home

filmarchief

vido?

archief

email

Vido's FilmZine

-een paar keer doordeweeks een film-

(arthouse, classics, cult, Hollywood)

Jaarlijstje 2009

week 35

vrijdag 3 september 2010


Vido keert terug in oktober.


Lola (Brillante Mendoza, 2009) bioscoop (8)

Sterke vrouwen hebben deze zomer de overhand in de bioscoop. De vrouw neemt het initiatief, of het nu gaat om een geheime agente met superkrachten in een onzinfilm als Salt (Phillip Noyce, 2010), een eigenaresse van een koffieplantage die tijdens oorlogsdreiging de oogst probeert binnen te halen in White Material (Claire Denis, 2009) of bejaarde oma’s in de sloppenwijken van Manilla in het documentair gefilmde drama Lola (het woord lola is Filippijns voor oma). Ze moeten wel constant tegen de wind in, soms zelfs letterlijk, zoals Lola Sepa (Anita Linda) in de door een storm geteisterde hoofdstad van de Filippijnen. Lola’s paraplu klapt telkens dicht in de tochtige hoek onder een brug en het kost haar grote moeite een kaarsje brandend te houden op de plek waar haar kleinzoon bij een roofmoord is neergestoken. De hele film lang probeert ze op allerlei manieren geld bijeen te sprokkelen voor een waardige begrafenis. Mannen zijn de grote afwezige in haar familie. Lola Carpin (Rustica Carpio), de oma van de gevangen moordenaar, heeft wel mannen in huis, maar van hen hoeft ze geen hulp te verwachten: haar oude broer ligt ziek op de bank en haar zoon kijkt het liefst de hele avond televisie. In de overbevolkte wereldstad maakt het niet uit of je familie bent van het slachtoffer of de dader. Het leven bestaat uit constant sjacheren en sjoemelen. Ook op hoge leeftijd moet je stevig in de schoenen staan om te overleven. Dat pragmatisme uiteindelijk de doorslag geeft in de keuzes van de Lola’s, was hoorbaar een schok voor de bezoekers van het festival World Cinema Amsterdam waar Lola vorige maand in de competitie draaide.
donderdag 2 september 2010

Go Get Some Rosemary (a.k.a. Daddy Longlegs) (Ben & Joshua Safdie, 2009) bioscoop (7)

De mumblecore-generatie is volwassen geworden en toe aan het ouderschap. Opvoeden is een lastige taak blijkt uit Go Get Some Rosemary. De kleine, onafhankelijke, in New York gedraaide film is overduidelijk beïnvloed door het werk van John Cassavetes. A Men Under The Influence had de ondertitel kunnen zijn. Ditmaal is het geen moeder die doordraait in haar rol als liefhebbende ouder, maar een gescheiden vader die ondanks de toewijding aan zijn twee zoontjes de regie over het leven verliest tijdens de paar weken dat hij de jongens in huis heeft. Pa Lenny (Ronald Bronstein) heeft last van ADHD en laat zich teveel door impulsen leiden, wat een slechte basis is om adequaat te reageren tijdens crisismomenten. Dat ouderlijke bescherming onontbeerlijk is in de gevaarlijke grote stad, blijkt uit de verontrustende, soms bijna terloops geobserveerde gedragingen van passanten. Want wat spookt die onbekende, naakte man nu precies uit bij de kleedhokjes in het squashcentrum, en waarom grijpt vader op dat moment niet in? Zijn aanvaring met de enge straatrover (een gastrolletje van regisseur Abel Ferrara) loopt maar net goed af. Lenny’s gedachteloze gedrag brengt hem steeds dieper in de problemen. Hij is, net als de rest van de mumblecore-generatie, eigenlijk nog maar een kind.

After.Life (Agnieszka Wojtowicz-Vosloo, 2009) bioscoop (3)
Christina Ricci is de Barbara Steele van de jaren nul. Ze kiest vaak voor films binnen het horrorgenre, zoals Bless The Child (2000), The Gathering (2002) en Cursed (2005). Haar magere gezicht begint steeds meer jukbeenderen te ontwikkelen en ze kijkt vanonder zwartgeverfd haar met net zulke grote ogen in de camera als het Britse horroricoon uit hele en halve klassiekers als Black Sunday (1960), Pit And The Pendulum (1961) en Piranha (1978). De filmloopbaan van Ricci stevent doelbewust af op een cultstatus.

