Zij speelt een jonge vrouw, net terug in het onrustige Macedonië na drie jaar verblijf in Amerika. Ze houdt de ware reden van haar terugkomst lange tijd geheim voor de familie. Haar broer gooit in de openingsscène tijdens een nachtelijk protest tegen de NAVO-aanwezigheid een steen naar een tank en doodt een buitenlandse soldaat. Zonder haar in te lichten over zijn einddoel neemt hij een dag later zijn zus mee op smokkeltocht over de grens met Joegoslavië. Op de terugweg raken ze door toedoen van een naargeestige douanier uit elkaar en moet de jongen te voet terug naar huis, op sokken wandelend door een veld vol mijnen. Het verhaal valt daarna letterlijk in tweeën uiteen waardoor de kijker met twee halve verhalen blijft zitten: het geheim van de vrouw wordt ontrafeld (waarmee ze haar toekomst zeker stelt) en de jongen bereidt een politieke aanslag voor op een heilige (waarmee hij zijn leven opoffert voor nationalistische idealen).

Twee films die ik maandag zag hadden geen echt verhaal. In het Poolse Squint Your Eyes van Andrzej Jakimowski wordt voornamelijk gelanterfant. Op een afgelegen plek, in een wijds landschap tussen schuren en een bijna afgebroken tankstation, houdt Jasiek de wacht. Naast een vriend, een locale zonderling en een adelaar houdt het tien jaar oude meisje Mala zich bij hem schuil. Het is niet echt duidelijk waarom ze van huis is weggelopen, maar het zal iets te maken hebben met haar rijke ouders die om beurten af en toe komen kijken of Mala uit haar schuilplaats tevoorschijn wil komen. De locale politie doet ook nog een poging haar te vinden, maar het is toch vooral liefde en toewijding die nodig is om Mala terug naar de stad te krijgen. Dankzij Jasiek maakt Mala kennis met het vrije leven onder de open lucht en met zijn levenswijsheden die vooral in de slotfase mooi verbeeld worden.

Nog vager dan Squint Your Eyes is Dreams of Dust van Sepideh Farsi. Ze verfilmde in de woestijn van Iran een droom van drie overleden personages. Een vrachtwagenchauffeur verongelukt en verplettert tegelijk een jongetje en een aanstaande bruid. Met zijn drieën reizen ze in zijn wagen naar het noorden en proberen ze elk in het reine te komen met hun noodlot. De beelden zijn zeer poëtisch bedoeld, maar bezitten nergens de magie die uit vergelijkbare films van Sergei Parajanov (naar diens De Kleur Van Granaatappels wordt expliciet verwezen) en Andrei Tarkovsky (met name De Spiegel). Hun einddoel is helaas een vaak in films als symbool gebruikt beeld en dus een cliché: de open zee.

Bright Leaves van Ross McElwee was mijn favoriete film van afgelopen maandag. Geen speelfilm, maar een documentaire over de roots van de regisseur. McElwee droomt van de tabaksplanten in North Carolina en wil terug naar zijn geboortestreek. Hij vertelt met veel humor over zijn zoektocht naar de geschiedenis van zijn familie. Het startpunt is de ontdekking van een cinefiele neef. Hij weet vrijwel zeker dat de speelfilm Bright Leaf van Michael Curtiz uit 1950 gebaseerd is op het leven van hun beider overgrootvader, de laatste tabaksteler in de familie die ten onder ging na een moordende concurrentiestrijd. McElwee gaat op speurtocht en probeert met hulp van familie, vrienden, aanverwanten, toevallige passanten en een fanatieke filmdeskundige meer te weten over zijn familiegeschiedenis. Ondertussen vermengt hij beelden uit Bright Leaf en fragmenten uit familiefilmpjes in zijn reisverhaal en vertelt hij op meeslepende, grappige en ontroerende wijze het verhaal over de herinnering en de plaats die cinema inneemt in ons geheugen.

