Vido Liber

The Weight Of Elephants (Daniel Borgman, 2013) bioscoop (8)

[Spoilers!]

Buitenstaanders hebben het zwaar in het Nieuw-Zeelandse plaatsje waar Adrian (Demos Murphy) woont. Hij wordt elke dag gepest op school. De jongens uit zijn klas lachen hem uit vanwege zijn gekortwiekte kapsel en het feit dat hij zijn zwembroek is vergeten, maar vooral omdat ze waarschijnlijk weten dat hij onder moeilijke omstandigheden bij zijn oma (Catherine Wilkin) en zijn psychotische oom Rory (Matthew Sunderland) woont. Door de toestand thuis is Adrian een onzekere stille jongen en dus een makkelijke prooi is. Het is een schrale troost dat een van de andere klasgenootjes denkt dat ze een paard is en daarom nog veel meer gepest wordt. Het zit niet in Adrians natuur om zich over te geven aan wreedheden en mee te pesten. Daardoor valt hij buiten de boot. Na schooltijd leeft de jongen voornamelijk in zijn eigen wereld tussen onkruid en roestend speeltoestellen. Het gevoel door iedereen verlaten te worden - zijn klasgenoten, zijn vader en zijn moeder – houdt hem uit zijn slaap.

De film vertelt niet waarom Adrians moeder hem bij oma heeft achtergelaten. Het zou me niet verbazen als ook zij een psychische aandoening heeft en hem om die reden niet zelf kan opvoeden. Het zou ook kunnen dat ze vreest voor de geestelijke gezondheid van haar zoon en hem daarom in de steek heeft gelaten, hopend dat haar moeder raad weet als ervaringsdeskundige. Als je The Weight Of Elephants vanuit een sombere invalshoek interpreteert kun je slechts concluderen dat de jongen de aanleg voor schizofrenie in zijn DNA heeft zitten. Als oom Rory heldere momenten heeft, kunnen de man en de jongen het goed met elkaar vinden. De overeenkomst tussen de twee komt onder meer naar voren in de scènes waarbij ze allebei afzonderlijk op dezelfde manier kijken naar hoe het zonlicht via het kristallen servies op het behang weerkaatst. Rory deelt met Adrian het geheim van het zeemonster, een bedreigend wezen dat hij tracht vast te leggen op schilderijen.

Adrian begint zijn eigen waanideeën te creëren naar aanleiding van de berichten die hij op het journaal hoort over de verdwijning van drie kinderen. Hij denkt dat ze in een huis verderop in zijn straat zijn komen wonen en maakt via een door hem zelf gevangen konijntje contact met de drie. Een belangrijke aanwijzing dat ze mogelijk alleen in zijn hoofd bestaan is het feit dat er geen enkele scène in de film voorkomt waarbij hij samen met de drie buiten het huis door derden wordt gezien. Telkens als er meer informatie over de verdwenen kinderen bekend wordt, projecteert Adrian dat op zijn nieuwe buren, bijvoorbeeld als een medium op televisie haar vermoeden uitspreekt dat ze zich vlakbij water bevinden. Het oudste meisje heet Nicole (Angelina Cottrell), dezelfde naam die vlak daarvoor in het nieuws wordt genoemd als die van de oudste van de drie verdwenen kinderen. Voorwerpen uit Adrians huis zijn in aangepaste vorm terug te zien bij de buurkinderen. Zo keert de afbeelding van een tijger die in de slaapkamer aan de muur hangt niet veel later terug op de trui van Nicole. Pas als zijn moeder laat in de film thuis ter sprake komt ontmoet de jongen kort daarop de doodzieke moeder in het huis van Nicole.

Met al deze waanbeelden in gedachten kun je na afloop van deze hartverscheurende kleine film je alleen maar grote zorgen maken over de toekomst van Adrian. Als hij in de laatste scène Nicole van de verdrinkingsdood redt, redt hij zijn imaginaire vriendin. Er is voorlopig niemand anders waar hij zich aan vast kan klampen.