Vido's LogZine

Nagekomen berichten

Utrecht
Al enige jaren organiseert InterZone op diverse locaties in Utrecht concerten en feesten. Zo haalden ze onder meer Scorn naar de Ekko en Phonem naar de ACU. Rondom de concerten draaien ze wat ze zelf omschrijven als de intelligente en experimentele kant van moderne technoïd music. Aanstaande zaterdag staan ze met een avond in Theater de Kikker en presenteren ze in samenwerking met het label Narrominded elektronische optredens van Living Ornaments, Hydrus, Sencha en Larz. Maart vorig jaar zag ik enkele van deze acts op de laatste dag van het Toon Festival in Haarlem tijdens de presentatie van het internationale compilatiealbum We're Running Out Of West. Dat verslag staat nog steeds in het archief (laat de cursor afdalen naar maandag 11 maart). De avond in Utrecht start om 22:00 uur.

Amsterdam, Rotterdam, Den Haag
Op 23 februari zendt Kunstkanaal de documentaire Beautiful Frenzy uit. Deze Nederlands/Zweedse coproductie geregisseerd door Christina Hallström en Mandra U. Wabäck geeft een portret van de Nederlandse punkband The Ex. De film bevat naast interviews met alle bandleden, Steve Albini en muziekjournalisten flink wat archiefmateriaal en beelden van tournees door Europa en de Verenigde Staten. In de documentaire komt uiteraard ook bassist Luc aan het woord. Hij heeft de groep onlangs verlaten en is vervangen door Rozemarie Heggen. The Ex speelt binnenkort in de nieuwe bezetting op diverse plaatsen in Nederland waaronder tweemaal binnen korte tijd in Amsterdam (OCCII op 9 februari en Paradiso op 2 maart). De uitzendingen van Kunstkanaal zijn te ontvangen in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag. In maart 2002 verscheen een bespreking van de documentaire bij De Subjectivisten.

Tilburg
Steroid Maximus is het orkestrale samplepseudoniem van de in Amerika woonachtige Australiër Foetus wiens werkelijke naam Jim Thirlwell is. Je zou niet snel verwachten dat zijn albums live uitgevoerd kunnen worden. Toch gaat dat op 13 april gebeuren in 013 te Tilburg. Tijdens Traces Of Brass ("een feest voor muziekliefhebbers en koperblazers") zal een negentienkoppig orkest zich over het complexe materiaal van Steroid Maximus buigen met waarschijnlijk een imposant en vooral bombastisch resultaat.

Smack Bettie
De eerste single van LOG 22, het binnenkort te verschijnen nieuwe album van Bettie Serveert heet Smack. Op de officiële site van de band kun je niet alleen een door Mumbleboy gemaakte en zeer flitsende flashanimatie van Smack bekijken, maar ook een RealAudio-versie van de videoclip.

Op tijd naar Beth

Schofterig druk was het gisteren. Je kon je letterlijk niet verroeren in De Melkweg zonder daarbij iemand onbedoeld onzedelijk te betasten. Als ik teveel in mijn lichtelijk verkouden neus wreef werden de haren van het kleine Franse meisje voor me door de statische elektriciteit mijn neusgaten ingetrokken. Rechts naast me hoestte een dame beschaafd in mijn oor. Het geroezemoes temperde zowaar bij het doven van de zaallichten. Alleen bij de bar bleef het onrustig ondanks de verwoede pogingen van een enkeling het ook daar stil te krijgen. Vanuit onverwachte hoeken dook een fel gesis op. De band zette de eerste maat in en Beth Gibbons (Latijnse benaming: Hylobatidae) greep zich vast aan haar microfoon, badend in het spotlicht. Rook steeg in het schijnsel op tot aan het plafond. Zelf had ze het roken opgegeven. Blijkbaar tot de slotsom gekomen dat het niet bevorderlijk is voor je stem. De enige keer dat ik haar groep Portishead heb gezien (Paradiso, niet lang na het verschijnen van het debuutalbum, alweer zo'n negen jaar geleden) stak ze de ene sigaret met de andere aan. Veel was er verder niet aan haar veranderd. Ze droeg hetzelfde sluike kapsel, hield de ogen stevig dicht, zong alsof ze in een ijskast stond en wist zich geen enkele raad met de momenten tussen de nummers.

Beth is geen podiumbeest. Daar leent de breekbare muziek zich niet voor, dus daarover klagen is onzinnig. De liedjes die ze vorig jaar samen met Rustin' Man (oftewel Paul Webb van Talk Talk) op plaat zette leunen zwaar op sfeer. Als je daar te extravert mee omgaat doe je ze geen recht aan en kun je na afloop scherven ruimen. De antipresentatie was echter te klein voor de Melkweg, vooral in een veel te volle Max. Vanaf de plek vlak voor de mengtafel was achter de hoofden en schouders van lange mannen met grote moeite te zien dat de zangeres enkele keren langs de microfoon heen reageerde op roepende fans in de voorste gelederen. Tegen het einde van de reguliere set stapte ze zelfs even tussen het publiek. Geen idee wat ze zei en wat ze buiten mijn zicht uitspookte. Als het applaus opzwol stond ze schaapachtig te giechelen, totaal in verlegenheid gebracht door zoveel aandacht. Als een nieuw nummer werd ingezet verdween ze in haar eigen wereld. Ze was tijdens het zingen zo erg in zichzelf gekeerd, dat de schoonheid afstandelijk werd. De liedjes van Out Of Season (Go! Beat, 2002) zijn mooi. Mooi in de beste betekenis van het woord. Geen twijfel over mogelijk. Het wilde, bij mij althans, geen gevoelige plek in mijn ziel raken. Ik bewonderde de buitenkant en kon slechts gissen wat er diep in de liedjes voor emoties opgesloten zaten.