Wat Liam Neeson in dit soort bovennatuurlijk thrillers te zoeken heeft, is weer een ander verhaal. Zijn carrière lijkt al jaren in vrije val, ondanks een recente uitzondering als Five Minutes Of Heaven (waar Neeson overigens weggespeeld wordt door James Nesbitt). En dan is After.Life nog niet eens zijn dieptepunt.


dinsdag 31 augustus 2010

Io Sono L’Amore (I Am Love) (Luca Guadagnino, 2009) bioscoop (9)

Een film met zowel actrice Tilda Swinton als de muziek van John Adams kan bij voorbaat niet meer stuk. Er is in andere media uitgebreid geschreven over verwijzingen naar Visconti (en diens barokke familiedrama’s), Antonioni (architectuur versus personages), L’Avventura en Barry Lyndon (de aanwezigheid van respectievelijk acteur Gabriele Ferzetti en actrice Marisa Berenson), Lady Chatterley en de mythe van Ariadne. Laat ik me beperken tot de opmerking dat ik na het zien van Io Sono L’Amore mijn favoriete deel uit de orkestrale versie van Adams’ Shaker Loops nooit meer zal kunnen beluisteren zonder te moeten denken aan amoureuze handelingen in de open natuur.

El Secreto De Sus Ojos (The Secret In Their Eyes) (Juan José Campanella, 2009) bioscoop (8)

Zoals de titel aangeeft gaat de Argentijnse thriller El Secreto De Sus Ojos over kijken en de geheimen die we ontdekken als we de ogen scherp houden. Regisseur Juan José Campanella laat ons vroeg in de film naar de marge van het frame te kijken, zodat we, wanneer foto’s in beeld komen, automatisch letten op zijkanten en achtergronden. Rechtbankagent Benjamín Espósito (Ricardo Darín) is geobsedeerd door de verkrachting en moord op een jonge lerares in 1974. Tijdens zijn onderzoek bekijkt hij een fotoboek en ontdekt op meerdere foto’s een persoon wiens blik op elke foto gepassioneerd op de lerares is gefocust. Hij weet zeker dat dit de verdachte is. Later in het verhaal, dat vijfentwintig jaar later als een flashback wordt verteld aan de hand van de roman-in-wording van de oudere Espósito, bekijkt hij samen met zijn vroegere baas, de advocate Irene Menédez Hastings (Soledad Villamil), foto’s van een personeelsfeestje uit 1974. De oplettende kijker valt op hoe Espósito op deze foto’s met vergelijkbare passie naar Irene kijkt. Verderop in het verhaal hebben politiefoto’s en een dubbelportret sturende rollen in de plot. De details hebben hun plaats in een verhaal dat grotendeels op beheerste wijze wordt verteld. De rust wordt halverwege onderbroken door een technisch zeer bedreven gedraaide klopjacht tijdens een wedstrijd in een voetbalstadion, een scène die door het contrast extra impact heeft.


week 34

vrijdag 27 augustus 2010

The Girlfriend Experience
Regie: Steven Soderbergh
Jaar van uitgave: 2009
dvd

Lees verder


donderdag 26 augustus 2010

The Room
Regie: Tommy Wiseau
Jaar van uitgave: 2003
bioscoop

Lees verder


dinsdag 24 augustus 2010

World's Greatest Dad (Bobcat Goldthwait, 2009) dvd (7)

