Vido's Prikbord

De laatste dag van 2005. Tijd voor een jaaroverzicht. Zie je in 2006.

woensdag 28 december 2005

De laatste Weeklijst van het jaar heeft nog een beetje last van post-kerstsferen, maar zit wel vol muziek. Ondertussen hebben enkele Subs hun vijf favoriete (en hun minste favoriete) films van 2005 op een rijtje gezet in het filmoverzicht van Cinema Subjectivista. De nummers 6 tot en met 10 houd je later deze week van me tegoed.

maandag 26 december 2005

Bij de Subs vind je alvast een eerste poging tot jaaroverzicht. De rest volgt later.

Met de kerstborrels, kerstpakketten en kerstballen op komst wordt het tijd om een eindlijst voor 2005 samen te stellen. Wat betreft albums wordt dat dit jaar een zware dobber, om nog maar te zwijgen van de singles. Tussen augustus en afgelopen weekend liet ik mijn twee vertrouwde Amsterdamse platenzaken links liggen, terwijl ik ze vroeger om de week trouw bezocht. Dat heb je als je duurder gaat wonen. Gek genoeg miste ik de nieuwe platen nauwelijks en was het extra leuk om na zoveel maanden enkel onbekende hoezen in de bakken verse waar aan te treffen. Enkele hoogtepunten staan alvast genoemd in de Weeklijst van week 51. De rest volgt in de komende week en wellicht zelfs in het jaaroverzicht dat op 31 december verschijnt.

Mag ik je bij deze ook alvast wat afraden? Dit jaar heb ik een paar keer geëxperimenteerd met Amerikaanse onafhankelijk op video geschoten genrefilms. Dat was geen succes. Zowel Red Cockroaches (2004) als The Ghosts Of Edendale (2003) hebben zwaar te lijden onder gebrekkige special effects, abominabel amateuristisch acteerwerk en een teveel aan pretenties. In laatstgenoemde film ('from the maker of The Last Broadcast') spookt het in de bergen van Hollywood, maar na een paar keer schrikken van een plotseling opduikende jeugdige geestverschijning sleept het verhaal zich voort en heeft de kijker vooral te lijden onder het bordkartonnen spel van Stephen Wastell die een tot mislukken gedoemde poging doet tot een Jack Nicholson ten tijde van The Shining. De user comments bij IMDb spreken boekdelen. Alle verwijzingen naar science fiction in Miguel Coyula's Red Cockroaches slaan uiteindelijk helemaal nergens op. Ze verklaren zelfs niet waarom de zus van hoofdpersoon Adam Plotch plotseling terug is uit de dood en waarom ze eerst met een overdreven Frans accent praat en dan weer gewoon met een Amerikaans accent. Heeft het iets te maken met de uitvinding van hun verongelukte vader? Terwijl het vermoeiende incestverhaal op de voorgrond voortsukkelt vliegen op de achtergrond ruimteschepen door New York City, terwijl de belangrijkste personages zich in de film enkel met de metro of met ouderwetse auto's vervoert. Alle toekomstverwijzingen blijken slechts decoratief. Ondanks de vele gebreken heeft Red Cockroaches maar liefst 20 filmprijzen in de wacht gesleept. De gestileerde cameravoering levert scenarist, cameraman, producer, editor en regisseur Miguel Coyula misschien een gouden toekomst op als director of photography. Meer zit er echt niet in.

Het einde is nabij. Het einde van 2005, bedoel ik. Het was mijn intentie deze week in de laatste maand van het jaar intensief decibellen, andermans nicotinewalmen en duur betaald vocht tot me nemen. Vanaf de eerste drumklappen van We Are Scientists, op dinsdagavond in de kleine zaal van Paradiso, voelde ik echter de muziekverzadiging zich overdadig opstapelen achter in mijn keel. Ik leek even niets meer tot me te kunnen nemen. Gelukkig wist ik de opkomende antiperistaltische beweging in de kiem te smoren, al draaide mijn maag nog wel enkele liedjes ongemakkelijk rondom zijn as. De eerste klappen van de drummer van We Are Scientists waren vrijwel exact dezelfde klappen als in She's Lost Control van Joy Division. O nee, niet weer! Het merendeel van de set bedreef de drummer innig de liefde met zijn snaredrum, net zoals Larry Mullen tijdens de jeugdige versie van U2. Ook al zo'n icoon uit tijden die we beter als geschiedenis kunnen beschouwen.