Liever zag ik Beth speelser met haar stem omgaan. Niet enkel dat trieste serieuze. Heel af en toe kneep ze haar stem en boog ze die bewust slissend richting Billie Holiday. Te weinig om de grote ernst van het optreden te relativeren. De band deed er alles aan de muzikale aankleding zo smaakvol mogelijk te houden. De gitarist liet snaren zingen dankzij een e-bow. Hij ging zo een duet aan met de violiste aan de andere kant van het podium. De violiste verruilde haar instrument enkele malen voor een mandoline en zong samen met de toetsenist mee in het achtergrondkoortje. De bas legde zakelijk een eenvoudige basis neer en de drummer speelde ter afwisseling in een paar nummers de melodica. Ik had eerlijk gezegd geen idee wie van de mannen nu de Rustin' Man was. Zeer geslaagd zorgden ze voor een open en, dankzij een prima zaalgeluid, zeer heldere begeleiding. Ze waren een Portishead zonder triphopbeats. Bij een van de nummers verdween de band even en begeleidde de gitarist zittend de zang door akoestisch op losse noten te tokkelen van een spaarzaam aantal akkoorden.

Na ongeveer een half uur, een fractie langer dan de tijd die ik in de rij buiten had gestaan voor aanvang van het optreden, verdween tante Beth om nog eenmaal terug te keren voor een cover van The Velvet Underground (Candy Says) en een slotnummer dat tekstueel als opener had kunnen dienen. Rond half elf stond ik al buiten. Ik had nog een hele avond voor me.

ff naar IFFR

Net als vorig jaar miste ik na afloop van de laatste film weer eens de laatste reguliere trein en kwam ik pas diep in de nacht thuis.

Net als vorig jaar liet ik mij aan het begin van de avond de Gado Gado goed smaken in een eethuisje nabij Nighttown.

Net als vorig jaar had ik een afwisselend programma samengesteld vol films uit diverse windstreken.

Net als vorig jaar was de eerste film de allerbeste van de dag en ging het daarna kwalitatief bergafwaarts.

Net al vorig jaar sloot ik de dag af met een belachelijke film van de Japanse grootmeester van de goede slechte smaak: Miike Takashi.

Net als vorig jaar heb ik wat aantekeningen over een dagje Film Festival Rotterdam gemaakt en heb ik die verwerkt in een kort overzicht. Deze maal te vinden in de IFFR-special bij De Subjectivisten. De overige dagelijkse festivalaantekeningen zijn van Subsreporter Femke Dekker die tevens schrijft voor de Daily Tiger, het dagkrantje van het festival.

*

alt0169 merkt in zijn verslagen op dat er bovenmatig gekotst wordt in veel van de films in Rotterdam. Een opvallend verschijnsel. Van de vier speelfilms die ik zag zijn er maar liefst drie voorzien van kokhalsscènes. 2003 heeft zijn eerste trend gezet.

Jongens

Hometaper Frostparade heeft waarschijnlijk de grootste Nederlandse verzameling platen van Sabrina in zijn bezit. Het was onvermijdelijk dat daar een coverversie uit voort zou komen. Sinds kort is zijn versie van Boys te downloaden bij Living Room Records.

Hoofdbreken

In The Wire vond ik een onzinnige opsomming van bands die het woordje head in hun naam hebben staan. In The Headband List bevinden zich flink wat Nederlandse groepen zoals Blue Lou & The Headhunters (blues), Egghead (de band met de grootste bassist van Nederland), Deadhead (metal), Grumpyhead (dance op Djax), Headcrash (Nederlands/Duitse crossover), Klubbheads (dance), Mr Potatohead (punk), Silicon Head (metal) en Flamborough Head (symfo). Dan missen we nog 3 Steps Ahead (gabber), Hammerhead (hardrock), Hardheaded Soul (punk), Head First (nog meer dance op Djax), Headliners (hiphop) en Headquarter (nog veel meer dance op Djax). Of ben ik er een paar vergeten?

Voorzet

Voordat ik zodadelijk afreis naar Rotterdam voor een dagje IFFR hier alvast de lijst die vandaag is ingeleverd voor Week 5 van het Schaduwkabinet:

Oxbow - An Evil Heat (cd op Neurot Recordings)
Een monster van een album. Een mengeling van het zware en bombastische van Neurosis en de gekte van een gitzwarte Birthday Party. Bevat gastvocalen van Jarboe (Swans/World of Skin).
Ryoji Ikeda - op. (cd op Touch)
Ditmaal geen sinusklanken of andere verstilde elektronische experimenten. Toch blijft het minimalisme van de Japaner herkenbaar in de drie composities voor strijkers. In een golvende beweging gaan iele noten heel langzaam over in akkoorden. Filmisch en melancholiek.
The White Birch - Star Is Just A Sun (cd op Glitterhouse)
De teksten zijn een tikkeltje aan de zweverige kant. Muzikaal brengen Ola Fløttum en de zijnen prachtig kalme liedjes gedrenkt in mineure soundscapes. Niet zo magisch als late Talk Talk en Bark Psychosis, maar het scheelt niet veel.
Safety Scissors vs Kit Clayton - Ping Pong (cds op Carpark)
Binnen 18 minuten worden er 36 tracks doorheen gejaagd. Aan de titel kun je zien wat de voornaamste geluidsbron is voor deze onnavolgbaar aan elkaar geplakte elektronische spielerei.
Various - Sonig.Ilation (cd op Sonig)
Een vrolijke verzameling freaky computergefröbel aus Köln met o.a. FX Randomiz, Microstoria, Mouse On Mars, Oval en niet te vergeten Schlammpeitziger.
Damer & Club Diana live @ ACU te Utrecht (25 januari)
Het voorlopig laatste optreden van Damer was een van de vrolijkste en zeer ongedwongen. Minstens zo veel plezier hadden de mannen van Club Diana. We hebben zelden zo strak gespeeld, riep zanger/gitarist Marcel uitgelaten tussen twee nummers door. Het prima geluid in een goed gevulde ACU deed de rest.