Normaal gesproken zijn een alcoholist, een psychische verwarde kinderliefhebber en een sneue junk geen helden, behalve als ze respectievelijk André Hazes, Michael Jackson en Kurt Cobain heten, en al helemaal als ze dood zijn. Necrofilie maakt blind, zullen we maar zeggen. Welke mechanismen ten grondslag liggen aan de cult of dead personalities, wordt iets duidelijker na het zien van World's Greatest Dad, de derde speelfilm van Bobcat Goldthwait. Net als Rachel H. en Courtney L. profiteert de onpopulaire poëziedocent Lance Clayton (Robin Williams) van de dood van een van zijn naasten. Zijn zoon Kyle (Daryl Sabara) overlijdt op zo’n gênante wijze, dat Lance het op een zelfmoord laat lijken. De zelfmoordbrief komt terecht bij de locale krant en de jongen verandert in de ogen van zijn klasgenoten en de docenten van een zonderlinge, agressieve, geperverteerde puber in een gevoelige, vroegwijze poëet en Lance wordt binnen enkele dagen de populairste leraar van de klas. Dat gegeven levert tot aan de laatste teleurstellende vijf minuten een redelijk rake satire op in een film waarin Williams zich weer eens van zijn beste kant mag laten zien. Zijn donkerste kant. Let ook op de relevante cameo van Nirvana-bassist Krist Novoselic als tijdschriftenverkoper.

Shocking Blue (Mark de Cloe, 2010) bioscoop (4)

Het is onmogelijk achter het masker te kijken van de jonge Thomas (Ruben van Weelden). Dialoog is niet het sterkste punt in Shocking Blue, maar het grote zwijgen van de hoofdpersoon maakt dit Bollenstreekdrama nog minder doordringbaar. Tekenend is de pijnlijke scène waarin de Pool Wojtek in de kas een gesprek met de jongen probeert aan te gaan. Acteur Dragan Bakema (meer een cameo dan een bijrol) had net zo goed tegen een tulp kunnen praten, want Thomas blijft stoïcijns voor zich uit staren en beperkt zich na ongeveer een minuut tot een binnensmonds gemompeld ‘misschien’. Regisseur Mark de Cloe denkt dat zwijgen en mompelen voldoen om inzicht te geven in zielenroerselen, maar daar vergist hij zich in. Thomas blijft een enigma, net als de andere schematisch uitgetekende personages. Over de onuitgewerkte subplot van de afwezige moeder wil ik het al helemaal niet hebben.


week 33

vrijdag 20 augustus 2010

Sex & Drugs & Rock & Roll
Regie: Mat Whitecross
Jaar van uitgave: 2010
dvd

Lees verder


donderdag 19 augustus 2010

The Joneses (Derrick Borte, 2009) bioscoop (6)

Demi Moore maakt op mij altijd een kille indruk. Een favoriete actrice zal ze daarom nooit worden, maar in haar rol als hoofd van modelgezin The Joneses is ze goed op haar plaats. Het is daarentegen jammer dat de komische talenten van David Duchovny (zie bijvoorbeeld The TV Set uit 2006) te weinig tot uiting komen in deze satire. Beide acteurs vormen het echtpaar Kate en Steve. Dat ze elk slapen in een aparte kamer, wekt vroeg in de film de indruk dat hun huwelijk slechts een façade is. Samen met zogenaamde dochter Jenn en dito zoon Mick zijn ze door een bedrijf als professionele verkopers in een dure wijk geplaatst. Hun opdracht: bewoners aanzetten tot onnodige aankopen van nieuwe producten, van mobiele telefoons met de allernieuwste gadgets en trefzekere golfsticks tot diepvriessushi en alcoholische snoepjes. De verkoopmethode is simpel en gebaseerd op peer pressure en kopiegedrag. De buren hebben niet door dat ze tot aankopen gemanipuleerd worden. Om net zo perfect als The Joneses te worden, voelen ze zich genoodzaakt dezelfde spullen te bezitten. Het prikkelende gegeven lijkt veelbelovend en ook de omschrijving van het modelgezin als een cel (alsof het terroristen zijn die een maatschappij ondermijnen door op bijna ongeziene wijze een ideologie te verspreiden) is intrigerend. Als het nepgezin met echte gezinsproblemen krijgt te kampen, filmt regisseur Derrick Borte opeens uit de hand, waardoor de tweede helft van de film een meer documentaire stijl krijgt. Helaas is de moraal van het verhaal uiteindelijk te simpel (materialisme maakt niet per se gelukkig) en lijdt de film aan een onverteerbaar slap happy end.


woensdag 18 augustus 2010

Color Of A Brisk And Leaping Day
Regie: Christopher Munch
Jaar van uitgave: 1996
dvd