Op Nederlandse podia overheersen bandjes die de jaren tachtig herkauwen als een koe met minstens tachtig magen. We moeten lijden onder de smaak van een generatie dertigplussers die het nu voor het zeggen heeft in de professionele muziekwereld. Op radiozenders die beweren 'het' alternatief te zijn wordt uit het bewuste decennium nooit eens recalcitrante muziek gedraaid. Met droge ogen durven DJ's meerdere keren per week overdag een plaat van A Flock Of Seagulls op te zetten, terwijl die band indertijd enkel al vanwege de bijgaande krankzinnig exorbitante kapsels niet serieus te nemen was. De jonge generatie laat zich helaas eenvoudig inpakken met recyclewaar. We Are Scientists is bandje nummer zoveel in de onhoudbare eighties revival - ik ben de tel allang kwijt - en de lange rij jonge (Amerikaanse) muzikanten die Britse muziek maken uit een tijd dat ze slechts een optie waren in de gedachten van hun ouders. De jeugd is vroeg oud. Het Amerikaanse trio deed hun ding dinsdag met zoveel lol en met zoveel overgave dat ik me bijna schaamde voor mijn walging. Gelukkig kwam het weer goed met mijn humeur dankzij de folkpunk van de Russische dames in de band Iva Nova, zeker nadat ook de accordeon hoorbaar in de geluidsmix werd gedraaid en zeker met de opkomst van de forse strot van hun zangeres. Daarna ontrok ook de dwarse no wave van het Italiaanse trio Dada Swing zich aan voor de hand liggende muzikale paden, al hadden de bandleden wel wat meer moeten afblijven van de presets in hun keyboard. De rest van het jaar laat ik muziek even voor wat het is. In 2006 pik ik de draad vol goede moed weer op.

Over de eerdere muziekavond deze week, een dag eerder, kun je lezen in de Weeklijst.

Voor mensen die last hebben van winterdepressies is het af te raden binnen korte tijd de films Le Temps Qui Reste (2005) van François Ozon en Waking Life (2001) van Richard Linklater te zien. In de eerste maken we de laatste maanden mee van de egoïstische, homoseksuele fotograaf Romain uit Parijs. Hij weet dat hij terminaal ziek en verbrandt al zijn bruggen. Hij vertelt niemand over zijn ziekte. In plaats daarvan maakt hij ruzie met zijn ouders en zus en maakt hij het simpelweg uit met zijn vriend. Enkel zijn grootmoeder Laura (Jeanne Moreau) licht hij in, waarna hij de dood stapsgewijs in de armen sluit, zich heel bewust hoe het vertrouwde 'zelf' (zijn gezicht in de spiegel, zijn herinneringen aan een plezierige jeugd, zijn voeten in het strandzand) straks zal verdwijnen. De animatiefilm Waking Life gaat over de droom, maar dan wel een droom buiten het lichaam, gedroomd door een jongeman die binnen zijn droom door een auto wordt aangereden en daarna niet meer aan de droom kan ontsnappen. Hij is overgeleverd aan een lange reeks levensbeschouwelijke en filosofische gesprekken en monologen over de betekenis van de droom en de droom als laatste rustplaats voor de ziel. Waking Life is een kleurrijke ervaring, maar een gevaarlijke combinatie met Le Temps Qui Reste. Na afloop rest duisternis. Gelukkig gaan winterdepressies aan mij voorbij.

De Weeklijst staat deze keer vol films. Frequent bioscoopbezoek als vluchtgedrag?

Je zult vandaag wat harder tegen me moeten praten, want ik ben nog een beetje doof van Melt Banana. Gisteren in de grote zaal van Paradiso deed het al pijn tijdens de soundcheck. Waarschijnlijk was het helse volume hard nodig om tegen de beruchte nagalm op te boksen en verdomd, het werkte. De Japanse hardcore avant-garde (en vice versa) was weer helemaal strak volgens het boekje, slalommend tussen hardcore, grind en moderne compositie met het vaste blokje korte liedjes (11 binnen vier en een halve minuut volgens de klokkende logger naast me) en tegen het einde het immer opwindende Circle-Jack. De tweede toegift was een verrassing, zeker voor de bezoekers die al in de foyer met de jas aan stonden. Volgens de kenners speelde het kwartet een cover van The Damned. Tussen het publiek ook zanger Franz Treichler van The Young Gods die een avond eerder op dezelfde plek heer en meester waren met hun spannend opgebouwde collage van gitaarsamples. Het leek dinsdag wel 1989 en iedereen voelde zich even jong.

