Vido's FilmZine

The Hurt Locker en The Messenger zijn twee films over de oorlog in Irak. De eerste richt zich op de aanwezigheid van de Amerikanen in het oorlogsgebied en volgt soldaten die in Bagdad bommen onschadelijk maken, terwijl de tweede film gaat over de gevolgen van de oorlog voor het thuisfront. Kapitein Tony Stone (Woody Harrelson) en sergeant Will Montgomery (Ben Foster) bezoeken de families van gesneuvelde soldaten om hen namens het Amerikaanse leger als eerste het slechte nieuws te brengen. Beide films zijn opgebouwd rondom zeven missies, waarbij ik een beetje smokkel bij The Messenger, omdat ik ook het bezoek meereken dat de kapitein en sergeant in beschonken toestand brengen aan het bruiloftsfeest van Montgomery’s ex-vriedin Kelly. De beladen bezoeken van de twee soldaten worden op documentaire wijze uit de hand gefilmd, net als het merendeel van de scènes in The Hurt Locker. De onrustige camera versterkt het gevoel dat de mannen zich in een gevechtszone bevinden, een emotionele gevechtszone ditmaal. De twee zijn nooit zeker hoe op hun aanwezigheid en hun boodschap gereageerd zal worden, net zoals de experts in The Hurt Locker bij elke ontmanteling van een bom voor verrassingen staan binnen een voor hen vijandig gebied.

The Messenger is een echte acteursfilm. Waar mogelijk probeert debuterend regisseur Oren Moverman de spanningsboog vast te houden door bij de montage niet te knippen binnen een dialoog. In de belangrijkste scènes laat hij het verteltempo bepalen door het spel, wat het meest bijzondere resultaat oplevert in de ontmoeting tussen de jonge Montgomery en de jonge oorlogsweduwe Olivia (Samantha Morton) in haar krappe keuken. Een extreem lang aangehouden two shot geeft de acteurs alle tijd op elkaar te reageren. De camera zoomt een paar keer heel langzaam in en uit, zonder daarbij afleidend de aandacht op zichzelf te richten. De acteurs weten dat ze constant in beeld staan, wat hun spel extra intensiteit meegeeft. Een paar tekstregels in Olivia’s monoloog klinken wat al teveel als boekregels, maar Morton weet ze desondanks zeer waarachtig in haar vertolking te verwerken. De scène is belangrijk, omdat de relatie tussen de twee op zijn zachtst gezegd dubieus is en de personages zich daar in de keuken heel bewust van zijn. De sergeant mag namelijk, gezien zijn functie, eigenlijk helemaal geen persoonlijk contact met de vrouw onderhouden.

Oren Moverman weet te voorkomen dat The Messenger vervalt tot een zoetsappig liefdesdrama, en dat gegeven maakt, in combinatie met het sterke acteren van vooral Foster en Morton, de film bovengemiddeld goed.