Aanstaande donderdag beperk ik me tot instant cult met twee films achter elkaar van Miike Takashi en als afsluiter een Franse horrorfilm.

Opnieuw

Direct na het optreden van LPG, de opener van een avondje Silent Minority Records afgelopen woensdag in Paradiso, wilde ik eigenlijk naar huis. Zo goed als het vijftal uit Hoogezand zou de rest van de avond vast nooit meer worden, dacht ik. Zelfbewust grijnzend deed LPG net alsof ze hun allereerste optreden gaven. Ze speelden alsof de liedjes 's middags door een engel waren ingefluisterd en pas tijdens de soundcheck waren ingestudeerd. Fiere melodieën hielden het geluid bij elkaar en de band recht overeind, hoe de muzikanten ook hun best deden live in duizenden brokstukken tegelijk uiteen te vallen. Elk nummer had een prachtige, veelal droevige zanglijn, vaak aangevuld met tweede dan wel derde en zelfs vierde stem. Geen enkele keer was een structuur te voorspellen en ook menig einde was voor de bandleden zelf een grote verrassing. De toetsenist drukte wel eens op een verkeerde noot waarna hij schaapachtig lachend de reactie van zijn bandmaatjes peilde. De drummer wist in een enkel slotmoment van geen ophouden terwijl het nummer toch echt voorbij was.

Twee gitaristen wisselden hun vocalen af, de een hoog en broos, de ander laag en gedecideerd. De liedjes van LPG waren het ene moment zo zacht zijn als de kus van een elf en dan weer zo scherp als een scheldende bosheks. Lieflijk als Belle & Sebastian en eigengereid als oude Pavement wilde LPG plezieren en plagen, tijdens en tussen de nummers. In de Volta hadden ze vorig jaar mei ter vervreemding een zesde bandlid zwijgend op het podium gezet. Ditmaal liet een dame via een cassetterecorder van zich horen. Tijdens elk intermezzo hield een van de gitaristen de recorder bij een hoog opgestelde microfoon en hoorde het publiek flarden uit een niet nader genoemd verhaal. De band had heel veel zin in het optreden en weigerde daarom van het podium te gaan. Ze verlieten ons pas nadat de olijke bassist de gitaar ter hand nam voor een lief liedje, vocaal bijgestaan door alle andere bandleden. Het eigenwijze LPG zal een enkeling flink geërgerd hebben, maar won ondertussen in de bovenzaal een meerderheid aan harten.

Na het optreden van LPG verwachtte ik dat niets meer zo speciaal zou worden, maar gelukkig bleef ik tot vlak over de rand van de nacht in Paradiso en hoorde ik Audiotransparent en We Vs. Death profiteren van de galm in de grote zaal van Paradiso, Pondertone verstikken in het rumoer van de bovenzaal, Skip The Rush heel knap veel te moeilijke muziek maken en Blues Brother Castro overweldigend alle twijfel vervagen die ik vorig jaar had na hun optreden in de Winston. Het Groniningse Propeller was met hun mannelijke variant op Blonde Redhead een grote verrassing en het afsluitende optreden van Coparck, begeleid door groot boven de band geprojecteerde bewegende woorden, voelde aan als de glorieuze terugkeer van verloren zonen. Lichtelijk verdwaasd van blijdschap en algeheel overmand door een goed humeur verlieten we niet lang na het slotakkoord Paradiso. De avond van Silent Minority Records bewees opnieuw dat de Nederlandse gitaarondergrondse blaakt van gezondheid.

Keuze

Je kunt kiezen vandaag: platen of een concert.