En tot slot een overzicht van het aanbod aan nieuwe Nederlandse plaatjes dat mij deze maand ter ore is gekomen. 2003 is sterk van start gegaan met:
zea & Persil - Counting Backwards Leads To Explosions/Mum (split-7" op Transformed Dreams)
Various - But, you don't really care for music, do you? (cd op LVR)
Incense - On Tip Of Wings We Walk (cd op Suburban)
Cheech Wizard - Forth (cd op Zabel Muziek)
Pfaff - Bello Ma Folle Questo È Il Moi Segreto (10" op That Dam Record Company)

Op bandjesjacht (observaties in januari)

AMP 8/1
Op woensdag presenteert het AMP in hun zaaltje op het KNSM-eiland wekelijks drie willekeurig van de straat geplukte groepen. Programmeren blijft een moeilijk vak. In de coulissen blaast een zanger/trompettist zich warm. Aan de manier waarop de muzikanten van Mr. Moody (niet te verwarren met Mr. Moody, Mr. Moody en Mr. Moody) de gitaren vasthouden (te hoog) kun je zien dat ze funk gaan spelen. We zijn dol op funk. Een van de bandleden is fan van Rage Against The Machine en dus moet er tussen het zielloze gepluk een nummertje gecrossoverd worden. Fuck the politicians, schreeuwt de voorman en hij schijnt het te menen. Na afloop van het nummer staan we op van ons tafeltje en roepen we luid of ze het nog een keer willen spelen. De band is blij verrast. Het ontgaat ze dat we het niet menen. Schizofrenie is ook de tweede band van de avond niet vreemd. Het gitaarspelende en zingende meisje wil graag The Cranberries zijn, de bassist houdt het op grunge. Noble Spirits klinkt als een band die zichzelf live aan het vierendelen is. Volgende maand touren ze door de Verenigde Staten. Ik ben na afloop van de eerste twee bandjes zo humeurig dat zelfs de krachtige, luide en vloeiend uitgevoerde noise van Gone Bald me teveel is. Het is voorbij middernacht als het trio nog een toegift speelt. Ik bedenk me dat mijn fiets op andermans slot aan het rek geketend staat en ben genoodzaakt nog een half uur in het lawaai te zitten.

Volta 16/1
Radio Mortale presenteert drie bandjes nabij het Westerpark. Noodgedwongen staat hier vanavond net als in het AMP ook een veel te bonte mix. Miss Wyoming valt erg tegen. Hun stevige rocksongs blijken live te monotoon en veel te lang uitgesponnen. De bassist doet heel ingewikkeld op zes snaren. Dat zijn er twee teveel. In plaats van een ondersteunend lage begeleiding kliedert hij onrustig kletterend dwars door de liedjes heen. Ik merk dat ik steeds meer naar achteren begin te schuiven richting deur. Net als het monster in de slotscène van Alien wordt ik naar buiten gezogen. De avond wordt afgesloten door een nu metalband. Zone haalt alle clichés uit de kast die je bij het genre kunt voorstellen: een willekeurig aandoende aaneenschakeling van rifjes onbedoeld uitmondend in een metalmedley, een plukkende bassist die rond zijn as springt en een achter dikke zwarte krullen verstopte bruller die het aan zijn hyperventilerend gehijg en gekrijs te horen heel erg moeilijk heeft. Gelukkig zit tussen de twee bands nog een optreden van Pfaff. Pfaff zet de rock-'n-roll in de zeik. Iemand moet het doen. De zelfverklaarde Hugh Grant van de Amsterdamse gitaarondergrondse irriteert op voortreffelijke wijze in gejaagde nummers. De twee drummers gaan er met de zweep overheen. Stokken vliegen in de lucht. Ik beloof Pfaff na afloop dat als ik zijn onlangs verschenen 10" ga bespreken ik dat op het verkeerde toerental zal doen.

OCCII 17/1
Living Room Records presenteert een nieuwe compilatie. Veel bandjes in het publiek. Dress staat nog te soundchecken. Eigenlijk zou Blimey! spelen, maar die zijn door een blessure verhinderd. Ik vind het wel okay, want Dress heb ik een hele tijd geleden voor het laatst zien spelen. Het nieuwe repertoire is even wennen. De toetsenist speelt naar mijn smaak teveel gitaar, terwijl de liedjes met keyboards me het meest aanspreken. De nieuwe nummers klinken te bekend in de oren. Komt er een briljant tweede album aan of lijkt het recente repertoire iets teveel op het overigens erg mooie Self-important uit 2001? De meiden van Damer openen sterk en eindigen sterk op hun bekende ontwapenende wijze. Daartussen laten ze zich weer eens iets teveel van de wijs brengen door technische onvolkomenheden. Ditmaal is het een resonerende brom in een van de monitoren die voor lichte paniek zorgt. Afsluiter Gitbox! verrast met een onverwacht pittige set. De laatste keer dat ik ze zag stonden ze een volledig uitverkochte Melkweg te vervelen. Ditmaal houden ze de volle aandacht vast met een gedreven en afwisselende reeks voornamelijk nieuw in het oor klinkende nummers. De zanger pakt de microfoon uit de standaard en komt helemaal los. Een inspirerende afsluiter.