Lees verder


week 32

donderdag 12 augustus 2010

Copie Conforme
Regie: Abbas Kiarostami
Jaar van uitgave: 2010
bioscoop

Lees verder


woensdag 11 augustus 2010

Lovely Rita (Jessica Hausner, 2001) dvd
Hotel (Jessica Hausner, 2004) dvd
Lourdes (Jessica Hausner, 2009) bioscoop

Lees verder


week 31

vrijdag 6 augustus 2010

They All Laughed
Regie: Peter Bogdanovich
Jaar van uitgave: 1981
dvd

Lees verder


donderdag 5 augustus 2010

Persécution
Regie: Patrice Chéreau
Jaar van uitgave: 2009
bioscoop

Lees verder


dinsdag 3 augustus 2010

The Sorcerer’s Apprentice (Jon Turteltaub, 2010) bioscoop (5)
New York, 2000. Een schoolklas is op excursie naar Manhattan. Maar waar zijn de WTC-torens gebleven? Tweemaal kijken we uit over de stad en tweemaal vergeten de filmmakers de twee torens digitaal terug te plaatsen in het panorama. Producer Jerry Bruckheimer had voor deze familiefilm geld genoeg om alle denkbare objecten tot leven te brengen, inclusief bezemstelen in een scène als hommage aan Walt Disney’s Fantasia, maar een historisch verantwoorde skyline viel blijkbaar buiten het budget.

Slice (Kongkiat Khomsiri, 2010) dvd (4)
De bloederige Thaise seriemoordenaarthriller Slice heeft last van chronische flashbacks. De gecompliceerde vriendschap tussen de tieners Tai en Nut is als terugblik eigenlijk het interessantst aan de film. Interessant genoeg om alle aandacht voor de handelingen in de tegenwoordige tijd te verliezen. Tai moet kiezen tussen geaccepteerd worden door zijn leeftijdgenootjes of zich ontfermen over Nut die door dezelfde groep getreiterd en mishandeld wordt. Dat Nut (Artthapan Poolsawad) uiteindelijk zal doordraaien, valt al af te lezen aan zijn rare naam. Gevolgd door een constant bewegende camera wordt Tai (Arak Amornsupasiri) in de tegenwoordige tijd op frauduleuze wijze tijdelijk uit de gevangenis ontslagen om de volwassen Nut op te sporen, onder meer in opdracht van een schmierende inspecteur met een Geert Wilderskapsel. Na een redelijk verrassende plotwending, die zelfs ik niet zag aankomen, gaat het verhaal nog twintig lange minuten door inclusief een melodramatisch uitgebuite huilpartij van de overacterende Amornsupasiri.

Predators (Nimrod Antal, 2010) bioscoop (0)
Het zal nooit meer goed komen met de carrière van Adrien Brody. De acteur nam in 2003 een Oscar in ontvangst voor zijn titelrol in Roman Polanksi’s The Pianist en besloot vervolgens zo min mogelijk in een fatsoenlijke film te acteren. Brody is sinds zijn Oscar miljoenen waard, hoeft zich dus nooit meer echt in te spannen voor een filmrol en kiest daarom het liefst voor sciencefiction en fantasieverhalen. Vandaar zijn aanwezigheid in The Village (2004), The Jacket (2005), King Kong (2005) en het deerniswekkend The Brothers Bloom (2008). In Predators mag hij de stoere bink uithangen en moet hij op lage stem ad rem oneliners uit het script opdragen. Uit ervaring weet ik, dat als je een avond flink gestapt hebt, je niet alleen last krijgt van een kater, maar dat je stem op zijn minst een halve dag een octaaf verlaagd is. Zo te horen heeft Brody zich tijdens de draaiendagen van Predators ‘s nachts flink uitgeleefd. Adrien Brody is meer Goofy dan groovy.


week 30

vrijdag 30 juli 2010

Inception
Regie: Christopher Nolan
Jaar van uitgave: 2010
bioscoop

Lees verder


woensdag 28 juli 2010

For All Mankind (Al Reinert, 1989) dvd (9)

