Vido's LogZine

Vaarwel 2002

Hopelijk hebben jullie een goed jaar gehad. Vido wenst jullie een mooi, inspirerend en geslaagd 2003. Hier vind je een kort overzicht van de muzikale hoogtepunten van de afgelopen twaalf maanden.

Safe the last dance for me

Daryll-Ann was niet de laatste band die ik dit jaar live heb gezien, want een avond later (zondag) nam ik een kijkje bij de finale van Buzz in de Desmet Studio. Drie bandjes moesten daar naast een eigen nummer ook een interpretatie geven van The Ketchup Song. Ik had medelijden met ze. Daryll-Ann was wel m'n allerlaatste echte liveconcert van 2002. Dit is wat ik me er van kan herinneren.

Was ik toch maar gebleven die ene donderdag

De toffe Fckn'Bstrds hebben uiteindelijk wel gespeeld in de Volta op donderdag 19 december getuige de foto's (en nog meer foto's). Bizar dat geen enkele bevriende Mortale-medewerker er in de dagen erna een woord aan vuil wilde maken ondanks intensief navragen. Ik ga eens een hartig woordje met ze wisselen.Was ik nu maar toch niet naar de OCCII gegaan. De Bstrds schreven me vandaag: overigens, op een nogal bitcherige bardame en slappe geluidsman (maar dat zijn we gewend) na- wederom -een groot SUCKsessss!!!!!!!!!! Loser. Dat was een gemiste kans van Vido.

CMJ valt niet mee

Klonen van mensen is in de popmuziek de gewoonste zaak van de wereld. Dan hoor je niemand de woorden ethisch en onverantwoord combineren en klimt niemand in de pen voor een gepeperde polemiek. Op de gratis cd bij het decembernummer van CMJ New Music Monthly, het blad voor college radio in de Verenigde Staten, staan twee klonen van Interpol naast elkaar. Ze hebben de opwindende namen Capitol Air en Graze en doen beiden hun ding op het label Overreactive. Verwacht veel klagerige zang over door effecten zweverig gehouden gitaargetokkel. De jaren tachtig blijven onverminderd voortwoekeren in Amerikaanse independent circuit. Kenna is een ontdekking van Fred Durst (oeps) en speelt oudbakken synthirock met overdreven vocalen. Dat het een tandje erger kan bewijst We Ragazzi, een wavebandje waarin toetsen de hoofdrol spelen en Anthony Rolando zingt als een Billy Corgan die Mick Jagger probeert te imiteren. Dan zwijg ik verder over de bijdragen van Bleu (I Won't Go Hollywood zingt hij stoer terwijl hij wel een bijdrage leverde aan de soundtrack van Spider Man), Downcircleback (die niet alleen rijmen op Nickleback), Croc Shop (slappe danspop) en Overseer (The Prodigy geïnterpreteerd door de Teletubbies).

Na goed zoeken vind je tussen de meuk gelukkig zowaar twee aardige tracks. Rocket From The Crypt klinkt vertrouwd in het nummer I'm Not Invisible en Sub Pop verrast met Iron And Wine, een naam waarachter zich een zekere Samuel Beam uit Florida schuilhoudt. Zijn zes minuten durende bijdrage Upward Over The Mountain is een verstild akoestisch liedje, fluisterend gezongen in de slaapkamer als een Elliott Smith die de roots heeft ontdekt. Erg mooi.

Zwaarmoedige recensie voor bij de centrale verwarming

De laatste cd-impressie van 2002.

18/12-24/12 (dagboekfragmenten)

dinsdag wasdag
De vrije kerstweek gooit mijn dagindeling aan gruzelementen. Vandaag alweer pas na twaalven opgestaan en dan nog met veel moeite. Ik moet opschieten. Eerst mijn was wegbrengen en dan snel het centrum in. Over een uur staat JW te wachten bij GET. Als volwaardige muziekjunks wisselen we platen uit. Dat wil zeggen: hij heeft extra exemplaren te geef van het Franse label Active Suspension (waaronder de dubbelverzamelaar Active Suspension vs. Clapping Music), een EP van Cerberus Shoal en twee promo's vol Tsjechische avant-garde. Eigenlijk hoef ik bij GET alleen een plaat te ruilen vanwege een verkeerd gegokt verjaardagscadeau. Toch sta ik weer te snuffelen in de schappen. Het lukt me nooit een platenzaak met lege handen uit te lopen. Ik gris enkele koopjes uit de bakken (Kraftwerk, Pixies, Arvo Pärt en een remixplaat van DJ Food) en luister op aanraden van de verkoper naar Christ. (zijn sterk op Boards Of Canada lijkende Pylonesque EP op Benbecula Records - mooi, pak maar in) en schaf blind twee andere tips aan: de kerstcd op Mobilé met bijdragen van Opiate, St. Etienne, Hood, Domotic en Múm en een 3" EP van Venetian Snares, verstopt in een rood boxje waarin naast de cd een viewmaster is verpakt. Een onzinnig hebbedingetje. De titel is veel te lang: A Giant Alien Force More Violent & Sick Than You Can Imagine.

JW springt achterop en we rijden naar Spiegelgracht nummer 6. Bij Subterranean Music kun je tegenwoordig pinnen. Heel gevaarlijk voor de portemonnee. We kopen beiden meer dan we van plan waren (Tara Jane O'Neil, Minutemen, Thelonius Monk, Jackie-O Motherfucker, Atomsmasher) en maken kennis met de Amerikaanse winkeleigenaren. Voordat JW de trein terug naar Weesp pakt, drinken we koffie in de Balie. We nemen de tijd. Terug thuis merk ik dat de wasserette een uur eerder dan gewoonlijk de deuren heeft gesloten. Onderbroeken worden een probleem deze kerst.

*

24 is niet alleen nagelbijtend spannend, het is ook de muziekkeuze die de serie naar een hoger plan trekt. In de afgelopen aflevering herken ik een fragmentje Yo La Tengo. Tijdens de reclame zoek ik in mijn cd-heuveltjes naar het album And Then Nothing Turned Itself Inside-out. Na twee keer vooruitspoelen vind ik de bewuste track: Saturday. Is dat de dag waarop 24 zich afspeelt? Vast niet, maar het zou een leuk detail zijn.

*

vorige week woensdag
Twee keer Degenerate Art Ensemble binnen enkele dagen. De tweede keer in OCCII is zelfs nog beter dan tijdens Ver Uit De Maat in Rotterdam. Het kleine podium is afgeladen. De negen muzikanten passen er nauwelijks op. Danseres Haruko zit wederom op een verhoging te dollen met Popeye. Als de groep klaar is met de ingestudeerde nummers vraagt dirigent Joshua of ze er nog eentje moeten herhalen of dat ze ter plekke iets mogen verzinnen. Make one up! roepen we luid. De gezwachtelde percussionist hinkelt naar zijn plek, de gitarist lijkt nog steeds verdacht veel op Chris Isaak. Het mooiste moment in de set is als het tempo flink omlaag gaat, de virtuositeit en de gekte even opzij worden gezet en de gitarist samen met Haruko een duet zingt. Thuis merk ik dat het nummer niet op de laatste cd Look-Away Popeye staat.