Avonden

dinsdag de 13e
Nooit voorspelbaar, altijd verrassend. De enige zekerheid die je hebt, is dat k-TSJOEM elke maand op een late dinsdagavond in de bovenzaal van Paradiso wordt georganiseerd. Het kan gebeuren dat een van de drie spelende bands tegenvalt, teleurstelt of verveelt. Als je een beetje muzikaal avontuurlijk bent ingesteld, neem je de enkele mindere momenten voor lief en ben je bij elke editie wel getuige van een bijzondere muzikale ontdekking. Afgelopen dinsdag opende Robotobibok. De onuitspreekbare naam was goed gekozen. De elektronische instrumenten maakten van de Poolse jazz een machine. Een swingende machine. Niets leek voorgeprogrammeerd. De acidlijntjes op analoge synthesizers en dartelende loopjes op een elektronische piano werden allen met de hand gespeeld. Trompet en saxofoon speelden gezamenlijk complexe thema's. De drummer hield de vaart erin, roffelend en ratelend als een luid versterkt telexapparaat. Hij werd constant in de gaten gehouden door een contrabassist wiens hand meer vingers dan gemiddeld leek te hebben. De venijnige, lawaaiige solo's uit de gitaar bereikten net niet de ultieme climax, maar daar was de set gewoonweg te kort voor.

Bingo Trappers presenteerden hun nieuwe album No Smoking. De plaat was vlak voor het optreden binnengereden na een lange, wilde rit door Duitsland en Nederland.Vers ruikend lagen de exemplaren klaar op het tafeltje naast de verhoging waarop de dienstdoende DJ toepasselijke muziekjes draaide. Het optreden was, zoals gewoonlijk bij de Bingo's, minder vers. De nonchalance van de band kwam onbedoeld over als desinteresse. Op bassiste/zangeres Esther na straalde de band geen spelplezier uit. Het leek ze allemaal niet zoveel te kunnen schelen. Enige sprankeling was wel noodzakelijk om de vlakke melodieën enig cachet te geven. Het was dinsdag net alsof ik naar een haastig bijeengeroepen reünie van een schoolband zat te kijken. Slechts een paar vrienden van de band hadden een hele goede avond. De kids en koters van The Mighty Stars waren daarna een verademing. Met blosjes op de wangen probeerden de jonge Britten voor de overgebleven bezoekers een feestje te bouwen met eenvoudig doorpompende rocksongs vol gelalde refreinen. De liedjes waren weinig bijzonder, maar het was plezierig om getuige te zijn van de geestdriftige, volwassen bedoelde poses van de jeugdige muzikanten.

Robotobibok speelt overigens nog in Nederland en België: Gent (vanavond), Den Haag (20/1), Ekko, Utrecht (21/1), Doornroosje, Nijmegen (22/1) en De Bakkerij, Castricum (23/1).

vrijdag de 16e
Door een ziektegeval viel Telefunk uit, maar eerlijk gezegd was ik toch voornamelijk gekomen voor de overige twee bands, dus mij hoorde je vrijdag niet klagen in de OCCII. De vier mannen van Venus Flytrap lieten zich voor aanvang van hun optreden niet opjutten door de luid door de microfoon brullende, en zo te horen flink ongeduldige dronkelap. Rustig betraden ze het podium en even rustig speelden ze hun breed uitwaaierende popsongs. Ritmisch viel er weinig te beleven, maar de tweede gitarist profiteerde van de ruimte die hij kreeg. Hij speelde een belangrijke rol in het helder afgestelde geluid. Gesteund door een handjevol functionele basisakkoorden maakte hij het mooiste lawaai mogelijk. Venus Flytrap in een zaal als de OCCII voelde een beetje vreemd aan. Alsof je naar een Frans Hals stond te kijken in het Stedelijk Museum. Wel mooi, maar wat doet het hier, moest ik af en toe denken. Lawn voelde wat dat betreft vertrouwder aan. De muzikanten dompelden hun melancholie in melodieuze noise die meer glansde dan de twee optredens die ik de afgelopen maanden van ze had meegemaakt. Lawn klonk ditmaal niet als een geklonterde eenheid. Uit het volumineuze geluid was het nu mogelijk de individuele instrumenten te onderscheiden, zelfs als de bandleden het volume opschroefden. Het was even wennen om Fix zonder bijdrage van gastzangeres te horen. De gitaristen vochten verbeten tegen de elementen en waren met name in conflict met ontstemmende gitaren. Voor de muzikanten nooit leuk, maar voor het publiek werd het optreden er alleen maar spannender door.

