home
|
Vido's LogZine
dinsdag 31 augustus Uitzwaaien Zoals vorige week al gemeld is dit de laatste dag van Vido's Logzine. Vanaf morgen gaat op deze plek en op het webadres http://www.xs4all.nl/~gert01 Vido's Spoorboekje van start (een betere naam kon ik zo snel niet bedenken - suggesties zijn welkom). Het waren drie aangename schrijfjaren. Bedankt voor jullie belangstelling en jullie reacties. Tot snel! Groeten van Vido (ook namens de redactie). vrijdag 27 augustus Huishoudelijk In september bestaat deze site drie jaar. De opening van het nieuwe seizoen is een mooie gelegenheid om te stoppen. Mijn abonnement op vidoliber.com verloopt op de eerste van de komende maand (al heb ik daarover nog geen officieel bericht gehad vanuit de VS) en ik heb het niet verlengd. Als ik schrijfkriebels krijg zijn er altijd nog de Subs of andere plekken op internet om tekstregels te dumpen. Vanaf september leidt deze site een meer sluimerend bestaan op de niet zo swingend klinkende webplek http://www.xs4all.nl/~gert01 (met dank aan de gastheer). Vido's LogZine houdt ermee op en verandert in een site als een eenvoudig spoorboekje met verwijzingen naar mijn activiteiten elders op het wereldwijde web. Dat kan 1x in de week zijn of slechts 1x in de maand. In ieder geval veel minder dan voorheen zodat ik mijn lol behoud in het schrijven van stukjes en niet de druk voel van dagelijkse updates. Schrik dus niet als volgende week het oude webadres niet meer werkt en verander als dat nodig is je bookmark. Wordt vervolgd. donderdag 26 augustus Diashow
Moeder Tina Pina Trachtenburg projecteert een nieuwe dia op het scherm in de kleine zaal van Paradiso. Het plaatje met tekst komt uit een serie hele oude voorlichtingsdia's van McDonalds. Het eerste gedeelte van de bovenste zin past net niet op het scherm en het woordje WHAT licht nu de linkernok op achter het podium. Drumster Rachel Trachtenburg (11 jaar) schudt haar hoofd en wijst naar boven. Het concept van deze ongewone familie uit New York is heel simpel: liedjes bedenken bij dia's die zijn gevonden op Amerikaanse rommelmarkten. De uitwerking is nog grappiger dan ik me had voorgesteld. Pa Jason oogt met zijn brede glimlach als een jonge William H. Macy inclusief wat lijkt op een opgeplakte snor en pruik, maar de markante haargroei is wel degelijk van hemzelf. Moeder en dochter gaan gekleed in een witte jurk met zwarte stipjes. Tina Pina zit op de grond en bedient de diaprojector, Jason speelt afwisselend gitaar en toetsen en scholier Rachel drumt onverschrokken onderwijl zoveel mogelijk met haar vader meezingend. Het trio geeft een cabareteske draai aan het geluid van The Shaggs. De eerste diareeks gaat over een trip naar Japan in 1959 (soms veranderd in 1953 als dat voor het rijmen beter uitkomt). De dia's vliegen over het scherm terwijl de zangers hun tekstregels op komische wijze koppelen aan de beelden. Even wordt stilgestaan bij een dia waarop een Japanse menigte te zien is die lachend een man met een zwarte zak over zijn hoofd vooruit duwt, gadegeslagen door een groep militairen op de achtergrond. Public execution can be so degrading, grapt de familie. De volgende rij plaatjes toont wel heel persoonlijke momenten uit het leven van de soldatenverpleegsters Gene en Cathy uit Seattle. De voyeuristische huis-, tuin- en keukenfoto's laten de twee vriendinnen zien op de meest gênante momenten en plekken, een tikkeltje teut of half ontkleed in de badkamer. De teksten van het liedje Look At Me zijn zo grappig dat mijn bril beslaat van het lachen. Als een Amerikaanse variant op neuroot Brigitte Kaandorp houdt vader Jason het concert regelmatig op met zijn nerveuze gebabbel. Hij is net een kleuter die struikelend over zijn woorden vertelt over een schoolreisje. Dochter Rachel (eerder die dag geïnterviewd door het Jeugdjournaal) lijkt daarentegen de meest volwassene van het stel, beleefd vragend of we liever niet willen roken, wijzend naar de stand met merchandising (inclusief naar lavendel en rozen