Vido's LogZine

Zo had ik willen beginnen:
De hoofdmeester van mijn lagere school hield niet van cultuur. Wat had ik een hekel aan die man. Streng en autoritair was hij. Een schooljaar lang was ik doodsbang voor zijn straffen. Een woord teveel of een seconde te laat en je kreeg ervan langs. Met de armen over elkaar wachtte ik angstig tot hij het woord tot me richtte. Net als mijn klasgenootjes was ik als de dood zelf initiatieven te nemen. Hij had geen hoge dunk van me. Het enige compliment dat hij me ooit heeft gegeven was tijdens tekenles. Vido wil niet deugen, maar tekenen kan-ie en daar moest ik het mee doen. Het enige beetje cultuur dat hij het schoolcomplex binnenbracht was Snuf De Hond en het jaarlijkse bezoek van de plaatselijke pottenbakster. Naar die laatste keken we echt uit, want de pottenbakster was een grappig mens. We zaten in een kring om haar heen en keken ademloos naar de kunstige wijze waarop ze haar ambacht demonstreerde. Ze zette haar natgemaakte handen in de chamotteklei. De bruine klodders maakten snelle rondjes op de draaischijf. Ze legde uit hoe ze kommen, kannen, theepotten, bekers en schalen maakte en liet ons schateren wanneer ze met de vlakke hand plotseling een vaas-in-wording plat sloeg. Met een beetje geluk vroeg ze een van ons naar voren te komen en schiep ze al dollend gezamenlijk een kunstwerkje.

De schoonheid van het ambacht. Ambacht als entertainment. Gek genoeg moet ik altijd aan de pottenbakster denken als ik Daryll-Ann bezig zie. Het lukt me nooit emotioneel geraakt te worden door hun zorgvuldig gearrangeerde popliedjes, maar ik heb bewondering voor hun werkwijze en hun toewijding, de details in de composities en de sprankelende koortjes. Het ging me echter te ver het repertoire van de band te vergelijken met keramiek.

Ik probeer het gewoon opnieuw:

Daar! Het leek me niet verstandig opzichtig te wijzen. Kijk. In het midden van de zaal. Dat zijn ze. Ik stak mijn neus in de richting van een onverlichte plek in de volgeladen Max.
C. zette zijn ogen scherp en probeerde te zien wie ik bedoelde. Ik had hem verzekerd dat de anonieme zusjes er vandaag zouden zijn. Een dag eerder had hij ze gemist tijdens de Song van het Jaar bij de VPRO. Daar had ik me zeer over verbaasd. Beroepshalve heeft C. scherpe zintuigen ontwikkeld. Zijn observatievermogen is normaal gesproken optimaal. Ondanks de onopvallende plek die ze hadden gekozen, leunend tegen de achterwand van de Desmet Studio, vielen de meisjes mij wel direct op. Ik weet niet meer waarom we er over begonnen. Het werd laat aan de Plantagemiddenlaan. Ik geloof dat ik onverstandig ben geweest en de biertjes niet heb afgewisseld met bruisend bronwater. Supersub had geen zin een lang concert te geven voor de aanwezigen, ook al kregen ze alle ruimte van de organisatie. Ze beperkten zich tot een herhaling van A Little Less Conversation. Die klonk zeer authentiek dankzij de voor de gelegenheid lagere stem van voorman Felix en de inbreng van een baritonsax. Afgelopen vrijdag waren de paar optredens van korte duur. We stonden of zaten daarom voornamelijk in het voorcafé. C. en ik begonnen steeds slapper te ouwehoeren en dan gaat het meestal over vrouwen.

Dus je hebt ze echt niet gezien? Het meisje met het opgestoken haar is een vertrouwd gezicht in het Amsterdamse clubcircuit. Ik wist alleen niet dat ze een zus had.
En die zus is volgens jou heel geheimzinnig? vroeg C.
Ik knikte. Haar gelaat was moeilijk te onderscheiden in de schaduw. Haar lange haren hingen over haar ogen.
Mysterieus is een beter woord.
C. kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen, maar hij had pech. Ze waren vrijdag vroegtijdig vertrokken. Lang voordat ze ter sprake kwamen. Hij moest vertrouwen op mijn intuïtie en vierentwintig uur wachten op hun hernieuwde verschijning.