Aantekening 1: niet vergeten nog een kopietje voor D. te branden. Alle cd's waren op bij de merchandising, vertelde hij me, toen hij me een dag later kwam opzoeken. In ruil heeft hij voor mij een bootlegopname van Don Caballero in de Kalenderpanden, een van de beste concerten die ik ooit heb meegemaakt.

Aantekening 2: over voorprogramma De Reizende Verkoper. Het contrast tussen de twee saxofonisten en de gitaarranselende Razorblade Jr. kan niet groter. De blazers staan aan de grond genageld terwijl Razorblade stampt, draait en springt. Zijn gitaar ligt bij de eerste improvisatie al tegen de grond. Het instrument krijst het uit. Als drummer Menno een repeterend gitaarmotief volgt, hebben de blazers ruimte voor een inspirerend duel waarin de noten eerder worstelen dan boksen. Minpunt: wanneer saxofonist Kafka achter een elektronische piano gaat zitten en bloedeloze noten uitbraakt. De set versplintert en verliest de in de eerste helft zo zorgvuldig opgebouwde spanning.

*

impressies in onvoltooid verleden tijd
Donderdag zat ik in mijn maag met een dubbele boeking: een Mortale-avond in de Volta en een Amerikaanse band waarvan ik de naam maar niet kon onthouden in de OCCII. De Volta was in kerststemming. Overal lampjes, alleen de kerstboom ontbrak. Mortale presenteerde in samenwerking met The White Broncos een avond die elektronisch van start ging en, volgens planning, eindigde in een orgie van noise. Een jongen achter knopjes zorgde voor prettig voortkabbelende achtergrondmuziek. Oneerbiedig kletsten we er doorheen. Wat zouden we doen? Blijven? Of ruim op tijd naar de OCCII rijden? Aan de toog werd de sfeer grimmig. Een van de jongens van afsluitende act Fckn'Bstrds liep expres tegen de barjuffrouw op. Ze gaf hem er verbaal van langs en ging verhaal halen bij de organisatoren. Als ze lastig zijn trap je ze er gewoon uit, was zijn antwoord. De Bstrds verschansten zich mokkend en verveeld in de foyer. Hun honden kwispelden ongeduldig. Het wachten was voor niets want het optreden werd afgelast. De stekker werd er bij voorbaat uitgetrokken. Ik wachtte dat moment overigens niet af en was al onderweg naar de OCCII.

Na een sprint door het Vondelpark bleek ik te laat voor Valina (zo'n simpele naam en toch moet ik het weer opzoeken). Ik maakte een snippertje mee van hun laatste nummer. Ze waren slechts support act. Een begrijpelijke keuze van de programmeur, maar eentje waar ik geen rekening mee had gehouden. De drie mannen van Suimasen zetten hun instrumenten neer. Help. Suimasen. Ik kan er niets aan doen, maar ik word moedeloos van hun muziek. Ik heb echt moeite gedaan hun optreden leuk te vinden en zelfs enkele passen dichter in de buurt van het podium gemaakt. Tijdens het openingsnummer herinnerde ik me weer waarom ik de groep zo erg vind: zwakke en lusteloze drums, teveel op de gitaaraanslag georiënteerde ritmepartijen (dung-dung dung-dung-dung dung-dung dung dung-dung, ad infinitum), vergezochte akkoorden die toch voorspelbaar zijn en de helft korter worden aangehouden in de refreinen, en een aaneenschakeling van inwisselbare composities.

De zwerver onder het Rijksmuseum had meer bezieling. Het was rond twee uur in de nacht en zijn stem galmde onder de gewelven terwijl hij zich begeleidde op een gitaar. Zijn vingers hielden een akkoord krampachtig vast, alsof hij de diepte zou invallen wanneer hij het zou loslaten. De oude muzikant had zich goed ingepakt tegen de kou. Een grijze, groezelige baard verwarmde zijn gezicht. Hij verstomde een paar seconden en keek me argwanend aan toen ik even stil hield. Ik zette mijn terugreis voort en kon zijn bariton tot aan het Weteringcircuit horen.

*

Het weekend zat vol verjaardagen. Zaterdag laat gemaakt in West nabij het Erasmuspark en zondag richting Van Hallstraat. Zondagavond bij Razorblade Jr. thuis een avondje vol noiserockvideo's. Legale en vooral veel illegale opnamen van in ieder geval Today Is The Day, Shorty, Gone Bald, Solbakken, Peach Pit en Peach Pit en Big Black. Gitaren schalden uit een van de vele speakers in de kleine kamer. Bij elke feedbackaanval had ik medelijden met de buren.

*

Maandagavond dacht ik dat het geluid heel slecht was afgesteld. Na het voorlaatste nummer hoorde ik pas dat de zangeres haar stem kwijt was. Het optreden van Amtrak uit Hamburg was een experiment in de OCCII. De jonge band speelde naast de bar in plaats van op het podium. Een van de monitoren leunde tegen een barkruk. Als je binnen liep stootte je bij wijze van spreken direct je hooft tegen een speaker. Drie kleine, stoere meiden en een jongen met pet achter drums maakten op eenvoudige riffs leunende punk waarbij synthesizers voor verrassingen zorgden. De zwoegende toetseniste verwerkte zoveel ideeën in de nummers dat ze handen tekort kwam en soms een geluid moest wisselen door met haar neus op een knopje te drukken. In sommige refreinen zorgde ze gillend voor vocale ondersteuning. Ze was oorverdovend, zelfs als ze ver van de microfoon verwijderd bleef. De band heeft geen website en de enige muziek op plaat is een bijdrage op de compilatie-lp kopf:hören!.

Tegen drieën werd het tijd terug de kou in te gaan. Nabij het Amstelhotel zag ik een dier de weg oversteken. Even dacht ik dat het een reuzenrat was of misschien zelfs een verdwaalde vos. Dichterbij gekomen zag ik dat het om een onschuldige bastaard ging, een grijs hondje met een grote snor. Ik haalde het diertje in en hoorde zijn kleine pootjes versnellen. Het hondje kwam op gelijke hoogte totdat een stem riep. Tenminste, dat dachten we beiden. Ik keek richting de stoplichten voor mij. Niemand. Het hondje hield de pas in en spitste zijn oortjes. Niemand. Helemaal niemand. Het was vals alarm. We waren de enige twee levende wezens op de kruising. Ik reed door en liet het eenzame beest achter op Sarphatistraat. Zijn kopje keek schichtig heen en weer, niet wetend welke weg te kiezen.

Links afslaan
(voor als je tijd hebt en niet, net als ik, verslaafd bent aan het spel der spelen)

Een echte linkdumper ben ik niet en zal ik nooit worden. Anderen zijn er beter in en enige luiheid is mij niet vreemd als het gaat om dit specialisme. Het afgelopen jaar heb ik flink wat links verzameld hopend dat ik er iets mee kon doen op dode momenten. Door de overvloed aan geweldige concerten kwam ik nauwelijks toe aan het vermelden van deze aardige sites op het wereldwijde web. Boeiend of niet, zo tegen het einde van het jaar wil ik er graag afstand van doen. In willekeurige volgorde.