Regisseur Duncan Jones heeft zijn inspiratie voor de sciencefictionfilm Moon (2009) onder meer gehaald uit For All Mankind, de documentaire uit 1989 over de eerste maanlanding (eind vorig jaar in Europa uitgebracht door het excellente Masters Of Cinema). De reden waarom Jones de computer GERTY (met de stem van Kevin Spacey) het gezicht van een gele emoticon heeft gegeven, is al te zien in de openingsminuten. De astronauten op Cape Canaveral stappen vlak voor de lancering van de Apollo in hun ruimtepakken nabij een wand waarop een immense Have A Nice Day-smiley prijkt (zie YouTube vanaf 02:14). Een belangrijke inspiratiebron voor de plot is de droom op de maan van astronaut Charles M. Duke Jr.: In my dream, we were drivin’ the Rover up to the north. (…) We crossed a hill. I felt, ‘Gosh, I’ve been here before’. And there was a set of tracks out in front of us. (…) And we turned and followed the tracks. Within an hour or so we found this vehicle. It looked just like the Rover. The two people in it, they looked like me and John, had been there for thousands of years. (zie ook YouTube). De meest directe link tussen de film van Jones en de documentaire is natuurlijk Brian Eno, producer van meerdere albums van zijn vader David Bowie en de maker van de originele soundtrack voor For All Mankind.


dinsdag 27 juli 2010

My Degeneration
Regie: Jon Moritsugu
Jaar van uitgave: 1989
dvd

Lees verder


week 29

woensdag 21 juli 2010

Greenberg (Noah Baumbach, 2010) bioscoop (8)
Why am I so angry? vraagt Sandra Bullock zich vertwijfeld af in de enige gedenkwaardige scène uit de melodramatische draak Crash (Paul Haggis, 2004), nadat ze haar werkster weer eens heeft uitgekafferd. Sinds Greenberg weten we het meest voor de hand liggende antwoord: Hurt people hurt people. Het neurotische gedrag van Roger Greenberg (Ben Stiller), een New Yorker als vreemde eend logerend in Los Angeles, kan voor sommige veertigers onder ons pijnlijk herkenbaar zijn. Ik heb geprobeerd me niet teveel met hem te identificeren, maar hij draagt zelfs enige tijd hetzelfde T-shirt van The Knitting Factory waar ik jarenlang in heb rondgelopen. Ik probeerde tevens niet teveel te vallen voor Florence (Greta Gerwig), maar bij haar fragiele versie van There's A Rugged Road van Judee Sill (1944-1979) was ik verkocht. Florence is eigenlijk te jong om te kiezen voor een liedje uit het repertoire van Sill, maar dit terzijde.

Pepperminta (Pipilotti Rist, 2009) bioscoop (5)
Menige recensie verwijst bij de bespreking van Pepperminta naar Pippi Langkous. De vergelijking is slechts gedeeltelijk juist. Pepperminta (Ewelina Guzik) heeft inderdaad rood haar dat ze regelmatig in staartjes draagt, maar de creaties van de Zwitserse videokunstenares Pipilotti Rist doen vooral denken aan de wereld van Ti-ta Tovenaar, zij het zonder Ton Lensink. In plaats van omhoog te springen, zoals de tovenaar en zijn dochter in de Nederlandse kinderserie deden, tovert Pepperminta zichzelf, samen met haar volgzame menselijke varianten op de grobbebollen, van de ene naar de andere locatie via haar tobbe. Haar glazen bol is een sprekende oogbol in een kleurrijk licht uitstralende muziekdoos. Vanwege dit oog bekijken we haar wereld vaak door een extreem vervormende lens. De close-ups brengen de gezichten en andere lichaamsdelen van de personages akelig dichtbij, minstens zo intimiderend dichtbij als wielrenner Julian Dean de kopstoten van Mark Renshaw ervaren zal hebben bij de finish van de elfde etappe van de Tour de France 2010. Pepperminta is een kinderfilm voor volwassenen. Zo fleurig als de fotografie (mede dankzij de Hollandse bloembollenvelden), zo zwart-wit is de simplistische boodschap: instituten als justitie, wetenschap, onderwijs en de kerk zijn fout, dolle Mina Pepperminta is goed. We boffen dat de voertaal Duits is - de Vlaamse versie zou namelijk niet meer zijn geweest dan Kabouter Plop met production value.