Melkweg 21/1
C. en ik zijn benieuwd wat Kelly O. ervan gaat bakken in de Max. We komen om kwart over negen aan en verbazen ons dat mensen nu al hun jas komen ophalen bij de garderobe. Kelly schijnt voorprogramma te zijn geweest in plaats van hoofdact. Zijn we helemaal voor niks natgeregend. Veel MTV-kids blijven zich verdringen voor het podium en gillen hun jonge strotjes stuk wanneer Good Charlotte het eerste nummer inzet. Vier jonge Amerikaanse mannetjes spelen kunstmatig opgefokte teenybopperpunk. Hun ogen tranen van de mascara. We wachten het applaus niet af en huilen aan de overkant uit, getroost door een bioscoopbiertje. We zijn te oud aan het worden voor de popmuziek.

Desmet Studio 22/1
Tijdens Relax toosten we in het voorcafé met de LVR-jongens en -meiden op een goede afloop van de verkiezingen. Boven onze hoofden zien op het beeldscherm diverse politici hun aanhang toespreken. Het geluid staat te zacht. We blijven in het ongewisse over onze politieke toekomst. De man van de gastenlijst probeert een analyse te geven. Zijn betoog zwalkt lichtelijk door meerdere glazen rode wijn. Daar worden we niet veel wijzer van. De sleazerockers van Wiseguy zijn ook niet helemaal nuchter meer. De alcohol heeft het kapsel van de bassist danig in de war gebracht. Ze proberen heel stoer te klinken. Het eenvormige gebeuk op de snaren slaat de liedjes plat. Voor krachtpatserij heb je spieren nodig. Het laatste uur van Club Lek staat geheel in het teken van Living Room Records. Spraakwaterval André is in zijn element tijdens de korte interviews tussen de optredens door. Audiotransparent is helemaal uit Groningen gereisd voor slechts 1 nummer. Het langzame Your God klinkt, zoals de bandnaam al treffend aangeeft, transparant. De groep neemt de tijd het nummer op te bouwen naar een voorzichtig aanzwellende climax waarin de zittende violist het van de zanger overneemt. Er wordt even gelachen als de microfoon onverwachts en plotseling zich in de standaard wil verstoppen. Verschrikt verslikt de zanger zich bijna in een noot. Damer en Club Diana (of in ieder geval hun zanger Marcel) zingen gezamenlijk hun lieflijke kampvuurliedjes waarna Norma Jean binnen drie nummers de broodnodige seks aan de avond toevoegt. Het zijn niet alleen titels als Fuck & Feel Good die dat gevoel teweegbrengen. Verborgen in hun broeierige rock zit een ondefinieerbaar gevaar. Ze spelen het zo losjes dat ik me afvraag of ze zich zelf van de spanning bewust zijn. Vast wel, maar liever niet. De zangeres/gitariste straalt veel meer rock-'n-roll uit dan het hele Wiseguy bij elkaar.

Daarna wordt het veel te laat, raak ik een fietslamp kwijt in een overvolle Buurvrouw en schijn ik volgens de overlevering weer eens zingend naar huis te zijn gefietst. Laat ik dat als een goed teken beschouwen.

Reünie

John Zorn's Naked City komt weer bij elkaar. Zorn, Bill Frisell, Fred Frith en Joey Baron spelen op dinsdag 17 juni in Koninklijk Theater Carré in het kader van het Holland Festival. Helaas niet met brulboei Yamatsuka Eye van de Boredoms, maar die was er in de beginfase ook niet bij. De kaartverkoop start op 1 april.

Arizona aan de Amstel

Buiten kletterde de regen in grote plassen, was het koud en waaide de wind in een tegenovergestelde richting. Binnen waanden we ons in Arizona en groeiden levensgrote cactussen onder een brandende zon. Calexico speelde ten overstaan van een via e-mail opgeroepen schare journalisten en ander mediavolk. Dat lijkt slecht publiek, zeker als je het cliché in je achterhoofd hebt van aan de bar dronken wordende en luid kleppende popjournalisten. Het voordeel van Studio Desmet is de scheiding van bar en podium. Als een scribent dronken wil worden doet hij of zij dat buiten het zicht van de zaal. De in Canada geboren Joey Burns zette de eerste maat in en het was doodstil. Het akoestisch spelende trio had ons vanaf het openingsakkoord in zijn macht en hield ons tot aan het laatste nummer in de ban. Het promotieoptreden was ter gelegenheid van het volgende maand te verschijnen album Feast Of Wire. De liedjes in derde persoon enkelvoud waren dan ook kakelvers. Burns werd begeleid door twee van oorsprong Duitse muzikanten: contrabassist Volker Zander en multi-instrumentalist Martin Wenk. Zander speelde afwisselend met de vingers en de strijkstok. In het laatste geval zaagde hij laag en dreigend. Heel subtiel voegde Wenk noten toe die hij toverde uit een vibrafoon, trompet (met en zonder demper), minisampler, gitaar en accordeon. Soms tikte hij mee op zijn vibrafoonstokjes of rammelde hij met iets onbestemds dat voor zijn voeten tussen de glazen lag. Hij leek zijn partijen gedachteloos uit te voeren, alsof hij ze ter plekke verzon.