Net als vrijdag leek de laatste zaterdag van 2003 op een eindejaarsreünie. Veel bekende gezichten zochten elkaar nog eenmaal op in een Amsterdamse popzaal voordat ze dinsdag elk op een eigen plek het jaar gingen uitluiden. Vorig jaar zorgde Johan voor de muzikale omlijsting en ook dit jaar hield Excelsior een goed bezocht feestje in de Melkweg. Net als een jaar eerder hadden mijn oude radiomaatjes en ik elkaar eerder op de avond opgezocht en uitgebreid gegeten voordat we richting Leidseplein fietsten. Het voelde aan als een mooie traditie. We waren niet de enigen die zich op de juiste plek op het juiste moment voelden. Labelbaas Ferry keek om zich heen en zag dat het goed was. Hij had een plekje vooraan bij de linkerspeaker opgezocht voor een potje ongestoord swingen. Dansende labelbazen zijn okay. Je kunt je betrokkenheid niet beter uitdrukken. Slechte labelbazen gaan op vakantie naar de Antillen als een van hun bands een albumpresentatie heeft (ik ga geen namen noemen). Een blonde man in wit T-shirt had eerder op de avond in dezelfde hoek zijn ledematen los gehost tijdens de pubrock van voorprogramma Supersub. Daar had hij tijdens Daryll-Ann geen ruimte meer voor. Iedereen schoof enkele stappen naar voren totdat het podium de massa tegenhield.

Opvallend veel paartje leunden tegen de pilaren, tegen het podium en vooral tegen elkaar. Zanger/gitarist Jelle had een aangename mededeling voor hen: Daryll-Ann ging alleen maar liefdesliedjes spelen. Een jong paar stond stevig omhelsd voor me. Met zachte handen wreven ze elkaar behoedzaam over de rug. Iedereen leek in een goede bui, de muzikanten voorop, al twijfelde mijn vriendenclub over de bassist. Hij stond schijnbaar somber zijn noten te spelen. Dat heet concentratie, had ik willen tegenwerpen, maar ik vergat op tijd en adequaat te reageren. De dromerige popliedjes hadden me in de ban en dat terwijl ik helemaal geen fan ben. Het zal het perfecte geluid geweest zijn. Zo helder afgesteld had ik het dit jaar nog niet in de Max gehoord. Of het was het sublieme drumwerk van Jeroen, solide en nergens te druk of teveel op de voorgrond. Het kunnen ook de rare solo's van Anne zijn geweest. Geen enkele noot leek echt te passen en toch voegden ze zich gemakkelijk in het totaalgeluid. Tweede zanger Coen grapte met de voorste rijen en toetsenist Diederik liet een sigaret stoer tussen zijn lippen bungelen.

Daryll-Ann speelde veel oud werk. Van de allereerste EP tot aan een langgerekte versie van A Piece of Work. Veelal in subtiele open arrangementen. Ik wil niet zeggen dat het degelijk was, want degelijk is dodelijk. Het optreden was prettig, trefzeker, precies op zijn plaats. De ambiance was aangenaam en de lichtshow heel sober gehouden. De spots schenen afwisselend blauwe en rode lichten op de lange gordijnen achter de bandleden. Meer was niet nodig. The Byrds werden gecoverd en Jelle vroeg zich af wanneer ze weer een Flashback To The Byrds mochten doen. Later in de set kondigde hij een nummer aan alsof het nieuw was en voor het eerst gespeeld (altijd spannend) om vervolgens doodleuk alweer een cover te spelen (van een band waarvan de naam me is ontschoten). De muzikanten speelden met evenveel plezier als gemak zonder een moment werkelijk uit hun dak te gaan. Overdreven podiumgedrag zou storend hebben gewerkt. Daryll-Ann paste perfect tussen de twee feestdagen. Tussen kerst en Oud & Nieuw was een feestelijk moment van bezinning op zijn plaats. Relaxt en ongedwongen. Omringd door bekende gezichten die je een vertrouwd gevoel geven, zelfs als je er geen naam bij kunt plaatsen.

Vlak voordat C. vertrok, niet lang na de eerste en enige toegift, zei ik hem de zusjes uit het oog te zijn verloren. Hij was nog niet weg of ik kwam erachter dat ze nog wel aanwezig waren. Het hek tussen de Max en de Oude Zaal was open en het danspubliek mengde zich tussen de al wat oudere concertgangers. Beide meisjes waren overgestoken en werden direct aangesproken door jonge b-boys. Was ik maar zo brutaal. Of zo jong. Niet dat ik droevig werd van die gedachte. Welnee. Ik had meer spijt dat ik C. niet naast me had staan. Ik had hem anders graag een onverwachte duw naar voren gegeven, om zo zijn leven vlak voor 2003 totaal te veranderen.