Brainwashed
Niet alleen met radio, maar ook met een soort van magazine.

Pink Industry
Het verhaal van een vergeten band uit de jaren tachtig. Als je een kopie tegenkomt van hun lp New Beginnings koop die dan blind.

Plastic People Productions
Voor al je favoriete MP3'3 van Panoptica die je overigens ook elders van het net kunt plukken, zoals Take The Money And Run en Tobacca.

Death By Chocolate
Wellicht heb ik deze link ooit genoteerd omdat de bandnaam zo heerlijk belachelijk is. Het kan zijn dat de muziek best is te pruimen.

Armchair DJ
Ik citeer: This site is dedicated to the proposition that pop music, electronic or otherwise, is best enjoyed in the comfort of your own living room.

Soit Dit En Passant
Zoek de rubriek Radio MP, klik op des MP3 gratuits en je hebt de hele kerstvakantie gratis elektronica en huiskamergeknutsel van Drekka, Rivulets en andere acts waar je nog niet eerder van hebt gehoord.

Sound Virus
Deze ken je waarschijnlijk al. De MP3's van het geweldige The Blood Brothers zijn niet de allerbeste voorbeelden van hun kunnen. Hun laatste album klinkt veel krachtiger dan Doctor! Doctor! en Red Blooded American Girls bij elkaar.

wendyk.org
newflux.blogspot.com
Muzikale linkdumps van DoubleAmericano en Fluxblog.

h69
What's your lucky number?

Misfit City
Perfect Sound Forever
Inkblot Magazine
Leesvoer. Everything music plus. Deep coverage of great music. Etc.

Hannah Bosma
Columns en gedichten van de schrijfster van Madonna: De Vele Gezichten Van Een Popster.

Overload Media
Electronic music and wired culture. De eerste keer las ik per ongeluk weird culture.
KessyLyxOrganisation
En nog meer downloads voor elektronicaverslinders.
Ampersand
Het kan niet op. Ambient & microwave & electronica & experimental & lowercase & postclassical & minimal & techno & etcetera.

Starbuckscocacolagap
Duurt lang, zeker voor de gebruikers van een 56k Modem. Geen idee of ik ooit op deze site verder ben gekomen dan de openingspagina.

citaten van Andre Gide
Voorbeeld: Everything that needs to be said has already been said. But since no one was listening, everything must be said again. Ja, laat die maar rustig op je inwerken.

Door het gebrek aan links heb ik dit jaar niet het definitieve verhaal van de Mark & Clark Band kunnen schrijven. Ook was er nergens iets te vinden over Dont Need You, naar schijnt de definitieve documentaire over Riot Grrrls waarin Corin Tucker (Sleater Kinney), Kathleen Hanna (Bikini Kill), Allison Wolffe (Bratmobile) en Ian MacKaye worden geïnterviewd. Tot mijn verbazing heeft Jerry Sadowitz ook geen eigen site, terwijl hij naar mijn bescheiden mening de meest hilarische politiek incorrecte komiek is uit Schotland. Je kunt alvast over hem lezen op de sites van Gazzateer for Scotland (bio) en Quoth She... (slechts een handjevol citaten uit de tv-serie The People vs Jerry Sadowitz)

Tegen de tonen en uit de maat

De bovenbuurjongen is jarig. Zijn ouders zijn op bezoek. Ze stommelden zojuist door het smalle trappenhuis. Het feit dat de lichtknop het niet overal doet maakt de tocht tot een hachelijke onderneming. Zaterdag hebben ze hem een nieuwe stereotoren cadeau gegeven en die komen ze nu beluisteren. Het ding heeft dolby surround, vertelde de student me toen ik zaterdag poolshoogte kwam nemen. In het weekend stond hij mee te brullen met The Cranberries. Zombie, een liedje dat volgens mij niet handelt over knallende katers na zware nachten. Ik kon eerst niet thuisbrengen wat me had opgeschrikt. Ik draaide op hetzelfde moment ook een plaatje en dacht even dat er een helikopter te laag over de wijk vloog. Je zou er bijna in paniek van uit het raam springen. Een paar dagen later merkte ik dat hij ook zijn computerspelletje kan aansluiten op de verse installatie. Hij verdoet zijn tijd graag met een of andere Formule 1-spel. Dat kan echt heel hard. Alsof iemand een gasbrander tegen mijn oor houdt. Lang leve de dunne plafonnetjes in oude Amsterdamse wijken.

Zaterdag was het grote feest van de jarige student. Hij was me bijna vergeten te waarschuwen. Geen probleem, stelde ik hem gerust, ik zit toch in Utrecht. Tussen de soundcheck rond een uur of zes tot en een te laat geplande nachttrein die niet meer op het Amstel stopte (waar onze fietsen stonden) heb ik me uitstekend vermaakt in de Kikker. Brandbier en ertsensoep hielden me overeind. Het brutale Jimmy Barock knalde, zelfs op halve kracht. Vermoeidheid speelde de jonge jongens parten en omdat ze te laat van een festival elders in het land waren gekomen moest de Gronings/Rotterdamse band als eerste spelen. Dat kwam de opbouw van de avond niet geheel ten goede. Een van de festivalorganisatoren kwam zich tijdens de tweede act bij ons verontschuldigen. De tranen stonden bijna in zijn ogen. Taxi To The Ocean waren zo ontzettend rock dat het pijn deed. De gestileerde verstilling van King Me bracht ons terug op de juiste temperatuur en het poppy Coparck mocht ter afsluiting de bal in het net koppen. De entr'actes op het minuscuul kleine podium zorgden voor de broodnodige tegentonen.

Over tegentonen gesproken: het kostte me enigszins fysieke moeite me een dag later naar Rotterdam te verplaatsen, maar zondag vond de voorlopig laatste editie plaats van Ver Uit De Maat en dat was heel leuk om mee te mogen maken.

Veruit de beste

Voordat ik er een dezer dagen meer over vertel kan ik alvast kwijt dat Degenerate Art Ensemble het hoogtepunt was van het gisteren gehouden festival Ver Uit De Maat in Rotterdam. Ik heb goed nieuws voor degenen die er niet bij waren: het Amerikaanse, negen muzikanten tellende ensemble speelt aanstaande woensdag nog eenmaal in Nederland en wel in de OCCII. De groep uit Seattle maakt zeker geen grunge. Denk aan vroege Boredoms als die Japanse band een jazzformatie was geweest met een voorliefde voor Stravinsky en butoh en je hebt ongeveer een idee wat je te wachten staat. Luister naar Can't Wait To Masturbate of het wat langere Ducats voor een eerste impressie.