Een derde concert en mijn terugkeer naar Pathé staan toegelicht in de Weeklijst

Na een paar keer luisteren lukte het me niet te ontdekken wat er zo bijzonder is aan Clap Your Hands And Say Yeah. Ik hoopte dat, net als indertijd met Neutral Milk Hotel, de band me live zo ging overdonderen dat ik alsnog tot aankoop zou moeten overgaan. Helaas, het mocht niet zo zijn, zoals te lezen in de Weeklijst. Gelukkig waren er in hetzelfde weekend enkele betere concerten te zien.

Het had even wat voeten in de aarde, maar vanaf vandaag staat er bij de Subs een verslag van een lang weekend Tanned Tin, een festival in het stadje Castellon in Spanje. De Noord-Amerikanen zetten de toon. De Europese bands hadden het nakijken.

De meest boze film die ik dit jaar tot nu toe heb gezien heet Punishment Park. De semi-documentaire verbeeldt op angstaanjagende wijze de paranoia van de Amerikaanse regering en is daarmee akelig actueel. Toch knap voor een film die in 1971 is gemaakt. Naast Punishment Park vind je in de Weeklijst ook een overbodige film en drie concerten in Paradiso. Om me te sparen voor een weekend muziek in Spanje heb ik Arctic Monkeys gisteravond overgeslagen. Het was geweldig, vertelde een collega me vanochtend. Ik zie dat ik in de Weeklijst vergeten ben de Dutch Rare Groove te vermelden. Gelukkig heeft Stereo wel woorden gewijd aan de presentatie van dit project tijdens het Amsterdam Dance Event.

Behalve Sufjan Stevens, Animal Collective en Kinski was er afgelopen dagen ook het Polderlichtfestival in Amsterdam-Oost, en laat ik daar nu een impressie over hebben achtergelaten bij de Subs. Meer hier.

Heb je Nick Cave wel eens gezien met een veel te grote, blonde vetkuif? Het is geen gezicht, kan ik je verzekeren. Hij droeg die pruik in de film Johnny Suede, het regiedebuut van Tom DiCillo uit 1991, en dat hoofddeksel beviel de zanger helemaal niet. Johnny Suede kwam onlangs in Engeland uit op dvd. Een mooie gelegenheid om Cave's acteertalenten kritisch te bekijken en op zoek te gaan naar de film waarin hij het best tot zijn recht komt. Lees verder.

woensdag 26 oktober 2005

Afgelopen week heb ik vooral veel gemist, zoals Kid606, Miss Antarctica, Akron/Family en Final Fantasy, allemaal in Paradiso. In dezelfde week nog minder gekocht, in ieder geval geen platen. Wel thuis twee 12" EP's gecheckt en zeer prettig bevonden: op Tonefloat: Vow Of Silence van In-Existence a.k.a. Maarten van der Vleuten (ambient, orkestrale drums, Tangerine Dream) en The Mousehill Daydream van The Use Of Ashes (minimal ambient drones, soundscapes en spaced-out hurdy gurdy). De enige aankoop afgelopen weekend was een film: Vengeance Is Mine (1979) van Shohei Imamura, in de onvolprezen serie van Masters Of Cinema. Ik zag Vengeance Is Mine begin jaren tachtig in een onooglijk filmhuisje in de provincie en was toen nog te jong om echt wat te begrijpen van het waargebeurde verhaal over een Japanse seriemoordenaar. Tijd voor een tweede kans. Dankzij de beste videotheek van Amsterdam kon ik eindelijk eens Johnny Suede (1991) zien. Geen geweldige film, maar Brad Pitt speelt er zijn eerste, echte hoofdrol in en ik was helemaal vergeten dat Nick Cave een bijrol heeft als de onbetrouwbare, verlopen rockster Freak Storm (inclusief belachelijk uitziende blonde pruik). Later deze week zal ik bij de Subs de acteercarrière van Cave eens onder de loep nemen, want hij heeft wel eens betere momenten voor de camera gehad. Ook te verwachten in de komende weken (o.v.): Animal Collective, Dutch Rare Groove, Polderlicht, Kinksi, Arctic Monkeys en Tanned Tin.

