home
|
Vido Liber
maandag 16 juni 2014 Jambinai: post-rock uit Zuid-Korea op het Houtfestival (15 juni 2014)
De belangrijkste reden om afgelopen zondag naar het Houtfestival in Haarlem te gaan was het optreden van de Koreaanse band Jambinai. Het was mooi meegenomen dat in dezelfde tent ook The Ex stond geprogrammeerd. The Ex verzorgde samen met de acrobaten van Circus Debre Berhan en de Ethiopische feestband Fendika een festival binnen het festival. De acrobaten hielden zich in evenwicht op trappen, jongleerden met dolken en eieren en deden een ballet met een lenig slangenmeisje, tot groot plezier van de kleuters die vooraan bij het podium zaten. Het Houtfestival is overduidelijk een echt familiefestival.
De kleine kinderen hadden ook veel bewondering voor de twee dansers van Fendika en lieten zich graag door de band verleiden tot een voorzichtig dansje. Toen het de beurt was aan The Ex werd het openingsnummer bijna meteen het laatste nummer want de organisatie stond vanuit de coulissen zorgelijk grijnzend met het tijdschema te zwaaien. Gelukkig waren de bandleden eigenwijs en wisten ze er nog een toegift uit te slepen. De meeste kleuters hadden op dat moment allang een veiliger heenkomen gezocht.
Over Jambinai uit Zuid-Korea waren de afgelopen week enthousiaste verhalen op internet te lezen, onder meer naar aanleiding van hun optreden in RASA in Utrecht. Het was nog maar de vraag of de rustige passages tijdens de Koreaanse post-rock wel zouden overkomen in de kleine tent op het lawaaiige festivalterrein. De basis van de band bestaat uit Ilwoo Lee (gitaar, laptop, piri, taepyougso, jungju, zang), Bomi Kim (haegum, zang) en Eunyong Sim (geomungo, klokkenspel, zang). De drie zittende muzikanten begonnen gistermiddag met een rustig opgebouwde soundscape waarbij traditionele Koreaanse instrumenten de hoofdrol speelden, zoals het kleine blaasinstrument piri, het fretloze strijkinstrument haegum en de grote citer geomungo. Met een beetje fantasie waande je je aan het hof van een Aziatische koning of in een tempel hoog in de Koreaanse heuvels. De harde houten bankjes in de festivaltent maakten het lastig die fantasie lang vast te houden.
Na het openingsnummer werd het trio versterkt door een getatoeëerde drummer en een bassist met het woord fuck op zijn instrument geplakt. Dankzij de soundcheck wisten de meeste van de bezoekers dat het volume flink zou worden opgevoerd. De rechts op het podium op een verhoging zittende Eunyong Sim zette op de laagste snaren van haar geomungo de stevige staccato riff in waarmee het nummer Time Of Extinction opent. Een paar maten later volgde de rest van de band. Live was het geluid niet helemaal in balans. De traditionele instrumenten werden grotendeels overstemd door de luide instrumentale hardcore van gitaar en ritmesectie. Pas toen ik na thuiskomst het album Différance opzette hoorde ik hoezeer de band in de heftige nummers overeenkomsten vertoont met Naked City, met een piepende piri in plaats van de krijsende saxofoon van John Zorn. Met hun combinatie van het bijzondere instrumentarium en de extreme contrasten neemt Jambinai een interessante afwijkende bocht in een genre dat zich al enkele jaren op een doodlopend spoor bevindt.
|