Vido's FilmZine

De slechtste films van 2011

In het hieronder geplaatste lijstje staan niet de films die teleurstelden, tegenvielen of me gewoonweg koud lieten. Voor sommige films moet je in de stemming zijn (Code Blue, Almanya), vrouw zijn (The Future), man zijn (Captain America: The First Avenger) of beide (The Skin I Live In). Slechte films zijn films waar aanwijsbaar iets aan mankeert en/of waar ik me zo aan zat te ergeren dat ik de neiging moest onderdrukken het filmdoek van de muur te trekken. Bij slechte films kun je ook weglopen, iets wat ik niet vaak doe, maar wel bij het zowel artistiek als inhoudelijk smakeloze Hobo With A Shotgun. Het is dat je geen eindoordeel mag geven over een film waar je het einde van gemist heb, anders zou Hobo fier bovenaan hebben gestaan.

1. 13 (Géla Babluani, 2010)
Voor een opsomming van zeven redenen waarom 13 de meest overbodige remake is van 2011, kun je nog steeds hier terecht. De Amerikaanse 13 is nog erger dan George Sluizers Amerikaanse remake van zijn meesterwerk Spoorloos. Dat mag een prestatie worden genoemd.

2. Mother’s Day (Darren Lynn Bousman, 2010)
Het nadeel van de Pathé Unlimited was, dat ik er iets te gemakkelijk mee naar mislukte genrefilms ging. Zat ik mijn zondagochtend te verpesten met ongeïnspireerd formulewerk. Eigenlijk had ik moeten weglopen bij Mother’s Day, een naargeestig verhaal over een verknipte moeder (Rebecca De Mornay) en haar rovende en moordende kroost. Een van de ergerlijkste, zotste, overbodige momenten is de scène bij een geldautomaat, wanneer de filmmakers hun remake, van wat in 1980 waarschijnlijk al geen beste film was, op idiote, plotophoudende wijze proberen te combineren met de wraakoefeningen uit de lucratieve serie Saw.

3. Balada Triste De Trompeta (Álex de la Iglesia, 2010)
Balada Triste De Trompeta was als diavoorstelling misschien een meesterwerk geweest. Helaas beweegt deze film, en hoe. Onbesuisd camerawerk en zenuwachtige cameravoering verpesten elke kans om potentieel uitkienende shots te bewonderen. Dit is geen film meer, maar een epileptische aanval of op zijn minst een geval van hondsdolheid. De film eindigt met uitzinnige special effects en een poging tot gelijktijdige ode aan North By Northwest en King Kong. Mij boeide het toen allemaal allang niet meer. Mijn verzadigingspunt was in de eerste tien minuten reeds bereikt.

4. The Tourist (Florian Henckel von Donnersmarck, 2010)
Florian Henckel von Donnersmarck, regisseur van Das Leben Der Anderen, speelt een doorzichtig spel met filmverwijzingen richting het oeuvre van Alfred Hitchcock en James Bond. Een van zijn drie scriptschrijvers is Christopher McQuarrie. Sinds zijn Oscarwinnende scenario voor The Usual Suspects (1995) kan McQuarrie enkel nog maar in lastig ontwarbare kluwen schrijven. In het verhaal is niemand wie hij of zij lijkt, wat met terugwerkende kracht tot nog meer incongruïteiten leidt dan je tijdens het kijken al vermoedde. Alles wat op eerste gezicht onlogisch voorkomt, blijkt te kloppen, maar alles wat leek te kloppen, roept opeens grote vraagtekens op.

5. Trust (David Schwimmer, 2010)
Clive Owen en Catherine Keener waren de belangrijkste reden om Trust te proberen. Zij spelen de ouders van Annie (Liana Liberato). De veertienjarige dochter heeft een internet- en SMS-relatie met een man van in de dertig, terwijl zij denkt dat hij vijftien is. Als ze op een dag een afspraak met hem maakt, heeft dat onherroepelijk hele nare gevolgen. Vooral vader verliest vervolgens zijn verstand. You are acting crazy! roept Keener een keertje wanhopig, maar het mag niet baten. Pa doet allerlei domme dingen, zoals alleen vaders in films domme dingen doen. De vlakke cinematografie past ondanks het widescreen formaat meer in een educatief programma voor middelbare scholen dan in de bioscooop.

6. Bad Teacher (Jake Kasdan, 2011)
Een keer in het jaar wordt in mijn favoriete filmblad Sight & Sound een film aangeprezen met Cameron Diaz in de hoofdrol en worden lezers opgezadeld met een zeperd van jewelste. Elk jaar wordt bij Sight & Sound een recensent ontslagen die een mislukte film heeft aangeprezen met Cameron Diaz in de hoofdrol.