In de Weeklijst aandacht voor The Atrocity Exhibition (niet het liedje van Joy Division, maar een experimentele film uit 2001) en een leuke avond in De Nieuwe Anita.

Drie dagen achter elkaar drie verschillende festivals meemaken gaat niet in de koude kleren zitten, om maar eens een cliché van stal te halen. Na de gemoedelijke John Peel Day op donderdag in de OCCII (met The Suicidal Birds, zea en Bong-Ra als hoogtepunten) werd ik de volgende ochtend ver voordat mijn wekker afging wakker gemaakt door straatwerkzaamheden. Luid piepend leek vanaf een uur of zeven een vorkheftruck constant rondjes achteruit te rijden direct onder mijn slaapkamerraam. Met half open ogen reed ik vrijdagavond met een select gezelschap naar Utrecht voor een lange wandeling tijdens de Popronde (met Harry Merry als einddoel) en zaterdagavond onderging ik twee Chinese bands in de Melkweg waarvan er eentje een vertrouwde naam had. Het was meer dan genoeg om een Weeklijst mee te vullen. Over de Popronde heb ik een wat uitgebreider verslag achtergelaten bij de Subs.

Weeklijst
Zoals te lezen in de Weeklijst was het optreden van About tijdens de maandelijkse k-Tsjoem-avond in Paradiso het waard om de nachtrust voor opzij te zetten. Dat er ook geweldige dvd-uitgaves bestaan van behoorlijk mislukte films bewijst de recentelijke Belgische uitgave van cultfilm Malpertuis.

Liveverslag
De Britse meidenband Electrelane zette dinsdagavond de bovenzaal van Paradiso in beweging met het primitieve geluid van The Raincoats gecombineerd met bezwerende Krautrockritmes. Even leek het erop alsof het loeiharde volume een weinig geslaagd optreden moest verhullen, maar na het zwakke eerste derde deel van het optreden kwamen de vier muzikanten op snelheid en stuiterden meisjes en jongens vrolijk door de voorste rijen. Bij de Subs vind je een impressie.

Ingezonden mededeling
Als je in het weekend van 28, 29 en 30 oktober tussen 18.00 en 23.00 uur toevallig in Amsterdam bent, vergeet dan niet een bezoek te brengen aan het Polderweggebied (Polderweg, Beijersweg, Oranje Vrijstaatkade) in stadsdeel Oost/Watergraafsmeer. De derde editie van Polderlicht biedt je dan niet alleen 20 licht- en geluidskunstwerken, maar voor de avontuurlijk ingestelde muziekliefhebbers ook een programma met abstracte soundscapes, glitch-klanken en andere electronische escapades van het Haagse duo AU (elke avond te zien in een metaalrecycling-bedrijf), de Rotterdamse laptop-formatie Coolhaven, de geluidskunstenaar Wessel 'Der Wexel' Westerveld en de installatiekunstenaars Staalplaat Soundsystem. De toegang is gratis, dus wat let je.

Nog niet uit in Nederland, maar wel al in de betere importzaak gesignaleerd: Les Revenants, een film uit 2004 van debuterend regisseur Robin Campillo over massaal ontwaakte overledenen die in alle rust door de straten van een Frans stadje lopen, op weg naar vertrouwde plaatsen om daar de draad van hun verloren leven weer op te pikken. Alsof er in de tussentijd niets is gebeurd. Bij de Subs lees je meer over deze bijzondere film in Cinema Subjectivista.

woensdag 28 september 2005

Glasgow is een goeie stad, zeker als je elke avond wilt kiezen uit een groot aanbod aan optredens en overdag door straten wilt struinen op zoek naar gespecialiseerde platenzaken of winkels met films die in Nederland niet in een fatsoenlijke versie in de schappen liggen. Waar vind je bijvoorbeeld bij ons in het wild de box met 9 speelfilms van Powell & Pressburger? En waarom worden de speciale edities van Sergio Leone's For A Few Dollars More en A Fistful Of Dynamite wel in zelfs een winkelketen als FRS verkocht, maar is deel 1 uit de trilogie (A Fistful Of Dollars) niet in een Nederlandse versie uitgegeven? Hetzelfde geldt voor de speciale edities van Cypher, The Deer Hunter en de mockumentary over The Rutles. Die drie films lagen voor slechts 5 Britse ponden per stuk op me te wachten. In de uitverkoopbakken van Fopp lag onder meer The Last Of England van Derek Jarman. Probeer hier maar eens voor een prikkie aan die uitgave te komen.