De in het midden staande gitarist/zanger Joey Burns stampte tijdens de spaarzame heftige momenten enkele malen ritmisch op de mobiele vloer. Zijn versterker kraakte vervaarlijk onder dit geweld. De akoestische gitaar maakte een vergelijkbaar gekraak, maar dat was een onbedoelde toevoeging aan het totaalgeluid. Als je in het midden van de studio stond leek het net alsof je het optreden beluisterde via koptelefoon, zo helder was het geluid. Ik lette teveel op de sfeer die het trio neerzette dan op de uit het leven geplukte verhalen die Joey bezong. Gelukkig legde hij af en toe uit waar een liedje over ging en vertelde hij over de vluchtelingen die de grens tussen Mexico en de Verenigde Staten probeerden te passeren. Honderden overleefden die tocht niet. In de krant las hij over een Mexicaan wiens naakte lichaam werd gevonden, vastgeknoopt aan een riem, bungelend aan een boom in de woestijn. Een naar en triest beeld uit een film die nog geschoten moet worden. Het trio zorgde alvast voor een geschikte score. Mariachi en Amerikaanse roots vermengden zich op natuurlijke wijze in de liedjes van Calexico. Aan de Plantage Middenlaan klonken ze heel intiem, maar ik kan me zo voorstellen dat ze later dit jaar in Tivoli, Paradiso en 013 ook heel dichtbij aanvoelen.

Lees voor een andere invalshoek ook het verslag bij Merel.

In de Haack

Wie is Bruce Haack? In de film die over hem is gemaakt wordt hij The King of Techno genoemd. Toch is hij geen genregenoot van Derrick May en Kevin Saunderson. De in 1931 geboren Haack componeerde in de jaren zestig en zeventig repertoire voor kinderen en gebruikte daarbij een eigenzinnige mix van klassiek, country, pop en rock, gespeeld op zelfgefabriceerde synthesizers. Zijn naam is minder bekend dan tijdgenoot Raymond Scott, wat niet wegneemt dat in de documentaire acts als Beck, Tipsy, Mouse On Mars, Money Mark en de Danielson Famile enthousiast vertellen over de invloed die Haack's werk op hun muziek heeft gehad.

Bovengenoemde film is nog niet helemaal klaar en zal dus niet te zien zijn tijdens het International Film Festival Rotterdam dat aanstaande woensdag van start gaat. Een van de muzikale films die daar wel draait en volgende week maandag zijn wereldpremière beleeft is Bodysong. In deze anatomische beeldenstroom komen alle aspecten van het menselijk leven aan bod. Van geboorte tot dood en alles wat daar tussen zit. Regisseur Simon Pummell putte uit materiaal dat de afgelopen eeuw op diverse plekken op aarde is geschoten door medische fotografen, oorlogscorrespondenten, nieuwsmakers, amateur-filmers en speelfilmregisseurs. De makers noemen het resultaat zelf een achtbaanrit door het menselijk lichaam. Het visuele geweld wordt begeleid door de score van Jonny Greenwood, de gitarist uit Radiohead. Tegelijkertijd met de première wordt de website wwww.bodysong.com gelanceerd die is voorzien van een vernieuwende 3D-interface.

Andere muzikale films tijdens IFFR: One Room Man: Kevin Coyne, The Year Of The Devil (een absurde Tsjechische fakeroadrockumentary) en Durval Discos (over een oude rocker die nog bij zijn moeder woont en tegen de klippen op oude Braziliaanse lp's probeert te verkopen).

*

Techno in het museum

Beginning to see the light

Sonic Light 2003, van 13 tot en met 23 februari in Paradiso met optredens van o.a. Ikue Mori, Francisco Lopez, Richard Devine, Otto von Schirach en Venetian Snares.

In de steigers

dinsdagavond
Paradiso zit middenin een verbouwing. De grote zaal is gesloten, de koffie en de broodjes zijn verhuisd naar waar normaal gesproken de extra garderobe staat en de bar in de kleine zaal is gehalveerd. K-Tsjoem heeft het rijk alleen en kan daardoor vroeger beginnen dan gewoonlijk. Een half uurtje eerder maar liefst. De buitenlandse gasten geven zoals gebruikelijk het startschot. Dronken en/of stoned wurgt branieschopper Seymour Glass in potentie mooie melodieën uit zijn strot. Zijn onbeheerste gedartel en de UFO-lichten uitbrakende spots boven de band doen vermoeden dat we op zijn minst in de Heineken Music Hall staan. De Britse indiepop wordt aan gort geslagen door een metaldrummer die een iets te grote voorliefde heeft voor Chinese crashbekkens en dubbele bassdrums. Zijn zeer beperkte drumtechniek maakt de volgepropte nummers ritmisch zeer eenvormig. Een metalgitarist leeft zich uit in zielloze solo's. Ik kan de kreten tussen de nummers niet verstaan, maar volgens mij haat Miss Black America ons. Aan het slot rollen de bandleden nog wat over het podium en worden de laatste snaren gebroken. Een trieste vertoning.