zaterdag de 17e
In Amsterdam kan Zoppo makkelijk de OCCII vol krijgen, zeker als ook El Camino aan het programma is toegevoegd. Het was zo druk dat we onze jassen niet meer kwijt konden op de vertrouwde kapstok. Enige tijd stonden we onhandig met de kledingstukken in onze handen naar het podium te kijken. El Camino bouwde, zoals gebruikelijk, de nummers geduldig op. Geen noodzaak te overhaasten. Twee gitaren, bas en toetsen legden elk hun eenvoudige lijnen laag op laag in lange instrumentale passages. Vocalen waren eigenlijk niet nodig en daarom spaarzaam. Alleen de twee afsluitende nummers werden liedjes dankzij gastzang. In tegenstelling tot de hoofdact speelde El Camino wel een nummer van de zeer geslaagde split-7" die op deze avond werd gepresenteerd. Zoppo had geen ruimte voor I See The Sea. De liveversie van deze ingetogen track zou teveel als stoorzender hebben geklonken in de felle set. Zoppo glom als een pas gepoetste racewagen. De band speelde geïnspireerd in een hogere versnelling. De meeste nummers waren relatief nieuw en nieuwe bassist Corno verstevigde zelfverzekerd de ritmesectie alsof hij al jaren deel uitmaakte van de band. Misschien heb ik bij eerdere optredens niet goed opgelet, maar ook de tweede microfoon leek me nieuw. Gitarist Cees kon beurtelings normaal versterkt en luid vervormd zingen. Bij de meeste Nederlandse bands blijft zo'n tweede microfoon een nergens toe leidende gimmick (veelal afgekeken van Belgische bandjes), maar bij Zoppo werden op slimme wijze belangrijke passages in de teksten op het juiste moment geaccentueerd. De band smolt zwetend onder warme lampen. Snaren braken als elektriciteitskabels tijdens een cycloon. Er werd keihard gewerkt, ook al probeerde een bezorgde bezoeker de band halverwege het optreden te laten stoppen omdat achterin bij de bar iemand was flauwgevallen. Een slachtoffer van teveel emotie of was een teveel aan alcohol de boosdoener? Ik heb daar tot op heden nog geen uitsluitsel over.

Boem

De toegang is gratis. Laten we daar voor de verandering eens mee openen. Alle concerten tijdens Café Sonore, elke derde maandag van de maand in het Veemtheater aan de Van Diemenstraat 410, zijn gratis toegankelijk. Aanstaande maandag 19 januari staat er een relatief grote naam achter de knoppen van analoge elektronische apparatuur. Sonic Boom (geboren als Pete Kember) maakte ooit deel uit van de legendarische Britse spacerockers Spacemen 3, de band waar ook Spiritualized uit is voortgekomen. Waar Spiritualized muzikaal verder gaat op de weg die Spacemen 3 heeft uitgestippeld, zoekt Sonic Boom het experiment op met Spectrum en vooral met Experimental Audio Research. Sonic Boom is niet toevallig in Nederland aanwezig, want hij maakt in de CEM-studio opnamen voor een 12" die later dit jaar zal worden uitgebracht op Vynalogica, het label waarop muziek staat die is gemaakt met de monumentale synthesizers die CEM beheert.

Het Veemtheater is bereikbaar met bus 48 en 49 vanaf Centraal Station. De zaal gaat maandag open om 20.00 uur. Het concert begint een half uur daarna. Je kunt Sonic Boom al een dag eerder in actie zien tijdens Club Funday in het Patronaat te Haarlem. Die middag en avond (met naast Sonic Boom ondermeer Living Ornaments) is ook al gratis toegankelijk, al moet je er wel op voorbereid zijn dat het merendeel van het publiek door de muziek heen gaat kletsen.

