home

filmarchief

vido?

archief

email

Vido's FilmZine

(arthouse, classics, cult, Hollywood)

Harry Brown (Daniel Barber, 2009) bioscoop (4)

Harry Brown. Dirty Ol’ Harry. Hij rijdt geen taxi zoals Travis Bickle, maar heeft wel met hem een militaire achtergrond gemeen. Altijd handig als de achterbuurt geterroriseerd wordt door onverbeterlijke, drugs dealende randgroepjongeren met last van territoriumdrift. Na de moord op zijn oude schaakmaatje en enige vriend Leonard (David Bradley), het overlijden van zijn zieke vrouw en het nijpende gebrek aan alternatieve hobby’s, heeft Harry (Michael Caine) niets meer te verliezen en zint hij op bloedige wraak. Een marinemes is niet afdoende en dus klopt Harry aan bij de meest gestoorde crimineel van de woonwijk, zoals ieder weldenkend mens zou doen.

Vanaf de introductie van de groteske griezel Stretch wordt het zo serieus bedoelde regiedebuut van Daniel Barber een kolderieke aangelegenheid. De dealer annex wapenhandelaar wordt gespeeld door Sean Harris, onder sommige lezers bekend vanwege zijn bijrol als zanger Ian Curtis van Joy Division in de muzikale komedie 24 Hour Party People (2002), maar vanwege zijn scherpe gelaatstrekken toch het meest geschikt voor horrorfilms (denk aan zijn creep in Creep van Christopher Smith uit 2004). In Harry Brown zit de benevelde Harris onder de miniatuurtatoeages en eigenhandig toegediende littekens en schmiert hij Michael Caine volledig van het doek in een acteerstijl die we vroeger gewend waren van Gary Oldman in bijvoorbeeld True Romance (1993) en Léon (1994). De zorgwekkende realiteit van straatterreur wordt door Harris’ scène gereduceerd tot platte horror. Alle relevantie wordt opgeofferd aan effectbejag, en psychologische diepgang wordt in de rest van het verhaal ondergeschikt gemaakt aan hard knallend bloedvergieten. Actrice Emily Mortimer kan in de rol van detective Alice Frampton weinig meer doen dan heel erg bezorgd kijken. Al ver voor de helft van de film zullen de meeste toeschouwers hun angstgevoelens hebben ingeruild voor onverschilligheid. De ergernis wordt vergroot, omdat ondanks de lachwekkende absurditeiten Harry Brown ook nog eens gebukt gaat onder diepe, diepe ernst.


[home] - [filmarchief] - [vido?] - [archief] - [email]