Vido's LogZine

Het mag niet verbazen dat de rit al bij aanvang op problemen stuit. Madame Tuyl kijkt neer op haar chauffeur en laat dat onverbloemd blijken. Veel over en weer gekibbel is het gevolg. Het liefst praat ze helemaal niet met de jongen en als het toch moet had ze Danny enkel aan bij zijn achternaam willen noemen, maar dat is in dit geval geen optie. Het noodzaakt haar de jongen bij zijn voornaam te noemen, een eerste stap in het nader tot elkaar komen van de oude vrouw en de jonge man. Dit niet al te originele gegeven had met een intelligent scenario een leuke film kunnen opleveren. Monte Carlo stelt echter teleur.

Regisseur Ter Hall kan niet kiezen tussen drama, komedie en actie zodat geen van de drie genres echt uit de verf komt. Het drama concentreert zich op de oude dame die zichtbaar lijdt aan een terminale ziekte en daarom koste wat kost naar Monte Carlo wil omdat ze in die stad ooit, lange geleden, een korte, heftige liefdesrelatie heeft gehad. Het is niet duidelijk of ze daar, met een vergeeld portret op zak, naar haar vroegere partner wil zoeken of dat ze alleen ter plekke herinneringen wil ophalen. We kunnen echter nooit meevoelen met haar laatste wens en het daarbij gepaard gaande verdriet, hoe sterk de uitstraling van de met plezier acterende Courbois ook is. Het geheim blijft een geheim ook al zien we de man op de foto en ook al vertelt ze tegen het einde van film haar motieven aan Danny.

De komedie komt zoals te verwachten voort uit het constante geruzie in en rondom de auto. De contrasten tussen jong en oud, blank en zwart, rijk en arm worden clichématig afgehandeld. Geen van de acteurs mag daarbij sympathieke trekjes vertonen. De vrouw moppert constant, probeert bevelen uit te delen en is uitermate naïef als het gaat om de voortgang van de westerse beschaving. Ze wil perse in de oude Mercedes naar Monte Carlo, ze draagt een verlopen paspoort en ongeldige vreemde valuta bij zich en wil dat er een route gereden wordt die op een vooroorlogse landkaart staat uitgestippeld. Het personage van Danny (zonder al te veel overtuiging gespeeld door soapacteur Wijdenbosch) roept ook al geen sympathie op. Hij gebruikt drugs, hij vindt het leuk tegenliggers van de weg te rijden, hij rijdt bewust over een speelgoedautootje, hij gedraagt zich agressief in een Frans buurtcafé en - het ergste van alles - hij draagt een pistool bij zich.

De te sterk met het drama contrasterende geforceerde lolligheid uit zich in de zeer korte bijrollen, zoals die van een oude, blinde automonteur, de buurvrouw van Danny, de Scandinavische meiden die Danny een lift geeft en de overval die plotseling gepleegd wordt. Ja, je leest het goed. Dit is alweer een Nederlandse film die, bij gebrek aan goed uitgewerkt drama naar pistolen grijpt en ons meent te moeten trakteren op misplaatste actie (zie ook de bankoverval in Wilde Mossels en de slotminuten van het verder fantastische De Poolse Bruid). Monte Carlo heeft zelfs een autoachtervolging! Spanning en sensatie? Nee, geen seconde.

De film wordt zo een aaneenschakeling van episodes, van elkaar gescheiden door een fade-out. Het belangrijkste thema van de film (toenadering van twee eenzame en sterk van elkaar verschillende karakters) komt niet uit de verf. Er wordt geen duidelijke aanwijzing gegeven voor de plotselinge verandering van Teyl in haar houding ten opzichte van haar zwarte chauffeur. Het ene moment doet ze uitermate naar tegen hem en opeens doet ze heel lief. Vanwaar die omslag? Het wordt niet verteld, noch in tekst noch in beelden. Het einde laat daarom onverschillig terwijl de regisseur eigenlijk had gezien dat het publiek massaal naar de zakdoeken zou grijpen.

Officiële site: Motel Films

Kijk voor meer filmrecensies in het archief