Vido Liber

Muzikaal intermezzo: Frankie Rose in OT301

OT301 aan de Overtoom, vrijplaats voor nicotinejunks, heb ik meer dan een jaar lang principieel gemeden vanwege de verontrustende berichten over het falende rookbeleid. Volgens de overlevering zou het er bijna net zo hevig walmen als in een Chinese mijnwerkerskantine. Bij binnenkomst gisteravond, druipend en stomend van de zomerregen, bleek de hoeveelheid rook relatief mee te vallen en op het niveau zoals rond de eeuwwisseling gebruikelijk was in de koffiekamer bij de tramremise aan de Lekstraat. Voorprogramma Herrek, de band van Gerrit van der Scheer uit Groningen, zette het druilerige gevoel voort met een kabbelend optreden dat ritmisch opende als een voorzichtige hedendaagse variant op Talking Heads. In tegenstelling tot de Tsjechische componist Smetana verzuimde de band vervolgens hun set van beekje via rivier naar riviermonding te ontwikkelen. We bleven de hele tijd bij dat beekje, wat overigens geen grote straf was, aangezien beekjes een verfrissende werking kunnen hebben, zolang ik in mijn linkerooghoek maar geen ijsvogel begin te ontwaren. Het toegewijd en geconcentreerd spelende Herrek kon wel wat kerkgalm gebruiken ter versterking van de dynamiek, want in de galmloze zaal van OT301 kwamen de geraffineerde kalme liedjes een beetje vlak over.

Hoofdact Frankie Rose uit Brooklyn speelde met haar band een levendige set onbezorgde new wave. Dankzij de opgewekte meerstemmige koortjes bleef de voor het genre gangbare doemsfeer achterwege. De contrasterende werking van de uitbundige refreinen gecombineerd met de akkoorden in mineur gaf de muziek meerwaarde. Achter het donkere imago van de zangeres (gitzwart haar, zwarte leren jas) ging een montere muzikant schuil. De blonde toetseniste keek aan de zijkant van het lage podium ook vaak ernstiger dan het repertoire verdiende. Het meest new wave aan het bandgeluid waren de flanger over de basgitaar en een nummer waarin de drummer de floor tom gebruikte in plaats van de hi-hat en elke tweede maat drie tikken op de snare gaf in plaats van één. Ook heel erg new wave was de veilige coverkeuze. Het is lekker meezingen met A Forest van The Cure, maar een new waveband die A Forest covert, is net zo afgezaagd als een rockband die Born To Be Wild van stal haalt.

Tijdens de naborrel bleek de bar gevuld door een meerderheid aan Chinese mijnwerkers. Een goede reden om snel de de frisse avondlucht op te zoeken.