Vido's FilmZine

Daisy (Andrew Lau, 2006) dvd

Hoe raakt Thomas Acda verzeild in een Koreaanse speelfilm? De kans is groot dat de Nederlandse zanger en acteur zelf niet eens weet dat hij een seconde te zien is in Daisy (2006) van Andrew Lau, de regisseur uit Hong Kong. De naam van Acda blijft onvermeld op de aftiteling. Voordat de titels voorbij rollen is de kijker getuige geweest van een driehoeksverhouding tussen een agent van Interpol, een huurmoordenaar en de jonge schilderes Kim Hye Young. Een van de twee mannen is verantwoordelijk voor de madeliefjes die regelmatig voor Hye (gespeeld door Ji-hyun Jun) klaarliggen bij de voordeur van de antiekwinkel van grootvader. In haar vrije tijd bereidt ze een tentoonstelling voor. Haar werk wordt gekleurd door vele bloemenvelden, geïnspireerd door Vincent van Gogh. Als het even kan gaat Hye de stad uit om glooiende velden op het doek te verven. Tijdens een van die uitstapjes glijdt ze uit over een liggende boomstam en valt ze in een beekje, al haar kwasten en schilderspalet verliezend in het water. Hye durft daarna de boom niet meer als brug te gebruiken. Korte tijd later treft ze op dezelfde plek een geïmproviseerde brug met daaraan haar gedroogde verfspullen netjes opgehangen. Als dank laat ze een schilderij van een veld madeliefjes achter. Direct terug in de stad verschijnt de eerste anoniem geschonken pot met de bloemen uit de filmtitel op de deurmat. Hye blijft lang in het ongewisse over de identiteit van de schenker. Zonder de persoon te kennen wordt ze verliefd op hem.

Elke weekend verdient Hye een centje bij door portretten te tekenen op een groot plein. Daar ontmoet ze een zwijgende landgenoot die, met een pot madeliefjes in zijn handen, vraagt of ze zijn portret wil tekenen. Hye kijkt naar de bloemen en denkt haar geheime bewonderaar gevonden te hebben, niet wetend dat Jeong Woo (Sung-jae Lee) voor Interpol werkt en, met de bloemen toevallig (!) in zijn handen, op zoek is naar een geschikte plek om onopvallend criminele activiteiten gade te slaan. Politiewerk is ook de reden voor hem om zich meerdere weekenden achter elkaar op het plein door Hye te laten tekenen. Wat Hye en Jeong niet weten is dat zij hoog vanuit een raam geobserveerd worden door huurmoordenaar Park Yi (Woo-sung Jung), die toevallig (!) aanwezig was toen Hye in het water viel en verantwoordelijk is voor zowel de bouw van het bruggetje als het verzenden van de geheimzinnige bloemen. Hij kan zijn ogen niet afhouden van de jonge vrouw. De aanwezigheid van rivaal Jeong is hem een doorn in het oog. Als op een zonnige dag de rust op het plein wordt verstoord door een schietpartij tussen agent Jeong en de criminelen grijpt Park vanuit zijn hoge positie in. Ter bescherming van Hye schiet hij de meeste criminelen neer, maar tegelijk verwondt hij doelbewust Jeong aan diens arm. Jeong wordt overgeplaatst en verdwijnt enige tijd uit beeld. Hye wordt getroffen in de hals en verliest voorgoed haar spraakvermogen. De huurmoordenaar heeft nu alle ruimte om de vrouw voor zich te winnen.