Over het muzikale gedeelte van de recente trip naar Glasgow kun je meer lezen in het verslag bij de Subs.

Tweemaal Paradiso (Múm en The Magic Numbers) en twee films (eentje zonder en eentje met microfonen in beeld) in de Weeklijst.

De meest volledige weeklijst kun je terugvinden in mijn agenda. Het overzicht leest als een boodschappenlijst - een kleurloze opsomming van aankopen, promo's, concerten (met tussen haakjes de optredens die ik uiteindelijk heb laten schieten) en bekeken films. Het zou teveel vergen als ik bij elke notitie ook een toelichting zou geven. Ik bespaar je dus (in sommige gevallen voorlopig) de opmerkingen en aanbevelingen bij The Heights, Scout Niblett, The Aviator, Brodeuses, Buddy, A Tout de Suite en Onibaba. Misschien een andere keer. In de vorige de Weeklijst kon ik het niet laten mijn gal te spuien over de mislukte fantasy/thriller Sky High. Bij deze heb ik de Japanse regisseur Kitamura definitief afgeschreven. Meer positieve aantekeningen heb ik bewaard voor de meest recente de Weeklijst waarin in omgekeerde volgorde de concerten van de afgelopen week staan opgesomd, inclusief een handjevol MP3's om het geheel muzikaal op te fleuren.

Na de afgang van Attwenger uit Tirol in de OCCII vorige week, was het concert van Vincent Gallo een verademing. Ik had gedacht dat de acteur in de bovenzaal van Paradiso zou gaan neuzelen voor een handjevol publiek, maar hij speelde beneden in de grote zaal en hield de in redelijk aantal toegestroomde toehoorders in de ban met onder meer het beste van zijn debuutalbum When. Het verslag van zijn optreden vind je hier.

In de Weeklijst staan drie plaatjes en een paar MP3's. De band van de week komt uit San Francisco en heet Death Sentence: PANDA! (inclusief uitroepteken).

Bij de Subs had je waarschijnlijk de impressie van !!! in de Melkweg al met gemengde gevoelens gelezen. Het stukje klinkt wellicht negatiever dan de bedoeling was. Ik had de uitroeptekens ook kunnen bewaren voor de nieuwe nummers van zea, te horen tijdens hun optreden op een avondje k-Tsjoem in Paradiso op 9 augustus of voor Bonnie Prince Billy, gisteren in de grote zaal van hetzelfde gebouw. De sympathieke baardmans speelde onder meer Ohio River Boat Song en Riding die hij begin jaren negentig uitbracht onder de naam Palace Brothers. Tijdens de vele rustige passages resoneerde Paradiso als een kerkklok die gestreeld wordt. Dan vergeef je met gemak de mensenmassa, nicotine en benauwdheid.

De Weeklijst houdt het deze keer bescheiden bij een prijswinnende documentaire over het fenomeen Klaus Nomi en het debuutalbum van de Noorse zangeres Hanne Hukkelberg.

Een meer uitgebreide Weeklijst deze keer. De cd van Monolake die ik vorige week signaleerde wordt nog eens kritischer onder de loep genomen, Hood bracht een tour-cd uit met probeersels uit de periode 2004-2005, Architecture In Helsinki maakte een kleurrijk album, fotograaf Carlos Batts produceerde een belabberde film en de vierde serie van 24 is lang niet zo bloedstollend als de derde serie, maar toch best wel weer heel spannend.

Na de verhuisperiode eindelijk tijd gehad om wat plaatjes te kopen bij de vertrouwde platenboer aan de Utrechtsestraat. Voornamelijk muziek gekocht van acts waarvan ik al meer werk in de kast heb staan. Van de vier platen die ik beluisterde mocht de nieuwste van Minotaur Shock weer terug in de winkelkast. Ik kon zo snel niet bedenken waarom de eerste vier nummers mij zo tegenvielen. 'Flauwe plaat,' vatte de verkoper het kort en krachtig samen, nog voor ik mijn mening had geformuleerd. Twee recent aangeschafte platen uit Berlijn worden alvast gesignaleerd in de Weeklijst, de rest volgt volgende week. Bij de Subs vind je ook een impressie van een concertregistratie op dvd van de Canadese industriële groep Skinny Puppy.