Alweer Voicst. De drie jongens kunnen er geen genoeg van krijgen. Tijdens Noorderslag afgelopen zaterdag waren ze niet te stoppen in de Marathonzaal. De adrenaline blijft onophoudelijk koken. Doorgaan, doorgaan, doorgaan is het motto. Net zo lang doorgaan tot het publiek ineen zijgt van uitputting. Voor alle zekerheid houd ik me vast aan de DJ-tafel en drink ik me een Vitamine C-vergiftiging aan jus d'orange. Ook wat drank betreft sta ik bloot aan een overdosis. De muziek smaakt me beter al heb ik deze avond meer behoefte aan gepaste proporties. Zelfs aan het einde van de avond, als ze de instrumenten al hebben opgeborgen, bewegen de bandleden met wijd opengesperde ogen onrustig tussen de overgebleven toeschouwers. De roes blijkt een onuitputtelijke bron. Die paar biertjes teveel doen de rest.

We gaan de nacht in met een van de resultaten van Muzieklab, een experimentele bijeenkomst van vijf muzikanten uit verschillende disciplines (in dit geval rock, hiphop en dance). Het uitgangspunt: 's middags voor het eerst bij elkaar komen en dezelfde avond live samen spelen voor publiek. Het initiatief en de eerste uitvoering was bedoeld als een eenmalige, Eindhovense aangelegenheid. Op verzoek wordt vanavond verder gejamd. Jamsessies zijn meestal leuker voor de uitvoerende muzikanten dan voor het publiek en zeker in het begin lijkt dat ook op te gaan voor Muzieklab. De drummer (Flin van Hemmen), bassist (Nick Sanders van Suimasen), zanger/gitarist/trompettist (Arnold van zea), laptopwizard (Maxim Schram van Artefact) en een scratcher (Broky B van Waxwankerz) wisselen te snel van stemming en weten enkele nummers lang niet het magische moment te vinden. Vanaf de tweede helft van de set, wanneer de groep vertrouwt op de eenvoud, komen de jams tot leven en weten ze de spanning vast te houden. De gesamplede zang- en trompetpartijen van Arnold krijgen alle ruimte om zich in onmogelijke bochten te wringen en de bas zorgt afwisselend voor onaardse drones en spaarzame lage tonen. Heel voorzichtig nemen de dubtechnieken de overhand. Voor het podium voeren twee meisjes een pas de deux uit met uit zichzelf tot leven gekomen en grillig bewegende invalidenwagens.

Muzieklab is nog iets te aftastend. Hopelijk zijn de muzikanten in de gelegenheid elkaar vaker op het podium te ontmoeten. Wel of niet geslaagd, het is een goede zaak dat k-Tsjoem ruimte biedt voor dit soort geluidsproefnemingen. Niemand kan voorspellen tot wat voor moois het in de toekomst kan leiden.

Broeden

Broedplaatsen hebben het niet makkelijk in de hoofdstad. Veel initiatieven zijn geen lang leven beschoren en worden door de autoriteiten de kop in gedrukt. Gelukkig duiken op nieuwe plekken onafhankelijke culturele ondernemers op. Een van de meest recente creatieve haarden is Voor-Beeld Amsterdam, een Multifunctionele Broedplaats in De Baarsjes. Sinds september vorig jaar zijn een zestigtal kunstenaars en culturele organisaties actief in de voormalige Vakschool voor Edelsmeden aan de Postjesweg. Een van hun activiteiten is De Bibliotheek van Ongehoorde Verhalen, een verzamelplaats voor verhalen, liedjes en gedichten die nog niet eerder geopenbaard zijn. Onregelmatig vinden er ook audiovisuele optredens plaats onder de noemer Platform 01. Op vrijdag 24 januari is er weer eentje in lokaal 01 met een lo-fi performance inclusief dia's uit China van Louisa Lilani & John Prop en de bijzondere 8mm films van Jaap Pieters begeleid door de impro-noiseformatie Labdog (zie hier een impressie van hun optreden eind 2001 tijdens het Polderlichtfestival). Na afloop kun je dansen op klassieke doemwave. De zaal gaat om 20.00 uur open.

Favorieten

Afgelopen zondag stuitte ik toevallig op een voor mij nieuwe muziekweblog uit Den Haag. Fireflies doet regelmatig verslag van concerten die voornamelijk buiten zijn woonplaats plaatsvinden. In december zag en beschreef hij ondermeer optredens van Tahiti 80 en Low en was hij getuige van de finale van de Grote Prijs van Nederland. In november besprak hij Sparklehorse, Tombola 2004 en Crossing Border. Een log om in de gaten te houden.

Klokken

Een even analoog als digitaal uurwerk
(met dank aan de mannen van duurtlang.com)

Hit (by) the North

Het zit erop. Eurosonic en Noorderslag zijn voorbij. Gisteren heb ik heerlijk rustig aan gedaan, het gepiep uit de oren laten wegsterven en de eerste aantekeningen uitgewerkt. Enkele festivalimpressies vind je exclusief op de site van de Subs.

Nieuwe lijstjes, nieuwe namen

Tussen de ontelbare over het net verspreide eindejaarslijsten is het aangenaam spitten naar onbekende groepen. Dicht bij huis duikt in de lijstjes van het Utrechtse Zabel Muziek de Noorse groep Monopot op. De recensies op internet over hun cd's op Smalltown Supersound zijn behoorlijk lyrisch. Debuutplaat Something Is Like Nothing Was kreeg de vijfde plek in de top tien die in 1999 werd samengesteld door de Noorse popcritici. Jammer genoeg is de site van de band (tijdelijk?) uit de lucht zodat de virtuele speurtocht een beetje doodloopt. Dat wordt analoog speuren in houten platenbakken naar hun tweede album Optipess dat werd geproduceerd door Jørgen Træen (in Scandinavië beter bekend als Sir. Dupermann). De plaat wordt vergeleken met Codeine and Slint vermengt met een fijne dosering elektronica.