Ver Uit De Maat vond zondag voor het laatst plaats in WORM aan de Rochussenstraat. De organisatie verlaat in februari het pand omdat de sloophamer het eigenwijs programmerende podium onverbiddelijk plat gaat leggen. Een nieuwe locatie is niet in zicht waardoor Rotterdam een broedplek dreigt te gaan verliezen. Al je adhesiebetuigingen zijn welkom bij worm@wormweb.nl. Een van de interessante optredens die er binnenkort gaat plaatsvinden is van Jan Jelinek tijdens de ~scape-avond op vrijdag 20 december aanstaande. Een van de DJ-sets wordt verzorgd door Stefan Betke oftewel Pole.

Pas op de plaats

Pas gisteravond checkte ik de voice-mail. Het was de stem van T., een dag jonger, over het concert van woensdag met zijn bandje B. Hij belde eerder deze maand en ook toen was ik tot mijn spijt niet in de gelegenheid. Vlak voordat ik thee inschonk belde C., fietsend langs de tramrails op de Leidsestraat. Ik ben altijd geneigd te schreeuwen als ik met iemand spreek die me mobiel heeft weten te bereiken. Waarschijnlijk ga ik er bij voorbaat van uit dat ze me moeilijk kunnen verstaan. C. was onderweg naar Paradiso. Niet zozeer voor Krezip, maar wel voor voorprogramma Soundsurfer. Ik keek naar de klok in mijn videorecorder. Het was na achten. Die zijn al aan het spelen, riep ik veel te hard, ik denk niet dat ik nog kom kijken. Veel plezier en vertel me morgen maar wat ik heb gemist. 's Middags had J. al afgezegd voor de heavy avond in de Winston. Hij moest repeteren en kon never nooit op tijd zijn. Ondanks het feit dat ik zowel We Vs. Death als Jimmy Barock ging missen, vond ik de afzegging prima, want daardoor was ik in de gelegenheid thuis, in de nabijheid van gaskachel en warme deken, de verkoudheid te temperen die ik dinsdagnacht had opgelopen. Het verkouden zijn viel mee, want ik kon de penetrante en zeer onaangename eetluchtjes van beneden maar al te goed ruiken. Ze kwamen agressief dwars door de afvoer van mijn gootsteen heen.

I hate Scotland

Mezelf sparend voor het aankomende volle weekend zette ik mezelf op de bank en hoopte ik het warm te krijgen ondertussen luisterend naar muzikale tips van mijn immer enthousiaste collega. De hele middag liep V. verontwaardigd te foeteren over de voorspelbare eindejaarslijst in Oor. Ik kon er niet van wakker liggen en tuurde een tijdje naar de persoonlijke lijstjes die veel interessanter zijn dan de nietszeggende optelsom. Waarom staat Degrassi er niet in? vroeg V. Omdat hun plaat een EP van vier nummers is, antwoordde ik, en dat is te weinig voor een plek in de lijst, los van het feit dat de band helemaal niet hip is. Ik had nog nooit van de Schotse groep gehoord. Op de site zag ik dat een van hun bandleden, om precies te zijn Chris Bathgate, voordat hij in november 1999 Degrassi oprichtte actief was in de postrockformatie Ganger. De EP op SL Records had tien jaar geleden gemaakt kunnen zijn. De rusteloze geesten van Ride en Swervedriver zwerven erop rond. Zoekend op het net kon ik alleen twee nummers in RealAudio-formaat vinden, live opgenomen voor BBC Schotland: Brownian Motion en Air Force 1.

Het label SL Records herbergt nog meer leuke bandjes zoals The Starlets (verwant met Belle & Sebastian) en Ballboy (hoor het prachtige Schotse accent in I Hate Scotland - te downloaden via Peoplesound). Desc is het duo Dan Mutch (gitaar/zang/geluiden) en Helena Macgilp (viool/zang). Ze maken vage, donkere experimentele folk zoals in het nummer The Last (MP3). Als je meer wilt lezen over Schots indie kun je overigens terecht bij het e-zine Jockrock, waarin je interviews vindt met Idlewild en The Beta Band, een video van The Reindeer Section en muziek van Delicate AWOL en Spearmint.

Ik zette de kachel een tandje hoger en dommelde langzaam weg.

Goddeloze uren

Het liefst had ik het grote zwarte gordijn in de bovenzaal van Paradiso van de rails getrokken, het als een deken om me heen geslagen en was ik een dutje gaan doen op de houten vloer. Ik was speciaal eerder van huis gegaan, bang in slaap te vallen wanneer ik thuis zou wachten tot het middernachtelijke uur. Zo vroeg in de avond (het was overigens al elf uur geworden) kon ik me beter alvast op de plaats van bestemming wakker laten houden voor een veel te laat avondje in de popkerk. Tenminste, dat dacht ik. Ik had echter niet gerekend op blue boy Ron Sexsmith. Stond ik alsnog te vechten tegen de vermoeidheid. De Canadese dertiger maakte ouderwetse, oerdegelijke liedjes waarin country welig tierde en geraniums een gezonde voedingsbodem vonden. Ronnie had een mooie, warme stem die echter zo vaak blauwe noten raakte dat hij technisch gezien een optreden lang tamelijk vals stond te zingen. Het kunnen ook de emoties zijn geweest. Ik ging mijn jas maar eens naar de garderobe brengen. Bezoekers van Richard Ashcroft, die eerder op de avond de grote zaal hadden gevuld, deden aan de bar een wedstrijdje wie er het hardst door de muziek heen kon praten.

Sexsmith wist van geen ophouden. Het zal over enen zijn geweest voordat Econoline het podium betrad. Vrijwel alle fans van Ronnie waren vertrokken. Het was stukken frisser geworden in de kleine zaal. Een kalende man met dun baardje en bril schreeuwde zijn ziel en zaligheid in de microfoon. Hij draaide zich tijdens de heftige passages om en boog, al rammend op zijn gitaar, richting drumstel. Daarachter zat de beste drumster die ik dit jaar live heb zien spelen. Ze sloeg beheerst en zonder te overstemmen alle eventuele vermoeidheid uit haar bandgenoten. Het scherp afgestelde, melodieuze gitaaroffensief deed regelmatig denken aan een jonge, up-tempo Fugazi. In betere omstandigheden zouden we van blijdschap de Britse muzikanten op de schouder hebben genomen en met deze ballast een rondje door het pand zijn gaan rennen.

A Hawk And A Hacksaw zette een hoed op zijn hoofd. Er zaten niet alleen belletjes op vastgeniet. Rechts boven zijn oor hing ook een drumstok. Als Jeremy Barnes zijn hoofd naar zijn schouder bracht tikte de stok op een bekken. Op zijn knie zat een tweede drumstok vastgebonden. Het koste moeite daar klappen mee uit te delen op de koebel recht voor hem. Trappen tegen een gongetje ging het Amerikaanse eenmansorkest stukken beter af en dankzij een overijverige rechtervoet bleef de basdrum lekker doortikken terwijl de voormalige drummer van Neutral Milk Hotel zijn vingers snel over de toetsen van de accordeon liet rennen. Soms zong hij mee, soms blies hij door een schril klinkend fluitje. Door zijn wonderlijk gecoiffeerde baard leek hij net een Tartaar. Het was dat ik nooit een voorstelling heb mogen meemaken van het Folkloristisch Danstheater anders had ik de ideale danspassen wel geweten, het bierglas uit de handen van E. getrokken en met hem over het parket gezwierd. Desnoods met geweld.