Om het afwisselend te houden in de Weeklijst nog meer filmpjes: twee op dvd uit Zuid-Korea en Denemarken en twee vanuit het pluche van de bioscoopzaal uit Rusland en Italië. Het verslag van The Heights en TomCat in Bitterzoet gisteravond laat ik aan anderen over, al kan ik alvast verklappen dat we met het laatstgenoemde trio een fijn pittige variant op The Breeders rijker zijn. Hopelijk is op hun website binnenkort meer te beleven dan het dodelijke This site is under construction.

Na een maand vol verhuisbeslommeringen is er weer tijd en ruimte voor een Weeklijst. Net als bij de voorafgaande lijst staat film bovenaan met ditmaal aandacht voor een bizarre videoclip van Chris Cunningham, een Trainspotting in Singapore en de verbijsterende documentaire Paradise Lost. Allemaal van harte aanbevolen.

De Weeklijst bevat deze keer een 7" single, twee optredens en enkele flauwe woordgrappen.

Enkel Nederlandse acts in de Weeklijst. Chauvinistisch? Moi?

Geen lijstje deze week, want wegens een aankomende verhuizing heb ik nauwelijks tijd om platen te kopen, laat staan er naar te luisteren. Wel kon ik een paar keer de opgestapelde dozen in mijn oude huis ontsnappen door concertjes en filmpjes te bezoeken. De hippe hoekigheid van About Paris was afgelopen vrijdag vrij eenvormig, maar ondanks technische problemen wel met verve gebracht tijdens een dansfeestje in De Bocht. Weggeblazen werd ik dinsdag na het degelijke Dinosaur Jr. toen The Suicidal Birds het podium in de bovenzaal van Paradiso betraden en het debuutoptreden op dezelfde plek totaal deden verbleken met een overrompelende set fanatieke garagebluesrock. Binnen een half jaar is de band gegroeid tot een van de meest opwindende livegroepen van Nederland. Ik had het niet durven voorspellen.

Ook had ik tijd voor twee filmpjes tijdens het 21st Amsterdam Fantastic Film Festival: het geslaagd komische Nothing van de Canadees Vincenzo Natali en het gedrocht Tamara van Jeremy Haft. Meer.

Tigrova Mast (een afsplitsing van het weergaloze Peach Pit) uit Kroatië was afgelopen weekend de grootste verrassing op de Amsterdamse podia. In de Weeklijst staan ook enkele woorden over de vierde editie van het huiskamerfestival Wijsjes Uit Het Oosten met onder meer een korte soloset van Razorblade Jr. die tussen de fietsen van fietsenwinkel 't Mannetje nabij het Oosterpark. Van zijn band Gone Bald verscheen afgelopen maand bij het label Narrominded het nieuwe album Exotic Klaustrofobia.

Flink wat Nederlands materiaal in de Weeklijst met naast de nieuwe videoclip van Voicst ook twee platen van het label Rara Records. Daarnaast nog enkele lovende woorden over het album Picaresque van The Decemberists.

Bij de Subs vind je sinds vorige week een heuse boekbespreking: 78-45-16-33 : De Toerentallen Van De Pop, geschreven door Cor Gout en uitgegeven door Aprilis.

In de Weeklijst van week 20 deze keer opmerkingen over o.a. Electrelane, Caribou, Akron/Family, Fog en Oneida.

maandag 16 mei 2005

Afgelopen week was een volle muziekweek met woensdag Club 3voor12 (waarin onder meer de wederopstanding van Daisy Chainsaw), vrijdag een paar hele mooie minuten van Great Lake Swimmers in de OCCII en zaterdag in Paradiso, na een mislukte poging Jaga Jazzist in de grote zaal, de ontlading bij Oneida in de tochtige bovenzaal. Het meest curieuze optreden was donderdag het voorprogramma van Bettie Serveert (onder een valse naam) in Café Pakhuis Wilhelmina: Marble Valley, met een voormalige drummer van Pavement. Hier een korte impressie.

Zoals gebruikelijk weer een combinatie van muziekjes (van de labels Kranky, Staubgold en Rune Grammofon) en een film (de Britse wraakfilm Dead Man Shoes) in de de lijst van deze week.

Twee lijstjes voor de prijs van 1. Vorige week bestond voornamelijk uit verwijzingen naar links die je wellicht al kende. In de lijst van deze week vind je 1/2 Mensch (de heruitgave van de film met Einstürzende Neubauten uit 1985 en tegen de wil van de band uitgebracht), horrorcult van Larry Cohen en concerten van Ex-Models, Suma en Macrocosmica.

