Vido's FilmZine

La Piel Que Habito (Almodóvar, 2011) bioscoop (5)

Tot aan de verrassende wending, ergens halverwege La Piel Que Habito, lijkt het perspectief van de uitgebreide flashback niet volledig te kloppen. Twee personages dromen de eerdere gebeurtenissen, maar lang blijft onduidelijk van wie de tweede helft van de flashback is. Eerder in de film was ik onaangenaam afgeleid door het irritante personage Zelca (heel erg druk gespeeld door Roberto Álamo), de halfbroer van dokter Robert Ledgard (een kille Antonio Banderas). Hij probeert onder te duiken bij de dokter en hun moeder (Marisa Paredes), omdat hij tijdens een overval herkenbaar is vastgelegd op bewakingscamera’s en de politie een opsporingsbericht op televisie heeft uitgezonden. Hij boft dat het toevallig carnaval is en hij onherkenbaar verkleed als tijger over straat kan. Hoe de familierelaties precies in elkaar zitten, krijgen we te horen in een lange monoloog van moeder. Zelca ontdekt het geheim dat zij samen met de dokter bewaart in een afgesloten kamer in het landhuis. De tijger vergrijpt zich op weinig zachtzinnige wijze aan dat geheim (laat dat maar aan Almodóvar over) en wordt daarna wreed uit het verhaal geschreven. De hele affaire van de overval neemt hij mee in zijn graf.

Na de verbijsterende verrassende wending - als je tenminste geen last hebt van voorkennis - staat de eerste helft van de film met terugwerkende kracht eindelijk in een helderder daglicht. Ik ontwaakte even uit de sluimering die was ingetreden vanwege mijn groeiende desinteresse. De opleving was van korte duur, want in de tweede helft stapelen de onwaarschijnlijkheden zich onverstoorbaar op. Suspension of disbelief is bij Almodóvar een uitermate buigzaam begrip. Zonder teveel te willen verklappen, zet ik zo mijn vraagtekens bij de ontwikkeling van de stembanden van het onfortuinlijke personage Vera Cruz (Elena Anaya). Het handelsmerk van Almodóvar is, naast mooie plaatjes, het lukkraak door elkaar husselen van genres. Dat vind ik normaal gesproken meestal geen probleem, maar van alle genres bijten horror en klucht in deze film elkaar ruw de kop af, met alle fatale gevolgen van dien.