ruikende Rachelpoppetjes), zakelijk converserend met de geluidsman en ongedurig met haar drumstokjes aftikkend als het geklets van pa haar te lang duurt. Ze neemt ook het initiatief voor een korte Q&A waaruit we kunnen opmaken dat de vreemdste plek waar Rachel heeft opgetreden op een boot was en dat John Bonham en Ringo Star twee van haar grote voorbeelden zijn. De kleine meid is zo pienter dat je snel vergeet wat de arbeidsinspectie van haar aanwezigheid op het podium zou vinden. De zes liedjes bij de bedrijfsdia's van McDonalds vormen een heuse miniopera vol ingewikkelde symfonische wendingen en het afsluitende nummer is een vreemde mix van Vietnam, Nixon, Watergate en vooral heel veel eieren. En dan is de originele vaudevilleshow van de Trachtenburg Family Slideshow Players voorbij, buigt de familie en zullen we nog even moeten wachten op een vervolg. Mis ze niet de volgende keer. Kick Eerlijk gezegd draai ik Kick Out The Jams (1969) van oerpunkers MC5 zelden. Veel liever hoor ik tijdgenoten The Stooges en dan met name hun tweede album Fun House. Misschien komt het omdat ik niet zo dol ben op liveplaten of omdat ik meer affiniteit heb met de effectief simplistische gitaarriffs van Ron Asheton en de nihilistische teksten van Iggy Pop. De kracht van het titelnummer van de klassieker van MC5 was voldoende om toch nieuwsgierig te zijn naar het eerste Nederlandse optreden sinds 34 jaar. Fysiek was van de band weinig over. Zanger Rob Tyner en gitarist Fred 'Sonic' Smith jammen al enige jaren aan gene zijde en het ruige leven heeft groeven achtergelaten in de gezichten van de overlevenden. Het gelaat van bassist Michael Davis toonde diepe inkepingen en nog diepere schaduwen. Hij lijkt wel een spook, werd me toegefluisterd. Grijzende gitarist Wayne Kramer was de meest blakende van het originele gezelschap. Dennis Thompson drumde zonder zichtbaar plezier zijn partijen. Met Kick Out The Jams in het achterhoofd had ik een meer woeste set verwacht. De band opende met Ramblin' Rose en klonk mij het eerste kwartier iets te veel als een gezapige reünie van Cuby + Blizzards. Gelukkig werden de drie bijna bejaarde bandleden aangesterkt door het relatieve jonge bloed van de Zweedse gitarist Nick Royale van The Hellacopters, zanger Mark Arm van Mudhoney en zanger/mondharmonicaspeler Johnny Walker van Soledad Brothers. De eerder aangekondigde Evan Dando was niet op komen dagen. Vooral de bijdragen van Mark Arm bevatten de benodigde ruigheid. Hij schudde zowel de band als het afwachtende publiek los en bevrijdde de muziek van de soms te strak zittende, behoudende bluesschema's. Zelfs het spook Michael Davis ging er helemaal van glimmen en glunderen. Geen klassieker werd overgeslagen: de langgerekte Sun Ra-cover Starship, Kick Out The Jams (motherfucker!), de meezinger Rocket Reducer no. 62 (Rama Lama Fa Fa Fa) en ook I Believe To My Soul, een cover Ray Charles (Last night you were dreaming and I heard you say 'Oh, Johnny' when you know my name is Mark, was de lichte tekstbewerking van Mark Arm). Veel wilder ging het er na afloop van het optreden en de toegiften aan toe in de bovenzaal van Paradiso tijdens de set van het veel jongere The Forty Fives uit de Verenigde Staten. Hier werd keihard en met veel plezier gezwoegd. Het haar van de vier muzikanten plakte van het zweet tegen voorhoofden tijdens een ouderwetse potje vrolijk dronken garagerock inclusief orgel. Dikke pretentieloze pret. Nog te zien tijdens het Zomerparkfeest in Venlo (27/8) en in Ekko te Utrecht (28/8). dinsdag 24 augustus Pret De Binnenpret aan de Eerste Schinkelstraat in Amsterdam geeft zaterdag van 19.00 tot 23.00 uur een feestje met optredens van locale bandjes. Het exacte programma is me niet bekend, maar een van de optredens is het debuut van het duo Post Office (met leden uit Plastered en Louisa Lilani & John Prop). Plaats van handeling is de binnenplaats achter de OCCII en de entree is gratis. Na de muziek kun je in de OCCII de hele nacht filmpjes kijken. maandag 23 augustus Toch Zaterdag en zondag liep ik enige uurtjes rond in een afgesloten gebied op de Flevopolder, om sfeer te proeven, stof te happen en ook nog eens verrast te worden op Lowlands 2004. Enkele impressies vind je vandaag in een collectief verslag bij de Subs, zowel genuanceerd als ongenuanceerd. Zondagavond reed ik na Lowlands direct door naar het bejaardenorkestje MC5 in Paradiso waar het alsnog op feestelijke wijze laat werd. Waarover later meer. vrijdag 20 augustus Eindjes