Iets meer geluk had ik met een andere onbekende naam in de Zabellijstjes: Un Automne à Lob-Nor. Dat wil zeggen, ik heb hun site weten te vinden om er snel achter te komen dat Sebastien Roux (gitaar) en Vincent Nicolas (gitaar en sampler) de band onlangs hebben opgeheven. Enkele van hun postrock soundscapes zijn nog te beluisteren, zoals een track van hun tweede en laatste album (41°N;90°E). Sebastien is nu actief als Rabbits/Sorrow en Vincent als bidibop. Op de website van bidibop staat een leuk speeltje. De primitieve sequencer Random Music Creator (kortweg RMC) is makkelijk met de muis te bedienen en houdt je minstens vijf minuten zoet.

*

Onmogelijke bandnamen

Up Up Down Down Left Right Left Right B A Start. Zo heet deze Amerikaanse band echt. Hun muziek is iets minder onmogelijk getuige de semi-akoestische track You Landed So Gracefully van het meest recente album And Nothing Is #1 op World Won't Listen. Het nummer is zo kort dat je bijna zou denken dat het slechts een fragment is. Voor alle zekerheid doe ik er ook nog een track bij van hun zes nummers tellende EP op Papermade Records: Walked Out This Season. Hoe het klinkt? Als de dunne scheidslijn tussen mathrock en At The Drive-In.

*

De Aarde als radio

McGreevy ground-based VLF recordings.

Agendapuntjes

Heel even leek het erop alsof Miss Black America was opgeheven. Dat bleek vorig jaar vals alarm want de band staat de komende dagen niet alleen op Eurosonic (10/1) en in Paradiso (14/1), maar ook aanstaande zaterdag in De Bakkerij te Castricum. De Britten spelen daar samen met Feverdream. Iets noordelijker, om precies te zijn in punkhol Parkhof te Alkmaar, staan op vrijdag de 17e twee Duitse elektronische acts. Je kunt er niet alleen terecht voor de heftige breakbeats van de Society Suckers, maar ook voor het iets subtielere, duistere werk van Christoph de Babalon wiens album If You're Into It, I'm Out Of It uit 1997 een van de hoogtepunten is uit de catalogus van Digital Hardcore. Als Alkmaar je te ver is heb je een tweede kans een avond later in het Rotterdamse WORM waar de line-up wordt aangevuld door Rotterdamse acts Copacod (voorheen Murderville Soundmachine) en FFF (breakcore).

Illegalen

Philo T. Farnsworth laat zich liever niet fotograferen. Waarschijnlijk wil hij niet op straat herkend worden door Beck Hansen en al helemaal niet door diens advocaten. In 1988 bracht Farnsworth op zijn label Illegal Art zonder toestemming van de singer-songwriter een remix-cd uit met de onverbloemde titel Deconstructing Beck, een geheel uit Becksamples opgebouwde compilatie. Snuffelend tussen de plaatjes in de catalogus van de platenbaas tref je een flinke verzameling illegaal knip- en plakwerk waaronder dat van Girl Talk. Achter deze naam schuilt Gregg Gillis die volgens de overlevering Kid606 doet verbleken tot an amateur pillow tosser. I Want You Back (MP3) staat op zijn album Secret Diary. Tussen het scratchen en glitchen is nog maar net een flink verminkte Jackson Family te herkennen.

Maandag vond ik bij Staalplaat de compilatie Commercial Ad Hoc. De cd staat volgestouwd met voor mij merendeels nieuwe acts. De cd opent met een bijdrage van Evolution Control Committee, de nutty professor die vorige maand in Nederland niet altijd even geslaagd (want geplaagd door technische problemen) zijn kunsten vertoonde. Zijn track Music For Selling is samengesteld uit 100% gedecommercialiseerde geluiden. Je kunt meer tracks overzetten naar je harde schijf, zowel van Commercial Ad Hoc als van de MP3-pagina van Illegal Art. Eergisteren werd daar nog gelinkt naar een site waar te zien en te horen was hoe wilde jonge katten het repertoire van The Vines onder handen namen. Ook heel aardig was het nummer Ha'ah'ah Y'aas E'Eh waarin het illustere duo B'O'K and ADMacHine Madonna en Britney net zo verknipt laten klinken als je dacht dat ze waren. Sinds dinsdag zijn tien nieuwe tracks vrij beschikbaar zoals die van Jima (zijn Dictionaraoke-versie van een Elton John-klassieker), een lezing van Noam Chomsky, turntable bastard pop van DJ Empirical en nuttige tips van Klarq Qent over hoe de duivel te bestrijden. Doe er je voordeel mee zolang het nog kan.

*

De tien favoriete albums van Frodo Baggins.

De Black Rooster EP van The Kills was een van de leukste plaatjes van 2002. Hij heeft net niet een plaatsje weten te bemachtigen in het rijtje tien beste singles van vorig jaar (zie jaaroverzicht). Het duo Alison en Jamie is klaar met de opnamen van het debuutalbum. De plaat heeft voorlopig nog geen titel, verschijnt begin maart en is in de loop van vandaag in streaming audio te beluisteren via hun site. Je moet dan wel eerst hier hier je e-mailadres achterlaten.