Een professor in wit pak en verwilderd rechtop staande, gebleekte haren zette zijn laptop in de aanslag en trok zijn werkhandschoenen aan. Maak een kruising tussen Young Einstein en Christopher Lloyd in Back To The Future en je hebt een redelijk accuraat beeld van het personage dat ons kwam uitleggen hoe hij James Brown uit zijn handen ging toveren. Herb Albert begeleide ondertussen de raps van Chuck D en Flavor Flav. Evolution Control Committee wees naar het doek achter hem waarop zijn computerscherm stond uitvergroot en legde in zijn beste Amerikaans uit hoe hij met de vingertoppen in de lucht zwaaiend vanaf afstand drumloops en stemsamples in beweging kreeg. Verdomd, het werkte. We zagen elke handbeweging achter hem veranderen in een geluidsgolf. Alles liep perfect totdat heel even een contactsnoertje uit de handschoen viel en slechts spookstemmen ritmeloos door elkaar spraken. De professor pikte de draad weer op en liet op hilarische wijze astronauten vloekend de maan bereiken (The Fucking Moon) en een CBS-nieuwslezer 'zingen' over een AC/DC-track (Rocked By Rape).

Beneden bij de garderobe kwam de eerste kougolf onze richting opwaaien. Medeorganisator A. zwaaide ons schuddebuikend uit. Half vier! kraaide hij het uit. Het is al half vier! Ik had het vreemde gevoel dat ik op de plek van mijn fiets een reusachtige pompoen zou aantreffen. Dat viel gelukkig mee. Het was -10 en ik had wind tegen. Dat viel niet mee.

*

Je kunt de hilarische en dansbare lezing van Evolution Control Committee nog tweemaal meemaken in Nederland: zaterdag 14 december in JC De Bakkerij te Castricum (samen met Beer For Breakfast en Ftagn) en zondag 15 december tijdens Ver Uit De Maat in WORM te Rotterdam.

Overtreffen

Een paar maanden geleden dacht ik dat The Blood Brothers verantwoordelijk waren voor het meest bloedige, destructieve, zwaarste, moorddadigste en [vul hier naar eigen smaak een bijvoeglijk naamwoord in de overtreffende trap in] album van dit jaar. March On Electric Children. Je zult die titel al vergeten zijn. Geeft niet. Schrap 'm alsnog uit je geheugen. The Blood Brothers zijn een stelletje trillende laboratoriummuisjes vergeleken met Racebannon. Racebannon is de band waar het dit jaar om draait als het gaat om nietsontziende overgave, muzikaal bloedhoesten en apocalyptisch orkestreren. De zes muzikanten uit Bloomington, Indiana zijn zo hyper dat ze maar liefst twee albums hebben uitgekakt. In oktober verscheen de vinylversie van In The Grips Of The Light (uitgebracht door Level Plane Records). Niet lang daarna kwam bij Secretly (Fuckin') Canadian de cd Satan's Kickin' Yr Dick In uit (met als ondertitel: The Story Of Rhonda Delight). Die laatste plaat heeft een spuuglelijke hoes (blonde drag queen staat in nepbont te kwelen voor rood gordijn) en lijkt zowaar een conceptalbum met Faustiaanse invalshoek. Begin je pijniging echter in chronologische volgorde en start bij In The Grips... Niet alleen de hoes is mooier (peuter speelt met rode bal omringd door vooroorlogse computers) ook de muziek is imponerend langgerekt extreem. Ik ben vandaag te lui om uitgebreide omschrijvingen te geven. Screamo-noisecore? US Maple, Melt Banana, Butthole Surfers en Neurosis als je die bands tegelijkertijd tot houtpulp probeert te vermalen? Check anders de site van het label voor MP3's. De band waarschuwt: not for the weak, timid, feint of heart, or those with remote-controlled pacemakers. Laat dat een aanbeveling zijn.

W.E.E.K.E.N.D. (een terugblik)

zaterdagavond, Desmet Studios
Een afgeladen Amstel Festival, editie nummer elf. De organisatie sleept extra stoelen het kleine zaaltje in. Vaste bezoekers schudden elkaar de hand en wisselen cd's uit. John Darnielle verzorgt de aftrap en stampt af en toe hard met zijn voet op de vloer, zo zijn spel extra kracht gevend. De microfonen vallen bijna om. De zanger/gitarist is een aimabel ogende, jonge huisvader die zingt over dagelijkse gebeurtenissen op het Amerikaanse platteland. Ik heb thuis niets van zijn band The Mountain Goats in de kast staan en heb mede daardoor veel moeite me live door hem mee te laten slepen. Het helpt niet dat de stem van Darnielle me te schel is en het gitaarspel te eenvoudig en voor de hand liggend.

Voor het eerst sinds lange tijd (of misschien wel helemaal voor het eerst) speelt een Nederlandse groep tijdens het Amstel Festival. De Bijbelse titel van hun debuutalbum Zalig Zijn De Armen Van Geest toont aan waar voormannen Minco Eggersman (drums, zang) en Axel Kabboord (gitaar, zang) hun inspiratie vandaan halen. De soms aan rustige momenten van Pedro The Lion refererende muziek van At The Close Of Every Day is zeer ingetogen. Slechts eenmaal gaan ze een tikkeltje voluit. Het gehele het optreden zingt Eggersman zacht, zeer laag en minder zuiver dan op de plaat. Ik kan de meeste teksten niet verstaan en de somberheid van het trio ontbeert de emotionele lading die hun album wel heeft.

De Nieuw-Zeelandse lo-fi-grootheid Graeme Jefferies is een beetje een vreemde snuiter. Hij praat alsof hij de hele dag heeft doorgebracht in een coffeeshop en heeft onbedoeld een arrogante uitstraling die waarschijnlijk voortkomt uit verlegenheid en onzekerheid. Ik kan me voorstellen dat je jezelf als muzikant in je eentje op het podium nogal naakt voelt, maar daar kun je beter een sympathiekere draai aan geven. Het lukt me niet zijn optreden leuk te vinden. De twee akoestische liedjes van Jefferies zijn te eentonig om te blijven boeien. Gelukkig hangt hij daarna zijn Flying V over de schouder en begeleidt hij zijn mompelende zang de rest van de set luid versterkt. Die stap voorkomt dat ik, net als bij het optreden van zijn band The Cakekitchen jaren geleden tijdens Tegentonen, voortijdig de zaal uit loop. Als hij dan ook nog een liedje van zijn nog vroegere band This Kind Of Punishment speelt, geeft hij me nog meer reden toch te blijven zitten.

Na een paar nummers van The Bruces ga ik toch maar even de benen strekken in het achterliggende café. De Americana van Alex McManus is me te traditioneel en raakt me totaal niet.