Verplichte kost
Ter voorbereiding hier enkele muzikale voorbeelden:
Sneu (1)
Sneu (2)
Willekeurige cover maandag 16 augustus Kortstondig Om half elf stonden we alweer buiten. Gevoelsmatig was de zaterdagavond nog maar net begonnen. We gingen op zoek naar vertier elders, lopend naar het begin van de volle Warmoesstraat en rechtsaf de Nieuwebrugsteeg in, hopend dat in The End nog een leuk bandje speelde. Leuk was anders, maar grappig waren de covers wel die de vier jongens voor joelende vrienden en collega's speelden. Zelden zulke seksloze versies gehoord van Cinnamon Girl, Dirty Boots en een klassiekers uit het repertoire van Nick Cave en Tool. Tevergeefs probeerde ik de naam van de band te onthouden om er voor te zorgen in de toekomst niet nogmaals met ze geconfronteerd te worden. Na een korte pauze, met een liveconcert van Nickelback op de ons omringende tv-schermen, werd het niet veel beter en checkten we via tussenstop De Buurvrouw of De Diepte nog een bandje had. Helaas, Green Hornet zou er pas de 27ste van deze maand spelen. Vanavond slechts een DJ. Dwars door het centrum belandden we bij eindstation Korsakoff aan de Lijnbaansgracht waar ouderwetse industrial werd gedraaid. Het gevoel vijftien jaar terug in de tijd te zijn gereisd was een lekker gevoel. De Winston was het startpunt geweest. De aanvangstijd in de krant kwam niet overeen met de aanvangstijd op de poster op de deur. Het eerste optreden was al voorbij en Mihoen stond op het punt af te trappen. Zelfs met de wetenschap dat de hardcore Nederlandstalig was, kon ik niets van de teksten verstaan. De drummer roffelde onafgebroken, slechts een enkele keer gas terugnemend voor een opeenvolging van breaks of een vertraging in het ritme. Gehaast raffelde Mihoen door het homogene repertoire, slechts enkele jongens in het publiek aanzettend tot bewegingen die overeenkwamen met dansen. Al even eenvormig bleek hoofdact Das Oath, een Nederlands/Amerikaans kwartet dat al flink wat zaaltjes in de wereld heeft gezien. De reusachtige gitarist in flanellen blouse gooide de knoppen van zijn versterker zo ver mogelijk open zodat zijn gitaar piepte zonder dat hij zijn instrument hoefde aan te raken. Een lawaaiig intro nam het over van de plaatjesdraaier. Een aankondiging was overbodig. De krijsende zanger stapte over het kleine podium, boos stampend als een kleuter van wie net een speelgoedauto vertrapt was. Hij kwam amper boven het kabaal van gitaar, drums en bas uit, gedeeltelijk omdat de geluidsafstelling in de eerste nummers verre van optimaal was, maar ook omdat hij bij elke kreet zijn microfoon net iets te laat naar zijn mond bracht. Terwijl de gitaristen in volle vaart plichtmatig akkoorden afwisselden liet de spichtige voorman zich eenmaal vallen tussen podium en publiek en stapte hij enkele malen de zaal in voor een aai over de bol van de eerste rijen of om daar gewoonweg even bij te komen. Verder was er van communicatie geen sprake en leefde het viertal tijdens het optreden geheel in een eigen wereld. Na de korte set had dan ook niemand in de redelijk goed gevulde Winston behoefte aan een toegift. Gezien de internationale reputatie van Das Oath had ik meer van het concert verwacht. Teleurgesteld maakte ons groepje buiten voor de deur van het zaaltje aan de Warmoesstraat plannen voor de verdere avond en kwam alles toch nog goed. vrijdag 13 augustus Stadsgeluiden Urbanology en Futurology zijn twee nieuwe labeltjes uit Amsterdam met een onlangs gestarte flitsende website waarop tracks