Als je zin hebt in een goede rockdocumentaire moet je zeker de DVD te pakken zien te krijgen van Dig!. Bij de Subs kun je lezen waarom.

Gisteren lieten de oudjes van Gang Of Four in de Melkweg zien hoe het ook alweer moest. Meer details in het verslagje bij de Subs. Ondertussen staat De Weeklijst online met enkele woorden over platen van The Books, Kammerflimmer Kollektief en Gang Gang Dance plus optredens van Dit, Fay Lovsky en Le Tigre.

Deze week gesignaleerd in De Weeklijst: de cd van VMW (met leden van Das Oath, Holy Molar en Charles Bronson), concerten van Neubauten en Juliette Lewis en het Thaise epos Bang-Rajan.

dinsdag 5 april 2005

Voor de verandering eens weer wat schrijfsels van Vido bij de Subs. Zowel een bespreking van 16 Years Of Alcohol, de debuutfilm van voormalige zanger Richard Jobson, als een impressie van het optreden dat Einstürzende Neubauten gisteren gaf in Paradiso.

De Krawattenklup in De Nieuwe Anita plus platen van Thuja, My Cat Is An Alien, Tarentel en Masha Qrella. Allemaal te vinden in de Weeklijst.

Flink wat aandacht voor Nederlandse platen in de Weeklijst met lovende woorden over LPG en Dit.

Na het optreden van The Arcade Fire was het voor de Weeklijst weer eens tijd voor een flinke portie elektronica. Via een speciale link kun je ook nog eens binnen een dag je kennis van donkere ambient/darkcore breakbeats vergroten.

maandag 14 maart 2005

Een hype rondom een band maakt me meestal sceptisch, maar het album Funeral van The Arcade Fire is zondermeer een indringend debuut. Dat maakte nieuwsgierig naar de liveprestaties van de Canadese band. Het optreden, afgelopen vrijdag in de Melkweg, oversteeg de verwachtingen. Twee jubelverslagen zijn te lezen bij de Subs.

Zowel de remix-EP van zea als het Dwars Festival worden genoemd in de Weeklijst. De organisatoren van Dwars geven hun impressie op de website van de VPRO.

In de Weeklijst vandaag platen van L'Altra, Early Day Miners, Yamataka Eye & John Zorn en Urdog, 2 MP3's en een concerttip voor volgende week.

dinsdag 1 maart 2005

The Brown Bunny, de tweede speelfilm van Vincent Gallo, is een intrigerende mislukking. De film verscheen vorige maand in de Benelux op DVD. Lees er meer over in Cinema Subjectivista.

Voor de verandering eens een Nederlandse compilatie in de Weeklijst. Ook met Spider Rico (live) en de de films Intensive Care en Memories Of Murder.

Zowel een verwijzing naar het 7 Berenfestival (OCCII 12/2) als naar de film 2046 in de Weeklijst.

De Weeklijst is deze week volledig gevuld met films.

Elk jaar bezoek ik op zijn minst 1 lange dag het International Film Festival Rotterdam. Afgelopen dinsdag was het weer zover. Tijdens een veertien uur lange filmmarathon zag ik zes films, uit Zuid-Korea, Italië, Japan, Denemarken, Frankrijk en Mongolië . Slechts 1 film was matig. Voorwaar geen slechte score. Hier vind je het verslag.

Vorige week was Vialka in de OCCII een aangename verrassing, terwijl USA Is A Monster hun naam iets te letterlijk namen. Meer hierover in de Weeklijst. Ook met de Franse thriller Feus Rouges.

De Weeklijst, met deze keer platen van Hood, Low, Tunng en The Arcade Fire, concerten van Encre en Mercy Giants en de films Un Long Dimanche De Fiançailles, Curse en Pulse.

In de Weeklijst deze keer hoogtepunten van Noorderslag en de resultaten van een bezoekje aan een van de beste platenzaken van Nederland.

De eerste Weeklijst van het nieuwe jaar met de eerste twee concerten van 2005 (Solbakken en De Reizende Verkoper) en nog wat elektronica uit 2004.

De eerste dag van het nieuwe jaar is een mooi moment om een laatste keer terug te blikken op het afgelopen jaar in de lijstjes van 2004.

De laatste Weeklijst van 2004 met de laatste optredens van 2004.