De koude tocht naar de Plantage Middenweg is gelukkig niet voor niets geweest, want openingsact John Darnielle komt terug samen met maatje Franklin Bruno. In The Extra Glenns kan Darnielle laten horen dat hij wel degelijk gitaar kan spelen, zeer veel podiumuitstraling heeft en liedjes kan larderen met de broodnodige humor. De Mountain Goat speelt zittend terwijl de op een oude boekhouder gelijkende Bruno naast hem staand voor gitaar- en zangaanvulling zorgt. De twee maatjes zijn afzonderlijk van Amerika naar Nederland gereisd en hebben daarom een tijdje niet samengespeeld. Het optreden is daarom losjes en vol discussies, bijvoorbeeld over de te spelen toonsoort. De intieme sfeer wordt versterkt door het moment waarop Darnielle al zingend en buiten het bereik van de microfonen door de zaal heen loopt. Het publiek kan er terecht geen genoeg van krijgen en de twee muzikanten spelen door totdat de klok onverbiddelijk het uur van afscheid aangeeft.
(Lees ook het verslag op Muziekmania)

zondagavond, Ekko te Utrecht
Voicst: drie losgeslagen knapen rocken als bezetenen. Mis ze niet als je in januari toevallig op Noorderslag rondloopt.
Pfaff: een bont trio ragt op rudimentaire wijze. Het woord verfijning komt niet in hun dictionaire voor. Drummer Michiel (koel) rookt een sigaar. Drummer Joni (superkoel) krijgt haar bierblikje niet open. Ze draait haar drumstok om en geeft een klap tegen de bovenkant van het blik. Tenminste, zo meen ik het in de verte waar te nemen. Het bier bruist en Joni's vreugdekreet is tot ver in de wijde omtrek te horen. Gitarist Bas (ultrakoel) stapt met zijn lange benen over het podium. Zijn gitaarband is losgeraakt. Het distortionpedaal weigert te gehoorzamen zodat de hele set heftig vervormd gespeeld moet worden. Zoiets mag geen bezwaar zijn. De zanger zet een riff in en krijst minstens zo waanzinnig als de Legendary Stardust Cowboy. Een betere vergelijking (en die is er zeker) schiet me zo snel niet te binnen.
Ikara Colt: vier Britten beuken onvermoeibaar tot aan het gaatje alsof ze het allerlaatste optreden in hun leven geven. De Ekko puilt uit. Ik kan door de mensen het publiek niet meer zien.

Poging tot dialoog vlak voordat de trein moet worden gehaald:
Vido (zich zorgen makend over de stem van schreeuwlelijk Bas): Kun je nog wel praten?
Bas: Ja hoor, die plaat verschijnt in februari
De DJ draait onverstoorbaar en iets te hard zijn fijne plaatjes.

(Lees ook het verslag op de site van Zebra)

*

Voor ik vergeet: Low was erg goed.

Boem. Paukeslag.

Hollands Glorie

Woensdag 4 december, iets na achten
Twee schoolvriendinnen leunen tegen het podium. De een draagt een T-shirt van Marilyn Manson, de andere eentje van Korn. Ze zijn heel jong en je vraagt je af of ze voor het eerst in Paradiso zijn. Die eerste keer vergeet je niet meer. Mijn debuut was 21 februari 1987. Voor het eerst naar The Fall. Mark E. Smith was nauwelijks te zien omdat iedereen groter was dan ik. Brix Smith kon ik gelukkig precies tussen twee hoge schouders spotten. Er zwerft hier thuis nog een cassette met een bootleg van het concert dat de band twee dagen later in Deventer gaf. Gitarist/zanger Jeremy van Soda P herinnert zijn eerste Paradisobezoek ook: een benefietavond met The Ex en Fugazi. En nu staat hij zelf op de verhoging in de grote zaal, in de spotlichten van de poptempel, het heilige der heiligen. De meisjes vooraan juichen hem toe, maar misschien zijn ze aan het warmdraaien voor de hoofdact van de avond. Joost tikt af en Late Night Neckers van de eerste single op Zabel wordt ingezet. Een sterke opener. Vanaf de eerste noten zie je dat het trio in korte tijd rap gegroeid is. Soda P plukt de vruchten van een lange tournee als voorprogramma van Green Lizard. Ze zijn beter op elkaar ingespeeld dan ooit, wat geen overbodige luxe is in galmbak Paradiso.

Veel bands verzuipen op het grote podium. Teveel ruimte werkt intimiderend en kan muzikanten heel klein maken, vooral als je maar met zijn drieën bent. Jeremy laat zich niet van de wijs brengen. Hij maakt volop gebruik van de bewegingsvrijheid zonder te hoeven vervallen in overdreven rockposes. Hij loopt tijdens de lange instrumentale passages rond en schreeuwt af en toe ver van de microfoon onhoorbaar mee over de gitaarpartijen. Hij lijkt in zijn element. De fans van het eerste uur kijken tevreden naar elkaar en steken hun duimen op. De jongeren links van me springen een paar keer hoog in de lucht, maar misschien zijn ze gewoonweg aan het warmdraaien voor Green Lizard. Het maakt niet uit of Soda P het vertrouwde repertoire speelt of relatief verse nummers in de strijd gooit, de drie mannen spelen alles met groot gemak. Pas later, lezend in het tourlog op de site van de band, merk ik dat Jeremy meer van het optreden had verwacht en meer zijn emotie in de nummers had willen gooien. Liever had hij zich laten meeslepen door zijn eigen creaties. Het is een zorg waar wij als luisteraar geen last van hebben. In geslaagde muziek zit de emotie automatisch verpakt in de compositie. De uitvoerende muzikant mag zich daar door laten meeslepen, maar dat is niet persé nodig om voor het publiek een uitvoering geslaagd te maken. Lees Het Zwarte Licht van Harry Mulisch er maar eens op na. Vergenoegd ren ik direct na afloop de kou in. De rest van de avond in Paradiso is voor de jeugd.

Enkele uren later zie ik voor de derde maal in ruim een jaar Dish Hunt. Deze keer spelen ze een korte set in studio Desmet tijdens een uitzending van Club Lek. In tegenstelling tot de optredens in de Winston en OCCII weten de drie veteranen nu alle aandacht vast te houden. Niet dat ze opeens anders zijn gaan spelen. Nee, het is met name het perfecte geluid waardoor alles in balans komt en het lange nummer Les Gueules Noires ondanks de lengte heel spannend blijft. Nu pas wordt ik gewaar hoe knap het is zoals drummer Bressers de herhalende en strakker dan strakke beat aanhoudt zonder ook maar een moment van zijn apropos te worden gebracht. Zijn perfectionistisch uitgevoerde, machinale spel geeft alle ruimte aan het in elkaar kronkelende snarenwerk van gitaristen Sijbenga en Van Brakel. Tweemaal op een avond een topprestatie van een Nederlandse band. Voorwaar geen slechte score.

[Zorro! roept J. als ze de presentator van de avond weg ziet lopen met een hoed op zijn hoofd. Clint Eastwood! verbetert ze zichzelf snel.]