te vinden zijn van Jazzy Listening Sucka (JLS) (stemmige triphop à la DJ Shadow in What Tomorrow Brings), NoNo alias Onno Dijksma (met het filmische Waking Up On A Highway), het Antwerpse duo 40 Winks (downtempo in City Dweller) en het minimale en meer op de dansvloer gerichte Mr. Gecko (met een ongemixte versie van Property Value). De site heeft ook een eigen radiostation. donderdag 12 augustus Startsein Na een kleine drie weken zonder sigarettenrook, dranklucht en decibellen ging dinsdagavond voor mij het nieuwe concertseizoen eindelijk weer officieel van start met een traditionele maandelijkse k-Tsjoem-avond in een ditmaal niet zo traditionele setting. Ik was bijna de trap opgelopen richting kleine bovenzaal van Paradiso als niet de portier mij richting grote zaal verwees. Voor het eerst een K-Tsjoem in de benedenzaal. Een groot rood doek deelde de ruimte in tweeën. Voor het doek stond een klein, laag, tijdelijk podium midden in de zaal, volgestouwd met elektronica. Een koude tocht blies zich een weg door mijn schouderbladen terwijl ik twee verlegen Australiërs achter twee laptops bezig zag. Een van de muzikanten was er bij gaan zitten, zich onzichtbaar makend achter randapparatuur. Visueel viel van het optreden van Function geen spektakel te verwachten. De computerschermen lichtten de gezichten van de muzikanten op terwijl ze met hun muizen gitaarsamples vervormden tot rustig deinende harmonieuze geluidsgolven. De jongen links op het podium kondigde elk nummer kort aan met komische opmerkingen die alleen zijn grinnikende maatje kon verstaan. Hij gebruikte de microfoon ook voor zanglijnen, zingend met kopstem en de ogen gesloten. In de afsluitende nummers op gitaar probeerden de twee sfeervol te postrocken, maar van computers hadden ze toch echt meer verstand. Wat ook meespeelde was dat Function oorspronkelijk als kwartet optreedt en het nu met twee bandleden minder moest doen. Ook het duo Cartwheel komt uit Australië al is Manchester tegenwoordig de uitvalsbasis. Carol en David waren gisteren bijkans nog meer bedeesd dan de jongens van Function. Ze keken elkaar regelmatig aan om te checken of de ander niet van de zenuwen was bezweken. De set startte sterk met Carol op gitaar en David op diverse toetsinstrumenten (waaronder een prehistorische Korg MS 20 synthesizer), drumpads en een drummachine. Het analoge instrumentaaltje vulde de zaal op lieflijke wijze. De daaropvolgende nummers waren te zoekend en te fragmentarisch, zwevend tussen de naïeve melodieën van ISAN en de housebeats van Underworld. Omdat Cartwheel alles live uitvoerde (wat dapper is voor een elektronische band) was de opbouw van de nummers afhankelijk van het al of niet paraat zijn van de apparatuur. Drumpatronen waren niet altijd klaar op het juiste moment waardoor sommige overgangen te lang op zich lieten wachten. Pas in de slotfase pikten ze draad van het eerste nummer weer op. Van onzekerheid was bij one-man-noise-trash-band Belch uit Arnhem geen enkele sprake. Gebruikmakend van onzichtbare extra ledematen speelde hij gitaar, basdrum, snare, bekken en tegelijkertijd een in een cactus verborgen kraakdoos. Een bottleneck jankte over gitaarsnaren en Belch schreeuwde door de microfoon, veel meer lawaai voorbrengend en energieker dan alle leden van The Jon Spencer Blues Explosion bij elkaar. De enorme galm in de zaal maakte zijn prestatie extra indrukwekkend. Minstens zo levendig was de gecomputeriseerde eenmansband Donna Summer. Hij had zijn mollige lichaam speciaal voor de gelegenheid gestoken in een rattenpak (het kan ook een hondenpak geweest zijn, maar zonder beestenkop was dat moeilijk te achterhalen). Uitdagend en ondeugend zwaaide hij met zijn staart in de richting van de dames in het publiek. Hij riep door de microfoon dat hij pas zou spelen als we allemaal op waren gestaan. De toeristen links op de verhoging voor het mengpaneel voelden zich lichtelijk ongemakkelijk en waren waarschijnlijk ook teleurgesteld dat Donna Summer geen zwarte