Blues in het paleis van de Keizer

De eerste livemuziek van het jaar (alweer een avondje Excelsior).
De eerste nieuwe gezichten van het jaar.
De eerste kater van het jaar (en wat voor een).
De eerste verloren zaterdag van het jaar.
De eerste gemiste Subjectivistenbijeenkomst van het jaar.
De eerste gemiste band van het jaar (de herkansing is in het komende weekend).
De eerste lege portemonnee van het jaar (ik was zelfs door mijn reserves heen).
De eerste sneeuw van het jaar (witter dan ik had verwacht).

Reken maar dat het gezellig was in de Winston afgelopen vrijdagavond. De nieuwjaarsreceptie van Excelsior had niet alleen Alamo Race Track op het programma staan, maar ook een redelijk geheimgehouden en pas op het allerlaatste moment bekendgemaakte try-out van Caesar. Beide groepen spelen volgende week respectievelijk tijdens Noorderslag en Eurosonic. Het scheelde niet veel of Ralph van Alamo Race Track had ons toegeroepen met een gemeend Dank je wel, Groningen! De gitarist/zanger is meer dan voorheen de voorman van de jonge band. Niet langer staan er vier vriendelijke, ietwat schuchtere, hardwerkende muzikanten op het podium. Ralph eist als middelpunt van de band de meeste aandacht op. Tijdens heftige momenten versoepelt hij zichtbaar zijn ledematen, trekt hij de microfoon uit de standaard en zakt hij theatraal ineen op het podium. Hij laat zijn snaren vlak voor de versterkers hangen voor de nodige feedback. Ralph rockt. Nu het merendeel van de nummers nog. De vlotte opener, het nummer dat de mensen om mij heen aan The Strokes deed denken, was een veelbelovende start en het loopje en de melodieën in Happy Accidents kunnen mij nog steeds bekoren. Daarna ging het tempo omlaag en werd het allemaal te ernstig en te traag. De iets te lange pauzes tussen de liedjes waren ook niet bevorderlijk.

Bij Caesar was het tegenovergestelde het geval: hun nieuwe liedjes bleven niet direct in mijn kop hangen, maar het hevig en gretig rockende trio maakte alles goed dankzij een enerverende uitvoering. Nergens werd vertraagd, want daar was geen tijd voor. De band ging recht vooruit, recht door zee, rechtstreeks naar de essentie. Voormalig vierde Caesar Marien keek toe vanuit de eerste rijen en zag dat het goed was. Zijn partijen werden een enkele keer vervangen door een backing tape waarop voorzichtige elektronica klonk. Drumster Marit moest er speciaal een koptelefoon voor opzetten. De drums, bas en gitaar stonden te hard afgesteld om de voorgeprogrammeerde geluiden goed te kunnen onderscheiden. De paar keer dat bassist Sem de vocalen voor zijn rekening nam, schreeuwend in een raar wit microfoontje, trad de muziek nog meer buiten de oevers. Caesar lijkt klaar voor een hernieuwd podiumoffensief.

De rest van de avond en nacht is in mijn geheugen een fragmentarische warboel. We waren bijna van plan in De Buurvrouw een flinke boom op te zetten over canons in de wereldliteratuur toen we aangesproken werden door een jonge moeder die met twee vriendinnen op stap was. Het gesprek leek te worden ingekort toen een vlotte jongen in leren jack flirtend tegen haar aan begon te leunen. Niet veel later kreeg hij buiten ons gezichtsveld een bloedneus geslagen en leek het ons een beter idee verder het centrum in te trekken, via De Diepte (net gesloten, geen doorkomen aan), langs de zwerver in de rode jas (die vergeten was dat ik hem die avond al blij had gemaakt), over het Koningsplein en de Leidsestraat naar een café waarvan ik de naam alweer vergeten ben, maar die volgens de jonge moeder in ieder geval nog open zou zijn. De barjongens serveerden in korte broeken en om ons heen voerden gevaarlijk ogende mannetjes elk hun eigen solodans uit. Ik had geen benul van de tijd en voelde me in de hemel. Totdat ik heel laat de volgende dag wakker werd en de realiteit als vrieskou door kieren mijn huisje binnendrong. Alle verdere plannen voor het weekend gingen de ijskast in en ik kon slechts wachten tot de duisternis een einde aan de dag maakte.

Je vindt de meer nuchtere verslagen bij Zebra en De Subs.

Neerhalen

Het zal niet echt de bedoeling zijn, maar voor zolang het duurt kun je hier muziek downloaden van P.I.L., Broadcast, My Bloody Valentine, The Replacements, Adventures In Stereo, Aerial M, Apples In Stereo, Bowery Electric, Oval, Steve Reich en Tortoise.

Officieel te downloaden maar minstens zo 'verboden' is U2 (The Forbidden Single), de door U2 uit de handel gehaalde cover van I Still Haven't Found What I'm Looking For, een versie die het kritische mediacollectief Negativland bijna de kop kostte vol en het label SST bankroet maakte. In de komische collage hoor je de scheldende Amerikaanse DJ Casey Kasem en de zeurstem van Negativland-oprichter The Weatherman. This is the Weatherman, and as you probably already know, the sound of my voice IS an insult to the entire digital community, zegt hij zelf. Zijn echte naam is Mark Hosler en op zaterdag 8 februari komt hij om vijf uur 's middags in Paradiso een lezing houden onder de titel Our Favourite Things. Het verhaal zal geïllustreerd worden aan de hand van video's. Na afloop is er uiteraard mogelijkheid tot het stellen van vragen. Ik kan me vergissen, maar volgens mij is dit het eerste Nederlandse 'optreden' in de meer dan twintig jaar dat Negativland bestaat.