You, the night...and the music (Paradiso, donderdagnacht)

Hoe laat is het? Welke dag is het vandaag? Wat heb ik nu weer allemaal uitgespookt? Gallon Drunk. Ja, daar heb je het goed mee samengevat. Some Fool's Mess. Klopt. Dat ben ik zeker en in die hoedanigheid ook heel gelukkig, dank je wel. Het werd heel laat, maar dat was ingecalculeerd. We stonden vooraan, kregen alweer een biertje in de hand gedrukt en zagen tot ons grote plezier een Britse band uit de as herrijzen. Gallon Drunk werd in eerste instantie aangewakkerd door backing tapes vol dansbaar toetsenwerk. Dat leek heel hip en het was eigenlijk een beetje onzinnig. Gelukkig ging gitarist, zanger en toetsenist James Johnston tijdens de tweede helft van het optreden geheel op eigen kracht verder. De microfoonstandaard had het zwaar te voorduren. De gitaar zwiepte wild over Johnston's heupen. Zijn vetkuif bleef niet recht. Een kale, netjes in een zwart pak gestoken bassist keek dreigend de zaal in. Het vierde bandlid hield met zijn linkerhand een microfoon vast en rammelde met zijn rechterhand de beide sambaballen. Meer hoefde hij niet te doen voor het swingend maken van de rock-'n-roll. Hij keek best wel chagrijnig.

Ik werd vrijdagmorgen wakker en het voelde aan alsof de dag al voorbij was. Vermoeid probeerde ik de afgelopen avonden om te zetten in leesbare verslagen. Tevergeefs. Eerst even een pauze inlassen met een mededeling voor de fans van Neutral Milk Hotel. Hun drummer Jeremy Barnes speelt in de nacht van dinsdag op woensdag als one-man-band tijdens de zevende editie van de door Transformed Dreams georganiseerde k-Tsjoem-avond in Paradiso. En dat is nog niet alles want op dezelfde onmogelijke uren kun je door elkaar geschud worden door het Britse Econoline en Evolution Control Committee uit de U.S.A. Ga ervan uit dat het heel laat wordt en dat je de dag erna niet meer weet wat je allemaal hebt uitgehaald. Ik beloof je dat ik zal zwijgen over je excessen.

En nu ga ik verder slapen.

*

Update 13.15 uur
Reactie van Stereo: voor de volledigheid (en speciaal voor mensen die niet in staat zijn om op een doorsneedinsdag avond tot diep in de nacht in de Paradisio te vertoeven): A Hawk And A Hacksaw staat aanstaande zondag ook gewoon op Club Funday in het Patronaat in Haarlem. Samen met Pop-Off Tuesday, Mist, Ya Te Digo en dat is niet alleen gratis maar ook nog eens vroeg (begint om half zes ofzo). Kortom, je kunt maandag om negen uur gewoon naar je werk... muziekjes (of wat daar voor door moet gaan, hij lijkt niet echt te doen in affe popsongs...) zijn te downloaden op: www.pickled-egg.co.uk/hawk

Down down deeper and down

Ik ben nog niet echt begonnen met het op een rijtje zetten van de beste platen van 2002. Dat bewaar ik voor de koude en saaie kerstweek. Het album Explosive Piece Of Mind van Cursor Miner zal niet in de eindlijst terechtkomen. Voor zijn EP Remote Control houd ik wel een plaatsje vrij in het overzicht van beste singles. Rob Tubb (want zo heet Cursor Miner als hij zich niet in zijn studio heeft opgesloten) is behoorlijk gul als het gaat om gratis downloads. Het gaat zowel om tracks van zijn platen als om exclusieve nummers. Baby Universe, 'gezongen' door een Japanse babysimulator, bombardeer ik vandaag tot MP3 van de week.

Een van de fans van Cursor Miner heet Ebbs and Flows. Achter deze naam gaat de Britse hometaper Rob Calder schuil. Met eenvoudige middelen maakte hij een cover van het nummer Tinfoillake. Het duurt twee keer zo lang als het origineel dat je overigens hier van het internet kunt plukken. Luister en vergelijk.

Het Britse label Seed Records vierde vorige week het tweejarig bestaan. Een van de acts die platen uitbrengt op het label is Ardisson. Van zijn meest recente EP kun je deze titelloze track downloaden.

Linked by the wire

Eigenlijk had ik deze avond in een warme bioscoopzaal willen zitten. Bij de kassa keek ik pas echt goed naar de aanvangstijden. De film die ik wilde zien draaide vandaag helemaal niet. Van onverrichter zaken keerde ik terug naar huis. Daar deed ik de kachel aan, zette ik een plaatje op en snuffelde ik nog maar eens door The Wire. Een mens moet toch wat op zijn vrije dinsdagavond. Volgens mij haal ik meer nieuws uit het blad door de advertenties te spellen dan door intensief de artikelen en recensies tot me te nemen. Een greep uit het aanbod:

- De Nederlandse drummer Han Bennink gaat eind januari volgend jaar touren met de drum'n'bass-specialisten Spring Heel Jack. Die combinatie zou ik wel eens willen zien. Bennink kan vaak zeer overheersend zijn en ongeremd iedereen van het podium meppen.

- Fille Qui Mousse schijnt een legendarische Franse band te zijn geweest waarvan op het Franse label Fractal Records onlangs het album Se Taire Pour Une Femme Trop Belle uit 1971 verscheen. Zo'n bandnaam, het woord mythisch in de advertentie en een enthousiaste recensie maken mij nieuwsgierig. De Franse Faust? Dat wil ik wel eens horen ook al is het misschien onverteerbare spacerock en aftandse hippieherrie.

- Van oerindustrialisten Throbbing Gristle verschijnt een box met 24 live-cd's. Zit daar echt iemand op te wachten? vraag ik me af. Beperk je toch vooral tot de legendarische studioalbums 20 Jazz Funk Greats uit 1979 (met de pre-housetrack Hot On The Heels Of Love) of Heathen Earth uit 1980.

- In de brievenrubriek van The Wire merkt meneer Rees Jones uit Brighton op dat Godspeed (etc.) wel degelijk hun ziel verkocht hebben aan de door deze Canadese band zo vervloekte commercie. De groep is namelijk te horen in 28 Days Later, een film van Danny Boyle (Trainspotting) die eigendom is van het grote bedrijf 20th Century Fox.

- Van Timeblind is net een remixalbum uitgekomen op Orthlong Musork met remixes van onder meer Kid606 en dj/Rapture. Ik ben nog in de fase dat ik alles aanschaf dat is aangeraakt door de Kid. Het betreft overigens bewerkingen van het nummer The Rastabomba, afkomstig van het album Rugged Redemption. Dit is een MP3 van het origineel. Heerlijke glitchdub.

Tot zover The Wire. Morgen drop ik nog wat MP3's op deze pagina.