7. Pulsar (Alex Stockman, 2010)
Matthias Schoenaerts is indrukwekkend in Rundskop. De aanwezigheid van de Belg maakt niet elke film automatisch geslaagd, zoals Pulsar bewijst. Het interessants aan de film is het thema: vervreemding en paranoia als gevolg van moderne communicatiemiddelen. Internet en mobiele telefonie zijn tegenwoordig voor veel mensen zo onlosmakelijk verbonden aan het leven, dat alleen al de gedachte aan een bestaan zonder deze middelen voldoende is voor een gevoel van ongemak. Het langzame verteltempo is zo erg nog niet, maar er gebeurt te weinig en dat weinige wordt veelal herhaald. Samuel is vaak aan het telefoneren. De telefoongesprekken geven sterk het gevoel dat de film stilstaat. Het is net alsof een muur is neergezet waar het verhaal constant met het hoofd tegenaan botst. Het verhaal heeft de grootste moeite aan de andere kant van die muur te geraken.

8. Tender Son: The Frankenstein Project (Kornél Mundruczó, 2010)
Tender Son verleidde me in maart tot het schrijven van een oproep die ik graag herhaal: Regisseur zoekt zombie (m) voor hoofdrol in langzame, grauwe Hongaarse film (pitch: Béla Tarr doet Psycho geinspireerd door Mary Shelley’s Frankenstein). Filmervaring geen noodzaak. Vereisten: vers en sneeuwbestendig, gevoelstemperatuur onder nul, blik op oneindig, niet bang voor lange stiltes, man van weinig woorden, wezenloze dictie en ongevoelig voor opzichtig gestileerde choreografie, rigide blocking en vorm boven inhoud. Aanvallen van narcolepsie geen bezwaar. Uiterlijke overeenkomsten met het Hollandse monster Joran van der S. hebben voorkeur. Beloning: een dagje uit in Tirol. Stuur je in bloed geschreven sollicitatiebrief naar Kornél Mundruczó. Adres bij redactie bekend.

9. Nova Zembla (Reinout Oerlemans, 2011)
Mijn voorspelling dat de 3D-hype snel zou zijn overwaaien, bleek wishful thinking. De gimmick laat de bioscoopkassa’s rinkelen en blijft om die reden helaas nog even onder ons. Nova Zembla werd met succes in de publiciteit gebracht als een bijzondere gebeurtenis (de eerste Nederlandse speelfilm in 3D!). Zelfs Matthijs van Nieuwkerk kraaide als een enthousiast kind vol bewondering over de wonderen van 3D. Vervolgens wilde heel Nederland de film zien en zaten lezers van zowel de NRC als De Telegraaf naast elkaar met een brilletje op in het duister. Ze vonden het geen probleem door een verkleind kader naar een donkere film te kijken die nog donkerder werd toen op Nova Zembla de zon voor lange tijd onderging. En zeg eens eerlijk: hebt u een traan moeten laten toen Robert de Hoog bij thuiskomst Doutzen weer kon omarmen?

10. Route Irish (Ken Loach, 2010)
Bij tijd en wijle heeft Route Irish meer weg van een matige maffiafilm, dan een geëngageerde thriller. De zoektocht van Fergus uit Liverpool (met veel consumptie vertolkt door Mark Womack) naar de ware toedracht van de dood in Irak van zijn beste vriend Frankie, heeft een doorzichtig plot dat voornamelijk in lange discussies wordt ontrafeld. Het merendeel van de tijd moeten acteurs reageren, op wat ze te horen krijgen of wat ze zien op videobeelden vanaf mobiele telefoon. Naarmate de dialogen voor de kijker steeds minder relevante informatie bevatten, begint het terugkerende vloekwerk op de lachspieren te werken. Het enige dat bij Route Irish van het doek afspat is speeksel.

11. Gianni en le Donne (Gianni Di Gregorio, 2011)
Een oude Italiaanse man met last van zijn libido. Silvio Berlusconi? Nee, de korte samenvatting van de tweede speelfilm van Gianni Di Gregorio, maar dat maakt het niet minder erg.

12. The Beaver (Jodie Foster, 2011)
The Beaver is een curieus geval, te beginnen bij de verkeerde associaties die de titel opwekt. Het verhaalidee, over een suïcidale zakenman die zijn depressies te lijf gaat door met de buitenwereld te communiceren via een beverbuikspreekpop, zal tijdens een dronken avond bedacht zijn en is desondanks de volgende dag toch uitgewerkt tot speelfilm. Het kleine beetje dat ik van de film kan herinneren, was volgens mij allemaal in de trailer te zien.