soulzangeres was maar een gezette Amerikaan die luistert naar de naam Jason Forrest. Na de eerste aanval van breakbeats, flarden rock, disco, gabber en overige samples uit de laptop vluchtten ze het pand uit. De toeristen aan de rechterkant van het podium bleven en sprongen en dansten dronken en blij op de stuiterbeats. More bass!, eiste meneer Summer van de geluidsman. Achter het grote gordijn deden de immense Paradisospeakers de vloer sidderen. Oh yeah! riep de laptopper verlekkert. Donna Summer deed me als performer denken aan een clowneske en opgeblazen versie van Junkie XL. Elke wending in de voorgeprogrammeerde muziek werd door de Amerikaan uitgebeeld als een mimespeler on speed. Een theemuts maakte het beeldscherm dusdanig zwaar dat het telkens het hoofd liet zakken, schuddend op wankele planken. De onberekenbare bewegingen van de huppelende muzikant hielpen ook niet bepaald het scherm en het toetsenbord in een hoek van 90 graden te houden. Zoals tijdens elk optreden liet Donna Summer de computer aan zijn lot over en rende hij door de zaal om zijn toeschouwers op te jutten. Hij rolde over een overgebleven toerist heen, sleepte een van de organisatoren mee op zijn rug en instigeerde een pas de deux bij de bar. Lachend maakten we oerwoudgeluiden om de zwetende Forrest over te halen tot een toegift. Wat ik al zei: het nieuwe concertseizoen is begonnen. Ik heb er wel vertrouwen in. zondag 8 augustus Restmateriaal
MP3'tje
Christelijke komkommers in komkommertijd
Een oudje donderdag 5 augustus Filmzomer Een avondje film hoeft deze zomer in Amsterdam helemaal niets of slechts heel weinig te kosten. Er zijn deze maand vier plekken in de hoofdstad waar gratis (of vrijwel gratis) in de openlucht films draaien. Vanaf vandaag tot en met 29 augustus vindt de tweede editie plaats van Pluk De Nacht, een gratis toegankelijk openluchtfilmfestival op het Stenen Hoofd aan het Westerdokseiland naast de Silodam. De openingsfilm vanavond is Squint Your Eyes van de Poolse regisseur Andrzej Jakimowski, een losjes verteld verhaal over het meisje Mala dat haar gescheiden ouders is ontvlucht en rondhangt bij een bijna afgebroken tankstation waar de goedige Jasiek de wacht houdt. De locale politie doet meerdere pogingen haar te vinden. Dankzij Jasiek maakt Mala kennis met het vrije leven onder de open lucht en met zijn levenswijsheden die vooral in de slotfase mooi verbeeld worden. Onder de andere titels zijn Time Code van Mike Figgis, een technische razend knappe film verdeeld over vier beelden waarop de actie synchroon te zien is (morgenavond en 22 augustus), de grappige documentaire Cinemania over vijf ziekelijk fanatieke bioscoopbezoekers in New York (15 en 29 augustus), Prey For Rock 'n Roll van Alex Steyermark over de meidenrockband Clam Dandy en hun poging succes te krijgen in Los Angeles (23 augustus), en het meer dan drie uur durende Zweedse Four Shades Of Brown van Tomas Alfredson (28 augustus). Na afloop van elke film zijn er cocktails, een kampvuur en een DJ. Tijdens de festiviteiten rondom Amsterdam Pride draaien dit weekend drie films op de Nieuwmarkt. Vanavond The Event (2003) van Thom Fitzgerald, morgen Before Night Falls over de Cubaanse dichter Reinaldo Arenas (gespeeld door Javier Bardem) en zaterdag Edge of Seventeen (1998) van David Moreton. Andere gratis openluchtvoorstellingen zijn van 18 tot en met 21 augustus op het Marie Hienekenplein waar bioscoop Rialto o.a. premières van The Story of the Weeping Camel en Gouden Beer-winnaar Gegen die Wand vertoont. Net als voorgaande zomers draait Het Filmmuseum in het Vondelpark de komende vrijdagavonden rond een uur of tien openluchtfilms. Morgen is daar Women on the Verge of a Nervous Breakdown van Pedro Almodóvar te zien, volgende week Lock Stock and Two Smoking Barrels van Guy Ritchie en op 20 augustus Groundhog Day van Harold Ramis. Als je goed zicht vanaf het terras wilt hebben betaal je drie Euro, maar daar krijg je wel een gratis drankje bij. dinsdag 3 augustus Zonnebrand
|