Biecht

De plaatjes bewaar ik voor later. Nu eerst een film. Bij de Subs.

Slag

zondag
Meestal blijf ik na het Noorderslagweekend de hele zondag thuis. Behalve nu. Zondagavond vierde C. haar dertigste verjaardag met twee bandjes in de OCCII. Vermoeidheid en regen hielden me in eerste instantie tegen. Gelukkig sprong ik uiteindelijk toch op de fiets voor de tocht naar het verre Westen, hoorde ik veelbelovende nieuwe nummers van Mercy Giants en zag ik voor de tweede achtereenvolgende avond zea het publiek als een magneet naar het podium trekken. Het was hun derde achtereenvolgende optreden, na Vrankrijk vrijdag en Noorderslag zaterdag, en de energie was onverminderd gebleven. Het optreden maakte me weer fit en vrolijk. Ik wist het zeker: cd's en singles van zea moeten niet alleen verkocht worden in platenzaken, maar ook te vinden zijn in apotheken, ergens tussen de antidepressiva.

vrijdag
Op adem komend na de beklimming van vele trappentreden, leidend naar het bovenste podium van Huis de Beurs, zag ik de zanger van het trio Reel verkleed als een hofnar uit Venetië. Aan weerzijden van zijn zwart-witte pak speelden een in zwart kledij gestoken gitarist en een in het wit getooide toetsenist hun vers afgestofte Electronic Body Music zoals je het vroeger, zo'n jaar of vijftien geleden, hoorde bij onze zuiderburen van Front 242 of, nog beter, het Canadese Frontline Assembly. Aangestuurd door voorgeprogrammeerde computers speelde de gitarist metalen riffs over machinale drums vervaarlijk blubberende synthesizerbassen.Uit het keyboard vonkten korte stroomstoten De zanger zette zijn masker af en maskeerde zijn stem door de microfoon te vervormen. Afwisselend was hij een grommend monster en een verkouden robot. Beneden speelden Enge Buren de vogeltjesdans. De tweede avond van Eurosonic in Groningen was waarlijk van start gegaan.

Ik kende maar weinig van het Europese aanbod op het Groningse festival. Een korte voettocht over Vismarkt en Grote Markt bracht me in de donkere studentenbunker Mutua Fides. Duwend door de massieve mensenmenigte kwam ik geleidelijk aan dichter bij Alfie, de enige optredende act op Eurosonic waar ik ooit, achteraf gezien tot mijn eigen verbazing, maar liefst twee albums van in huis heb gehaald. Het verwonderde me niet dat de ongeschoren Britten redelijk stoned waren, want zo klinken hun liedjes op plaat ook. De zanger keek met lodderogen naar het plafond en zong welgemeend en roerend vals. Als hij even niets te doen had probeerde hij een houterige twist te dansen. Ik moest even door de benevelde presentatie heen luisteren, maar het loonde. De vierstemmige koortjes van de wankele muzikanten maakten veel goed, zeker in het recente repertoire.

De rest van de avond probeerde ik op goed geluk enkele voor mij nieuwe namen uit. Dat verliep nauwelijks succesvol. De bonte, Britse verzameling Oi Va Voi wist op het grote podium van Huize Maas in eerste instantie te imponeren met een dansbare 7/8ste, een rockend violiste, een kleine zangeres met grote stem, live gespeelde breakbeats en Oost-Europese roots. Na een ballad van een van de mannelijke bandleden, over afgehakte ledematen en verliefde bomen, vond de groep het nodig te laten horen van vele markten thuis te zijn, waardoor het optreden het karakter kreeg van een cursus wereldmuziek. Na de overdadige effecten en valse pathos van Water Lily was de bescheidenheid van Cranebuilders een verademing. De nacht eindigde via de IJslandse groep Minus in de kelderbar van Vera waar het alsnog later werd dan de bedoeling was en ik goede muziektips kreeg en veelbelovende programma's hoorde van aanstaande festivals.