La Blonde Aux Seins Nus (Manuel Pradal, 2010 ) bioscoop (4)
La Blonde Aux Seins Nus had een aardige schelmenfilm kunnen zijn met de jonge Louis (Steve Le Roi) als de Franse Pietje Bel. Hij leeft samen met zijn veel oudere broer Julien (Nicolas Duvauchelle) op een aak, zo eentje als in L’Atalante (Jean Vigo, 1934). Moeder is tien jaar dood en vader ligt in het ziekenhuis op sterven. De relatie tussen vader en zijn zonen is verre van hartelijk en de oude man weigert de boot aan zijn kroost over te dragen. Om aan geld te komen moet Louis van zijn broer een schilderij van Manet wegsnijden uit de lijst in een museum te Parijs, zodat ze het doek kunnen verkopen aan twee duistere sujetten. De blonde suppoost Rosalie (Vahina Giocante) betrapt Louis op heterdaad, rent achter hem aan langs de Seine, springt op de boot en laat zich opsluiten in een van de kajuiten. Dat zij de enige is die door het museum en de drukke Parijse straten achter het jochie aanrent, zonder dat iemand anders het onderdeurtje bij de kraag grijpt, is tamelijk ongeloofwaardig. Dat de vrouw zich vervolgens bij de eerste confrontatie met grote broer onzedelijk door hem laat betasten en daarna direct last krijgt van het Stockholm Syndroom, maakt het verhaal er nog minder plausibel op. Vanwege haar al te gemakkelijke overgave is het onmogelijk als kijker enig erbarmen voor haar te voelen. Bij de jongens zit ook een steekje los. Grote broer is een kruimelcrimineel met losse handjes en de duimende Louis loopt 80 procent van de film zonder bovenkleren rond. De belevenissen van de drie hoofdpersonages lieten me na tien minuten volledig koud. De meeste wendingen in de plot hangen van toevalligheden aan elkaar. Zo speelt Rosalie toevallig de paar gitaarakkoorden van Juliens favoriete band Black Rebel Motorcycle Club. De waarheid omtrent het gestolen schilderij doet het verhaal definitief de das om.


dinsdag 20 juli 2010

Less Than Zero (Bret Easton Ellis, 1985) boek
Less Than Zero (Marek Kanievska, 1987) dvd
Imperial Bedrooms (Bret Easton Ellis, 2010) boek

Lees verder


dinsdag 13 juli 2010

The King Of Marvin Gardens (Bob Rafelson, 1972) dvd (7)
The King Of Marvin Gardens (bekeken naar aanleiding van een tip op het filmforum van de Subs) begint verrassend met een lang aangehouden close-up tijdens een monoloog van David Staebler (Jack Nicholson). Zo langzaam worden Amerikaanse films tegenwoordig niet meer geopend. Daarna, wanneer David door nachtelijk Philadelphia banjert, vallen direct de mooie beeldcomposities op van Laszlo Kovacs (o.a. Easy Rider, Five Easy Pieces en New York, New York). Het is verfrissend om Nicholson, in de rol van een introverte, depressieve radiomaker, eens ingehouden te zien acteren. Een mindere regisseur had hem de rol van zijn broer Jason gegeven, maar die heeft regisseur Bob Rafelson gereserveerd voor Bruce Dern. Beide broers zijn fantasten – David geeft zijn fantasieën plaats in zijn nachtelijke radioverhalen en Jason droomt van een eigen gokpaleis op Hawaï. Sally (Ellen Burstyn) en Jessica (Julia Anne Robinson) zijn hun vrouwelijke dubbelgangers. De Amerikaanse droom van Jason strandt aan het strand, buiten het zomerseizoen in een troosteloze badplaats in Jersey. Het drama bevat genoeg subtiele humor en een paar (bijna) vergeten character actors zoals John Ryan en Scatman Crothers (een maatje van Jack Nicholson en samen met hem te zien in o.a. One Flew Over the Cuckoo’s Nest en The Shining).