Station to station (drie dagen opgesomd)

Donderdagavond
Mijn gedachten waren elders waardoor ik pas laat merkte dat de Rotterdammer in het witte overhemd zijn koptelefoon niet over de oren droeg. Hij zette de kappen op zijn slapen alsof hij in staat was rechtstreeks met zijn hersenen te luisteren naar de muzikale patronen uit de Apple. Het podium in de grote zaal van Paradiso werd fel verlicht door zwaaiende en draaiende lampen. Onder de schijnsels wachtten jongens en meisjes op de eerst kick, de hartslag van de basdrum die hen in beweging zou zetten. Jonge schimmen stonden aan weerzijden van Speedy J opgesteld. Ze bliezen meer dampen uit dan de rookmachine. Van achteren beschenen door fel groen en rood licht waren zij het belangrijkste visuele bestanddeel van het concert. De dansende massa oogde als aanschouwd door een 3D-brilletje.

De knoppendraaier treiterde en plaagde speels middels een langzame opbouw. Alleen in het lange intro was iets van een melodie in zijn muziek te ontdekken. Sequencers bouwden de spanning geleidelijk aan op. Het publiek stak de armen in de lucht en joelde, zo proberend bij de muzikant de verlossende beat te ontlokken. Ik verwachtte een oorverdovende knal, maar Speedy J pakte het niet zo voorspelbaar aan. Hij draaide het volume van de bas traag omhoog. De housedreun kondigde zich aan als een trein die vanuit de verte recht op ons afstormde. Een antieke stoomlocomotief, ditmaal van vlees en bloed. Binnenin het middelste van de op hol geslagen beukmachine klopte een uitvergroot hart. Onophoudelijke roffels op de snaredrum gaven het voertuig extra vaart. De locomotief denderde voort. Soms vertraagde de machinist heel even voor het bijtanken van zuurstof waarna het voertuig zich weer in beweging zette. Het geluid ging dwars door mijn koppijn heen. Een beter medicijn kon ik me even niet voorstellen. Veiligheidshalve keek ik tijdens het stroboscopenspervuur naar de grond. Je weet maar nooit, voordat je het weet lig je te schuimbekken op de vloer. Wat zou er gebeuren als de hartslag van de machine stopt? Zouden dan ook onze harten het pompen staken?

In de nacht van donderdag op vrijdag
In de kleine bovenzaal controleerde een klein mannetje met pet, bril en lange sjaal of de computer klaar was voor de show. De paar aanwezige toeschouwers namen een afwachtende houding aan. Bijna niemand danste op de plaatjes van de DJ. Ik had alle tijd om veel te nieuwsgierig te staren naar de twee muurbloempjes die naast de deur bij het podium hingen. Nieuwe gezichten. Zouden ze uit de buurt komen? Vanaf het tweede nummer in de set vroeg Gold Chains of zijn assistenten zich bij hem wilden voegen. Tot mijn verbazing stapten de muurbloempjes de paar treden op en veranderden de twee meisjes in brutale, sexy zangeressen. Ze riepen en zongen de vaak ondeugende teksten vrijpostig mee tijdens de refreinen en kronkelden met hun tengere lichamen langs en om elkaar heen. Gold Chains wierp petje en sjaal af. Zijn kale bol glinsterde van de transpiratie. G mutha fukin C rapte met schorre, zwarte stem over drugs (Mountains Of Coke) en wat hij allemaal voor prikkelends in petto had voor de dames (I Treat Your Cootchie Like A Maze). Op de video achter hem werden de teksten ondersteund door geanimeerde bergen cocaïne, viltstiftstrepen en letters geschreven op toiletpapier. Tot aan de korte, onsamenhangende jam waarmee Gold Chains in zijn eentje het optreden afsloot was het goed vertoeven en aangenaam zweten. De freaky raggamuffin nodigde het wassende Noodlandingpubliek voorzichtig uit tot een dansje. Ik ben benieuwd of ze oud genoeg waren om de cover te herkennen. Isolation van Joy Division leek meer een variatie op de stampende versie van Dessau dan een nieuwe variant op het origineel.

Vrijdagmiddag
Ik was er niet helemaal met mijn gedachten bij. Geen enkel optreden (inclusief de winnaars en verliezers op een avond en een middag tijdens de Grote Prijs) maakte diepe indruk. Ik was slechts waarnemer die zich verplicht voelde te onthouden wat hij zag en hoorde. Genoeg voor een enkele aantekening in dit virtuele muzikale dagboek. Wat werkelijk indruk maakte waren de paar honderd mensenstemmen die op de grauwe, grijze vrijdagmiddag respectvol en zacht het Onze Vader prevelden tussen grafzerken achter de oude kerk in een provinciedorp. De stemmen gonsden, vormden een heilig verbonden eenheid en sloegen dood op de koude aarde. De lucht trilde. Ik probeerde in gedachten alle strofen voor te zijn en verbaasde me hoeveel ik nog onthouden had van het sleetse gebed. Vaag herkende ik een half uur eerder het kerklied dat ik als jochie meezong op de zondagschool, lang voordat ik me liet uitschrijven en elke vorm van georganiseerd geloof resoluut uit mijn leven verbande. Gezang 14: De Heer is mijn Herder, 'k heb al wat mij lust. Zou ik de tekst toen wel begrepen hebben? bedacht ik me, zittend op het balkon naast het orgel waarin de kleppen van de pijpen klikten en tikten. Het binnenste van het instrument ademde als een oude man met bronchitis. Nadat de dominee de armen in de lucht had gehouden en ons zijn zegen had gegeven, werden de touwen gevierd en verdween de kist naar de diepte van het gat. We liepen er voorzichtig schuifelend langs. Op de terugweg las ik de namen op de grafstenen die ik passeerde. Op deze plek lag niemand die ik ooit heb gekend.

Het was stil in de trein naar huis.

In de nacht van zaterdag op zondag
Te lang wachten met schrijven betekent teveel afstand van het onderwerp. De observaties klinken gereserveerd en tonen geen betrokkenheid meer. Ik had graag iets zinvols willen zeggen over het optreden van Alias in de Melkweg, na afloop van de Grote Prijs van Nederland. Helaas was ik iets te lang in Paradiso blijven hangen zodat ik slechts een fractie van een nummer mee kon pikken. Wat overbleef was de korte set van Dose One en de zijnen onder de naam Themselves. Hun druggy hiphop oogde behoorlijk live. De blanke jongen rechts leek de meeste ritmetracks direct in te tikken op de drumcomputer. Links stond een zwarte man met zijn baard en rastakrullen te swingen achter synthesizers. In het midden de rapper met die rare cartoonstem wiens absurdistische, soms hypersnel voorgedragen teksten volledig in het duister bleven. Daar konden de vooraan op het podium neergezette stoffige spiegel (het woord behave stond er in rode letters opgeschreven) en de tekens op zelfgefabriceerde verbodsborden geen verandering in aanbrengen. Themselves bleven op grappige wijze vaag en geheimzinnig en opzwepend genoeg om de voorste rijen in beweging te zetten. Goddank is het trio een rapcrew die zich niet laat verleiden tot populistische volksmennerij. Het razend enthousiaste publiek in de Oude Zaal had geen aanmoediging nodig. Alias had een blikje opengetrokken en zag vanuit de coulissen dat het goed was.