Meer details over Eurosonic staan tussen de impressies van de Subs.

vrijdag
Laat ik alvast bekennen dat Noorderslag me geen verrassingen bood. Dat kan gelegen hebben aan mijn weinig avontuurlijke concertschema. Ik had voornamelijk vertrouwde namen in het programma omcirkelt, omdat ik nieuwsgierig was hoe ze het er van af zouden brengen in de heksenketel die de Oosterpoort is tijdens Noorderslag. Ik was niet gekomen om naar DJ's te kijken, dus de Marathonzaal viel af, op DJ Gideon na. Ik hoorden hem een seconde of dertig een plaat draaien waarop een snaredrum strak en prettige venijnig elke tweede en vierde tel om de aandacht smeekte. Van de twaalf groepen die ik zaterdag zag, kende ik van twaalf de muziek en had ik van negen al een of meerdere optredens meegemaakt. Mijn enige avontuurlijke moment op Noorderslag was Suzanna, de beste Afrikaanse zangeres volgens haar fans en de jury van de Kora All African Music Awards. Eerder op zaterdag waren voor een lezing over Kaapverdiaanse popmuziek slechts drie mensen op komen dagen. Ik had de lezing niet meegemaakt en dus zag ik zonder enig verstand van zaken een grote band (drums, bas, twee toetsenisten, een saxofonist/klarinettist, een gitarist en twee achtergrondzangers) en hoorde ik een zangeres met een gezalfde en getrainde stem. Het optreden was kort, dus de stemming moest er snel in komen. Of we even met ons handjes in de lucht wilden meeklappen, vroeg Suzanna voordat ze haar zangtalent aansprak. De klarinet speelde solo's waar Sting trots op zou zijn geweest en de bassist had maar liefst zes snaren nodig om te imponeren. De Binnenzaal vormde een autonome muzikale wereld die ver van me af stond.

Alamo Race Track bleek groot genoeg voor de grote Kleine Zaal die deze avond tot Oor Zaal was gedoopt. Zanger Marien van Moss was helaas niet goed bij stem zodat zijn zanglijnen in de Kelder scheuren vertoonden en de hoge noten doorkwamen als een Poolse zender tijdens een atmosferische storing. Benny Sings speelde futloze funkpop. De raps van Opgezwolle waren moeilijk te verstaan, maar de beats waren lekker fel. Tijdens de openingstape van Within Temptation verwachtte ik eerder een Liv Tyler en een leger Hobbits uit het potsierlijke decor springen dan het stelletje muzikanten dat uiteindelijk een pompeuze combinatie maakte van metal, Tolkien, Spinal Tap, Kate Bush en BZN. De voorspelbare, spanningsloze gitaarpop van Wyatt was geen alternatief. Terug in de Kelder stond Lawn dof afgesteld. De gitaren verdrongen elkaar in een mistig basgeluid. De Groningers maakten veel goed door vooral te kiezen voor de meer stevige nummers. Vanaf de hit Fix, met gastbijdrage van Anneke van Giersbergen, was de mix meer in balans.

Op de afgelopen Noorderslag koos ik voor zekerheid en liet ik de meeste onbekende namen aan me voorbij gaan. Geen Treble, geen Wonder, geen Don Diablo en ook geen DJ Chuckie. Ik koos voor wat ik kende en had daar geen spijt van, want het optreden van zea was weergaloos. Daar kon zelfs het energieke Voicst in de Entreehal niet meer tegenop. Voor uitgebreide superlatieven kun je wederom terecht in het Noorderslagverslag van de Subs. En met zea ben ik tegelijkertijd aangekomen op de plek waar ik de entry van vandaag mee startte. De cirkel is rond.