La Captive (Chantal Akerman, 2000) dvd (7)
Ik moet eerlijk bekennen niet eerder een film van Chantal Akerman te hebben gezien. La Captive vond ik relatief goedkoop bij die hele grote cd- en dvd-winkel aan de voet van de Kalverstraat. Bizar genoeg is op de uitgave van Artificial Eye alleen de trailer anamorphic en is de hoofdfilm een bekraste videokopie waarbij het beeld opzichtig verspringt bij de overgang van de ene naar de andere reel. Ondanks de afleidende beeldkwaliteit, was me in deze wel heel erg symbolische film een van de sleutelscènes niet ontgaan: die waarin Ariane (Sylvie Testud) ’s avonds op het balkon staat, aangetrokken tot het gezang van een vrouw achter het hek van een nabijgelegen balkon. De feministische boodschap is luid en duidelijk: binnen een relatie met een man wordt de vrouw gereduceerd tot een gevangene, zingend als een kanarie in een kooitje.

Shrek Forever After (Mike Mitchell, 2010) bioscoop (6)
Het vierde en laatste deel van de Shrek franchise is een genoeglijk verstrooiende onderdompeling in een driedimensionaal digitaal geanimeerd sprookjeslandschap. Vermakelijk, zolang je jezelf beperkt tot het spotten van filmverwijzingen (van de banjo uit Deliverance tot de smeltende heks uit The Wizard Of Oz). Te oordelen aan de stuitende oerconservatieve moraal lijkt het script gebaseerd op het verkiezingsprogramma van Sarah Palin. Het gezin is de hoeksteen van de samenleving, en wee je gebeente wanneer je van het rechte familiepad afwijkt.


week 27

woensdag 7 juli 2010

Dog Star Man (Stan Brakhage, 1962-1964) dvd (8)
Een avant-gardeklassieker zonder geluid is lastig kijken, dus zet ik ter begeleiding een willekeurig gekozen kopie op van het album I Paint For The Love Of Colour uit 2001 van de groep Mirror. Vage impro-ambient werkt meestal goed bij zwijgende films. Dat lijkt pas het geval bij Dog Star Man Part 1, maar niet bij de voorafgaande, snel gemonteerde Prelude. Ik zal verder moeten experimenteren, tot ik de ideale soundtrack gevonden heb. Zal ik kiezen voor een meer hedendaagse begeleiding van Autechre of desnoods iets extreem druks van Venetian Snares? Of voor componisten en generatiegenoten van Stan Brakhage zoals Morton Subotnick of Stockhausen? Suggesties zijn welkom.

Je L’Aimais (Zabou Breitman, 2009) bioscoop (7)
Weer een frappant voorbeeld van een afleidende Vlaamse vertaling in Belgische kopie van een speelfilm. ‘Haak af, mam!’ roept een meisje richting haar geestelijk ietwat afwezige moeder (het is net uit met haar echtgenoot en ze komt op adem in een buitenhuis, onder toeziend oog van haar schoonvader). Het is dat de telefoon gaat, anders had het lang geduurd voordat ik had geweten dat een Vlaming hiermee ‘Neem op, mam!’ bedoelt. ‘Haak in’ betekent dus ‘Leg de hoorn maar weer neer’.

Nordwand (Philipp Stölzl, 2008) bioscoop (7)
Op het witte doek kleuren de ledematen zwart van bevriezing in een enerverend verslag van de riskante beklimming van de fier geheven steile bergwand aan de noordkant van de Eiger in de Alpen. Zo’n klim is niet aan mij besteed. Ik zit al te trillen bij de te koud afgestelde airco in Tuschinksi 6.

[REC] 2 (Jaume Balagueró & Paco Plaza, 2009) bioscoop (6)
[REC] 2 = [REC] + The Exorcist. Het religieuze gewauwel, inclusief een aan een deur gespijkerde crucifix, is hinderlijk, maar de episodische vertelstructuur en de meerdere subjectieve cameraperspectieven maken de gefilmde paniek interessanter dan in het eerste deel van de filmserie (die in de Amerikaanse kopie Quarantine gelukkig een stuk minder hysterisch is). Zal het onvermijdelijke derde deel van [REC] buiten de deuren van het omsingelde Spaanse spookhuis treden? Ik vermoed van wel.