De nieuwe Weeklijst bevat deze keer twee albums (Radian en Love Of Diagrams), twee singles (Avrocar en Shoplifting) en een paar kromme zinnen.

Lijstjes 2004 (1)

Op deze site verschijnt de eindejaarslijst pas op de laatste dag van dit jaar. Bij de Subs staan de lijstjes al een tijdje online, zowel het muzikale lijstje als die met de 5 beste films van het jaar.

In Cinema Subjectivista weer een verzameling filmfragmenten, met ditmaal aandacht voor El Bola, Coffee & Cigarettes, I Robot, Shattered Glass en A Tale Of Two Sisters.

De Weeklijst bevat deze week bondige beschrijvingen over plaatjes van o.a. Hall Of Fame, Gang Gang Dance, Boy In Static, The String Theory en niet te vergeten Mustafa Et Monique.

Het is best lastig om op subjectivistische wijze over film te schrijven. In plaats van halfslachtige pogingen tot uitgebreide analyses van een amateur probeer ik in een nieuwe serie bij de Subs me te beperken tot invallen over details, fragmenten en andere filmelementen die gedachten bij me oproepen tijdens het bekijken. In het eerste deel fantaseer ik een nieuw einde voor The Eye 2 en probeer ik me The United States Of Leland met een andere acteur voor te stellen. Te lezen in Cinema Subjectivista.

Het leukste concert waar ik afgelopen week bij aanwezig was speelde zich af in cafe Dwaze Zaken aan de Prins Hendrikkade te Amsterdam. Bij de Subs een verslag van het optreden van The Je Ne Sais Quoi uit Stockholm.

De Weeklijst, met twee films en twee singles.

In de Weeklijst deze keer Bola, Pedro, Jim Jarmusch en de dvd van Wire.

De nieuwe Weeklijst is eigenlijk geen lijst, maar een zeer korte overzicht van twee geslaagde avonden The Ex in Paradiso.

Oeps. Bijna vergeten. Weeklijst 46, met o.a. een zeer korte impressie van London Calling.

Na een week doodse stilte weer tijd voor een lijstje. Deze keer daarom extra lang: Weeklijst 45

Weeklijst 42

Weeklijst 42

Naar de bliksem: Lightning Bolt vloerde gisteren de OCCII. Verslag bij de Subs.

Weeklijst 41

Weeklijst 40

Sonic Acts 10 - Unsorted : muziek of technische hogeschool? 23 en 25 September 2004, Paradiso, Amsterdam. Verslag bij Kindamuzik.

Weeklijst 39

What's Wrong? - George Lucas doet aan zelfverminking - THX 1138 (1970) op dvd

Weeklijst 37

Azumi is Kill Bill 1 in the overdrive. Meer over deze Japanse film vind je in Cinema Subjectivista.

Weeklijst 36

Weeklijst 35

Uitzwaaien

Zoals vorige week al gemeld is dit de laatste dag van Vido's Logzine. Vanaf morgen gaat op deze plek en op het webadres http://www.xs4all.nl/~gert01 Vido's Spoorboekje van start (een betere naam kon ik zo snel niet bedenken - suggesties zijn welkom). Het waren drie aangename schrijfjaren. Bedankt voor jullie belangstelling en jullie reacties.

Tot snel!

Groeten van Vido (ook namens de redactie).

Huishoudelijk

In september bestaat deze site drie jaar. De opening van het nieuwe seizoen is een mooie gelegenheid om te stoppen. Mijn abonnement op vidoliber.com verloopt op de eerste van de komende maand (al heb ik daarover nog geen officieel bericht gehad vanuit de VS) en ik heb het niet verlengd. Als ik schrijfkriebels krijg zijn er altijd nog de Subs of andere plekken op internet om tekstregels te dumpen. Vanaf september leidt deze site een meer sluimerend bestaan op de niet zo swingend klinkende webplek http://www.xs4all.nl/~gert01 (met dank aan de gastheer). Vido's LogZine houdt ermee op en verandert in een site als een eenvoudig spoorboekje met verwijzingen naar mijn activiteiten elders op het wereldwijde web. Dat kan 1x in de week zijn of slechts 1x in de maand. In ieder geval veel minder dan voorheen zodat ik mijn lol behoud in het schrijven van stukjes en niet de druk voel van dagelijkse updates. Schrik dus niet als volgende week het oude webadres niet meer werkt en verander als dat nodig is je bookmark.

Wordt vervolgd.