Vido's FilmZine

Udaan (Vikramaditya Motwane, 2010) bioscoop (4)
De invloed van de Smurfen reikt tot diep in India. Het uniform van kostschooljongens is daar Smurfblauw. De punt op hun muts lijkt op een externe Smurfenhersenknobbel. Door de associatie met de kleine blauwe creaties van de Belgische cartoonist Peyo was ik tijdens de proloog van Udaan danig van mijn apropos. Dankzij een bijrol met de naam Apu was ik ook in de gelegenheid een andere, betere associatie te maken. Helaas bleef het bij die naam en heeft Udaan verder geen enkele relatie met de Apu-trilogie (1955-1959) van regisseur Satyajit Ray. De film mist de genuanceerde aanpak van de Indiase grootmeester. Regisseur Vikramaditya Motwane heeft geen oog voor veelbetekenende realistische details. In plaats daarvan gebruikt hij grove verfstreken. Een van die verfstreken is de Saddam Hoessein-snor van Bhairav Singh (Ronit Roy), de vader van Rohan (Rajat Barmecha). Met een dergelijke snor kan het personage niets anders zijn dan een dominante bullebak.

De relatie tussen Rohan en zijn onvermurwbare alleenstaande vader staat in Udaan centraal. De zeventienjarige scholier ziet zijn vader voor het eerst in acht jaar als hij na een akkefietje van de kostschool wordt gestuurd en terug naar huis moet. Tot zijn verrassing blijkt de man in de tussenliggende tijd een tweede vrouw te hebben gehad. Uit het huwelijk is een halfbroertje voortgekomen en die heeft beslag gelegd op Rohans vroegere slaapkamer. De zoon wil kunst en literatuur studeren en schrijver worden. Vader wil dat hij op zijn bedrijf gaat werken en een technische studie volgt. Hun conflict wordt uitgesmeerd over twee uur en een kwartier. Af en toe klinkt op de luide soundtrack een liedje als commentaar op de gebeurtenissen. Gelukkig blijven dansjes achterwege, want dit is India maar geen Bollywood. Als het verhaal zijn hoogtepunt bereikt, gaat het heel symbolisch heel erg hard regenen. De weerman had het kunnen voorspellen: Udaan kent veel laaghangende bewolking met hier en daar een treurbui.