Mailbox

Voordat ik zodadelijk afreis naar het hoge noorden leeg ik mijn digitale brievenbus. Misschien zit er iets voor je tussen:

De Slapeloze Nacht
Een ideaal evenement voor mensen die de ogen moeilijk gesloten krijgen is De Slapeloze Nacht. Tijdens het zevenentwintig uur non-stop durende programma zijn naast kunstenaars, natuurkenners, filosofen, wetenschappers, schrijvers, denkers en doeners ook muzikanten actief. De organisatie DOT.NU presenteert op zaterdag 17 en zondag 18 januari drie nieuwe voorstellingen met naast de Nederlandse audiovisuele kunstenaars Urbi et Orbi optredens van Mego-artiest Pita + kunstenaar Tina Frank uit Oostenrijk en AGF (Duitsland) + fotograaf en videokunstenaar Sue Constabile (VS). De laatste twee duo's koppelen in hun optredens de ervaring van de biscoop aan die van de concertzaal. Kijk op de site voor meer details. Over AGF stond trouwens niet zo lang geleden een artikel bij de Subs.

LLIK
Na de LLIK Revolution No. 10 Tour eind vorig jaar met Oil, Mono en Feverdream en de dansavond GoGoNutsSoundSystem heeft LLIK voor begin februari een dans-travaganza gepland. Op het programma staan de Franse live dub/drum&bass van High Tone, De Vogels en DJ's Twelve (drum&bass/jungle), Selecta Dino (reggae, ragga, roots dub) en DJ Choca (afrodub/olifantenbeat). Het Rotterdamse gezelschap De Vogels bestaat uit leden van o.a. Oil, The Solo Men Only, Room 101 en Mega vs. Giga. De acht muzikanten verkennen met hulp van ondermeer blazers, elektronica, toetsen, percussie en theremins hun muzikale grenzen in een mix van dub, freejazz, Zappiaanse gekheid, Afrobeat en Krautrock.

Dit zijn de speeldata:
4-2: Desmet Studio, Amsterdam (VPRO Radio Show, alleen High Tone)
5-2: Waterfront, Rotterdam
6-2: EKKO, Utrecht
7-2: Melkweg, Amsterdam
8-2: Patronaat, Haarlem

De nummers die je van High Tone kunt downloaden zijn Short Visit en Bad Weather.

Platen

Zoals aangekondigd vanaf vandaag elke dinsdag de vijf platen van de week in de rubriek Platen, met ditmaal werk uit Frankrijk, Engeland, Amerika, Japan en China.

Spoken

Het beest stond naast mijn bed. Ik lag met mijn gezicht naar de muur en durfde me niet om te draaien. Ik hoorde een vreemde ademen en voelde de ademtocht in mijn nek. Het had eerst een paar rondjes door mijn kamer gelopen voordat het met zijn neus tegen mijn dekens duwde. Even dacht ik dat ik achter in mijn hoofd gebeten zou worden, maar er gebeurde niets. Net zo onverwachts als het was gekomen, trippelde het vreemde wezen de kamer uit. Het duurde even alvorens ik uit bed sprong, het licht aan deed en naar de slaapkamer van mijn ouders rende. Ik was waarschijnlijk nog geen acht jaar oud en ik was ervan overtuigd dat ik ontsnapt was aan de kaken van een wolf. De kinderfantasie kan rare vormen aannemen als geluiden in het duister niet direct te verklaren zijn. Regisseur Takashi Shimizu speelt met dit soort angsten in Ju-On. Als hij zich had beperkt tot de eenvoud was het misschien een goede film geworden. Lees verder in Cinema Subjectivista.

Nieuw

Vanaf nu vind je in de rubriek Live elke maand de krenten uit het concertaanbod in Amsterdam. Uitgebreide concertverslagen krijgen voortaan een plaatsje bij de Subs. Vanaf volgende week verschijnt in de rubriek Platen elke dinsdag een vers weeklijstje met de vijf opvallendste platen van de week. De filmrubriek gaat verhuizen naar Cinema Subjectivista.

Het jaaroverzicht vind je nog steeds hier.