13. Restless (Gus Van Sant, 2011)
De microfoon die in het begin drie keer in beeld komt, heeft meer charisma dan acteur Henry Hopper.

14. Tous Les Soleils (Philippe Claudel, 2011)
Tous Les Soleils wil ernstig en grappig tegelijk zijn en daarom speelt de ene helft van de acteurs relatief ingetogen, terwijl de andere helft daar met grote gebaren frontaal tegenin gaat. Komedie en drama vormen een lastig paar. Om de boel te verergeren laat regisseur Philippe Claudel zijn hoofdrolspelers vaak op z’n Italiaans druk tekeer gaan. Hij denkt dat een grap al geslaagd is bij de gedachte aan pijnlijke situaties. Alleen muzikale momenten weten enigszins te ontroeren, zeker aan het einde, maar doe mij dan liever Tous Les Soleils: The Album in plaats van de film.

15. De Bende Van Oss (André van Duren, 2011)
Vrijwel alle personages zijn van het slechte soort. Enkel in verhouding tot de rest van Oss vallen de daden van hoofdpersonage Johanna (Sylvia Hoeks) in eerste instantie relatief mee. De bendeleider is een gewelddadige despoot, Johanna’s echtgenoot een drankverslaafde bruut, administrateur Harry een opportunistische lafaard en de hoofdagent laat zich in vrijwel al zijn scènes omkopen. Het kan nog erger, want de directeur van de vleesfabriek mishandelt vrouwen in zijn privébordeel (een potsierlijke scène) en de pastoor kan niet met zijn vingers van de misdienaren afblijven. Johanna krijgt uiteindelijk bloed aan haar vingers en verspeelt daarmee al haar recht op een happy end.

1. Yattâman (Miike Takashi, 2009)
Voor wie zit te wachten op een combinatie van Mega Mindy en Speed Racer op LSD.

2. Repo Chick (Alex Cox, 2009)
In zijn lowbudgetvervolg op Repo Man (1984) zet Alex Cox zijn acteursvrienden via green screen neer in een speelgoedlandschap. Hij laat niet alleen titelrolspeelster Jaclyn Jonet, maar iedereen acteren als een tienjarige Paris Hilton. De plot van Repo Chick, over een Amerikaans rijkeluismeisje en haar aandeel in de strijd tegen een terroristengroep die het gemunt heeft op golf, is op papier al geen grappige kritiek op de Amerikaanse politiek, laat staan op het witte doek. De activiteiten van Cox zijn doelbewust tegelijk cultverhogend en marktwaardeverlagend. De man van Moviedrome doet tegenwoordig meer denken aan Sesamstraat.

3. Cannibal (Benjamin Vire, 2010)
Artistiek bedoelde kannibalenfilm uit de Waalse Ardennen. De Poolse Bruid meets Let The Right One In, maar dan zonder mogelijkheid enige sympathie op te brengen voor de twee hoofdpersonages. Hun handelingen (hij speelt golf in het bos, zij verslindt mannen) en hun lot laten mij net zo koud als de grond waar ze in begraven behoren te worden.

4. The Dorm That Dripped Blood (Stephen Carpenter & Jeffrey Obrow, 1982)
Minder geslaagde horrorfilms uit de oude doos zijn leuk op z’n tijd, maar dan moeten ze stilistisch uitblinken (Argento et al.), gore speciale effecten bevatten (Lucio Fulci) of onbedoeld komisch zijn. Laat dat nu allemaal ontbreken aan The Dorm That Dripped Blood die dit jaar bij Synapse Films op Blu-ray verscheen.

5. Mickey One (Arthur Penn, 1965)
Regisseur Arthur Penn en acteur Warren Beatty maakten twee jaar voor het baanbrekende Bonnie & Clyde een pretentieuze miskleun met Mickey One. Penn probeert zijn helden Welles, Godard en Truffaut na te doen in een krampachtig gekunsteld en te laat commentaar op McCarthy’s heksenjacht.

Coffret F.J. Ossang
Het oeuvre van de Franse experimentele filmer F.J. Ossang is vast zeer de moeite waard, maar de manier waarop het label Potemkine Films drie van zijn films heeft uitgebracht is deerniswekkend. Twee van de drie films zijn niet anamorf zodat op een breedbeeldtelevisie weinig anders overblijft dan kwaliteitsverlies. Hetzelfde label maakte er een jaar eerder al een kostbaar potje van door drie van vier films van Lisandro Alonso niet anamorf over te zetten. Die uitgave is helaas ook in Nederland te koop.