dinsdag 6 juli 2010

Cible Émouvante (Wild Target) (Pierre Salvadori, 1993) dvd (8)
Een huurmoordenaar met dwangneuroses heeft vlak voor zijn pensionering nauwelijks zijn jonge opvolger geïnstrueerd of hij valt voor de charmes van een manische kleptomane. Zijn gevoelens voor haar brengen zijn gedragspatronen volledig door de war en vormen een groot gevaar voor zijn van vader op zoon geërfde professionaliteit. Het probleem van Victor Meynard (oudgediende Jean Rochefort) is een universeel probleem: wil de man de zekerheden van zijn dagelijkse rituelen opofferen voor een serieuze relatie met een vrouw? Kijkend naar Wild Target is het moeilijk niet te denken aan het lot van de hoofdrolspelers: Marie Trintignant werd in het echte leven uiteindelijk wel van het leven beroofd (in 2003 door haar vriend Bertrand Cantat van de Franse rockband Noir Désir), Guillaume Depardieu overleed in 2008 aan een longontsteking en de hernia van Jean Rochefort was de laatste spijker in de doodskist van het rampproject The Man Who Killed Don Quixote van Terry Gilliam.

Mr. Nobody (Jaco Van Dormael, 2009) bioscoop (6)
Keuzes in het leven leiden tot kosmische erupties. Het uitstellen van keuzes geeft ruimte voor de onbegrensde mogelijkheden van de fantasie. Geen wonder dat het geheugen van Mr. Nobody (Jared Leto, acterend alsof hij in een videoclip zit van zijn band 30 Seconds To Mars) anno 2092 zo chaotisch is. De Belgische regisseur Van Dormael gaat voortvarend van start in zijn filosofische sciencefictionfilm. Na een adembenemende eerste drie kwartier verdrinkt het verhaal in zijn lengte en in een glibberige soundtrack. Op beslissende wendingen worden zelfs twee van Erik Satie’s clichématige Trois Gymnopédies ingezet voor het verhogen van het drama. De strijkers krijgen het steeds meer op hun heupen, met als gevolg dat de tieners tijdens de voorstelling in Kriterion 3 op de achterste rij hun gegniffel nauwelijks konden smoren. In de dubbeltalige ondertiteling wordt ‘I’m having a period’ door een puriteinse Vlaming vertaald met iets in de trant van ‘Ik heb zo mijn regels’.

Get Him To The Greek (Nicholas Stoller, 2010) bioscoop (5)
De songteksten in de hitsingles van Aldous Snow (Russell Brand) en zijn vriendin Jackie Q (Rose Byrne) beginnen als parodieën op dubbelzinnige popsongs. Naarmate het slotakkoord nadert, zijn de komisch bedoelde doorzichtige metaforen ingeruild voor het onverbloemd benoemen van banaliteiten. Een beetje zoals het verloop van Get Him To The Greek. Als labelmedewerker en Aldous-fan Aaron Green (Jonah Hill) na een ongeplande heftige nacht stappen de onhandelbare Britse popidool Aldous toch op het vliegtuig weet te zetten richting comebackoptreden in Los Angeles, zijn de grappen op en wordt de humor van regisseur Nicholas Stoller ordinairder, met als dieptepunt een bacchanaal in Las Vegas. Stoller vertrouwt teveel op het komische charisma van zijn twee leading men en zet ter verstrooiing meerdere cameo’s in, denkend dat het grappig genoeg is wanneer N.E.R.D., Pink en Lars Ulrich als zichzelf door het beeld lopen. De verrassende Nederlandse cameo komt van Jiskefet. Aaron wordt brak wakker in zijn Londense hotelkamer, terwijl op televisie een paar seconden van Jiskefets klassieke sketch English Sports is te zien. Zou dit de inbreng zijn geweest van production designer Jan Roelofs? De connectie is logisch: Roelofs werkte meerdere malen aan producties van Peter Greenaway, zoals Prospero's Books uit 1991 waar Michiel Romeyn een rolletje in speelt. Over Nederlandse inbreng gesproken: begint Jonah Hill niet verdraaid veel te lijken op Martin Koolhoven?


Voor de films in januari t/m juni 2010 hier terecht. Een alfabetisch filmoverzicht is te vinden in het filmarchief.
[home] - [filmarchief] - [vido?] - [archief] - [email]