Wanneer komt die Thomas Acda nu in beeld? hoor ik de lezer ongedurig vragen. Nog even geduld. Eerst wil ik vertellen waarom Daisy geen geslaagde film is. Van Andrew Lau had ik meer verwacht. Hij is onder meer de coregisseur van de uiterst geslaagde thriller Infernal Affairs, bekend van de minder sterke Amerikaanse remake The Departed. De Koreaanse productie Daisy is teveel zoetsappig romantisch en haalt geen profijt uit de potentiële thrillerelementen. Het is bijvoorbeeld helemaal niet duidelijk wat de criminelen die agent Jeong (rechts op de foto) in de gaten houdt allemaal uitspoken. Meer aandacht in de plot voor hun activiteiten had van Jeong een interessanter personage kunnen maken. Nu is hij vooral een kleurloze, onhandig stille jonge man. Hij zit heel lang op het grote plein onbewogen op een stoeltje terwijl Hye zijn portret tekent. Om de film te verlevendigen zweeft de camera opzichtig om de personages heen, soms zwiepend en duikend van grote hoogten, alsof er gefilmd wordt vanuit een onzichtbare kermisattractie. Die ergerlijk onrustige beeldvoering werkt snel op de zenuwen, maar is niet eens het meest storend. Omdat er weinig gebeurt wordt de film volgepraat door zwaarmoedig peinzende voice-overs, te beginnen met Hye, na 25 minuten overgenomen door Jeong en tien minuten later door de huurmoordenaar. De voice-overs zitten de beelden in de weg. De toeschouwer krijgt geen enkele mogelijkheid eigen gedachten te vormen over het verloop van het verhaal. Daisy heeft ook last van teveel toevalligheden, herhalende momenten, overbodige flashbacks en veelbetekenend bedoelde scènes in slowmotion. Pas na een lange 1 uur en 20 minuten lijkt het alsof de slepende driehoeksverhouding eindelijk op gang geholpen wordt door een spannend bedoeld plot. Jeong keert terug, in eerste instantie om Hye weer te ontmoeten en zijn excuses aan te bieden over de schietpartij. Interpol heeft ondertussen ontdekt hoe de huurmoordenaar via de Chinese maffia is te vangen. Jeong biedt zich aan om te dienen als lokaas op de dag dat Hye haar tentoonstelling zal openen. Moordenaar Park schrikt als hij de envelop met de opdracht opent en de foto van Jeong ziet. Hij respecteert de gevoelens van Hye voor de agent en wil haar geen verdriet doen, maar is het leven van Jeong daarmee gered?

De enige reden waarom het voor de Hollandse toeschouwer toch leuk is om de speelfilm Daisy te zien is de herkenbaarheid van de locaties. Daisy is namelijk vrijwel volledig opgenomen in Nederland. Het grote plein waar Hye in het weekend portretten tekent en schildert is de Grote Markt te Haarlem, de antiekwinkel van haar grootvader is het Steedehuys aan de Kruisstraat nummer 11 te Haarlem, het woonatelier van Hye is zo te zien in het Amsterdamse Veemgebouw met uitzicht over het IJ, en woonboot Tempgina waar huurmoordenaar Park bivakkeert ligt nog steeds aan de Weesperzijde bij de Nieuwe Amstelbrug, inclusief het mooie ronde hek. Park haalt zijn moordopdrachten uit een kluisje in het fotogenieke station van Haarlem en het glooiende groene landschap waar Hye doorheen fietst lijken me Limburgse heuvels (ontwaren we daar een concertaankondiging van Rowwen Hèze?). In de film suggereert de montage dat Amsterdam en Haarlem een en dezelfde stad zijn. De Damrak komt rechtstreeks uit op de Grote Markt en Limburg ligt net buiten de bebouwde kom. De tentoonstelling van Hye is in Walls aan de Prinsengracht 737 ['begane ground']. Het hoofdkwartier van de Chinese maffiabaas Cho is het statige gebouw van Felix Meritis aan de Keizersgracht. De schietpartij in de slotfase van de film speelt zich af rond het beeld van Multatuli op de Torensluis. De eerste moordopdracht in Nederland voor Park is in een kantoor van bioscoop The Movies. De Koreaan wacht tijdens een voorstelling in Zaal 1 tot hij toe zal slaan, kijkend naar de Nederlandse voetbalkinderfilm In Oranje uit 2004 met (jawel, hij is eindelijk een fractie van een seconde in beeld) Thomas Acda. Aan de filmtitels buiten boven de ingang van The Movies te zien is Daisy in de periode mei/juni 2005 in ons land opgenomen.

Daisy bevat flink wat fietsers, Hollandse regenbuien en Delfts blauw. Hollandse clichés als molens en klompen blijven ons gelukkig bespaard. De enige tulpen in de film zijn zwart en voor moordenaar Park het teken dat hij zich bij zijn opdrachtgever moet melden. Het is erg grappig om de Koreaanse acteurs door het zo vertrouwde Nederlandse decor te zien wandelen. Behalve Thomas Acda is het verder vergeefs zoeken naar bekende gezichten tussen de vele Nederlandse figuranten. De enige dame met enige reputatie die kortstondig door het beeld wandelt is Monique Sluyter die met Daisy en Langer Licht blijkbaar serieus met een acteercarrière bezig is.

De dvd-uitgave van Daisy (naar verluid de te lange director's cut) is bij de betere filmwinkel te verkrijgen als Regio 3.