Vido Liber

Michael Kohlhaas (Arnaud des Pallières, 2013) bioscoop (7)

Michael Kohlhaas is een koppige Franse paardenhandelaar uit de 16de eeuw. Als hij geconfronteerd wordt met machtsmisbruik door een jonge baron en door diens toedoen twee paarden verliest, zet hij zijn hakken in het zand en eist hij genoegdoening bij de dichtstbijzijnde rechtbank. De rechtsprekers hebben echter banden met de baron en zijn verre van onpartijdig. Kohlhaas’ positie is vrijwel kansloos, maar dat weerhoudt hem er niet van net zo lang te strijden totdat gerechtigheid heeft gezegevierd, los van de consequenties die dat heeft voor zijn landgoed, zijn vrouw en zijn jonge dochter. Is Kohlhaas een moedige nobele strijder en of gewoonweg halsstarrig en onverstandig eigenwijs? Messianistische trekjes kunnen hem niet ontzegd worden. Het kleine leger aan arme boeren dat hij in het strijdgewoel meesleept, lijkt alle vertrouwen in hem te hebben. Bij de kijker blijft na afloop toch de vraag over of het allemaal zo ver had moeten komen.

De film heeft een sterke rolbezetting. De Deense reus Mads Mikkelsen speelt de titelrol voornamelijk toepasselijk stoïcijns, zoals we van hem gewend zijn uit Jagten, de filmhuiskraker van vorig jaar. Hij geeft de kijker alle gelegenheid zelf emoties op zijn gelaat in te vullen. Mikkelsen is niet de enige bekende Europese acteur die zijn opwachting maakt in dit Franse historische drama. Enkele korte, opvallende en niet onbelangrijke bijrollen zijn die van Bruno Ganz (Der Untergang) als gouverneur, verborgen onder een grijze baard, en Denis Lavant (Holy Motors) als theoloog. Ook de Spaanse acteur Sergi López (Pan’s Labyrinth) doet een paar minuten mee, op een ezel het beeld in wandelend als een Sancho Panza die zijn Don Quixote is kwijtgeraakt. Een van de belangrijkste bijrollen is die van César, de trouwe knecht van Michael Kohlhaas. Vanwege de baardgroei duurde het even voordat ik de acteur herkende en pas tijdens de aftiteling wist ik zeker dat hij het was: David Bennent (zie foto hierboven). De laatste keer dat ik hem op het bioscoopdoek zag was ruim 30 jaar geleden, toen hij fantasiefiguurtje Gump speelde in Ridley Scotts sprookjesachtige Legend (1985). De acteur is bij het grote publiek het bekendst als Oscar, het jochie dat weigert nog langer te groeien in de moderne Duitse klassieker Die Blechtrommel (1979). Bennent is pas sinds 2003 weer met mondjesmaat in speelfilms te zien, onder meer als dokter in She Hate Me van Spike Lee uit 2004. Het geeft een goed gevoel hem terug te zien, al was het maar uit nostalgische overwegingen. Kleine Oscar is groot geworden.